9/2/12

Κάλεσμα Αγώνα - Απεργιακές Κινητοποιήσεις

ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
με την κοινωνική επανάσταση, για την κατάληψη των μέσων παραγωγής
 και τη γενικευμένη εργατική αυτοδιεύθυνση

Λένε πως ένας κύκλος δεν κλείνει παρά μόνον όταν φτάσει στο σημείο από όπου ξεκίνησε. Για εμάς η απεργία της 7ης Φεβρουαρίου 2012 οριοθέτησε το σημείο αυτό για τους αμυντικούς εργατικούς αγώνες της Ελλάδας της κρίσης. Ήταν μία απεργία που δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει από τις άνευρες, άμαζες και μάταιες κινητοποιήσεις των πρώτων ημερών του μνημονίου. Με τους διοργανωτές της να την καλούν για τα μάτια του κόσμου και για την τιμή των όπλων δίχως να μπορούν αλλά ούτε και να θέλουν να σηκώσουν το γάντι της ταξικής αναμέτρησης, της υπεράσπισης και διεύρυνσης των εργατικών και κοινωνικών αναγκών και συμφερόντων. Και με την πλειοψηφία των εργαζόμενων, εθισμένους πλέον στο φόβο, να νοιώθουν μουδιασμένοι και ανήμποροι μπροστά σε μία κατάσταση που δεν έρχεται πια για να τα σαρώσει όλα, αλλά που φαίνεται να έχει ήδη περάσει από πάνω μας σαν οδοστρωτήρας και από μέσα μας σαν ψυχοπαραλυτικό. 

Όλοι οι εργαζόμενοι που αντιμετωπίζουν τουλάχιστον κριτικά τη σημερινή κατάσταση των εργατικών αγώνων, αντιλήφθηκαν πως η προχθεσινή πανεργατική απεργία ήταν πιστολιά στον αέρα. Οι πιο καλοπροαίρετοι θα έλεγαν πως ήταν μία βιαστική, επιπόλαιη και αντανακλαστική κίνηση, αλλά η ιστορική διαδρομή των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, ο ρόλος τους μέσα σε αυτή τη διετία συνηγορούν πως ήταν ένα προσχεδιασμένο έγκλημα, μία ακόμα πράξη ενσωμάτωσης και εκτόνωσης της εργατικής οργής, πράξη ρουφιανιάς και διαπιστευτήριο προς την εργοδοσία ότι μπορεί ανενόχλητη (από την εργατική τάξη) να συνεχίσει το τσάκισμα των ζωών μας, ώστε και οι ίδιοι ανενόχλητοι (από την εργατική τάξη ..πάλι) να συνεχίσουν να κάθονται στα τραπέζια του διαλόγου των κοινωνικών εταίρων για την περαιτέρω συμπίεση των μισθών, των συντάξεων, των θέσεων εργασίας. 

Εάν δεν είχε προηγηθεί ένα τρίμηνο απεργιακής νηνεμίας σε πανελλαδική κλίμακα, εάν δεν είχε επί χρόνια πια συντελεστεί η διάλυση των διαδικασιών των σωματείων, εάν δεν είχαν φροντίσει με το τρόπο τους και οι εργατοπατέρες να μείνουν εκτός δημοσιότητας οι λαμπρές εξαιρέσεις των απεργών της Χαλυβουργικής αλλά και μερικών άλλων σποραδικών αλλά σημαντικών εργατικών αγώνων, τότε θα έλεγε κανείς πως οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ κάλεσαν την Δευτέρα το απόγευμα σε 24-ωρη απεργία για την επόμενη κιόλας μέρα απλώς στα πλαίσια ελέγχου της επαναστατικής ετοιμότητας των Ελλήνων εργατών. Αφού θα έπρεπε να ειδοποιήσουν το αφεντικό μέσα σε λίγες ώρες πως την επομένη δεν θα βρίσκονταν στις θέσεις εργασίας τους και η εργατική τάξη σύσσωμη θα έπρεπε να παγώσει τη παραγωγή και να κατεβεί στον δρόμο. 

Πέραν όμως από τον τραγέλαφο του αστικοποιημένου εργοδοτικού συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, υπάρχουν ορισμένα κρίσιμα ζητήματα που ανέδειξε η προχθεσινή απεργία και αφορούν όλους τους εργαζόμενους και όλες τις συνιστώσες του εργατικού κινήματος. Δεδομένου ότι στην αναμέτρηση κεφαλαίου - εργασίας στην Ελλάδα μετράμε τα τελευταία χρόνια συντριπτικές νίκες υπέρ του πρώτου, το ερώτημα που τίθεται είναι τι περιμένουμε και τι σχεδιάζουμε για την επόμενη μέρα. Οι πράξεις (και όχι οι διακηρύξεις) τόσο του ΠΑΜΕ όσο και του Συντονισμού Α-βάθμιων Σωματείων αποκαλύπτουν μία λογική/πρακτική αναμονής. Με λιγότερη ή περισσότερη αγωνιστικότητα, με λιγότερη ή περισσότερη "ταξική συνέπεια", δεν έχει σημασία. Ο παρονομαστής είναι κοινός: Οι συνθήκες δεν είναι ώριμες, ο αντίπαλος είναι πολύ δυνατός, η τάξη δεν είναι έτοιμη, ο φόβος έχει φωλιάσει μέσα μας, η ύφεση είναι αντικειμενική. Μοιάζουν -όπως και η πλειοψηφία άλλωστε των εργαζόμενων- να αναμένουν παρατημένοι και ηττημένοι πια να ολοκληρωθεί ο κύκλος της υφαρπαγής των εισοδημάτων, να συμπληρωθεί η καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, επιτέλους να "μηδενίσει το κοντέρ". Και τότε οι μεν εργαζόμενοι έστω χωρίς δικαιώματα, χωρίς κοινωνικές παροχές, με μισθούς πείνας και με διαλυμένο των κοινωνικό ιστό, να ξανααποκτήσουν την ψευδαίσθηση ότι μπορούν πια να οργανώσουν τη ζωή τους, οι δε εκπρόσωποί των εργατικών αγώνων αφού τίποτα πια δε θα είναι ίδιο, θα μπορέσουν να βροντοφωνάξουν ότι τίποτε δεν άλλαξε (καπιταλισμός και τότε - καπιταλισμός και τώρα) και θα συνεχίσουν τον συναρπαστικό αγώνα του εκδημοκρατισμού της κοινωνίας, της αλλαγής των συσχετισμών, της διεκδίκησης ενός ξεροκόμματου από τη νέα πίτα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Μόνο που τότε θα πρέπει να κλείνουν περισσότερο τα μάτια στους νέους οικονομικούς και ηθικούς εκβιασμούς της εργοδοσίας, στην εκτός παραγωγικής διαδικασίας κοινωνική εξαθλίωση, στις παραγκουπόλεις των μητροπολιτικών κέντρων, και κυρίως να κλείνουν τα μάτια όταν κοιτούν τον καθρέφτη, αφού αυτή η ενδεχόμενη καπιταλιστική παλινόρθωση δεν θα περάσει μόνο μέσα από τους μισθούς και τα δικαιώματα, αλλά και μέσα από τις ιδέες, τις αξίες και τις ιδεολογίες όλης της κοινωνίας πετώντας στο περιθώριο, ως άχρηστο και ουτοπικό κάθε επαναστατικό ιδεώδες για τη συνολική κοινωνική απελευθέρωση.

Δεν κρίνουμε προθέσεις, αλλά πρακτικές. και πως αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς τη στάση τους στην περίοδο που διανύουμε όταν παρά τα κελεύσματα για "κανένα περιθώριο αναμονής και αδράνειας" για το "οι αυτοί ή εμείς" για απογευματινά συλλαλητήρια και για απεργίες διαρκείας, συνειδητά αρνούνται να επεξεργαστούν και να καταθέσουν μία πολιτική πρόταση που να μην στοχεύει στην διαμαρτυρία, που να μην προϋποθέτει την αλλαγή των εκλογικών συσχετισμών για την υλοποίηση της, που να μην τίθεται προς υλοποίηση/παραχώρηση από τις αστικές κυβερνήσεις (αριστερές ή μη). Αλλά μία πρόταση που προϋποθέτει πρώτα από όλα την αλλαγή της σχέσης του κάθε εργαζόμενου με τον παραγόμενο πλούτο (από σχέση υποτέλειας και εκτέλεσης σε σχέση συνολικού ελέγχου), την αλλαγή της σχέσης κάθε εργαζόμενου και άνεργου με την πολιτική (από σχέση ανάθεσης και εκπροσώπησης σε σχέση αμεσοδημοκρατικής συμμετοχής), την αλλαγή τέλος των χαρακτηριστικών του εργατικού κινήματος (από κίνημα διαταξικής ενότητας, άμυνας και διαμαρτυρίας σε κίνημα ανεξάρτητης ταξικής έκφρασης των εργατικών συμφερόντων). 

Πιστεύουμε, πως τίποτα δεν έχει ακόμα κριθεί οριστικά και η περίοδος που έρχεται θα είναι μία πιο οξυμένη περίοδος ταξικών συγκρούσεων όπου οι εργαζόμενοι θα κλιθούν να δώσουν τη μάχη για την οικονομική, κοινωνική και πολιτική τους επιβίωση. Θεωρούμε πως η μόνη έμπρακτη συμβολή για την ανακοπή της επίθεσης, την υπεράσπιση των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων και κυρίως για την διεύρυνση των εργατικών κατακτήσεων, είναι η πάλη για τη διαμόρφωση δομών συνολικού εργατικού ελέγχου στην παραγωγή μέσα από τα ταξικά εργατικά σωματεία, η πάλη για την οργάνωση των ανέργων, η πάλη για τη δημιουργία ενός Ανεξάρτητου Ταξικού Εργατικού Κέντρου Αγώνα, συνδυασμένα με μία συνολική ιδεολογική και πολιτική προσπάθεια επανεμφάνισης και επανανοηματοδότησης του επαναστατικού προτάγματος για την απελευθέρωση της κοινωνίας.

Αυτή τη λογική καταθέτουμε στις εργατικές συλλογικότητες και στα εργατικά σωματεία και καλούμε όλους τους συναδέλφους σε συμμετοχή στην 48-ωρη απεργία ...... Για να ανοίξουμε έναν νέο νικηφόρο κύκλο αναμετρήσεων στον κοινωνικό ταξικό πόλεμο που μας κηρύξαν.


ΜΕ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΒΑΣΗΣ & ΑΓΩΝΕΣ ΕΡΓΑΤΩΝ 
ΤΣΑΚΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

με την κοινωνική επανάσταση για την 
κατάληψη των μέσων παραγωγής 
και την γενικευμένη εργατική αυτοδιεύθυνση. 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10/2 10.00 ΚΑΜΑΡΑ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ 


ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ - ΠΟΡΕΙΑ

6/2/12

Ο νέος εκβιασμός δεν θα περάσει. Όλοι στους δρόμους!




Ο νέος εκβιασμός δεν θα περάσει.
Όλοι στους δρόμους!

Οι δυνάστες που υπαγορεύουν τι θα πει και τι θα κάνει ο κυβερνητικός τρικομματικός θίασος αποφάσισαν. Τέλος με τον βασικό μισθό, τέλος με την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, τέλος και στον 13ο και 14ο μισθό. Αφεντικά, εργοδοσία και κεφάλαιο απειλούν: η χώρα θα χρεοκοπήσει. Απαντάμε: Εμείς οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, η εργατική τάξη, έχουμε ήδη χρεοκοπήσει!

Έχουμε χρεοκοπήσει, κι όσοι επιβιώνουμε,συντηρούμαστε με μισθούς πείνας, ανασφάλιστοι με "μαύρη" εργασία. Ζούμε με 20% επίσημη ανεργία, με απολύσεις και εργοδοτική τρομοκρατία. Όλο και περισσότεροι από μας κοιμούνται στους δρόμους και στοιβάζονται για ένα συσσίτιο. Κι όσοι είναι "πιο τυχεροί", δύσκολα αναπνέουν στα κάτεργα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Δεν έχουμε τίποτε να περιμένουμε. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε.

Ούτε πρέπει, ούτε θέλουμε να περιμένουμε τις εκλογές τους και τις κούφιες υποσχέσεις τους. Η δική τους σωτηρία, η σωτηρία της εθνικής οικονομίας τους, της οικονομίας της Ε.Ε. και του παγκόσμιου καπιταλισμού, περνάει πάνω από τη δική μας συντριβή. Ο δικός τους πλουτισμός δεν είναι παρά όλο και περισσότερη κλοπή από τον δικό μας ιδρώτα. Και η δική μας καταστροφή, η δική μας "δυστυχία", είναι για αυτούς το μόνο πλάνο σωτηρίας.

Δεν έχουμε τίποτε να περιμένουμε ούτε από τη συνδικαλιστικούς υπηρέτες της εργοδοσίας, που περιφέρονται στα τραπέζια του "διαλόγου" και καμώνονται πως τάχα μας υπερασπίζονται και μας εκπροσωπούν! Την ίδια ώρα που εξαγοράζουν με τη ζωή μας, την παραμονή τους στα υψηλά κλιμάκια της κοινωνίας.

Το ποτήρι έχει ξεχειλίσει εδω και καιρό. Εδώ και τώρα να παλέψουμε για την αποσταθεροποίηση και την ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος εκμετάλλευσης. Να μετατρέψουμε κάθε μέρα από εδω και πέρα σε μέρα αγώνα. Να καταλάβουμε δημόσια κτίρια και χώρους εργασίας. Να προχωρήσουμε σε καταλήψεις σε σχολεία, σχολές και γειτονιές. Να κάνουμε τον αγώνα μας, φωτιά εξέγερσης. Εργατικής ταξικής εξέγερσης.

Εδώ και τώρα να καλεστεί Γενική Απεργία Διαρκείας, και όσα εργατικά σωματεία ακόμη τιμούν τ' όνομα τους, να καλέσουν γενικές συνελεύσεις και απεργιακές φρουρές σε κάθε χώρο δουλειάς. Να προχωρήσουμε σε ταξικό κέντρο αγώνα των ίδιων των εργαζομένων, κέντρο συντονισμού και μάχης για τις επόμενες μέρες.

Μα πάνω απ' όλα: ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ. Ο φόβος που κυριαρχεί, πρέπει να σπάσει με καθημερινές διαδηλώσεις και πράξεις αντίστασης και αγώνα. Οι κυβερνήσεις τους, η αστυνομία τους και τα όπλα τους, το σύστημα τους να σαρωθεί, από τη κοινωνική πλειοψηφία, απ' όλους εμάς που δεν έχουμε ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ, αλλα ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΛΑΚΕΡΟ.

ΜΑΣ ΦΑΙΝΟΝΤΑΝ ΜΕΓΑΛΟΙ, 
ΓΙΑΤΙ ΗΜΑΣΤΑΝ ΓΟΝΑΤΙΣΤΟΙ

ΑΣ ΕΓΕΡΘΟΥΜΕ!


Συμμετέχουμε στην έκτακτη συγκέντρωση σήμερα Δευτέρα 6/2 18.30 πλατεία Αγ.Σοφίας.
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 
αυριο ΤΡΙΤΗ 7/2 10.00 πμ ΚΑΜΑΡΑ

Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης
Φεβρουάριος 2012

4/2/12

10…100…1000 ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΕΣ… ΜΕΧΡΙ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ!



Οι περίπου 400 εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο Αττικής βρίσκονται σε απεργία από τις 31 Οκτώβρη 2011. Αρνούνται να αποδεχθούν τα μέτρα “ανταγωνιστικότητας” της εργοδοσίας για απολύσεις 50 και πλέον συναδέλφων τους, την μείωση των μισθών τους και την εκ περιτροπής εργασία. Ο αγώνας τους είναι αγώνας για όλη την εργατική τάξη, για όλους εμάς δηλ. που είμαστε αναγκασμένοι να πουλάμε την εργατική μας δύναμη για να ζήσουμε, για όλους εμάς που δουλεύουμε, -όσοι δουλεύουμε-, κάτω από άθλιες συνθήκες, εκβιαζόμενοι οικονομικά και ηθικά να κρατάμε το στόμα μας κλειστό για να μην πεταχτούμε στον κάλαθο του 20%, επίσημα, των ανέργων.

Χωρίς αμφιβολία η απεργία των εργατών της Χαλυβουργίας Ασπροπύργου που διανύει πλέον τον 3ο μήνα, αποτελεί τον σημαντικότερο αγώνα που εκτυλίσσεται στην Ελλάδα του μνημονίου, του αρχιτραπεζίτη Παπαδήμου και του περιφερόμενου θίασου ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ακροδεξιάς. Κανένας άλλος εργατικός αγώνας δεν αποδείχθηκε τόσο επίμονος, τόσο καίριος και αποφασιστικός και κυρίως τόσο μεγάλος σε διάρκεια με έντονα ταξικά χαρακτηριστικά, παρά τα σποραδικά μέτωπα αντιστάσεων που ξεσπούν κάθε τόσο. Κύματα πολύμορφης αλληλεγγύης έχουν επιχειρήσει να αγκαλιάσουν τον αγώνα των χαλυβουργών, να τους στηρίξουν τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά, να σπάσουν το τείχος της σιωπής των καθεστωτικών ΜΜΕ και να ξεσηκώσουν τους συναδέλφους τους στον Βόλο που έχουν αποδεχθεί μέχρι στιγμής την συνθήκη της 5ωρης εργασίας που επέβαλε ο Μάνεσης –ιδιοκτήτης της Χαλυβουργίας.

Η απαίτηση των απεργών για 8ωρο και αξιοπρεπή μισθό είναι ασφαλώς εργατικό δικαίωμα κατακτημένο με αίμα, δικαίωμα που έχει παγιωθεί στις συνειδήσεις τόσο των εργαζομένων όσο και αυτών που βρίσκονται στο αντίπαλο στρατόπεδο, αυτό του κεφαλαίου και του κράτους. Στην εποχή του ολοκληρωτικού ταξικού πολέμου που διανύουμε όμως, κι αυτό ακόμη το ανάχωμα έχει σαρωθεί καθώς καθιερώνονται σε ρυθμό χιονοστοιβάδας πάσης φύσεως μορφές ευέλικτης εργασίας. Οι απεργοί χαλυβουργοί άρθρωσαν δυναμικά το συλλογικό ΟΧΙ που τόσοι και τόσοι από ‘μας έχουν σκεφτεί, έχουν ψιθυρίσει, έχουν γράψει ανώνυμα, έχουν στην τελική αποσιωπήσει μέσα τους μαζί με την οργή και την απογοήτευση μιας ανέλπιστης αντίστασης.

Κι αν νικήσουν;

Αν νικήσουν τίποτα δεν θα είναι το ίδιο γιατί θα έχουμε κερδίσει μια μεγάλη μάχη και τότε ίσως ο τρόμος αλλάξει στρατόπεδο. Για να λήξει νικηφόρα η απεργία των χαλυβουργών ωστόσο, πρέπει το παράδειγμά τους να πολλαπλασιάσει τις εστίες των εργατικών αγώνων. Η πραγματική ταξική αλληλεγγύη, που είναι αυτό που τρέμουν κυρίως, είναι ακριβώς αυτό: Δίπλα στους χαλυβουργούς πρέπει να σταθούν όρθιοι χιλιάδες άλλοι εργάτες πέρα και πάνω από κομματικούς και ιδεολογικούς φραγμούς που με συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, με συμμετοχή στα σωματεία τους θα σπάσουν τον ομφάλιο λώρο της ΓΣΕΕ και θα κηρύξουν πολιτική απεργία διαρκείας. Καμία περιχαράκωση και κανενός είδους προκατάληψη δεν επιτρέπεται να λειτουργήσει ως άλλοθι αδράνειας και μεμψιμοιρίας. 

Οι απεργοί που φυλάνε ηρωικά τις ‘πύλες της φωτιάς’ εδώ και πάνω από 3 μήνες μπορούν τώρα να κατακτήσουν μαζί με την αγωνιστική ταξική συνείδηση και συνείδηση της δύναμης της τάξης τους συνολικά και δεν περιμένουν από κανέναν από’ μας να τους προτείνει το πώς θα συνεχίσουν. Μαζί με τους συναδέλφους τους στο Βόλο θα δώσουν το σύνθημα σε όλους τους εκμεταλλευόμενους: ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕ ΓΥΡΝΑ, ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ. Απέναντι σε δίγλωσσες καιροσκοπικές πολιτικές δυνάμεις που υπονομεύουν τον αγώνα με αισχρά δημοσιεύματα (βλ. Αυγή, 08/01/12), απέναντι στον κυβερνητικό συνδικαλισμό, στις ναζιστικές συμμορίες και τα κοινοβουλευτικά alter egos τους, απέναντι τέλος στο μέτωπο των αφεντικών, του ΣΕΒ και της αστικής εξουσίας, η απάντηση των εργατών πρέπει να’ ναι μόνο μία: δεν θα σταματήσουμε μέχρι να πάρουμε στα χέρια μας όλα όσα μας ανήκουν, την δουλειά μας, τα μέσα παραγωγής, τον σχεδιασμό και την διεύθυνση της εργασίας και της ζωής μας. Δεν θα σταματήσουμε μέχρι να βρεθούν στο πλάι μας όλοι όσοι βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο γιατί όλο και περισσότεροι πλέον μοιάζουν έτοιμοι να πολεμήσουν. 

Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης
Θεσσαλονίκη, Φλεβάρης 2012