Για έναν εργατικό Δεκέμβρη

 

 

 

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 15/12
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 09.00 ΚΑΜΑΡΑ

Στο μονόδρομο που μας όρισε το μπλοκ του ξεπουλήματος της ζωής μας (κυβερνήσεις-τράπεζες ντόπιες & ξένες, ευφάνταστα ονόματα τοκογλύφων με αρχικά -ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΕ), ΕΜΕΙΣ οι εργαζόμενοι, ΕΜΕΙΣ οι άνεργοι ΕΜΕΙΣ οι μαθητές-φοιτητές μετανάστες, ΕΜΕΙΣ οι φτωχοί, που δεν πρόκειται να πλουτίσουμε και το ξέρουμε, δυο πράγματα μπορούμε να κάνουμε. Ή θα διαλυθούμε ήσυχα -και ολοκληρωτικά- ψιθυρίζοντας «πάει αυτό ήταν, χάθηκε η ζωή», ή θα σφίξουμε χέρια, καρδιές και στομάχια λέγοντας «κουβαλάμε έναν άλλο κόσμο στις καρδιές μας». Θα αναλάβουμε ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι να κάνουμε τη ζωή μας αυτή που θα άξιζε να είναι.

Η κρίση λένε οι κυβερνητικοί λακέδες μπορεί να είναι ευκαιρία. Εννοούν ότι βρήκαν ένα πειστικό επιχείρημα για να μας ισοπεδώσουν. Η κρίση λέμε κι ΕΜΕΙΣ μπορεί να είναι ευκαιρία. Για να ανοίξει τα αυτιά της η τάξη μας. Πόσο γραφικοί μπορεί να ακούγονται σήμερα όσοι μιλάνε για φτώχεια, ανεργία, εξευτελισμό; Συντάξεις πείνας για τους γέροντες που δούλευαν χρόνια σαν σκυλιά, μισθοί πετσοκομμένοι για τους εργαζόμενους που στηρίζουν τις οικογένειες τους, αυξήσεις σε όλα τα τιμολόγια των υπηρεσιών, παιδεία εμπορικό προιόν για τον αποκλεισμό των φτωχών απ’ τη μόρφωση. Συλλογικές συμβάσεις ξεχαρβαλωμένες. Πληρωμένες υπερωρίες, σταθερά ωράρια ηχούν σαν ανέκδοτο με το οποίο γελούν μόνο τα αφεντικά. Ένσημα; Η μαύρη εργασία σαν σταθερή συνθήκη δείχνει ότι τα παιδιά των εργαζομένων δεν θα πάρουν σύνταξη ΠΟΤΕ. Η μιζέρια έχει κατακάτσει στα διαμερίσματα των μικροαστικών και εργατικών οικογενειών σαν ψυχολογικός εκβιασμός, η οπτικοποίηση του λαμβάνει σταθερά χώρα κάθε μέρα στις 20.00 στα κανάλια.

Κι ενώ όλο το σκηνικό δεν αφήνει ανεπηρέαστη και την σωματική υγεία των εργαζομένων, έρχεται και το νέο νομοσχέδιο για την υγεία που ξεκαθαρίζει ότι η υγεία είναι εμπόρευμα. Ότι το νοσοκομείο είναι μαγαζί και έχει είσοδο, σαν ξενυχτάδικο στην παραλιακή. Ότι οι εξετάσεις είναι ακριβές και ότι η εξίσωση άνεργος+καρκινοπαθής από εδώ και στο εξής θα δίνει πάντα το ίδιο αποτέλεσμα…ζωή σε λόγου τους. ΕΡΓΑΤΗ ΠΟΛΕΜΑ. Σε όποιο χώρο εργασίας κι αν βρίσκεσαι, στις γειτονιές που ζεις, δεν είσαι μόνος υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα πέσουν αμαχητί. Στα νοσοκομεία ήδη γιατροί με ασθενείς και αγωνιστές της τάξης σου δίνουν τη μάχη μέρα τη μέρα. Κλείνουν τα ταμεία, κάνουν δωρεάν τις εξετάσεις που δεν μπορούμε να πληρώσουμε. Παλεύουν δηλαδή στην πράξη για ΔΗΜΟΣΙΑ-ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ & ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ. Στήριξε τους. Κάνε και δική σου υπόθεση τις κοινές μας ανάγκες. ΟΡΓΑΝΩΣΟΥ.

Εργαζόμενε-Άνεργε οργανώσου σε Σωματεία Βάσης, όπου δεν υπάρχουν δημιούργησε νέα μαζί με τους συναδέλφους σου για να παλέψετε μαζί τα προβλήματά σας.

• Το Σωματείο Βάσης λειτουργεί αμεσοδημοκρατικά με γενικές συνελεύσεις γιατί θέλουμε να συμμετέχουν όλοι οι εργαζόμενοι, κι όχι κάποιοι να αποφασίζουν για το σύνολο.

• Το Σωματείο Βάσης έχει ταξική σύνθεση. Δηλαδή δεν μπορεί να είναι στο Σωματείο και το αφεντικό και ο εργαζόμενος. Όπως κι αν είναι το αφεντικό στην συμπεριφορά του αυτό δεν αναιρεί τη θέση του ως εχθρού μας. Άλλωστε μην ξεχνάς τα αφεντικά έχουν τα δικά τους σωματεία που στόχος τους είναι να χτυπάν τους εργαζόμενους και τα Σωματεία μας.

• Το Σωματείο Βάσης έχει συγκεκριμένα αιτήματα για τον κλάδο του, αλλά αποτελεί και διαφωτιστικό όργανο των εργαζομένων για την πολιτική και κοινωνική αυτομόρφωση των μελών του. Παλεύει δηλαδή συγκεκριμένα ζητήματα όπως να μην γίνονται απολύσεις στον κλάδο, να μην υπάρχει μαύρη εργασία, να εγγράφει και να προστατεύει συμβασιούχους και επισφαλείς εργαζομένους αλλά πρέπει τα μέλη του να διαπαιδαγωγούνται πολιτικά ώστε να συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα καμία βοήθεια ούτε από το Κράτος, ούτε από τα κόμματα, ούτε από την ίδια την ΓΣΕΕ και τα μεγάλα συνδικαλιστικά μορφώματα. Γιατί αυτά έχουν διαβρωθεί από ό,τι πολύ εύστοχα έχει πει ο λαός «εργατοπατέρες».

Παράσιτα και τσογλάνια δηλαδή σαν τον Παναγόπουλο, τσιράκια των αφεντικών και ποντικοί των κομματικών μηχανισμών που θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν για πάντα την γνωστή διαδρομή «κομματικο στέλεχος εκπρόσωπος των εργατών υπουργός κλέφτης των εργαζομένων» χωρίς εμείς να βγάζουμε τσιμουδιά, κι όχι μόνο αλλά θα στριμωχνόμαστε κιόλας κάτω από τις εξέδρες τους να τους χειροκροτάμε.

ΕΜΕΙΣ λέμε δεν τους έχουμε ανάγκη. Με τη ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ να απεργήσει όλος ο λαός και να στήσει τις δικές του εξέδρες, τις δικές του συνελεύσεις και συγκεντρώσεις στις οποίες θα μιλήσει για τις ανάγκες του. Ποιες είναι οι δίκαιες ανάγκες μας σήμερα; Τι μπορεί και θα πρέπει να παλέψει μια τέτοια απεργία;

Ας πάρουμε κι εμείς κάποια μέτρα. Για να καταπολεμήσουμε δραστικά την ανεργία να μειώσουμε το ωράριο στις 5 ώρες και να αυξηθούν οι μισθοί. Να πώς θα ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας. Κι αν μας πουν «μα θα πέσουν τα κέρδη των επιχειρήσεων» εμείς θα απαντήσουμε «ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ, αυτό χρειάζεται ο εργαζόμενος». Άλλο μέτρο κατά της ανεργίας. Όποιο εργοστάσιο κλείνει ή μεταφέρεται συνήθως για να πάει να ξεζουμίσει χειρότερα τους εργαζόμενους στα Βαλκάνια ή στην Ασία να το παίρνουν και να το λειτουργούν αμέσως οι εργαζόμενοι. Μέτρα για τη στέγαση. Όποια σπίτια είναι κλειστά ή εγκαταλειμμένα ιδίως δημόσια να τα πάρει ο κόσμος που τα έχει ανάγκη. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να έχουμε άδεια σπίτια ενώ έχουμε χιλιάδες άστεγους.

Να διαγράψουμε τα χρέη των μισθωτών από τα στεγαστικά τραπεζικά δάνεια. Οι τράπεζες δεν παθαίνουν τίποτα. Αντίθετα, θα ανασάνουν χιλιάδες εργατικές οικογένειες. Για την παιδεία: ελεύθερη δωρεάν δημόσια παιδεία για όλους. Τί παιδεία να αποφασίζουν οι ίδιοι οι σπουδαστές. Να καταργήσουμε την ιδιωτική παιδεία. Άμα έχουν σωστή παιδεία τα παιδιά των εργαζομένων δεν χρειάζονται φροντιστήρια. Για τα κολλέγια δε δίνουμε δεκάρα. Για το παπαδαριό: να τους πάρουμε ότι έχουν και δεν έχουν. Ό,τι μαζεύαν τόσα χρόνια να τα εκποιήσουμε να τα κάνουμε νοσοκομεία και σχολεία.
Για την εργασία: μόνιμη και σταθερή μία δουλειά χωρίς ελαστικές σχέσεις κλπ. Βασικός μισθός αναγκών, κάλυψης των σύγχρονων αναγκών, μόνο από μια δουλειά. Χωρίς υπερωρίες στο μισθό, χωρίς πριμ, κατάργηση της ελεημοσύνης αλλά και του κατακερματισμού των επιδομάτων, χωρίς κρατήσεις για ασφαλιστική κάλυψη. Τι δουλειά, να το αποφασίζουν ο εργαζόμενοι από κοινού με την κοινωνία μέσα από τα εργατικά συμβούλια και τις λαϊκές επιτροπές. Την ασφαλιστική μας κάλυψη να την πληρώνουν -για όσο θα υπάρχουν ακόμη- τα αφεντικά μόνα τους, χωρίς δική μας συμμετοχή. Ασφάλιση-περίθαλψη για όλους τους εργαζόμενους, Έλληνες και μετανάστες, χωρίς κανένα περιορισμό ενσήμων. Υγειονομική κάλυψη, πλήρης, για κάθε είδους ασθένεια.

Να λοιπόν τι θα μπορούσε να παλεύει μια ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ. Αιτήματα που θα καλυτέρευαν άμεσα τη ζωή των εργαζόμενων ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. Αλλά πώς θα καταφέρναμε κάτι τέτοιο; Ας θυμίσουμε κάτι που τείνει να ξεχαστεί ολοκληρωτικά. Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ. Αν δεν τους εκβιάσουμε δεν γίνεται τίποτα. Δεν έχουμε όρεξη για διαλόγους γιατί οι ανάγκες τρέχουν, δεν χάνουμε τον καιρό μας. ΣΑΜΠΟΤΑΡΟΥΜΕ με κάθε τρόπο την ΠΑΡΑΓΩΓΗ. Ειδικά στους χώρους που είναι κομβικοί για την καπιταλιστική παραγωγή. ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ-ΕΝΕΡΓΕΙΑ-ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ-ΛΙΜΑΝΙΑ-ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΑ. Φυσικά και οι υπηρεσίες πρέπει να είναι κλειστές από το Δημαρχείο μέχρι την τελευταία καφετέρια. Και όταν παγώσει η παραγωγή, ΕΠΙΘΕΣΗ. Στα σκυλιά που τους φυλάνε και στα δημόσια κτήρια. Στη ΒΟΥΛΗ, στις περιφέρειες, στα υπουργεία, στα δημαρχεία. Να καταληφθούν τα πάντα από τους εργαζόμενους. Από την κοινωνία που έχει συνειδητοποιήσει τις ανάγκες της και θέλει να τις κάνει πράξη εδώ και τώρα.

Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Πιστεύουμε ότι είμαστε ικανοί για τα πάντα, χωρίς αφεντικό, χωρίς κυβερνήτη, χωρίς θεό (μπας και ξεφορτωθούμε και τον παπά μαζί του), χωρίς αρχηγό, χωρίς γραφειοκράτη, χωρίς θεσμικό συνδικαλιστή που σε πουλάει και σε αγοράζει, χωρίς όλους αυτούς η κοινωνία είναι ικανή να μεταμορφώσει τον ίδιο τον εαυτό της σε μια νέα κατάσταση που θα εκλείψει η εκμετάλλευση και η καταπίεση, θα αναβλύσει η ελευθερία σε όλα τα επίπεδα.

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα...

Ένα ακόμη επεισόδιο στον πόλεμο που κήρυξε το κεφάλαιο απέναντι στους εργαζόμενους και τη νεολαία βρίσκεται σε εξέλιξη. Στις 15 /11 προσγειώνεται στην Αθήνα η λεγόμενη «τρόικα» κουβαλώντας στις βαλίτσες της ακόμη πιο δυσβάστακτα νέα μέτρα για τη κοινωνική πλειοψηφία. Τα μέτρα αυτά που ήδη παρελαύνουν καθημερινά τις σελίδες των εφημερίδων δεν είναι ούτε τα τελευταία, ούτε όμως και προσωρινά, όπως διακυρήχθηκε αντίστοιχα τόσο για τα μέτρα του πρώτου μνημονίου, όσο και για το λεγόμενο «σύμφωνο σταθερότητας» παλαιότερα.

Χαρακτηριστικά αναφέρουμε πως στην ατζέντα της τρόικας, βρίσκεται το τέλος της ρύθμισης των εργασιακών σχέσεων όπως τη γνωρίζαμε. Συγκεκριμένα, στους κύκλους της τρόικας δεν αρκούν οι ρυθμίσεις που ήδη έχουν περάσει (βασικός μισθός κοντά στα 500 ευρώ, κατάπτυστη δίχρονη εργασιακή ειρήνη ΓΣΕΕ-ΣΕΒ) αλλά επιδιώκουν και να βάλουν τρικλοποδιά στον εργαζόμενο καθιερώνοντας την επικράτηση της ατομικής διαπραγμάτευσης με τον εργοδότη έναντι της συλλογικής σύμβασης, αφήνοντας κάθε εργαζόμενο έκθετο στις ορέξεις του κάθε αφεντικού.

Στα παρασκήνια της επικαιρότητας, η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία έχουν ήδη θωρακίσει το κράτος με τον νέο, ακόμη πιο αντεργατικό, τρομονόμο. Ο νέος τρομονόμος έρχεται να ενισχύσει την ποινική φαρέτρα του όποιου «κράτους δικαίου» και να διασφαλίσει την απρόσκοπτη εφαρμογή της πρωτοφανούς ταξικής επίθεσης που δεχόμαστε, ισοπεδώνοντας τις αντιστάσεις. Πλέον πάγιες πρακτικές του εργατικού & κοινωνικού κινήματος (καταλήψεις, μπλόκα, παρακώλυση συγκοινωνιών-παραγωγής-υπηρεσιών) ονομάζονται τρομοκρατικές πράξεις, και αναβαθμίζονται σε κακουργήματα.

Το ζοφερό σκηνικό ολοκληρώνουν οι ρυθμίσεις για τις απολύσεις και την ανεργία. Έτσι, μετά τη μείωση των αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης και το ξεχείλωμα των ορίων στις ομαδικές απολύσεις, το επικαιροποιημένο μνημόνιο περικόβει τα όποια επιδόματα ανεργίας. Και τα μέτρα αυτά επιβάλλονται και εφαρμόζονται όταν ήδη οι προβλέψεις για την ανεργία είναι εφιαλτικές, ξεπερνώντας το ένα εκατομμύριο ανέργων και σε ποσοστό το 20% μέχρι το τέλος του έτους. Τέλος, οι πρόσφατες εξαγγελίες για πακτωλό χρημάτων με στόχο την ‘υποστήριξη της απασχόλησης’ και την ‘καταπολέμηση της ανεργίας’ δεν σηματοδοτούν τίποτε άλλο παρά την απαλλαγή των αφεντικών από το ασφαλιστικό κόστος των εργατών/ριών –την οποία αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου το κράτος- με αντάλλαγμα την ενσωμάτωση ανέργων στα εργασιακά κάτεργα.

Μόνο στην Ελλάδα;

Σε ένα μεγάλο βαθμό, όλη η επιχειρηματολογία που συνόδευσε την ιστορικών διαστάσεων επίθεση του κεφαλαίου στους όρους ζωής μας, στηρίχτηκε, από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο, στην περίφημη ελληνική ιδιομορφία, δηλαδή στο στο φαύλο κράτος της συνδιαλλαγής συμφερόντων, την ομηρία στο βαθύ κράτος των συνδικαλιστών, τη γενικευμένη διαφθορά. Προφανής στόχος η δημιουργία ενός κλίματος συνυπευθυνότητας σε όλους μας που συνοψίζεται σε αυτό που με το γνωστό ντελικάτο και φιλεργατικό τρόπο του περιέγραψε ο Πάγκαλος δηλώνοντας ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε». Προσπαθούν εν τέλει να μας πείσουν ότι τα μέτρα τα οποία ψηφίστηκαν, αλλά και όσα ετοιμάζονται, δικαιολογούνται δήθεν από τις ιδιαίτερες ανάγκες της ελληνικής οικονομίας, θύμα υποτίθεται της συνολικής κοινωνικής διάθεσης για καλοπέραση, χωρίς ενδιαφέρον για το αύριο.

Χαστούκι σε όλη αυτή την προπαγάνδα, αλλά και δείκτης των στρατηγικών βλέψεων των εκμεταλλευτών σε όλη την Ευρώπη, αποτελεί η λήψη μέτρων λιτότητας σε χώρες εντός και εκτός Ευρωζώνης, όπως αυτά έχουν καταγραφεί στον Τύπο. Με μια προσεκτική ματιά των στοιχείων φαίνεται πως το κεφάλαιο και το πολιτικό προσωπικό του σε σημαντικές χώρες της Ε.Ε. επιτίθεται στους εργαζόμενους χωρίς «ιδιομορφίες» : αυξάνει την άμεση αλλά και έμεση φορολογία, ενώ ταυτόχρονα μειώνει τις κοινωνικές δαπάνες στους εθνικούς προϋπολογισμούς, σχεδιάζει τη συρρίκνωση του δημοσίου τομέα με απολύσεις υπαλλήλων, παγώνει μισθούς και συντάξεις, αυξάνει τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης, ενισχύει τις τράπεζες με δεκάδες δις την ίδια στιγμή που απορρυθμίζει τις εργασιακές σχέσεις και κατακρημνίζει την πραγματική αγοραστική αξία του μισθού. 

 

Το συγκεκριμένο «μείγμα πολιτικής» (τι εύσχημος όρος πετσοκόμματος των εργατικών δικαιωμάτων!), εφαρμόζεται και προωθείται από ένα ευρύ φάσμα αστικών κυβερνήσεων, κάθε δυνατού συνδυασμού πολιτικών κομμάτων. Έχει ιδιαίτερη σημασία, για παράδειγμα, να δούμε πως στη Μ. Βρετανία, χωρίς μνημόνια και ΔΝΤ, μέσα στα επόμενα 4 χρόνια θα απολυθούν 500 χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, θα επιβληθούν νέοι φόροι ύψους 32 δις ευρώ, ενώ οι δημόσιες δαπάνες θα μειωθούν κατά 94 δις ευρώ.

Όλα τα παραπάνω οδηγούν σε ένα μοναδικό συμπέρασμα. Δε μας «χτυπάνε» γιατί καλοπεράσαμε χωρίς να σκεφτόμαστε «τη χώρα και το μέλλον της». Μας χτυπάνε σε όλη την Ευρώπη ανεξάρτητα από εθνικές ιδιομορφίες, γιατί στη βάση της προσπάθειάς τους για νέα κερδοφορία, υλοποιούν από κοινού μια νέα αστική δημοκρατία. Μια δημοκρατία που εχεις την ελευθερία να «συμμετέχεις» ή και να «απέχεις» από αυτήν, μα σίγουρα δεν έχεις το δικαιώμα να ορίσεις κανένα κομμάτι της ζωής σου.

Πώς να απαντήσουμε;

Για να μπούμε στην ουσία του ζητήματος, ο συνολικός στόχος της περιόδου θα πρέπει να είναι ή όξυνση της κρίσης του κεφαλαίου, σε βάρος των επιχειρηματικών και εργοδοτικών ενώσεων σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο, σε βάρος της ΕΕ, του ΔΝΤ και λοιπών υπερεθνικών ολοκληρώσεων του κεφαλαίου. Αυτό που πραγματικά λείπει από το σημερινό εργατικό κίνημα είναι να μπορέσει να μπολιάσει τα σημερινά αιτήματα αντίστασης με την ίδια την προοπτική της ριζικής ανατροπής του καπιταλιστικού υπάρχοντος. Κύτταρο της κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής ανατροπής που απαιτεί η εποχή μας δεν μπορεί να είναι άλλο από τα ίδια τα σωματεία βάσης σε κάθε χώρο δουλειάς, οι εργατικές συλλογικότητες που αναπτύσσονται εντός τους, αλλά και στις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, στις γειτονιές και οπουδήποτε αλλού ζεί, αναπαράγεται και αναπνέει η εργατική τάξη.

Αυτό μας φέρνει μπροστά σε μια συνολική συζήτηση για τα ίδια τα αιτήματα και τους στόχους πάλης και στο αν αυτά είναι ικανά να απαντήσουν θετικά στο βασικό ερώτημα: μπορεί σήμερα η εργατική τάξη να επιβιώσει και να ζήσει αξιοπρεπώς χωρίς το κράτος και το κεφάλαιο; Αν αυτό που χρειάζεται σήμερα η τάξη μας είναι ένα εργατικό κίνημα που θα σηκώσει το βάρος της άρνησης πληρωμών από την πλευρά της εργατικής πλειοψηφίας και θα παλέψει αιτήματα που συνιστούν και ζωντανό παράδειγμα για την άλλη κοινωνία δημιουργώντας θεσμούς χειραφέτησης κι αυτοοργάνωσης, τότε ίσως η μόνη απάντηση να είναι τελικά μια ομοσπονδία των εργατικών συνδικάτων με χαρακτηριστικό την πλήρη διάσπαση και διακριτή έκφραση από τη ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ.

Υπό το παραπάνω πρίσμα, δεν μπορεί να μην αποτελούν αιτήματα ενός επαναστατικού εργατικού κινήματος η απαγόρευση των απολύσεων, η μείωση του χρόνου εργασίας με μόνινη και σταθερή σχέση εργασίας, ασφάλιση, ιατρική περίθαλψη και βασικό μισθό κοινωνικών αναγκών, ο εργατικός έλεγχος σε κάθε επιχείρηση και η απαλλοτρίωση των περιουσιακών στοιχείων κάθε επιχείρησης που κλείνει ή μεταφέρεται αλλού για τη λειτουργία της επιχείρησης κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων, η κοινωνική ασφάλιση – περίθαλψη για Έλληνες και μετανάστες εργαζομένουν χωρίς κανέναν περιορισμό ενσήμων και τέλος η ανατροπή όλων των κυβερνήσεων, της ΕΕ, του ΔΝΤ, και κάθε επίδοξου διαχειριστή της εξουσίας.

Γενική απεργία διαρκείας τώρα!

Ύστερα από την ανάγνωση της πολιτικής συγκυρίας δεν καταλείπονται ιδιαίτερα περιθώρια αμφιβολίας ότι η εξαθλίωση της εργατικής τάξης αποτελεί την επιτομή του πολιτικοοικονομικού σχεδίου του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου όπως και των πολιτικών εκπροσώπων του. Και παρόλα αυτά οι επίσημοι γραφειοκρατικοί φορείς «έκφρασης» δήθεν των συμφερόντων των εργαζομένων τάσσονται ξεκάθαρα με την πλευρά της εργοδοσίας, υπογράφοντας συμβάσεις εργασιακής ειρήνης και προκηρύσσοντας από τον Σεπτέμβριο μία και μοναδική απεργία για τις 15 Δεκέμβρη. Ενώ λοιπόν έχει μεσολαβήσει και το παράδειγμα των δυναμικών και μαζικότατων απεργιών στη Γαλλία, στην Ελλάδα η ΓΣΕΕ παρέχει κάλυψη στην όξυνση της εκμετάλλευσης μας. Η Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης καλεί τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν μαζικά στην απεργία στις 15 Δεκέμβρη παίρνοντας όμως την υπόθεση της υπεράσπισης των συμφερόντων μας και της αντεπίθεσης στην εργοδοσία στα χέρια μας και προκρίνοντας ως μοναδικό μέσο πάλης ικανό να θέσει εμπόδια στα σχέδια της κυριαρχίας την γενική απεργία διαρκείας.

Αφίσα για τον τρομονόμο

Αφίσα για τις εκλογές

Οι μαυραγορίτες της ελεύθερης αγοράς ξαναχτυπούν

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και το σοσια-ληστρικό της επιτελείο πραγματοποιούν αυτό που οραματίζονταν εδώ και χρόνια εγχώριοι και ξένοι επενδυτές-κοράκια για τις ελληνικές μεταφορές: το ξεπούλημα του ΟΣΕ σε τιμή ευκαιρίας. Η πρόθεση πώλησης του Οργανισμού δεν είναι παρά ένα ακόμη επεισόδιο στο σίριαλ της εκποίησης δημοσίων επιχειρήσεων σε ιδιώτες, Έλληνες ή ξένους, με πρόσχημα την κρίση.

Τούτη η ιστορία όμως δεν ξεκίνησε φέτος…

Τα σαμποτάζ στις σιδηροδρομικές ράγες, τα οποία είχαν κλιμακωθεί τα τελευταία χρόνια κατάφεραν να απαξιώσουν τον ΟΣΕ στα μάτια του κόσμου, ώστε να καταφέρει το ιδιωτικό κεφάλαιο να «παζαρέψει» την επιχείρηση με τους δικούς του όρους. Άραγε, βρέθηκαν ποτέ οι ένοχοι ;

Οι συνεχείς αυξήσεις των εισιτηρίων τις οποίες επέβαλλε το Κράτος και οι «μάνατζερ», αυξήσεις οι οποίες πέρασαν με την ανοχή των μεγαλοσυνδικαλιστών - εργατοπατέρων στα τρένα, έδωσαν ένα ακόμη χτύπημα στη δημόσια εικόνα του οργανισμού.

Η συκοφάντηση των εργαζομένων του ΟΣΕ ως των πιο «καλά αμειβόμενων δημόσιων υπαλλήλων», κινήθηκαν στο ίδιο γνωστό μοτίβο του διαίρει και βασίλευε, σε μια προσπάθεια κλιμάκωσης του ανταγωνισμού μεταξύ διάφορων κοινωνικών ομάδων, και παραπλάνησης τους από το πραγματικό πρόβλημα.

Ακολούθησε το παραμύθι της «απαλλαγής του Έλληνα φορολογούμενου» από έναν ελλειμματικό Δημόσιο Οργανισμό, (λες και θα μειωθούν οι φόροι αν ξεπουληθούν οι μεταφορές). Αυτό ήταν το ακλόνητο επιχείρημα του Εθνικού Διαπραγματευτή δημόσιας περιουσίας Παπακωνσταντίνου. Ο ίδιος ποτέ δε μας εξήγησε ποτέ ΓΙΑΤΙ η χώρα διαθέτει ΤΟΣΟ άφθονο χρήμα για στρατιωτικούς και αστυνομικούς εξοπλισμούς και δε διαθέτει για τις Μεταφορές, την Παιδεία και λοιπές υπηρεσίες κοινής ωφελείας.

Ο ασταμάτητος παπαγαλισμός των ΜΜΕ- εντολοδόχων του ΠΑΣΟΚ, για «διάλυση του ΟΣΕ», για «τεράστια ελλείμματα» και λοιπά συναφή, χωρίς μάλιστα να γίνεται και η αντίστοιχη κριτική των στελεχών και της κρατικής διοίκησης, ως ΑΜΕΣΑ υπεύθυνων για τις σιδηροδρομικές υπηρεσίες της χώρας, μπορούν να πείσουν και τον πιο αδαή ότι, πρόκειται για ένα καλά ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ.

Σε μια εποχή που όλα δείχνουν να μοιάζουν με ζοφερή πραγματικότητα, τις μέρες που Κράτος – ΜΜΕ- Αφεντικά τραβάνε τη θηλιά της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, οφείλουμε να σκεφτόμαστε ορθολογιστικά. Η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, η οποία προβάλλεται ως μονόδρομος από την εξουσία, οδηγεί πρακτικά:

• Στην απώλεια της όποιας δυνατότητας δημόσιου - κοινωνικού ελέγχου των μεταφορών
• Στην περαιτέρω αύξηση των εισιτηρίων, προς όφελος των «επενδυτών»
• Στην κατάργηση δρομολογίων που δεν είναι αρκετά κερδοφόρες για την επιχείρηση
• Στην απομόνωση ακριτικών και άλλων περιοχών από τον κορμό της ελληνικής επικράτειας

Και όλα αυτά αποτελούν ίσως και μια μικρή εισαγωγή για το τι πρόκειται να επακολουθήσει… ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΟΜΩΣ ΩΣ ΕΔΩ;

Είναι αλήθεια ότι, τα κρατικοδίαιτα στελέχη που επωφελήθηκαν από ένα καθεστώς αναλγησίας το οποίο επικρατούσε στον ΟΣΕ, όπως και στις άλλες Δημόσιες Επιχειρήσεις, με τη συν-ενοχή των συνδικαλιστικών ηγεσιών των εργαζομένων, εξευτέλισαν ακόμη και την ίδια την ιδέα της δημόσιας μεταφοράς ως κοινωνικό αγαθό.

Το σημερινό καθεστώς δεν αποτελεί πανάκεια για τον ΟΣΕ και χρήζει συνολικής ανατροπής, όχι όμως προς την κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης, αλλά προς αυτή της επαναφοράς όλων εκείνων των χαρακτηριστικών που θα μπορούσαν να εγγυηθούν το δημόσιο – κοινωνικό χαρακτήρα των σιδηροδρόμων.

Για μας, οι σιδηροδρομικές μεταφορές της χώρας, όχι μόνο οφείλουν να υπηρετούν το κοινωνικό συμφέρον και να απεμπλακούν από το «μεγάλο παζάρι» της «ελεύθερης αγοράς», αλλά θα πρέπει να ελέγχονται εξ’ ολοκλήρου από τους ίδιους τους εργαζόμενους και να υφίστανται τον έλεγχο από την ίδια την κοινωνία. Κι εδώ η κοινωνία, οι εργαζόμενοι, τα σωματεία βάσης, οι θεσμοί «από τα κάτω», δεν μπορεί να είναι αμέτοχα: η διεκδίκηση δημόσιων – δωρεάν μεταφορών δεν αποτελεί πισωγύρισμα, αλλά η μοναδική και επιτακτική απάντηση που πρέπει να δοθεί στα σχέδια των πολιτικών και οικονομικών ελίτ.

ΟΙ ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

29η ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ: Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ Ε(υρωπαϊκή). Ε(κμετάλλευση).

Οδηγία Μπολγκενστάιν, Λευκή Βίβλος για την εργασία, συνθήκη της Λισαβόνας, μνημόνια, αντεργατικές επιδρομές ανά κράτος, λυσσαλέα αντιμεταναστευτική πολιτική: Η μία εικόνα της Ευρώπης, αυτή των “πάνω”, των κρατών και του υπερεθνικού συνασπισμού τους.

Εργατικοί αγώνες, εξεγερτικά γεγονότα στην Ελλάδα, “άγριες” απεργίες στη Γαλλία, απεργιακές κινητοποιήσεις παντού: Η άλλη, η εικόνα των ζωντανών διεκδικήσεων νεολαίας κι εργαζόμενων, που ανατρέπουν το ζοφερό σκηνικό της προηγούμενης.

Οι δυο αυτές εικόνες σκιαγραφούν πολύ χαρακτηριστικά απ' τη μια την ενότητα κεφαλαίου και κρατών στην εκμετάλλευσή μας κι απ' την άλλη την ενότητα τη δική μας, την ενότητα της εργατικής τάξης, της νεολαίας, του αγωνιζόμενου λαού, που μπορεί να αναιρεί και σύνορα και μέτρα. Ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δε θα μπορούσε ποτέ, ούτε και θα ήθελε, να είναι το υπεσχημένο “σπίτι των λαών” είναι κοινός τόπος για κάθε εργαζόμενο, που έχει οδυνηρά βιώσει το σάρωμα των εργατικών δικαιωμάτων, την ακρίβεια του ευρώ, την επιχειρηματικοποίηση της εκπαίδευσης και μύρια όσα. Πέρα από αυτήν την κοινή παραδοχή, όμως, το εργατικό κίνημα χρειάζεται να απαντήσει δια παντός και κάποια επιπλέον ερωτήματα, που οι απαντήσεις τους τόσο από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τις κυβερνήσεις, όσο και από τα ίδια τα αφεντικά, γεννάνε αυταπάτες.

Αυταπάτη No1: Η ‘ευρωπαϊκή ολοκλήρωση’ μπορεί να αναδείξει ένα πιο ‘ανθρώπινο πρόσωπο’, δημοκρατικό και φιλολαϊκό (σαν να λέμε ‘ανθρώπινος καπιταλισμός’). Μια αυταπάτη που βουλιάζει –μεταξύ άλλων- μαζί με τα καραβάνια μεταναστών και προσφύγων που η σκληρή ευρωπαϊκή αντιμεταναστευτική πολιτική βυθίζει. Τέτοια κακοφτιαγμένα ιδεολογήματα καλείται να διαλύσει το εργατικό και κοινωνικό κίνημα, δίνοντας μια βροντερή απάντηση στους υπερασπιστές της «συναίνεσης», που έθεσαν την 29η Σεπτέμβρη ως μέρα δράσεων για την «αποκατάσταση» της ευρωπαϊκής οικονομίας. Ένα εργατικό κίνημα χειραφέτησης και νίκης δεν μπορεί παρά να παλεύει για την αποδέσμευση κάθε χώρας από την Ε.Ε. των αφεντικών, τη ρήξη με αυτήν και τη διάλυσή της. Οι ίδιες οι συνθήκες και οι συμφωνίες της Ε.Ε. και των συμμάχων της (ΔΝΤ, ΝΑΤΟ, Διεθνές Κεφάλαιο) έχουν κάνει πλέον ξεκάθαρο και στον πιο αφελή ότι αυτός ο μηχανισμός συντονισμού και αναβάθμισης της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης πανευρωπαϊκά δε μεταρρυθμίζεται, δεν εξωραΐζεται, μονάχα ανατρέπεται.

Αυταπάτη Nο2: H Ε.Ε. παρουσιάζεται ως ένας εξωτερικός μοχλός επιβολής των πιο σκληρών πολιτικών στα κράτη-μέλη. Λογική που προωθείται τόσο από τα αστικά επιτελεία όσο κι από τον εργοδοτικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που παραμένουν δέσμιες της αντίληψης της εξάρτησης της Ελλάδας από ξένες δυνάμεις αλλά και της ‘ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας’ με ηγεμονική θέση στα Βαλκάνια, σαν να μην είναι αυτή ακριβώς η ανάπτυξη που πληρώσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Η λογική αυτή όχι μόνο καλλιεργεί τον καπιταλιστικό μύθο της ανάπτυξης, διαιωνίζοντας και νομιμοποιώντας την εκμετάλλευση αλλά υψώνει ψευδεπίγραφους εθνικούς διαχωρισμούς εφορμούμενη από τον φόβο των αφεντικών απέναντι στην ταξική ενότητα των από-τα-κάτω. Ο πιο γνήσιος διεθνιστικός αγώνας που έχουμε να δώσουμε είναι η από κοινού ταξική πάλη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και των εκφραστών της, καταδεικνύοντας με τη μεγαλύτερη σαφήνεια ότι οι εθνικές πολιτικές εξουσίες δεν είναι “ακολουθητές” ή “εντεταλμένοι” της ‘κακής’ Ε.Ε. αλλά συνδιαμορφωτές και συνένοχοι της αντεργατικής λαίλαπας. Η κατηγορία της 'εθνικής προδοσίας' που επιστρατεύεται σε όλους τους τόνους για να διαστρεβλώσει και να συσκοτίσει κάθε ουσιαστική, πολιτική αντίσταση πρέπει να καταπολεμηθεί με όλα τα μέσα από ένα επαναστατικό εργατικό κίνημα που θα έχει συνειδητά απορρίψει τις αστικές τάσεις προσωποποίησης ή κομματικοποίησης των ‘υπεύθυνων για την κρίση’ και έχει επιλέξει την ανατροπή του καπιταλισμού και τον ασυμβίβαστο αγώνα ενάντια σε κάθε εξουσία μέχρι την κατάκτηση της συνολικής αυτοδιεύθυνσής του.

Για εμάς, για τους εργαζόμενους, τη νεολαία και όλα τα κομμάτια που πλήττονται, μια μέρα γενικόλογης κι αόριστης “δράσης” ενάντια στην Ε.Ε., μια μέρα-φιέστα, δεν έχει τίποτα να πει. Αυτό που έχει να συμβάλλει στους αγώνες που καθημερινά δίνουμε, στους αγώνες για ανατροπή της αντεργατικής καταιγίδας και για την κατάκτηση των όρων ζωής που εμείς έχουμε ανάγκη, είναι η διαρκής σύγκρουση και ρήξη με την Ε.Ε., ο διαρκής αντικαπιταλιστικός αγώνας. Επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε μέρες κοινού ευρωπαϊκού εργατικού απεργιακού αγώνα με τα ανεξάρτητα και μαχητικά όργανα των εργαζομένων της Ευρώπης, στοχεύοντας στην αποδέσμευση από την Ε.Ε. και την εκμεταλλευτική πολιτική της, τη διάλυσή της και τη διαμόρφωση μιας νέας “ενοποίησης”, αυτής των συναδελφωμένων εργαζομένων και νέων, χωρίς σύνορα, κράτη και κυβερνήσεις.

Τις τελευταίες εβδομάδες, στην Ελλάδα του Μνημονίου, με πρόσχημα την κρίση, σημειώνεται «μπαράζ» απολύσεων, εντείνεται το καθεστώς εκμετάλλευσης των εργαζομένων και οι τρομοκρατικοί εκβιασμοί των αφεντικών αποκτούν πλέον μεσαιωνικά χαρακτηριστικά. Τρανταχτό παράδειγμα, το κλείσιμο των Ελληνικών Γραμμάτων και η ανακοίνωση νέων απολύσεων στο ΔΟΛ, γεγονότα για τα οποία τα ΜΜΕ εκκωφαντικά σιωπούν, με τον ίδιο τρόπο που σιωπούν και για τις εκδικητικές ποινικές διώξεις ενάντια σε απολυμένους και αλληλέγγυους της υπόθεσης Banquet. Οι εργαζόμενοι όμως δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη: με διαμαρτυρίες, πορείες, συνεχή αντιπληροφόρηση δείχνουν το δρόμο για νέους ακηδεμόνευτους, αδιαμεσολάβητους ταξικούς αγώνες που με την έμπρακτη αλληλεγγύη και άλλων αγωνιζόμενων κομματιών μπορούν να κατευθυνθούν προς την γενικευμένη ρήξη με τον καπιταλισμό και προς την δημιουργία αντιθεσμών εργατικής και κοινωνικής αυτοδιαχείρισης.

Στις 29 Σεπτέμβρη, έπειτα από την άρνηση της ΓΣΕΕ να καλέσει σε γενική απεργία, την οποία επέβαλλαν τα ισπανικά και γαλλικά συνδικάτα στις χώρες τους, καλούμε όλα τα σωματεία βάσης, της ανεξάρτητες συλλογικότητες, προλετάριους και πρεκάριους (ελαστικά απασχολούμενοι/ες εργάτες/τριες), μετανάστες κι όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας να σταθούν δίπλα στους εργαζόμενους από τα Ελληνικά Γράμματα, και να δείξουν ότι…

…ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ, ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ!

ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΤΟ ΠΙΟ ΦΘΗΝΟ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΡΑ

Η Καμάρα μίλησε…

H δυνατότητα συγκρότησης του πόλου αντίστασης κ ανατροπής των από-τα-κάτω είναι εδώ.

Η Καμάρα μίλησε. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και μεγάλα λόγια, χωρίς αφορισμούς και επιδέξιες πολιτικές ταχυδακτυλουργίες που δεν ταιριάζουν με την αγωνιστική-εργατική κουλτούρα μπορούμε να πούμε ότι τα υλικά συγκρότησης του πόλου αντίστασης των από-τα-κάτω στο εργατικό και κοινωνικό κίνημα εμφανίστηκαν ετοιμοπόλεμα και ενσυνείδητα.

Η μαζικότητα της ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ πορείας των Σωματείων και Κινήσεων Βάσης την οποία επιδιώξαμε με την πολιτική μας στάση όλο το προηγούμενο διάστημα με παρεμβάσεις μέσα στα σωματεία, με ανοιχτές προσκλήσεις σε όλα τα κομμάτια του αντιγραφειοκρατικού και αντιθεσμικού μπλοκ, με τη συνεννόηση με ευρύτερα κομμάτια του κοινωνικού αγώνα όπως τα διόδια, με τις αφισοκολλήσεις με τις διαρκής εξορμήσεις στις γειτονιές και στους χώρους εργασίας, αλλά πάνω από όλα με την πίστη ότι ο κόσμος, οι εργαζόμενοι, η νεολαία μπορούν να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις. Να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Πιστεύουμε ότι είναι ικανοί για τα πάντα, χωρίς αφεντικό, χωρίς κυβερνήτη, χωρίς θεό (μπας και ξεφορτωθούμε και τον παπά μαζί του), χωρίς αρχηγό, χωρίς γραφειοκράτη, χωρίς θεσμικό συνδικαλιστή που σε πουλάει και σε αγοράζει χωρίς πέμπτες φάλαγγες να αλωνίζουν στο στρατόπεδό μας, χωρίς όλους αυτούς η κοινωνία είναι ικανή να μεταμορφώσει τον ίδιο τον εαυτό της σε μια νέα κατάσταση που θα εκλείψει η εκμετάλλευση και η καταπίεση, θα αναβλύσει η ελευθερία σε όλα τα επίπεδα.
Θα ήταν ανόητο από μέρους μας να πιστεύουμε σ’ αυτή την μεγάλη αφήγηση της κοινωνίας που φέρνει τούμπα τον γνωστό κόσμο και να αδυνατούμε να εμπιστευτούμε τις ίδιες δυνάμεις για να διοργανώσουν μια πορεία, μαχητική και αξιοπρεπή.

Για μας καταδείχτηκε ότι ο «τρίτος πόλος» των από-τα-κάτω δεν είναι ένα εγκεφαλικό σχέδιο κάποιων ιδιότροπων γραφικών αλλά μια πραγματική αναγκαιότητα των εργαζομένων, της νεολαίας και όλων των καταπιεσμένων στρωμάτων της κοινωνίας, και αυτό καταδείχτηκε γιατί η φετινή πορεία της Καμάρας δεν μπορεί να εκτιμηθεί σαν αριθμητικό άθροισμα των πολιτικών δυνάμεων που την οργάνωσαν. Κανένα κομμάτι δεν μπορεί να έχει το θράσος να διεκδικήσει για τον εαυτό του τον πολύ περισσότερο κόσμο από όσο αντιστοιχεί στην οργάνωσή του. Και αυτό πιστεύουμε είναι ξεκάθαρο, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Αυτό όμως που θα είχε ένα νόημα να διαυγασθεί με πολιτικούς όρους είναι γιατί κάποια κομμάτια ήταν τόσο επιφυλακτικά απέναντι στις δυνάμεις των εργαζομένων που δεν θέλουν να εξαρτώνται από τη γραφειοκρατία.
Η Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης με όσες δυνάμεις είχε έδωσε μια πρώτη μάχη όχι για να μετρήσει κεφάλια αλλά για να υπάρξει η επιλογή της ανεξάρτητης από τους εργατοπατέρες πορεία και μια δεύτερη για να μη διασπαστεί από καμία κομματική οργάνωση η ενιαιότητα της.

Σ’ αυτή την προσπάθεια υπήρξε μια μεγάλη επιτυχία που είναι η ίδια η πορεία και μερικές επιμέρους ελλείψεις. Κι επειδή μας αρέσει να μιλάμε καθαρά:
Ένα κομμάτι που θα μπορούσε να συμμετέχει στην ενιαία πορεία των Σωματείων και των Κινήσεων Βάσης, των Διοδίων και των αντιγραφειοκρατικών και αντιθεσμικών οργανώσεων δυστυχώς προσπέρασε κι έφυγε. Δεν το κρύβουμε η στάση του μας ξένισε.

Ένα ακόμα κομμάτι μένει να εξηγήσει στο κίνημα γιατί άλλαξε την τακτική που ακολουθούσε όλο το περασμένο διάστημα την 25η ώρα. Κι αν εξ’ αρχής η πρόταση του ήταν για ανεξάρτητη πορεία τότε γιατί έσπαγε τα πλαίσια μέσα στις γενικές συνελεύσεις των σωματείων, με τη λογική ότι άλλο χωριστή συγκέντρωση άλλο και ξεχωριστη πορεία; Είναι ή δεν είναι η ΓΣΕΕ σημείο σύγκλισης; Και τελικά, είναι απαραίτητη η οργανωτική διάσπαση της ΓΣΕΕ και η ολοκληρωτική απομόνωση του ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ και της ΔΟΜΗΣ της από την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων για να υπάρχει στέρεο έδαφος κάτω από τα πόδια ενός επαναστατικού εργατικού κινήματος;

Την επόμενη μέρα πώς θα συνεχίσουν οι αγώνες; Με παρακάλια στη ΓΣΕΕ μπας και οπλίσει καμία κούφια ντουφεκιά, ή βγαίνοντας στο προσκήνιο με το συντονισμό των Εργατικών Σωματείων & Κινήσεων Βάσης, στην τακτική της διαμόρφωσης ενός Ανεξάρτητου από το θεσμικό συνδικαλισμό Εργατικού Κέντρου Αγώνα, που θα δώσει τη μάχη απέναντι σε αφεντικά, κεφάλαιο, ΕΕ και ΔΝΤ.

Με βάση την παραπάνω λογική και πίστη θέλουμε να πούμε ότι για μας είναι αρνητικό που και η επιτροπή του banquet δεν βρέθηκε στην Καμάρα μαζί με πολλούς από τους συναγωνιστές που στηρίξανε τον αγώνα. Αυτό το επισημαίνουμε γιατί πιστεύουμε ότι δεν αρκεί να κάνεις έναν ανεξάρτητο αγώνα αλλά πρέπει και αυτός να δίνει παράδειγμα σε όλα τα επίπεδα στους υπόλοιπους αγωνιζόμενους. Εμείς πιστεύουμε ότι στόχος δεν είναι να αλλάξουμε τους συσχετισμούς μέσα στη σάπια ΓΣΕΕ. Στόχος πρέπει να είναι ο αγώνας για δημιουργία ενός παράλληλου κέντρου αγώνα των από-τα-κάτω το οποίο θα έχει απέναντι του τόσο το κεφάλαιο και την εξουσία όσο και τις λογικές ενσωμάτωσης και ξεπουλήματος. Ο συμβολισμός που θα έδινε η παρουσία του banquet στην ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΟΡΕΙΑ θα ήταν πολύ δυνατός και αφ’ ετέρου πιστεύουμε θα αγκαλιαζόταν από ακόμα περισσότερο κόσμο, μιας και στην Καμάρα πιστεύουμε τα αυτιά και τα μάτια είναι πιο ανοιχτά από αυτά των επαγγελματιών συνδικαλιστών της ΓΣΕΕ.

Τέλος θα θέλαμε να δώσουμε και μια εικόνα για το τι αντιμετώπισε η πορεία της ΚΑΜΑΡΑΣ στο δρόμο. Την ώρα που η ΓΣΕΕ έκανε αμέριμνη την πορεία της, την ίδια στιγμή η πορεία της Καμάρας με περίπου 5.000 κόσμο είχε περικυκλωθεί από την κεφαλή μέχρι την ουρά της από δυνάμεις των ΜΑΤ. Οι μάσκες έχουν πέσει. Όποιος μιλά ακόμα για δημοκρατία είναι ή απλά ηλίθιος ή πληρωμένος χαφιές του καθεστώτος. Και μιλάμε για καθεστώς γιατί ακόμα και στα μάτια του πιο ανίδεου όλα τα επιχειρήματα του «δημοκρατικού πολιτεύματος» έχουν εκπέσει. 10.000 μέλη του οργανωμένου στρατού κατοχής πόλεων του καθεστώτος της φασιστικής στρατοκρατίας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, σημαίνει ότι η εξουσία δεν ενδιαφέρεται πια να φτιασιδωθεί κρύβοντας τους μισθοφόρους της «στην πιο κάτω γωνία». Αντιθέτως γνωρίζοντας την οργή του κόσμου που βράζει για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι πώς θα παραμείνει με νύχια και με δόντια στη θέση της. Κι επειδή το κράτος ασφάλειας είναι το παρόν και το μέλλον που μας επιφυλάσσουν, η κρατική τρομοκρατία είναι το απαραίτητο εργαλείο διαχείρισης της οργής. Πλέον η σύγκρουση με τους μισθοφόρους το επόμενο διάστημα παίρνει χαρακτήρα γενικής σύρραξης με το καθεστώς αφού μόνο οι προϊστάμενοι τους επιδοκιμάζουν την παρασιτική και εν ίδει τρομοκρατίας παρουσίας τους στους δρόμους.

Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ που εκδηλώνεται ανοιχτά με την ΣΤΡΑΤΟΚΡΑΤΙΑ στους δρόμους που ζούμε και εργαζόμαστε, στη κοινωνία που μας ανήκει, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ.

Κλείνοντας να πούμε ότι παρ’ όλη την προκλητικότητα των μισθοφόρων όλα τα μπλοκ της Καμάρας δείξαν μια συντροφική αλληλεγγύη και μια στάση συνέπειας απέναντι στη ίδια την πορεία και τον κόσμο της. Από την αγωνιστικότητα και τη δυναμική των Πρωτοβάθμιων Σωματείων Βάσης και την κοινωνική ανυπακοή του μπλοκ των Διοδίων, από τις συναγωνιστικές αλυσίδες των μπλόκ της αντικαπιταλιστικής αριστερας μέχρι του αναρχικού μπλοκ, οι συναγωνιστές στάθηκαν πραγματικά στο ύψος των περιστάσεων.

Είναι αυτή η συνέπεια που μας κάνει να πιστεύουμε ότι στην επόμενη στροφή το ξέσπασμα ενός οργανωμένου ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ, όχι σαν ευχολόγιο αλλά σαν αναγκαία κατάρα των καταπιεσμένων θα μας κάνει να τα πούμε μια και καλή τοσο με τους μισθοφόρους όσο κυρίως και με τους πολιτικούς και οικονομικούς προισταμένους τους.

Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΑ “ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ”

Ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη (ΔΟΛ) πλήρως εναρμονισμένος στο πνεύμα της εποχής, έτσι όπως το περιέγραψε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στη ΔΕΘ, αποφάσισε να κλείσει τον εκδοτικό οίκο Ελληνικά Γράμματα. Έναν εκδοτικό οίκο με 54 χρόνια ιστορία στον χώρο του βιβλίου μα το κυριότερο με 94 εργαζόμενους που πετιούνται στην ανεργία, στη φτώχεια και στην εργασιακή περιπλάνηση.

Όταν αναφερόμαστε στον ΔΟΛ θα πρέπει να γνωρίζουμε, πως μιλάμε για έναν από τους μεγαλύτερους κολοσσούς στα ΜΜΕ της χώρας. Για έναν από τους ισχυρότερους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Για έναν από τους πιο ευνοημένους επιχειρηματικούς οργανισμούς τον καιρό της μεγάλης κερδοφορίας του ελληνικού κεφαλαίου 1985-2005. Ο ΔΟΛ πρωταγωνίστησε στη καταλήστευση του εργατικού εισοδήματος, από τη μεγάλη φούσκα του χρηματιστηρίου έως και το μεγάλο «φαγοπότι» της Ολυμπιάδας.

Δεν μας πείθουν ούτε τα κροκοδείλια δάκρυα για τη παγκόσμια οικονομική κρίση, ούτε η απαράδεκτη ανακοίνωση της εργοδοσίας που δεν κάνει λόγο ούτε καν για τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας των εργαζομένων. Πόσο μάλλον όταν, όπως αναφέρουν και πολύ εύστοχα στην ανακοίνωση τους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στα Ελληνικά Γράμματα: «…Την ίδια στιγμή ο μεγαλομέτοχος κ. ΨΥΧΑΡΗΣ αγόρασε ποσοστό της τράπεζας FMPG. Τυχαίο, δε νομίζω…»

Εμείς σαν Κίνηση για την Εργατική Χειραφέτηση και Αυτοοργάνωση δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για τις προθέσεις επιχειρηματιών και κράτους απέναντι στον κόσμο της εργασίας. Μοχλός πίεσης της εργατικής τάξης είναι τώρα όπως και πάντοτε ένα ποσοστό εργαζομένων που πετάγονται ή έχουν πεταχτεί έξω από την παραγωγική διαδικασία και όχι μόνο καθίστανται βορά σε κάθε είδους ‘προσφορά εργασίας’ αλλά ταυτόχρονα γίνονται φόβητρο για όσους επιχειρούν να κρατήσουν τις δουλειές τους επιδιώκοντας καλύτερους όρους ή απλά διεκδικώντας τα κεκτημένα. Ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό ανεργίας λειτουργεί έτσι με διττό τρόπο, εξασφαλίζοντας εργάτες και εργάτριες σε κατάσταση απόγνωσης έτοιμους για όλα αλλά και δείχνοντας ζοφερές εικόνες από το μέλλον στους αγωνιζόμενους.

Το κλείσιμο και οι απολύσεις στα Ελληνικά Γράμματα, δεν είναι παρά ένα ακόμη στιγμιότυπο από τον κοινωνικό πόλεμο που έχουν κηρύξει οι δυνάμεις του κεφαλαίου απέναντι στις ζωές και το μέλλον όλων των εργαζομένων. Έναν κοινωνικό πόλεμο που από τη μία πλευρά φέρνει σύσσωμο τον επιχειρηματικό κόσμο, τα ΜΜΕ, τον ΣΕΒ, το κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό και τα κόμματα του, τη Δικαστική εξουσία, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ. Από την άλλη φέρνει κάθε έναν από εμάς που βασίζει την επιβίωση του σε τίποτε περισσότερο από την ίδια του την εργατική δύναμη: την συντριπτική δηλαδή πλειοψηφία της κοινωνίας.

Σε αυτόν τον κοινωνικό, ταξικό πόλεμο, οι εργαζόμενοι οφείλουμε να έχουμε σαφή διακριτικά και στοχοθεσία. Δεν περιμένουμε να μας χαριστεί τίποτε από την εργοδοσία ή από «αγώνες» που μένουν σε διαβήματα και τηλεγραφήματα από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ. Ο αγώνας για την ανατροπή αυτής της κατάστασης, επιβάλλει την αντίσταση με όλα τα μέσα που έχουμε στα χέρια μας. Τη συσπείρωση όλων σε εργατικά σωματεία βάσης, την απεργία και την αυτοδιαχείριση της παραγωγής. Απαιτώντας άμεσα την επαναπρόσληψη των απολυμένων δε θα μείνουμε μόνο εκεί γιατί θεωρούμε πως αυτή θα είναι μια πρόσκαιρη μόνο νίκη. Αφεντικά που αρνούνται να ανακαλέσουν απολύσεις θα έχουν να αναμετρηθούν με σωματεία βάσης, αλληλέγγυους και αγωνιζόμενα κομμάτια ενός ευρύτερου κοινωνικού φάσματος που δεν θα διστάσουν να προχωρήσουν σε άγριες απεργίες, καταλήψεις και συγκρούσεις μπλοκάροντας την παραγωγική διαδικασία και χτυπώντας άμεσα την καρδιά του προβλήματος: τα κέρδη τους. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν τα μοιράζονται μαζί μας, ότι δεν μας αφορούν για κανένα λόγο και ότι ακριβώς είμαστε εμείς και η υπεραξία που αντλεί το κεφάλαιο από την εργασία μας οι δημιουργοί όλου αυτού του πλούτου.

Αυτή είναι και η πρόταση της Κίνησης Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης σε κάθε επιχείρηση που κλείνει ή απολύει. Ο μόνος τρόπος να ‘διασφαλίσουμε’ τις θέσεις εργασίας μας είναι να εκβιάσουμε την εργοδοσία με τις απεργιακές κινητοποιήσεις, τους αποκλεισμούς, τις κινητοποιήσεις αλλά και με το πέρασμα της παραγωγής και της διανομής στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων.

Σε τελική ανάλυση, απώτερος σκοπός θα πρέπει να είναι ο εργατικός έλεγχος σε κάθε εργασιακό χώρο και η κατάργηση της μισθωτής εργασίας που είναι και ο μοναδικός τρόπος να βάλουμε μπλόκο σε απολύσεις, εκμετάλλευση και αλλοτρίωση των εργαζομένων. Καταλήψεις παραγωγικών μονάδων που μπορεί να ξεκινήσουν σε ένα συμβολικό επίπεδο θα πρέπει γρήγορα να στηριχτούν και να εξελιχθούν σε εργαστήρια εργατικής αυτοδιαχείρισης, όπου εργάτες και εργάτριες θα πάρουν στα χέρια τους την παραγωγή, αποδεικνύοντας έτσι στην πράξη ότι ζωή με αξιοπρέπεια είναι μόνο η ζωή χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, χωρίς καταπιεστές και καταπιεζόμενους.




ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΗΔΗ ΕΧΕΙ ΣΥΓΚΑΛΕΣΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΒΙΒΛΙΟΥ & ΧΑΡΤΟΥ ΣΤΙΣ 29/9

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΑΖΙΚΕΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ.

ΝΑ ΔΙΚΑΙΩΘΟΥΝ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ


Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ.


ΟΥΤΕ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΟΥΤΕ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΩΡΑ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ



Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης

Κείμενο - πρόταση για τη ΔΕΘ 2010

Κείμενο – πρόταση
για τη συγκρότηση ενός μπλοκ εργατικών σωματείων και κινήσεων βάσης στην διαδήλωση της ΔΕΘ &
συντονισμού ενός επαναστατικού εργατικού τρίτου πόλου (πέρα από ΓΣΕΕ, ΠΑΜΕ) ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο

ΤΟ ΔΝΤ και το «νέο μνημόνιο»
Μερικούς μήνες μετά την υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ με πρόσχημα την δήθεν διάσωση της ελληνικής οικονομίας και της ψευδεπίγραφης «εθνικής ενότητας», η χώρα βρίσκεται και επίσημα στα όρια της χρεοκοπίας. Τα νέα σκληρά μέτρα για εργαζόμενους, συνταξιούχους, νεολαία που επέβαλαν ντόπιο (ΣΕΒ) και διεθνές κεφάλαιο (ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ) σε αγαστή συνεργασία με το αστικό πολιτικό προσωπικό συντρίβουν κατακτήσεις της εργατικής τάξης και της κοινωνίας, 100 και πλέον χρόνων, που πληρώθηκαν με τίμημα το αίμα του αγωνιζόμενου λαού. Την ίδια στιγμή, οι υπαίτιοι της ελληνικής κρίσης, υπουργεία, τράπεζες, χρηματιστηριακό κεφάλαιο, οικονομικές και πολιτικές ελίτ, εργολάβοι, συνεχίζουν να απολαμβάνουν τον κλεμμένο πλούτο. Και το χειρότερο: στην προσπάθεια να διαιωνίσουν την ύπαρξή τους και να διασώσουν ένα χρεοκοπημένο σύστημα, οδηγούν στην εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Χιλιάδες εργαζομένων πετιούνται στο δρόμο, χάνουν βασικά ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, οδηγούνται στην ανεργία και την επισφάλεια, συνθέτοντας τις στρατιές των μελλοντικών εξαθλιωμένων.

Η κυβέρνηση, η διακρατική εξουσία του ΔΝΤ και οι σύμμαχοί τους, κεφαλαιοκράτες, δεν φαίνονται διατεθειμένοι να αφήσουν την ευκαιρία της κρίσης να πάει χαμένη. Με τη δικαιολογία ότι τα – εξοντωτικά για την κοινωνία – μέτρα του μνημονίου δεν αποδίδουν, καταστρώνουν λίγους μήνες μόνο μετά και νέο μνημόνιο απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και κλοπής του λαϊκού εισοδήματος. Προκλητική είναι η τάση κατάργησης των πλέον προστατευτικών διατάξεων του εργατικού δικαίου, αφήνοντας τον εργαζόμενο βορά στα χέρια του εργοδότη. Ο θεσμός της διαιτησίας νοείται στα νέα αυτά πλαίσια, μόνο αν εξυπηρετεί την ανταγωνιστικότητα με όρους κόστους, οι κλαδικές συμβάσεις χάνουν την ισχύ τους για όσους δεν εκπροσωπούνται στις διαπραγματεύσεις, οι αποζημιώσεις λόγω υπερωριακής απασχόλησης μειώνονται. Παράλληλα, η επίθεση προσλαμβάνει διαστάσεις ισοπέδωσης ολόκληρης της κοινωνίας με περικοπές μισθών και απολύσεις στον δημόσιο κι ευρύτερο δημόσιο τομέα, αλλά και με το άνοιγμα των «κλειστών» επαγγελμάτων. Η τελευταία αυτή ρύθμιση ανοίγει το δρόμο στο μεγάλο κεφάλαιο ώστε να κυριαρχήσει αυτό στην αγορά των εν λόγω επαγγελμάτων, με αποτέλεσμα την κατάργηση της διασφάλισης μιας κατώτατης αμοιβής για τους ελεύθερους επαγγελματίες και τη σταδιακή μετατροπή τους σε μισθωτούς. Οι ιδιωτικοποιήσεις σε σιδηροδρόμους και ενέργεια θα αυξήσουν τα οικονομικά βάρη κάθε οικογένειας, αφού αυτή θα κληθεί να πληρώσει τη νεοφιλελεύθερη επιλογή για εκμετάλλευση των κοινωνικών αγαθών από πολυεθνικές εταιρίες που θα προβούν άμεσα σε ανατιμήσεις. Νέες μεταρρυθμίσεις θα υποστεί και το ασφαλιστικό, με περαιτέρω δυσβάσταχτες αλλαγές στον τρόπο υπολογισμού της σύνταξης αλλά και αύξηση της εισφοράς των ασφαλισμένων στα νοσήλια, τη στιγμή που οι περικοπές δαπανών στο δημόσιο βάζουν τίτλους τέλους στη δημόσια και δωρεάν παροχή υπηρεσιών υγείας. Τέλος, εξοντωτική επιβάρυνση συνιστά τόσο η διεύρυνση της βάσης του ΦΠΑ όσο και οι ανατιμήσεις στο σύνολο των μέσων μεταφοράς.

Τα μέτρα αυτά προσφέρουν στο κεφάλαιο το πάτημα που επιζητούσε εδώ και δεκαετίες ώστε να συντρίψει και στην Ελλάδα τις όποιες αντιστάσεις απέναντι στην εδραίωση της ευελιξίας, της μερικής απασχόλησης και την ανασφάλεια των σύγχρονων εργασιακών σχέσεων. Παράλληλα το κράτος ελευθερώνεται κι από τις εναπομείνασες υποχρεώσεις για κοινωνικές παροχές, συρρικνώνοντας τον δημόσιο τομέα και παραχωρώντας στους ιδιώτες και τις τελευταίες επιχειρήσεις που είχαν μείνει στον έλεγχό του. Η κοινωνία δεν μπορεί να παρασυρθεί από τις ρητορείες περί εθνικής διάσωσης αλλά οφείλει να μετατρέψει αυτή τη συγκυρία σε ευκαιρία για την ολική ανατροπή, αντιλαμβανόμενη ότι η ελληνική κρίση αποτελεί μέρος μιας παγκόσμιας συστημικής κρίσης, στα πλαίσια της οποίας η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης από τον καπιταλισμό βαίνει αυξούμενη.

Τα πολιτικά χαρακτηριστικά ενός επαναστατικού εργατικού κινήματος
Μεσούσης λοιπόν της οξύτατης επίθεσης κράτους και αφεντικών στους από-τα-κάτω και με την συγκυρία της κυβερνητικής φιέστας στη Δ.Ε.Θ., θεωρούμε πως βρισκόμαστε πλέον στο κρίσιμο σημείο όπου πρέπει να προωθηθούν σε ευρεία στρώματα εργαζομένων, ανέργων και επισφαλών εκείνα τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά που θα μας φέρουν συσπειρωμένους σε θέση ανοιχτής σύγκρουσης με κράτος και κεφάλαιο. Το ζήτημα της εργασίας/ παραγωγής δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στο κέντρο αυτής της αναμέτρησης, καθώς αυτό είναι το πεδίο της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης από το κεφάλαιο, εκεί αναπαράγεται ο καπιταλισμός στην ουσία του, διαχέοντας σχέσεις εξουσίας και καταπίεσης στο σύνολο του κοινωνικού ιστού. Η κοινωνική απελευθέρωση – πρόταγμα και στόχος ενός επαναστατικού εργατικού κινήματος - σημαίνει για μας την ριζική ανακατάληψη  του κοινωνικού πλούτου, την κατάργηση της μισθωτής εργασίας και όλων των όρων της καπιταλιστικής οικονομίας (κέρδος, υπεραξία, εμπορευματοποίηση, ιδιοκτησία) και την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής από τους εργαζόμενους. Τα προτάγματα αυτά ασφαλώς προϋποθέτουν την ανατροπή κυβέρνησης και κάθε διαχειριστή της εξουσίας, την διάλυση των διακρατικών μηχανισμών Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ. και την εφαρμογή πλήρους εργατικού ελέγχου στην παραγωγή μέσα από αυτοοργανωμένες και αλληλέγγυες δομές. Για να δούμε να διαγράφεται ακόμη και εν σπέρματι αυτή η προοπτική ωστόσο, απαιτείται ένα μαζικό εργατικό κίνημα που θα προβάλλει ριζοσπαστικές διεκδικήσεις, θα αψηφά στην πράξη τον θεσμικό συνδικαλισμό και θα παράγει συνολικό επαναστατικό πολιτικό λόγο μακριά από συντεχνιακές βλέψεις και διαχειριστικές αντιλήψεις.

Για να μην μοιράσουμε τη φτώχια μας, αλλά για να πάρουμε στα χέρια μας τον πλούτο που μας ανήκει, παλεύουμε για ένα εργατικό κίνημα που δεν θα βολεύεται και δε θα παζαρεύει στη πλάτη των εργαζομένων. Να διεκδικήσουμε και να πετύχουμε τώρα:
• Απαγόρευση των απολύσεων. Την άμεση και δραστική μείωση του χρόνου εργασίας με μόνιμη και σταθερή σχέση εργασίας, ασφάλιση, ιατρική περίθαλψη και βασικό μισθό κοινωνικών αναγκών για όλους κόντρα στην διάλυση των συλλογικών συμβάσεων και τις απολύσεις.
• Εργατικό έλεγχο σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε παραγωγική μονάδα. Για κάθε εταιρεία που κλείνει ή μεταφέρεται αλλού, απαλλοτρίωση των ατομικών και εταιρικών περιουσιακών στοιχείων του ιδιοκτήτη και εξασφάλιση της εργασίας. Λειτουργία της επιχείρησης κάτω από τον έλεγχο των εργαζόμενων.
• Ασφάλιση-περίθαλψη για όλους τους εργαζόμενους, Έλληνες και μετανάστες, χωρίς κανένα περιορισμό ενσήμων. Υγειονομική κάλυψη, πλήρης, για κάθε είδους ασθένεια. Κατάργηση κάθε εργατικής εισφοράς άμεσης ή έμμεσης, τακτικής ή έκτακτης, κρατικής ή δημοτικής. Η κινητή και ακίνητη περιουσία των ταμείων  να δοθεί ολόκληρη για υγεία και συντάξεις. Έξω τα ασφαλιστικά ταμεία από τα χρηματιστήρια και τη γενικότερη χρηματοπιστωτική και αγοραία εμπλοκή τους.
• Ανατροπή όλων των κυβερνήσεων, της ΕΕ, του ΔΝΤ, και κάθε επίδοξου διαχειριστή της εξουσίας.

Η αναγκαιότητα συντονισμού ενός τρίτου πόλου στην εργασία και
ο ρόλος της Κίνησης για την Εργατική Χειραφέτηση κι Αυτοοργάνωση
Ο θεσμικός συμβιβασμένος συνδικαλισμός (ΓΣΕΕ) της διαπραγμάτευσης με κυβέρνηση και εργοδοσία δεν ανταποκρίνεται πλέον σε καμία εργατική ανάγκη και έχει απονομιμοποιηθεί πλήρως στα μάτια των εργαζόμενων. Από την άλλη, αυτό που παρουσιάζεται ως αντίπαλο δέος (ΠΑΜΕ), δεν είναι παρά ένας παράπλευρος μηχανισμός ενός αστικού κόμματος (ΚΚΕ) που ανάγει κάθε εργατική διεκδίκηση σε κοινοβουλευτική δύναμη και στράτευση στον γραφειοκρατικό και ρεφορμιστικό σχηματισμό του.

Σ’ αυτό το πλαίσιο κι ενώ χιλιάδες καταπιεσμένοι εκφράζουν την οργή τους μόνο σποραδικά και κατά καιρούς εκτονωτικά χωρίς σαφή πολιτικά-ταξικά χαρακτηριστικά και προτάγματα (όπως για παράδειγμα στην εξέγερση του Δεκέμβρη 2008), είναι προφανής η ανάγκη συγκρότησης σωματείων βάσης, εργατικών κινήσεων και επιτροπών εργατών και ανέργων που θα φέρουν στο προσκήνιο ένα πραγματικά επαναστατικό εργατικό κίνημα. Απέναντι στην λαίλαπα που έχει εξαπολυθεί εναντίον μας δεν μπορούμε παρά να απαντήσουμε με λόγο και πράξη ξεκάθαρα αντικαπιταλιστικά και αντιδιαχειριστικά, χωρίς ιεραρχίες και διαμεσολαβήσεις, με οριζόντιες, αμεσοδημοκρατικές δομές, κάθετες τομές και δυναμικές δράσεις (απεργίες, συγκρούσεις, καταλήψεις). Ο συντονισμός όλου αυτού του δυναμικού θα συνιστά στην ουσία τον ‘τρίτο πόλο’ πέρα από και ενάντια σε ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ και είναι αυτό ακριβώς στο οποίο στοχεύει να συμβάλλει η Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης. Δεν επιδιώκουμε φυσικά να μετασχηματίσουμε την ίδια την Κίνηση σε έναν ‘τρίτο πόλο’, αλλά με τον λόγο και την δράση μας να απευθυνθούμε σε αγωνιζόμενα κομμάτια της εργατικής τάξης και να διαχύσουμε σε αυτά λογικές που αντιλαμβανόμαστε ως επαναστατικές και απαραίτητες ιδίως σε αυτή την κρίσιμη ιστορική στιγμή. Με άλλα λόγια, αντί να περιμένουμε να ξεσπάσει ένας « Δεκέμβρης πανεργατικός» σαν φυσικό φαινόμενο, από το πουθενά, αποφασίσαμε να στρατευτούμε στην προετοιμασία του προσκαλώντας σε αυτή την διεργασία και όλους όσους επιθυμούν να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση, μακριά από σύνδρομα αυτοαναφορικότητας και εντυπωσιασμού.

Η συγκρότηση ενός εργατικού μπλοκ σωματείων και κινήσεων βάσης στη ΔΕΘ
Φυσικά δεν αντιλαμβανόμαστε την πορεία της Δ.Ε.Θ. ως το μοναδικό αιχμιακό ζήτημα, ωστόσο την θεωρούμε διαδήλωση – σταθμό στις διαδικασίες ζύμωσης και οργάνωσης προς την κατεύθυνση του συντονισμού ενός επαναστατικού τρίτου πόλου στην εργασία. Η πρότασή μας για τον τρίτο πόλο, που ελπίζουμε να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά του συνδικαλισμού και να αναζωογονήσει μία δυνάμει επαναστατική εργατική τάξη, συγκεντρώνει τα πολιτικά χαρακτηριστικά πάνω στα οποία επιζητούμε να συναντηθούμε και με άλλα ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας και του κόσμου της εργασίας. Θέλοντας μάλιστα να δώσουμε το πρώτο μεγάλο ραντεβού στη ΔΕΘ, καλούμε ανοιχτά σε διάλογο όλα τα σωματεία Βάσης & τις Εργατικές Κινήσεις για την από κοινού συγκρότηση του μπλοκ Εργατικών Σωματείων & Κινήσεων Βάσης με σκοπό την κοινή διαδήλωση στα εγκαίνια της ΔΕΘ με προσυγκέντρωση στην Καμάρα και μακριά από τους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και το κομματικό μαγαζί του ΠΑΜΕ. Καλούμε επίσης όσους και όσες κινούνται στην λογική της ολικής ρήξης με το υπάρχον και θεωρούν αναγκαία τη συγκρότηση ενός αυτοοργανωμένες εργατικού κινήματος, που ζητάει τα πάντα για όλους τώρα και δεν αφήνει τίποτε σε κράτος και αφεντικά, να συναντηθούμε στο μπλοκ των σωματείων βάσης και την ανεξάρτητη εργατική διαδήλωση της ΔΕΘ.

Να σπάσουμε την κόκκινη ζώνη του κεφαλαίου
Συνιστά, νομίζουμε, κοινή παραδοχή όλων όσων παλεύουμε ενάντια στη συμμαχία κεφαλαίου – κράτους – ΔΝΤ, είτε μέσα από τα ταξικά αγωνιστικά σωματεία είτε από εργατικές κινήσεις και συλλογικότητες, πως η ΔΕΘ είναι κομβική συγκυρία και για να δοθεί το στίγμα ότι τα σχέδια εξαθλίωσης του πληθυσμού δεν θα μείνουν αναπάντητα. Και το στίγμα αυτό οφείλει να γίνει ξεκάθαρο, αφενός με τη μαζικότητα ενός μπλοκ εργατικών σωματείων και κινήσεων βάσης κι αφετέρου με τα συγκρουσιακά χαρακτηριστικά του μπλοκ αυτού. Στόχος για εμάς είναι η ανεξάρτητη εργατική πορεία να φτάσει μπροστά στη ΔΕΘ και να δείξει ότι η οργή των από τα κάτω οργανωμένων ταξικών δυνάμεων και των συμμάχων τους συγκρούεται με κράτος και κεφάλαιο, οι εκπρόσωποι των οποίων έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι η ίδια η κοινωνία πρέπει να θυσιαστεί για να επιβιώσουν το έθνος κι η πατρίδα, η ανάπτυξη και η κερδοφορία του κεφαλαίου. Για εμάς χρέος μιας εργατικής διαδήλωσης τη μέρα της ΔΕΘ είναι να αμφισβητήσει έμπρακτα τους μύθους της εθνικής ενότητας και οικονομίας, δηλώνοντας πως οι εργαζόμενοι θα παλέψουμε με κάθε μέσο για την επιβίωση και την αξιοπρέπειά μας. Δεν συμβιβαζόμαστε με την ιδέα ότι επιτρέπεται οι εργαζόμενοι να στείλουν μηνύματα ηττοπάθειας, μοιρολατρίας, υποχώρησης χάριν κάποιας δήθεν κοινωνικής ειρήνης. Αντίθετα, πιστεύουμε ότι από τη μορφή και την έκταση που θα λάβουν οι αντιδράσεις κατά την επίσκεψη του Πρωθυπουργού εξαρτώνται και οι όροι με τους οποίους θα μιλάμε στο εξής για το μέλλον του κινήματος. Δεδομένης λοιπόν της οικονομικής και πολιτικής συγκυρίας προτείνουμε να ανοίξει η συζήτηση για το πώς η έκφραση των πραγματικών αναγκών των εργαζομένων, η οργή και η μαχητικότητα θα βρουν εκείνη τη μέρα στο δρόμο τη θέση που τους αναλογεί.

Για ένα Εργατικό Κέντρο των εργαζομένων και των αναγκών τους
Με αφετηρία τη διαπίστωση ότι η ΓΣΕΕ και το Ε.Κ δεν επιδεικνύουν πλέον απλώς μια προδοτική στάση απέναντι στα συμφέροντα των εργαζομένων αλλά έχουν εξελιχθεί στον καλύτερο σύμμαχο του κεφαλαίου συνυπογράφοντας το πάγωμα των μισθών και παρέχοντας νομιμοποίηση στα νέα μέτρα του ΔΝΤ και της κυβέρνησης, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το εργατικό κίνημα έχει ανάγκη από ένα κέντρο αγώνα που θα εκφράζει τις δικές του ανάγκες. Για εμάς λοιπόν αποτελεί πολιτική στόχευση καίριας σημασίας ειδικά για τις μέρες μετά τη ΔΕΘ το Εργατικό Κέντρο να μείνει κατειλημμένο από τα σωματεία και τις δυνάμεις που αγωνίζονται προς την κατεύθυνση της εργατικής χειραφέτησης κι αυτοοργάνωσης. Πολιτικός στόχος είναι αφενός να καταδειχθεί ο ρόλος της ΓΣΕΕ κι αφετέρου να αναδειχθεί η ύπαρξη ενός κομματιού μέσα στο εργατικό κίνημα που είναι διατεθειμένο να αμφισβητήσει την αγκιστρωμένη σε κομματικούς μηχανισμούς και συμφέροντα δομή του συνδικαλισμού. Άλλωστε η πραγμάτωση του συντονισμού ενός τρίτου πόλου στην εργασία περνάει οπωσδήποτε μέσα από τη σύγκρουση με τους επίσημους φορείς έκφρασης των εργαζομένων, οι οποίοι (φορείς) σήμερα έχουν περάσει στο στρατόπεδο των ταξικών εχθρών.

Με την ίδια λογική, στόχο άμεσης προτεραιότητας συνιστά επίσης και ο σταθερός συντονισμός των σωματείων και των δυνάμεων που κινούνται στην κατεύθυνση αυτή σε ένα δικό τους πραγματικό εργατικό κέντρο. Είναι αναγκαιότητα, κατά την εκτίμησή μας, η διαφορετικότητα στην πολιτικοκοινωνική ανάλυση, τη λειτουργία και τη δράση όσων πρωτοβάθμιων σωματείων αρνούνται να συμπορευτούν με την ξεπουλημένη ΓΣΕΕ και τον κομματικό μηχανισμό του ΠΑΜΕ να αποκρυσταλλώνεται και στη δημιουργία διακριτών δομών και φορέων. Θεωρούμε λοιπόν ότι η συσπείρωση σωματείων και εργατικών κινήσεων σε ένα ανεξάρτητο εργατικό κέντρο αγώνα, όπου θα οργανώνονται οι δράσεις, η αυτομόρφωση, η νομική βοήθεια, το ταμείο αλληλεγγύης και οι εκδηλώσεις, μπορεί να βοηθήσει τη διαδικασία συγκρότησης του τρίτου πόλου αλλά και να βγάλει πολλά πρωτοβάθμια σωματεία από τα αδιέξοδα του σημερινού γραφειοκρατικοποιημένου συνδικαλισμού.

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ & ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ
 11/9 ΚΑΜΑΡΑ  18:00

Το ρεύμα είναι δημόσιο αγαθό, δεν είναι εμπόρευμα

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΓΑΘΑ
Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ & ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Εδώ και χρόνια έχει αρχίσει η διαδικασία να περάσουν όλα τα δημόσια αγαθά (ρεύμα-νερό-μεταφορές) στα χέρια του μεγάλου ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου. Μετά τη στρατηγική της μετοχοποίησης που ακολούθησε η «εκσυγχρονιστική» κυβέρνηση Σημίτη, ακολούθησε η «λογική» της ολικής ιδιωτικοποίησης από την κυβέρνηση Καραμανλή, και τώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου έχοντας καταφέρει να φέρει την κοινωνία και τους εργαζόμενους στην απελπισία όπως στόχευαν και οι προκάτοχοί του, ρίχνει στο τραπέζι το «φρέσκο φρούτο» της «απελευθέρωσης της ενέργειας.» Με ουσιαστικό σύμμαχο τους το ΔΝΤ, κράτος και κεφάλαιο επιτέλους μπορούν να υλοποιήσουν τις ανθρωποφάγες επιδιώξεις τους γιατί τάχα έτσι τους προστάζει η ΕΕ, το ΔΝΤ και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Το ψέμα περισσεύει. Χρόνια τώρα οι αεριτζήδες-αρπαχτικά του δημόσιου πλούτου περιμένουν να «απελευθερωθεί η ενέργεια», για να απελευθερώσουν και αυτοί τις ορέξεις τους, δηλαδή να απομυζήσουν εκατομμύρια ευρώ χωρίς να προσφέρουν τίποτα απολύτως, κι όλα αυτά υποτίθεται προς όφελος των εργαζομένων και των καταναλωτών.  

 Ιδιωτικοποίηση
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, έτσι λοιπόν και στην βρώμικη υπόθεση ξεπουλήματος της ΔΕΗ ο κατατεμαχισμός και η μετοχοποίηση μετέπειτα (ξεπούλημα του 49% της επιχείρησης σε ιδιώτες) που διέπραξαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ αποτέλεσαν τον προθάλαμο για την ολική ιδιωτικοποίηση που επιχείρησε η ΝΔ τον Μάρτη του 2008. Τώρα με τις στημένες συστάσεις-κουτί για το κεφάλαιο του ΔΝΤ και με την ολόπλευρη στήριξη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ επιχειρείτε το τελικό χτύπημα στη ΔΕΗ, και η ολική μετατροπή του ρεύματος σε εμπόρευμα.

Το επιτελικό σχέδιο που είχε καταστρώσει η ΝΔ το 2008 ήθελε τη ΔΕΗ (μαζί με το μάνατζμεντ) στα χέρια του γερμανο-ελληνικού κεφαλαίου. Τα τότε μνημόνια που έφερε η διοίκηση Αθανασόπουλου ήθελαν τη συνεργασία της ΔΕΗ με RWE και Χαλυβουργική  για να μπει η ταφόπλακα της λειτουργίας της ΔΕΗ σαν δημόσιου οργανισμού και την οριστική μετατροπή της σε ολιγοπωλιακή εταιρεία διαχείρισης ενός -πρωην- δημόσιου αγαθού , του ρεύματος, με στόχο την περαιτέρω αύξηση του ιδιωτικού κεφαλαίου.

Τι αποτελέσματα θα έχει όμως η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ;

Οι αυξήσεις των τιμολογίων αποτελούν πληγή για το κοινωνικό σύνολο.
 Πρώτα απ' όλα στο κοινωνικό πεδίο τα αποτελέσματα έχουν αρχίσει να φαίνονται ξεκάθαρα. Άμεση σχέση με την ιδιωτικοποίηση έχουν οι τεράστιες αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ.
Η διοίκηση της ΔΕΗ. Α.Ε. προσπαθώντας να δώσει κίνητρα στις πολυεθνικές που περιμένουν να βάλουν στο χέρι την ενέργεια ανεβάζουν από τώρα τις τιμές του ρεύματος ώστε να είναι εμφανής η κερδοφορία η οποία φυσικά θα φτάσει στα ύψη υπερ των ιδιωτών όταν αναλάβουν αυτοί και θα αυξήσουν τα τιμολόγια πολύ πάνω από το εξωφρενικό 25% που κατάφερε να τα ανεβάσει ο Αθανασόπουλος και τα υπόλοιπα λαμόγια του Δ.Σ. Από κοντά και το κράτος με τις ευλογίες του οποίου γίνονται όλες οι λοβιτούρες ευνοώντας για άλλη μια φορά αλλήλους, ανώτερους αξιωματούχους και φίλους μεγαλοκαρχαρίες. Συγκεκριμένα το τελευταίο διάστημα έχουν δει το φως της δημοσιότητας σενάρια για πώληση του 40% των υδροηλεκτρικών και λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ. Μαζί με το ξεπούλημα των υποδομών η μαφιόζοι τρόικα-κράτος-κεφάλαιο ζητούν να πουλήσει η ΔΕΗ στους αεριτζήδες κεφαλαιοκράτες του τομέα της ενέργειας και «εικονική ισχύ», δηλαδή να αγοράζουν ρεύμα (από λιγνιτικές και υδροηλεκτρικές μονάδες της ΔΕΗ) σε τιμή κόστους και να το πουλάνε με κέρδος! Για να έχουν όμως αρκετά κέρδη οι αεριτζήδες, βιομήχανοι της ενέργειας η Τρόικα προτείνει νέα αύξηση του ρεύματος, κυρίως στα οικιακά τιμολόγια από 18% έως και 40%!  

Με λίγα λόγια το μάρμαρο ή αλλιώς την "ανάπτυξη" -προς όφελος ποιου άραγε στ' αλήθεια;- θα κληθεί να πληρώσει ο εργαζόμενος, ο μισθωτός ο καθένας από μας και όλοι εμείς μαζί σαν σύνολο. Πρόκειται πλέον για μια ξεδιάντροπη καταλήστευση του λαϊκού εισοδήματος.

Mείωση προσλήψεων αύξηση απολύσεων
Εν τω μεταξύ, στο εσωτερικό της ΔΕΗ οι αλλαγές είναι σαρωτικές. Ήδη η έλλειψη προσωπικού, εργατικού δυναμικού κυρίως στους τόπους παραγωγής είναι εμφανής. Μονάδες στις οποίες εργάζονταν -και όχι απασχολούνταν- τριπλάσιος αριθμός ατόμων τώρα σχεδόν υπολειτουργούν. Είναι άλλη μια προειδοποίηση έτσι ώστε να ανοιχτεί ο δρόμος για να επιβληθεί το ίδιο μοντέλο που εφαρμόσθηκε και στον ΟΤΕ, με εθελούσιες εξόδους κλπ. Λες και αυτή η γενιά που φεύγει από την εργασία θα 'ναι η τελευταία στην παραγωγή.
Επίσης προωθείτε ραγδαία η εντατικοποίηση της ελαστικοποίησης, το σπάσιμο του 8ώρου & οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις Πρόγευση από τις εργασιακές σχέσεις που θα επιβληθούν είναι οι ελαστικές σχέσεις εργασίας που αρχίζουν να επικρατούν από τώρα. Ειδικότερα όσο αφορά τους συμβασιούχους απαγορευόταν στην προ-ΔΝΤ εποχή, δια νόμου...και δια ροπάλου ακόμη και να καταθέσουν νέα αίτηση πρόσληψης μην τυχόν και πάρουν κανένα δικαίωμα παραπάνω, από αυτά που έτσι κι αλλιώς προσπαθούν να καταργήσουν στο σύνολο της εργασίας, τώρα πια οι προσλήψεις ακόμα και με το αισχρό καθεστώς της «μαθητείας» και των συμβάσεων καταργήθηκαν ουσιαστικά πλήρως με αφορμή το «δημόσιο έλλειμμα».
Η αλήθεια είναι ότι προσπαθούν να παραδώσουν την ΔΕΗ στο κεφάλαιο με εργαζόμενους χωρίς κανένα δικαίωμα, έτσι ώστε οι εταιρείες να μπορέσουν να κάνουν μαζικές απολύσεις και να πάρει άλλους με χειρότερους φυσικά όρους.

Ασφάλιση
Οι κρίκοι είναι άρρηκτα πλεγμένοι μεταξύ τους το ασφαλιστικό και στην ΔΕΗ έχει άμεση σχέση με το νομοσχέδιο για την ασφάλιση, αποτελεί δε μια χαρακτηριστική περίπτωση του σε όλα τα επίπεδα. Αρχικά όσο αφορά την ασφάλιση των εργαζομένων στη ΔΕΗ από ξεχωριστό και υγιές ταμείο με ληγμένο το ζήτημα της ασφάλισης των εργαζομένων της, με το σχέδιο ενοποίησης, ενσωματώνεται στο ΙΚΑ όπου οι πολιτικές τόσων χρόνων υπερεκμετάλλευσης των δημοσίων ταμείων από κράτος και εργοδοσία το φέρανε στην τραγική κατάσταση της υπερχρέωσης στην οποία είναι σήμερα. Νωπές είναι ακόμα οι μνήμες από τη μεγάλη απεργία των εργαζομένων της ΔΕΗ τον Μάρτη-Απρίλη του 2008 με αφορμή το τότε νομοσχέδιο για την ασφάλιση που υποβάθμιζε με τη σειρά του τη ΔΕΗ έτσι ώστε να στρώσει το δρόμο στο κεφάλαιο και την ιδιωτικοποίηση της εταιρείας. Είναι προφανές ότι αυτή τη φορά θα χρειαστούν ακόμα μεγαλύτερες κινητοποιήσεις σε συνεργασία με την κοινωνία για να μην περάσει η «απελευθέρωση της ενέργειας», δηλαδή η χειρότερη και πιο στυγνή εκμετάλλευση.

Στα δε ΒΑΕ ήδη έχει στρωθεί ο δρόμος. Συνεχής είναι οι περικοπές και τα κόλπα που μεταχειρίζεται η διοίκηση για να αποφύγει την καταβολή εξ ολοκλήρου των Βαρέων και Ανθυγειυνών σε ανθρώπους που δουλεύουν 30 χρόνια σε δύσκολες συνθήκες εργασίας.
Μέσα στη γενική σαπίλα του καθεστώτος το κράτος κολλάει το "πωλείται" στο πιο εμφανές σημείο, ο Αθανασόπουλος και η νυν ηγεσία της ΔΕΗ κάνουν τον μεσίτη για να πετύχουν μια καλή τιμή, και το κεφάλαιο ακονίζει τα δόντια του για ανθρώπινη σάρκα. Απ' την άλλη η ΓΣΕΕ φαντάζει ίσως ο μοναδικός πιο αναξιόπιστος φορέας από όλους τους προαναφερόμενους. Δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος των περιστάσεων οι 24ωρες πανηγυρικές δεν οδηγούν πουθενά. Ενώ δεν είπε κουβέντα για την μετοχοποίηση και το τζογάρισμα των αποθεματικών των ταμείων στηρίζοντας ουσιαστικά αυτές τις ενέργειες, έτρεξε να καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου με τρόικα και κυβέρνηση υπογράφοντας την προδοτική 3ετη κοινωνική ειρήνη, όταν κράτος και κεφάλαιο έχουν κηρύξει τον πιο άγριο πόλεμο στους εργαζόμενους. Η δε ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑ, το πιο αποτελεσματικό και ριζοσπαστικό όπλο των εργαζομένων αποτελεί άγνωστη έννοια για τους κυβερνητικούς κηφήνες της ΓΣΕΕ.

Η ΓΕΝΟΠ τέλος προσπαθεί καθυστερημένα να ξυπνήσει από τον λήθαργο τόσων χρόνων. Πριν από λίγα χρόνια στήριξε την μετοχοποίηση και τώρα προσπαθεί να γλιτώσει τα χειρότερα. Η ηγεσία της υπό τις παρατάξεις των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΑΔ (ΣΥΝ) έχει εξευτελίσει κάθε όρο αντίστασης. Οι διάλογοι και οι διαπραγματεύσεις δίνουν και παίρνουν από ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ ενώ από κοντά ακολουθεί και η ΣΑΔ. Δεν ξεχνάμε το μικροπολιτικό-συντεχνιακό ξεπούλημα του αγώνα του 2008 από την παράταξη του ΣΥΝ όταν και είχε υπερψηφίσει το πλαίσιο της ΔΑΚΕ για σπάσιμο της απεργίας.
Τέλος το ΠΑΜΕ δεν μπορεί να διανύσει την απόσταση μεταξύ κοινωνικής και πολιτικής ζωής αποτελεί ξεκάθαρα όργανο του ΚΚΕ και στοχεύει στην εξαγορά ψήφων, ενώ η ήττα της πολιτικής του το συνοδεύει σαν μόνιμη επωδός. Τρανό παράδειγμα τα Κλωστήρια Ναούσης τα οποία έλεγχε πολιτικά η παράταξη του. Διεξάγει πιο λυσσώδη αγώνα για το καπέλωμα των αγώνων ακόμα και διώχνοντας ριζοσπάστες από εργατικές συγκεντρώσεις παρά ανυποχώρητο αγώνα ενάντια στα αφεντικά και τα στηρίγματα τους.

Kαταστροφική η δημιουργία εργοστασίων λιθάνθρακα για τη φύση.
Η απελευθέρωση της ενέργειας από το κρατικό μονοπώλιο απελευθέρώνει, τα πιο επιθετικά ένστικτα των οικονομικών λόμπι. Η πολυεθνική EDISON, η RWE, η Μυτιληναίος-ΤΕΡΝΑ σχεδιάζουν να μετατρέψουν τα φυσικά καταφύγια, τους εύκολα προσβάσιμους κόλπους της ελληνικής περιβαλλοντικής δαντέλας σε κρανίου τόπο. Σχεδιάζουν εργοστάσια ενέργειας με καύση λιθάνθρακα στον Αστακό, στο Μαντούδι, στο Αλιβέρι, στα Άσπρα Σπίτια, στον Αλμυρό, στην Καβάλα, σε όλη την Ελλάδα. Αντί να δούμε μείωση του διοξειδίου του άνθρακα βλέπουμε τη μέγιστη προσπάθεια όλων για την αύξησή του για τη συσσώρευση περισσότερου κέρδους, ελέγχου, εξουσίας. Σε αντίθεση πάντως με το τι γραφόταν στο μνημόνιου ΔΕΗ-RWE οι κάτοικοι στις παραπάνω περιοχές αντέδρασαν άμεσα στο πρόγραμμα καταστροφής υγείας και περιβάλλοντος, με ένα μεγάλο κίνημα ενάντια στον λιθάνθρακα. Η επιτυχία αυτή μας δείχνει το δρόμο του αγώνα ξανά. 

Πρόγραμμα δράσεων-εξορμήσεων για ΔΕΘ

ΤΡΙΤΗ 31/8 11.00 ΔΕΗ-ΕΥΑΘ κέντρου ραντεβού στην Καμάρα
*μοιράζουμε κείμενο της Κίνησης για την ΕΥΑΘ & τη ΔΕΗ)

ΤΕΤΑΡΤΗ 1/9 11.00 Βιβλιοπωλεία κέντρου ραντεβού Καμάρα
*μοιράζουμε κείμενο για τον κλάδο του βιβλίου

ΠΕΜΠΤΗ 2/9 19.00 ΚΑΜΑΡΑ εξόρμηση στα μαγαζιά του κέντρου
*μοιράζουμε το κάλεσμα για ΔΕΘ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 3/9 19.00 ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ πεζόδρομος
*μοιράζουμε το κάλεσμα για ΔΕΘ

ΣΑΒΒΑΤΟ 4/9 19.00 ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ αιθουσα 301 πολυτεχνείο. "Η συγκρότηση του μπλοκ Εργατικών Σωματείων & Κινήσεων Βάσης στη ΔΕΘ και η προοπτική συντονισμού του επαναστατικού τρίτου πόλου στο εργατικό κίνημα."

ΚΥΡΙΑΚΗ 5/9 18.00 ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΚΙΝΗΣΗΣ πολυτεχνείο
καθορισμός προγράμματος δράσης επόμενης βδομάδας.

Κείμενο-κάλεσμα για συγκρότηση Εργατικού μπλοκ Βάσης στη ΔΕΘ

ΚΑΛΕΣΜΑ της Κίνησης Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης για τη συγκρότηση του μπλοκ Εργατικών Σωματείων & Κινήσεων Βάσης στη διαδήλωση της ΔΕΘ

Μερικούς μήνες μετά την υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ με πρόσχημα την δήθεν διάσωση της ελληνικής οικονομίας και της ψευδεπίγραφης «εθνικής ενότητας» και τα νέα σκληρά μέτρα για εργαζόμενους, συνταξιούχους, νεολαία που επέβαλλαν ντόπιο (ΣΕΒ) και διεθνές κεφάλαιο (ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ) σε αγαστή συνεργασία, με τις πλάτες του αστικού πολιτικού προσωπικού, η χώρα βρίσκεται και επίσημα στα όρια της χρεοκοπίας. Κατακτήσεις της εργατικής τάξης και της κοινωνίας, 100 και πλέον χρόνων, που πληρώθηκαν με τίμημα το αίμα του αγωνιζόμενου λαού, συντρίβονται μέσα σε μερικούς μήνες. Την ίδια στιγμή, οι υπαίτιοι της ελληνικής κρίσης, υπουργεία, τράπεζες, χρηματιστηριακό κεφάλαιο, οικονομικές και πολιτικές ελίτ, εργολάβοι, συνεχίζουν να απολαμβάνουν τον κλεμμένο πλούτο. Και το χειρότερο: στην προσπάθεια να διαιωνίσουν την ύπαρξή τους και να διασώσουν ένα χρεοκοπημένο σύστημα, οδηγούν στην εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας. Χιλιάδες εργαζομένων πετιούνται στο δρόμο, χάνουν βασικά ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, παίρνουν το δρόμο της ανεργίας και της επισφάλειας, συνθέτοντας τις στρατιές των μελλοντικών εξαθλιωμένων. Ταυτόχρονα, η ελληνική κρίση αποτελεί μέρος μιας παγκόσμιας συστημικής κρίσης και σ’ αυτό το πλαίσιο, ενώ ο καπιταλισμός ανασυντάσσει τις δυνάμεις του και εντατικοποιεί την εκμετάλλευση, οι από τα κάτω οφείλουν να οξύνουν τον κοινωνικό πόλεμο και να μετατρέψουν αυτή την συγκυρία σε ευκαιρία για την ολική ανατροπή.

Στη χώρα μας από τις αρχές του έτους και με αποκορύφωμα την 5η Μάη, η αντίδραση του κόσμου εκφράστηκε με μαζικές απεργίες, δυναμικές κινητοποιήσεις, καταλήψεις και συγκρούσεις. Οι καταπιεσμένοι του ελληνικού νεοφιλελευθερισμού δεν έχουν πλέον τίποτα να χάσουν, αλλά χιλιάδες λόγους για να αντιταχθούν τόσο στην σκληρή επίθεση κράτους-κεφαλαίου όσο και στην κυρίαρχη προπαγάνδα περί «εθνικής σωτηρίας» που έχει επιστρατευθεί σε όλους τους τόνους μέσω ΜΜΕ, κ.ά. με σκοπό να κάμψει και να παρακάμψει τον ταξικό ανταγωνισμό. Επιπλέον, πέρα από την ιερή συμμαχία κράτους και αφεντικών, το εργατικό κίνημα έχει να παλέψει κόντρα στις συνδικαλιστικές ελίτ της προδοτικής ΓΣΕΕ αφενός, ως «επίσημου διαπραγματευτή» των εργασιακών κεκτημένων με τον ΣΕΒ, και του ΠΑΜΕ αφετέρου, ως «αυτόβουλου διαχειριστή» των εργατικών αγώνων.

Η ιστορική συγκυρία δεν επιτρέπει πλέον στο συνδικαλιστικό/εργατικό κίνημα, που θέλει να λέγεται αγωνιστικό, ριζοσπαστικό ή αυτόνομο, να ενδίδει ούτε σε μικροπολιτικές ούτε σε συντεχνιακές λογικές. Αντιθέτως, καθιστά επιτακτικό το ζήτημα της αποδέσμευσης των πρωτοβάθμιων σωματείων και των εργατικών συσπειρώσεων από την ξεπουλημένη ΓΣΕΕ και το γραφειοκρατικό ΠΑΜΕ, και θέτει την οριστική ανατροπή του καπιταλισμού ως βασικό στόχο του κινήματος. Μόνο έτσι, μπορεί κατά τη γνώμη μας, να αποκτήσει ο αγώνας από τα κάτω εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα τον φέρουν σε θέση ανοιχτής σύγκρουσης με κράτος και κεφάλαιο. Μόνο έτσι μπορεί η εργατική τάξη και η κοινωνία να πάρει τα πράγματα στα χέρια της: με εργατικά συμβούλια, καταλήψεις εργοστασίων και άμεσο έλεγχο της παραγωγής από τους προλετάριους και την αγωνιζόμενη κοινωνία.

Στη φετινή φιέστα της ΔΕΘ η πολιτική εξουσία με επικεφαλής τον πρωθυπουργό του ΔΝΤ και ένα επιτελείο «διαχειριστών», δεν έρχεται να υποσχεθεί τίποτα αλλά να προκαλέσει για ακόμη μια φορά, κλέβοντας και τις τελευταίες των κατακτήσεων μας και συντρίβοντας την λαϊκή αξιοπρέπεια. Ένα χρόνο μετά την περσινή ΔΕΘ και την μαζική απόπειρα ταξικής ανεξάρτητης πορείας στη Θεσσαλονίκη, ο αυτόνομος, ακηδεμόνευτος συνδικαλιστικός αγώνας από τα κάτω, μαζί με τα σωματεία και τις κινήσεις βάσης αποτελεί πλέον ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ.

Εμείς σαν Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης παίρνουμε την πρωτοβουλία να καλέσουμε ανοιχτά σε διάλογο όλα τα σωματεία Βάσης & τις Εργατικές Κινήσεις για την από κοινού συγκρότηση του μπλοκ Εργατικών Σωματείων & Κινήσεων Βάσης με σκοπό αφ’ ενός την κοινή διαδήλωση στα εγκαίνια της ΔΕΘ μακριά από τους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και το κομματικό μαγαζί του ΠΑΜΕ, και αφ’ ετέρου για να γίνει το πρώτο βήμα στη διαδικασία συγκρότησης του τρίτου πόλου στο εργατικό κίνημα, τον πόλο του αυτοοργανωμένου, επαναστατικού εργατικού κινήματος, που ζητάει τα πάντα για όλους τώρα και δεν αφήνει τίποτε σε κράτος και αφεντικά.

ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΠΑΝΤΟΥ
Ή τώρα ή ποτέ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΛΑΕ
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΖΩΝΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Συζήτηση-εκδήλωση: «Η συγκρότηση του μπλοκ Εργατικών Σωματείων & Κινήσεων Βάσης, και η προοπτική συντονισμού του τρίτου πόλου στο εργατικό κίνημα»
Σάββατο 4/9 19.00 αίθουσα 301 Πολυτεχνείο (πτέρυγα αρχιτεκτόνων)


Ανεξάρτητη Συγκέντρωση & Ταξική Πορεία στη ΔΕΘ
Σάββατο 11/9 ΚΑΜΑΡΑ


Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης


E-mail: ergasia2010@hotmail.gr

Για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ

Μέσα στον κουρνιαχτό της έλευσης των νέων αντεργατικών μέτρων που παίρνει η κυβέρνηση-μαριονέτα εκτελώντας τις οδηγίες των πολυεθνικών καπιταλιστικών οργανισμών και αφορούν στις εργασιακές σχέσεις και την ασφάλιση προωθείται εκ νέου η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ και οι αυξήσεις στις τιμές της εταιρείας.

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η ολοκληρωτική επίθεση που από κοινού καταστρώνουν και επιχειρούν κράτος-κεφάλαιο-ΕΕ-ΔΝΤ έχει στόχο την ίδια την ζωή των εργαζομένων, και των κατώτερων στρωμάτων της κοινωνίας. Το σχέδιο που έχει εκπονηθεί,  δεν είναι άλλο από την επιπλέον καθετοποίηση των ταξικών διαχωρισμών, η οποία περνάει μέσα από τα αντεργατικά μέτρα. Η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ αποτελεί  το τελευταίο τρανό παράδειγμα του ολοκληρωτισμού της επίθεσης. Καταδεικνύει ότι πέρα πό τα εισοδήματα, τις συντάξεις, τις σχέσεις εργασίας χτυπιούνται και τα ίδια τα κοινωνικά αγαθά, μέσω του ξεπουλήματος των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας.
 
Το σχέδιο γνωστό και χιλιοπαιγμένο. Προπαγανδιστικός πόλεμος από κυβέρνηση, αντιπολίτευση και Ε.Ε. περί «εθνικής ανάπτυξης» και «ζημιογόνων επιχειρήσεων» ο οποίος στοχεύει στην μετατροπή του αγαθού που παρέχουν οι δημόσιες υπηρεσίες σε προϊόν που θα μοσχοπουλάνε οι πολυεθνικές. Και το τελευταίο προπύργιο της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, του «κοινωνικού Κράτους» οι δημόσιοι οργανισμοί που περατώνουν την παροχή αγαθών με μη κερδοσκοπική λογική καταρρέει. Στρατηγικός στόχος η ιδιωτικοποίηση. Τακτική η μετοχοποίηση της εταιρείας. Όπως έγινε και στη ΔΕΗ και σε όλους τους υπόλοιπους οργανισμούς.

Πιο συγκεκριμένα, η ιστορία στην ΕΥΑΘ κρατάει καιρό τώρα. Από τα μέσα της θητείας της κυβέρνησης της ΝΔ είχε ξεκινήσει διαδικασία για το ξεπούλημα του νερού, όμως οι δυναμικές κινητοποιήσεις του σωματείου εργαζομένων της ΕΥΑΘ που πήραν τις μορφές ακόμα και της κατάληψης της εταιρείας, αλλά και των απεργιών πείνας από τους εργαζόμενους καθυστέρησαν την διαδικασία. Παράλληλα αναπτύχθηκε ένα μικρό αλλά εξίσου δυναμικό κίνημα αλληλεγγύης πολιτών οι οποίοι προχώρησαν επίσης σε ενέργειες και δράσεις ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, οι οποίες ξεκίνησαν από διαδοχικές ενημερώσεις σε κοινωνικούς χώρους της πόλης για το ζήτημα, πέρασαν σε κατάληψη κτηρίων της επιχείρησης και κατέληξαν στη μεγαλειώδη ταξική πορεία της περσινής ΔΕΘ, στην οποία μπήκε το ζήτημα της μη-ιδιωτικοποίησης τςη ΕΥΑΘ με παρουσία του ίδιου του σωματείου στη συγκέντρωση.

Ας δούμε όμως ποιο ήταν τότε το σχέδιο που εκπονήθηκε για το ξεπούλημα του νερού. Όπως και άλλες δημόσιες υπηρεσίες  κοινής ωφέλειας ( ΔΕΗ – ΟΤΕ – ΟΣΕ – ΕΛΤΑ – λιμάνια), ξεπουλιέται σε μια πολυεθνική ένα αγαθό βασικής ανάγκης, το νερό. Η πολυεθνική SUEZ, η 79η μεγαλύτερη περιουσιακά επιχείρηση στον κόσμο και 2η μεγαλύτερη επιχείρηση σε τομείς ενέργειας και υδροδότησης παγκοσμίως, θέλησε να  αποκτήσει την ΕΥΑΘ για 50.000.000 € τη στιγμή που η αξία των υποδομών και μόνο της ΕΥΑΘ είναι πολύ μεγαλύτερη!

Οφείλουμε να επισημάνουμε ότι οπουδήποτε στον κόσμο μια πολυεθνική ανέλαβε ένα μονοπώλιο:

-ακρίβυναν οι λογαριασμοί και τα τιμολόγια
-υποβαθμίστηκε η υποδομή, διότι η συντήρηση κοστίζει
-οι υπηρεσίες λειτουργούν με εργολαβίες, με ελαστικές σχέσεις εργασίας και εχθρικά απέναντι στον συνδικαλισμό

Μια διεφθαρμένη κλίκα κρατικοδίαιτων διευθυντών και πολιτικών εννοεί να  χαρίσει τον κοινωνικό πλούτο στο Κεφάλαιο. Αυτές οι διαδικασίες αποκαλύπτεται παγκοσμίως ότι συνοδεύονται από δωροδοκίες και σκάνδαλα.. Οι πολυεθνικές εταιρίες ελέγχουν όλο και περισσότερο τις ζωές μας. Αγοράζουν από το Κράτος και πουλάνε πανάκριβα στην κοινωνία στοιχειώδη αγαθά: το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, τις συγκοινωνίες, τα ταχυδρομεία, το φυσικό αέριο.

Με την αλλαγή στην κυβέρνηση μετά τις εκλογές το ζήτημα φάνηκε να παγώνει. Όπως όμως είχε προβλεφθεί και τότε από τους αντιστεκόμενους, η όποια κυβέρνηση δεν θα τα παρατούσε τόσο εύκολα. Έτσι πριν από δύο μέρες φάνηκε να ξανανοίγει τόσο το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης όσο και των αυξήσεων στα τιμολόγια της ΕΥΑΘ.

Αυτή τη φορά όμως τόσο το Σωματείο όσο και το κίνημα Αλληλεγγύης ήταν έτοιμο να αντιδράσει από τη πρώτη στιγμή. Έτσι, στην Γενική Συνέλευση της 30ης Ιουνίου 2010 η διοίκηση της ΕΥΑΘ υπό το βάρος των πιέσεων των παρευρισκομένων, αναγκάστηκε να παγώσει τα τιμολόγια του νερού για άλλο ένα τετράμηνο, παρά την αντίθετη εισήγηση του εκπροσώπου του Δημοσίου. Παράλληλα έντονη ήταν η αντίδραση στην προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ. Ο χώρος κατακλύστηκε από διαδηλωτές με πανό οι οποίοι φώναζαν συνθήματα κατά της παραχώρησης του νερού της Θεσσαλονίκης σε ιδιώτες.

Αναντικατάστατη διαδικασία σήμερα προβάλλει ακόμα επιτακτικότερα από ποτέ η αλληλεγγύη της εργατικής τάξης σε συνεργασία με την κοινωνία που αντιστέκεται. Στη Θεσσαλονίκη η προσπάθεια στρέφεται γύρω από την σύνδεση των εργαζομένων της ΕΥΑΘ με επιτροπές κατοίκων που αντιστέκονται και πιέζουν κοινωνικά για την μη ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης. Είναι πολύ σημαντικό, για να πετύχει αυτή η διαδικασία όλα τα Σωματεία Βάσης να λειτουργούν Ανοιχτά και Κοινωνικά, με διαδικασίες τέτοιες, σαν τις ανοιχτές Γενικές Συελεύσεις,  ώστε να μπορούν να συμμετέχουν πρωτίστως όλοι οι εργαζόμενοι αλλά και οι ενεργοί πολίτες, ώστε να χτίζονται σχέσεις αλληλεγγύης και κοινής Αντίστασης. Επίσης απαραίτητος κρίνεται και ο συντονισμός των Σωματείων Βάσης πέρα από τους ξεπουλημένους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και τον κομματικιό στρατό του ΠΑΜΕ, έτσι ώστε να είναι πιο αποτελεσματικός, πιο μαζικός, διευρυμένος και τελικά νικηφόρος ο αγώνας ενάντια στις επιδιώξεις Κράτους-κυβερνήσεων και Κεφαλαίου, ντόπιου και Παγκόσμιου.

Η απάντηση από μέρους των εργαζομένων οφείλει να είναι ο ακηδεμόνευτος ταξικός αγώνας σε στρατηγική κοινού μετώπου ρήξης και ανατροπής των εργαζομένων και της κοινωνίας. Η κοινωνία του μόχθου και της αντίστασης να βάλει προμετωπίδα διεκδικήσεων την μη ιδιωτικοποίηση των δημόσιων οργανισμών κοινής ωφέλειας, αντιθέτως να πιέσει για δωρεάν παροχή του σε όλους σαν ένα κομμάτι των χρωστούμενων από το Κεφάλαιο στους εργάτες, στην κατεύθυνση της ολικής επανάκτησης του κοινωνικού πλούτου, και της διαχείρισης όλων των παραγωγικών μέσων από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Την ίδια την Ανατροπή του καπιταλισμού και του συτήματος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.


Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης.

Ταξική σύγκρουση παντού

Πρόγραμμα δράσεων και καλεσμάτων της Κίνησης Εργατικής Χειραφετησης και Αυτοοργάνωσης

Μετα τη συνέλευση που έγινε την ΚΥΡΙΑΚΗ 27/6 στο Πολυτεχνείο αποφασίστηκε το εξής πρόγραμμα δράσεων.

ΔΕΥΤΕΡΑ 28/6 19.00 Παρέμβαση στην ΚΑΜΑΡΑ προπαγάνδισης της Γενικής Απεργίας

ΤΡΙΤΗ 29/6 10.00 απεργιακή συγκέντρωση στην ΚΑΜΑΡΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 30/6 13.00 ΚΑΜΑΡΑ στηρίζουμε την κινητοποίηση του Σωματείου Σερβιτόρων-μαγείρων ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΠΑΝΤΟΥ...
για να πάρουμε πίσω τον πλούτο που μας ανήκει.

ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΠΑΝΤΟΥ! ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ & ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ & ΠΟΡΕΙΑ ΤΡΙΤΗ 29/6 10 πμ ΚΑΜΑΡΑ

Αν τα τελευταία είκοσι χρόνια ο κόσμος της εργασίας ένοιωθε στο πετσί του την πλήρη απαξίωση των εργασιακών του δικαιωμάτων ολοένα και περισσότερο, κι αν η εργοδοσία καταπατώντας κάθε έννοια εργατικού δικαίου θησαύριζε στις πλάτες μας, τότε το Προεδρικό Διάταγμα για τις εργασιακές σχέσεις δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί σαν τη χαριστική βολή στους όρους ζωής εκατομμυρίων εργαζομένων.

Το μενού του εργασιακού Νταχάου περιλαμβάνει:

• Με τις «συμβάσεις μαθητείας» νομοθετεί κι επίσημα πλέον, τη μαύρη παιδική εργασία. Με πληρωμές κάτω από το 70% του βασικού μισθού, παιδιά από 15 ως 18 ετών μετατρέπονται σε καύσιμη ύλη για τη κερδοφορία του κεφαλαίου. Μετά από δεκαετίες, τα παιδιά γίνονται ξανά φτηνό και υπάκουο εργατικό δυναμικό στις ορέξεις του κάθε εργοδότη!

• Οι νέοι και οι νέες εργαζόμενοι/ες κάτω των 25 ετών υποχρεούνται σε εργασία με αμοιβές και δικαιώματα πολύ κάτω από τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Κεφάλαιο και κυβέρνηση εξωθεί χιλιάδες νέους/ες σε κακοπληρωμένες δουλείες, όπου καμιά εργατική νομοθεσία δεν θα καλύπτει στοιχειωδώς καμία τους ανάγκη.

• Η κατάργηση του δικαιώματος των Συνδικάτων να προσφεύγουν μονομερώς μετά τις διαπραγματεύσεις με την εργοδοσία στον μηχανισμό Διαιτησίας αποτελεί κορυφαίο πλήγμα στον τρόπο που μέχρι σήμερα οι εργαζόμενοι μπορούσαν μετά από αγώνες και απεργίες, να  κατοχυρώνουν και νομικά Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας σε διάφορους κλάδους. Ουσιαστικά κάθε σύμβαση βρίσκεται στον αέρα αφού η κυβέρνηση και με νόμο πλέων τσακίζει κάθε νομική κάλυψη προς τους εργαζόμενους και κάνει πλάτες στο κεφάλαιο και τις εργοδοτικές ενώσεις για να επιβάλουν την εργασιακή τρομοκρατία ! Ακόμη και η εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας δεν θα θεωρείται από εδώ και πέρα δεσμευτική για την εργοδοσία. Με απλά λόγια, καταργείται ακόμη και η ελάχιστη ασφάλιση και ο βασικός μισθός για όλους! Σέρνονται δηλαδή οι εργαζόμενοι στις ατομικές διαπραγματεύσεις με τ’ αφεντικά…

• Απελευθερώνεται, ουσιαστικά παντού, το δικαίωμα του εργοδότη στην απόλυση. Με το «τρικ» της «προειδοποίησης» οι αποζημιώσεις των απολύσεων μειώνονται στο μισό. Είναι φανερό πως έχουν καθαρά στόχο την έκρηξη της ανεργίας, και την χρησιμοποίηση της στρατιάς ανέργων σαν μοχλό πίεσης και καταστροφής όλων των εργαζομένων.

Όλα αυτά συμπληρώνονται με το πιο αντικοινωνικό ασφαλιστικό νομοσχέδιο που έχει γνωρίσει ποτέ η ελληνική κοινωνία:

• Την καθιέρωση συντάξεων πείνας 200 έως 500 ευρώ.

• Την προς τα πάνω εξίσωση των ορίων συνταξιοδότησης για γυναίκες και άντρες.

• Την συνταξιοδότηση στα 65 με 40 (!) χρόνια προϋπηρεσίας. Ουσιαστικά μας στέλνουν όλους από τον εργοδότη στο νεκροθάφτη.

• Την κατάργηση των ,μέχρι και σήμερα λιγοστών, παροχών σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Κράτος και κεφάλαιο, ΜΜΕ και εργοδοσία, κυβερνήσεις και κόμματα εξουσίας, ΕΕ και ΔΝΤ κήρυξαν τον πόλεμο στη ζωή και τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας. Όταν μιλούν για τη διάσωση της εθνικής οικονομίας, μιλούν για την ακόμη μεγαλύτερη γιγάντωση των κερδών τους. Όταν μιλούν για την «ευκαιρία» της κρίσης, δεν εννοούν τίποτε άλλο παρα την ευκαιρία για την ολοκληρωτική διάλυση κάθε κοινωνικής αλληλεγγύης, κάθε εργατικού δικαιώματος. Σήμερα κράτος και κεφάλαιο, ξεπερνούν, για τη τεράστια κοινωνική πλειοψηφία, ακόμη και το όριο της επιβίωσης και αναπαραγωγής της εργατική του δύναμης. Σήμερα ο κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός έρχεται για μιά ακόμη φορά να επιβάλει το φασιστικό - θατσερικό δόγμα: «Δεν υπάρχει κοινωνία, παρά μόνο τα άτομα και οι οικογένειες τους».

Θέλουνε πόλεμο: Θα τον έχουν!

Σ’ αυτόν το πόλεμο που μας κήρυξαν μόνο ένα ταξικό, επαναστατικό εργατικό κίνημα μπορεί και πρέπει να σηκώσει το γάντι της αναμέτρησης. Δεν μπορεί ούτε και θέλει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ. Όχι μόνο τώρα, που καλούν σε απεργία-24ωρη τουφεκιά στον αέρα- μία εβδομάδα μετά την νομιμοποίηση των μέτρων, αλλά εδώ και χρόνια έχουν για τα καλά εγκαταλείψει ακόμη και τη λογική υπεράσπισης, έστω, κάποιων εργατικών αναγκών. Έχουν πια περάσει, τόσο σε δομή όσο και σε περιεχόμενο, με το μέρος της εξουσίας. Από κοντά και το ΠΑΜΕ, φροντίζει να γίνει, όπου κι όπως μπορεί, ΓΣΕΕ στη θέση της ΓΣΕΕ, ένας αναποτελεσματικός κομματικός στρατός προπαγάνδισης του «ψήφο στο ΚΚΕ» και μια μορφή ενσωμάτωσης και εκτόνωσης τελικά της εργατικής αγωνιστικής διάθεσης.

Στην επίθεση που δεχόμαστε, να απαντήσουμε με τα δικά μας όπλα. Για μας είναι ξεκάθαρο, ότι χαράσσεται μπροστά μας ένα δίλημμα: Ή θα συνεχίσουμε να γονατίζουμε συμπράττοντας με τον θεσμικό συνδικαλισμό, ή θα χτίσουμε νέο πύργο ατίθασο απέναντι τους. Σε αυτό το δίλημμα μπορεί και πρέπει να απαντήσει ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων εργατικών σωματείων. Αν και έχει κάνει αρκετά και σημαντικά βήματα στην κατεύθυνση εμφάνισης του στις κινητοποιήσεις και τις ζυμώσεις του εργατικού κινήματος, δεν έχει καταφέρει να δώσει απάντηση και δείγματα γραφής για την ανεξάρτητη, ταξική, μαχητική συγκρότηση και κυρίαρχα νικηφόρα προοπτική του κινήματος. Η δική μας πρόταση και συμβολή είναι να συγκροτήσουμε ταξικά σωματεία βάσης, με τη συμμετοχή όλων των εργαζομένων χωρίς επίπλαστους διαχωρισμούς (νέοι-παλιοί, ντόπιοι-«ξένοι», συμβασιούχοι-«μόνιμοι», ασφαλισμένοι-ανασφάλιστοι κτλ).  Να απαντήσουμε με τη δημιουργία νέων σωματείων βάσης σε κάθε χώρο δουλειάς. Να στηρίξουμε όλα τα νέα σωματεία που δημιουργούνται και τις κινητοποιήσεις που εξαγγέλλουν, αρχής γενομένης, με το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων Θεσσαλονίκης και την απεργιακή κινητοποίηση που καλεί την Τετάρτη 30/6 13.00 στη Καμάρα. Να απαντήσουμε με κάθετες τομές και οριζόντιες δομές, με μαζικές Γενικές Συνελεύσεις των εργατικών σωματείων βάσης, των φοιτητικών-σπουδαστικών συλλόγων, των επιτροπών ανέργων, των Γειτονιών, με επιτροπές αλληλεγγύης για τη δημιουργία δομών μαχητικής διεκδίκησης και ανατροπής σε κάθε κλάδο, σε κάθε κοινωνικό χώρο. Να απαντήσουμε με την άμεση δημοκρατία για την κοινωνική αυτοάμυνα και αντεπίθεση των εργατικών αναγκών με ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ, ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΕ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΣ και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ ΑΓΩΝΑ σε κάθε πόλη.

Για να μην μοιράσουμε τη φτώχεια μας, αλλά για να πάρουμε στα χέρια μας τον πλούτο που μας ανήκει. Παλεύουμε για ένα εργατικό κίνημα που δεν θα βολεύεται και θα παζαρεύει στη πλάτη των εργαζομένων. Να διεκδικήσουμε και να πετύχουμε τώρα:

• Απαγόρευση των απολύσεων. Την άμεση και δραστική μείωση του χρόνου εργασίας με μόνιμη και σταθερή σχέση εργασίας, ασφάλιση, ιατρική περίθαλψη και βασικό μισθό κοινωνικών αναγκών για όλους κόντρα στην διάλυση των συλλογικών συμβάσεων και τις απολύσεις.

• Εργατικό έλεγχο σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε παραγωγική μονάδα. Για κάθε εταιρεία που κλείνει ή μεταφέρεται αλλού, απαλλοτρίωση των ατομικών και εταιρικών περιουσιακών στοιχείων του ιδιοκτήτη και εξασφάλιση της εργασίας. Λειτουργία της επιχείρησης κάτω από τον έλεγχο των εργαζόμενων.

• Ασφάλιση-περίθαλψη για όλους τους εργαζόμενους, Έλληνες και μετανάστες, χωρίς κανένα περιορισμό ενσήμων. Υγειονομική κάλυψη, πλήρης, για κάθε είδους ασθένεια. Κατάργηση κάθε εργατικής εισφοράς άμεσης ή έμμεσης, τακτικής ή έκτακτης, κρατικής ή δημοτικής. Η κινητή και ακίνητη περιουσία τους να δοθεί ολόκληρη για υγεία και συντάξεις. Έξω τα ασφαλιστικά ταμεία από τα χρηματιστήρια και τη γενικότερη χρηματοπιστωτική και αγοραία εμπλοκή τους.

• Ανατροπή όλων των κυβερνήσεων, της ΕΕ, του ΔΝΤ, και κάθε επίδοξου διαχειριστή της εξουσίας.

Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης

Ανοιχτή συνέλευση κάθε Κυριακή στις 18.00 στο Πολυτεχνείο

Θεσσαλονίκη 21/6/2010