Κείμενο - πρόταση για τη ΔΕΘ 2010

Κείμενο – πρόταση
για τη συγκρότηση ενός μπλοκ εργατικών σωματείων και κινήσεων βάσης στην διαδήλωση της ΔΕΘ &
συντονισμού ενός επαναστατικού εργατικού τρίτου πόλου (πέρα από ΓΣΕΕ, ΠΑΜΕ) ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο

ΤΟ ΔΝΤ και το «νέο μνημόνιο»
Μερικούς μήνες μετά την υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ με πρόσχημα την δήθεν διάσωση της ελληνικής οικονομίας και της ψευδεπίγραφης «εθνικής ενότητας», η χώρα βρίσκεται και επίσημα στα όρια της χρεοκοπίας. Τα νέα σκληρά μέτρα για εργαζόμενους, συνταξιούχους, νεολαία που επέβαλαν ντόπιο (ΣΕΒ) και διεθνές κεφάλαιο (ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ) σε αγαστή συνεργασία με το αστικό πολιτικό προσωπικό συντρίβουν κατακτήσεις της εργατικής τάξης και της κοινωνίας, 100 και πλέον χρόνων, που πληρώθηκαν με τίμημα το αίμα του αγωνιζόμενου λαού. Την ίδια στιγμή, οι υπαίτιοι της ελληνικής κρίσης, υπουργεία, τράπεζες, χρηματιστηριακό κεφάλαιο, οικονομικές και πολιτικές ελίτ, εργολάβοι, συνεχίζουν να απολαμβάνουν τον κλεμμένο πλούτο. Και το χειρότερο: στην προσπάθεια να διαιωνίσουν την ύπαρξή τους και να διασώσουν ένα χρεοκοπημένο σύστημα, οδηγούν στην εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Χιλιάδες εργαζομένων πετιούνται στο δρόμο, χάνουν βασικά ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, οδηγούνται στην ανεργία και την επισφάλεια, συνθέτοντας τις στρατιές των μελλοντικών εξαθλιωμένων.

Η κυβέρνηση, η διακρατική εξουσία του ΔΝΤ και οι σύμμαχοί τους, κεφαλαιοκράτες, δεν φαίνονται διατεθειμένοι να αφήσουν την ευκαιρία της κρίσης να πάει χαμένη. Με τη δικαιολογία ότι τα – εξοντωτικά για την κοινωνία – μέτρα του μνημονίου δεν αποδίδουν, καταστρώνουν λίγους μήνες μόνο μετά και νέο μνημόνιο απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και κλοπής του λαϊκού εισοδήματος. Προκλητική είναι η τάση κατάργησης των πλέον προστατευτικών διατάξεων του εργατικού δικαίου, αφήνοντας τον εργαζόμενο βορά στα χέρια του εργοδότη. Ο θεσμός της διαιτησίας νοείται στα νέα αυτά πλαίσια, μόνο αν εξυπηρετεί την ανταγωνιστικότητα με όρους κόστους, οι κλαδικές συμβάσεις χάνουν την ισχύ τους για όσους δεν εκπροσωπούνται στις διαπραγματεύσεις, οι αποζημιώσεις λόγω υπερωριακής απασχόλησης μειώνονται. Παράλληλα, η επίθεση προσλαμβάνει διαστάσεις ισοπέδωσης ολόκληρης της κοινωνίας με περικοπές μισθών και απολύσεις στον δημόσιο κι ευρύτερο δημόσιο τομέα, αλλά και με το άνοιγμα των «κλειστών» επαγγελμάτων. Η τελευταία αυτή ρύθμιση ανοίγει το δρόμο στο μεγάλο κεφάλαιο ώστε να κυριαρχήσει αυτό στην αγορά των εν λόγω επαγγελμάτων, με αποτέλεσμα την κατάργηση της διασφάλισης μιας κατώτατης αμοιβής για τους ελεύθερους επαγγελματίες και τη σταδιακή μετατροπή τους σε μισθωτούς. Οι ιδιωτικοποιήσεις σε σιδηροδρόμους και ενέργεια θα αυξήσουν τα οικονομικά βάρη κάθε οικογένειας, αφού αυτή θα κληθεί να πληρώσει τη νεοφιλελεύθερη επιλογή για εκμετάλλευση των κοινωνικών αγαθών από πολυεθνικές εταιρίες που θα προβούν άμεσα σε ανατιμήσεις. Νέες μεταρρυθμίσεις θα υποστεί και το ασφαλιστικό, με περαιτέρω δυσβάσταχτες αλλαγές στον τρόπο υπολογισμού της σύνταξης αλλά και αύξηση της εισφοράς των ασφαλισμένων στα νοσήλια, τη στιγμή που οι περικοπές δαπανών στο δημόσιο βάζουν τίτλους τέλους στη δημόσια και δωρεάν παροχή υπηρεσιών υγείας. Τέλος, εξοντωτική επιβάρυνση συνιστά τόσο η διεύρυνση της βάσης του ΦΠΑ όσο και οι ανατιμήσεις στο σύνολο των μέσων μεταφοράς.

Τα μέτρα αυτά προσφέρουν στο κεφάλαιο το πάτημα που επιζητούσε εδώ και δεκαετίες ώστε να συντρίψει και στην Ελλάδα τις όποιες αντιστάσεις απέναντι στην εδραίωση της ευελιξίας, της μερικής απασχόλησης και την ανασφάλεια των σύγχρονων εργασιακών σχέσεων. Παράλληλα το κράτος ελευθερώνεται κι από τις εναπομείνασες υποχρεώσεις για κοινωνικές παροχές, συρρικνώνοντας τον δημόσιο τομέα και παραχωρώντας στους ιδιώτες και τις τελευταίες επιχειρήσεις που είχαν μείνει στον έλεγχό του. Η κοινωνία δεν μπορεί να παρασυρθεί από τις ρητορείες περί εθνικής διάσωσης αλλά οφείλει να μετατρέψει αυτή τη συγκυρία σε ευκαιρία για την ολική ανατροπή, αντιλαμβανόμενη ότι η ελληνική κρίση αποτελεί μέρος μιας παγκόσμιας συστημικής κρίσης, στα πλαίσια της οποίας η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης από τον καπιταλισμό βαίνει αυξούμενη.

Τα πολιτικά χαρακτηριστικά ενός επαναστατικού εργατικού κινήματος
Μεσούσης λοιπόν της οξύτατης επίθεσης κράτους και αφεντικών στους από-τα-κάτω και με την συγκυρία της κυβερνητικής φιέστας στη Δ.Ε.Θ., θεωρούμε πως βρισκόμαστε πλέον στο κρίσιμο σημείο όπου πρέπει να προωθηθούν σε ευρεία στρώματα εργαζομένων, ανέργων και επισφαλών εκείνα τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά που θα μας φέρουν συσπειρωμένους σε θέση ανοιχτής σύγκρουσης με κράτος και κεφάλαιο. Το ζήτημα της εργασίας/ παραγωγής δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στο κέντρο αυτής της αναμέτρησης, καθώς αυτό είναι το πεδίο της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης από το κεφάλαιο, εκεί αναπαράγεται ο καπιταλισμός στην ουσία του, διαχέοντας σχέσεις εξουσίας και καταπίεσης στο σύνολο του κοινωνικού ιστού. Η κοινωνική απελευθέρωση – πρόταγμα και στόχος ενός επαναστατικού εργατικού κινήματος - σημαίνει για μας την ριζική ανακατάληψη  του κοινωνικού πλούτου, την κατάργηση της μισθωτής εργασίας και όλων των όρων της καπιταλιστικής οικονομίας (κέρδος, υπεραξία, εμπορευματοποίηση, ιδιοκτησία) και την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής από τους εργαζόμενους. Τα προτάγματα αυτά ασφαλώς προϋποθέτουν την ανατροπή κυβέρνησης και κάθε διαχειριστή της εξουσίας, την διάλυση των διακρατικών μηχανισμών Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ. και την εφαρμογή πλήρους εργατικού ελέγχου στην παραγωγή μέσα από αυτοοργανωμένες και αλληλέγγυες δομές. Για να δούμε να διαγράφεται ακόμη και εν σπέρματι αυτή η προοπτική ωστόσο, απαιτείται ένα μαζικό εργατικό κίνημα που θα προβάλλει ριζοσπαστικές διεκδικήσεις, θα αψηφά στην πράξη τον θεσμικό συνδικαλισμό και θα παράγει συνολικό επαναστατικό πολιτικό λόγο μακριά από συντεχνιακές βλέψεις και διαχειριστικές αντιλήψεις.

Για να μην μοιράσουμε τη φτώχια μας, αλλά για να πάρουμε στα χέρια μας τον πλούτο που μας ανήκει, παλεύουμε για ένα εργατικό κίνημα που δεν θα βολεύεται και δε θα παζαρεύει στη πλάτη των εργαζομένων. Να διεκδικήσουμε και να πετύχουμε τώρα:
• Απαγόρευση των απολύσεων. Την άμεση και δραστική μείωση του χρόνου εργασίας με μόνιμη και σταθερή σχέση εργασίας, ασφάλιση, ιατρική περίθαλψη και βασικό μισθό κοινωνικών αναγκών για όλους κόντρα στην διάλυση των συλλογικών συμβάσεων και τις απολύσεις.
• Εργατικό έλεγχο σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε παραγωγική μονάδα. Για κάθε εταιρεία που κλείνει ή μεταφέρεται αλλού, απαλλοτρίωση των ατομικών και εταιρικών περιουσιακών στοιχείων του ιδιοκτήτη και εξασφάλιση της εργασίας. Λειτουργία της επιχείρησης κάτω από τον έλεγχο των εργαζόμενων.
• Ασφάλιση-περίθαλψη για όλους τους εργαζόμενους, Έλληνες και μετανάστες, χωρίς κανένα περιορισμό ενσήμων. Υγειονομική κάλυψη, πλήρης, για κάθε είδους ασθένεια. Κατάργηση κάθε εργατικής εισφοράς άμεσης ή έμμεσης, τακτικής ή έκτακτης, κρατικής ή δημοτικής. Η κινητή και ακίνητη περιουσία των ταμείων  να δοθεί ολόκληρη για υγεία και συντάξεις. Έξω τα ασφαλιστικά ταμεία από τα χρηματιστήρια και τη γενικότερη χρηματοπιστωτική και αγοραία εμπλοκή τους.
• Ανατροπή όλων των κυβερνήσεων, της ΕΕ, του ΔΝΤ, και κάθε επίδοξου διαχειριστή της εξουσίας.

Η αναγκαιότητα συντονισμού ενός τρίτου πόλου στην εργασία και
ο ρόλος της Κίνησης για την Εργατική Χειραφέτηση κι Αυτοοργάνωση
Ο θεσμικός συμβιβασμένος συνδικαλισμός (ΓΣΕΕ) της διαπραγμάτευσης με κυβέρνηση και εργοδοσία δεν ανταποκρίνεται πλέον σε καμία εργατική ανάγκη και έχει απονομιμοποιηθεί πλήρως στα μάτια των εργαζόμενων. Από την άλλη, αυτό που παρουσιάζεται ως αντίπαλο δέος (ΠΑΜΕ), δεν είναι παρά ένας παράπλευρος μηχανισμός ενός αστικού κόμματος (ΚΚΕ) που ανάγει κάθε εργατική διεκδίκηση σε κοινοβουλευτική δύναμη και στράτευση στον γραφειοκρατικό και ρεφορμιστικό σχηματισμό του.

Σ’ αυτό το πλαίσιο κι ενώ χιλιάδες καταπιεσμένοι εκφράζουν την οργή τους μόνο σποραδικά και κατά καιρούς εκτονωτικά χωρίς σαφή πολιτικά-ταξικά χαρακτηριστικά και προτάγματα (όπως για παράδειγμα στην εξέγερση του Δεκέμβρη 2008), είναι προφανής η ανάγκη συγκρότησης σωματείων βάσης, εργατικών κινήσεων και επιτροπών εργατών και ανέργων που θα φέρουν στο προσκήνιο ένα πραγματικά επαναστατικό εργατικό κίνημα. Απέναντι στην λαίλαπα που έχει εξαπολυθεί εναντίον μας δεν μπορούμε παρά να απαντήσουμε με λόγο και πράξη ξεκάθαρα αντικαπιταλιστικά και αντιδιαχειριστικά, χωρίς ιεραρχίες και διαμεσολαβήσεις, με οριζόντιες, αμεσοδημοκρατικές δομές, κάθετες τομές και δυναμικές δράσεις (απεργίες, συγκρούσεις, καταλήψεις). Ο συντονισμός όλου αυτού του δυναμικού θα συνιστά στην ουσία τον ‘τρίτο πόλο’ πέρα από και ενάντια σε ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ και είναι αυτό ακριβώς στο οποίο στοχεύει να συμβάλλει η Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης. Δεν επιδιώκουμε φυσικά να μετασχηματίσουμε την ίδια την Κίνηση σε έναν ‘τρίτο πόλο’, αλλά με τον λόγο και την δράση μας να απευθυνθούμε σε αγωνιζόμενα κομμάτια της εργατικής τάξης και να διαχύσουμε σε αυτά λογικές που αντιλαμβανόμαστε ως επαναστατικές και απαραίτητες ιδίως σε αυτή την κρίσιμη ιστορική στιγμή. Με άλλα λόγια, αντί να περιμένουμε να ξεσπάσει ένας « Δεκέμβρης πανεργατικός» σαν φυσικό φαινόμενο, από το πουθενά, αποφασίσαμε να στρατευτούμε στην προετοιμασία του προσκαλώντας σε αυτή την διεργασία και όλους όσους επιθυμούν να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση, μακριά από σύνδρομα αυτοαναφορικότητας και εντυπωσιασμού.

Η συγκρότηση ενός εργατικού μπλοκ σωματείων και κινήσεων βάσης στη ΔΕΘ
Φυσικά δεν αντιλαμβανόμαστε την πορεία της Δ.Ε.Θ. ως το μοναδικό αιχμιακό ζήτημα, ωστόσο την θεωρούμε διαδήλωση – σταθμό στις διαδικασίες ζύμωσης και οργάνωσης προς την κατεύθυνση του συντονισμού ενός επαναστατικού τρίτου πόλου στην εργασία. Η πρότασή μας για τον τρίτο πόλο, που ελπίζουμε να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά του συνδικαλισμού και να αναζωογονήσει μία δυνάμει επαναστατική εργατική τάξη, συγκεντρώνει τα πολιτικά χαρακτηριστικά πάνω στα οποία επιζητούμε να συναντηθούμε και με άλλα ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας και του κόσμου της εργασίας. Θέλοντας μάλιστα να δώσουμε το πρώτο μεγάλο ραντεβού στη ΔΕΘ, καλούμε ανοιχτά σε διάλογο όλα τα σωματεία Βάσης & τις Εργατικές Κινήσεις για την από κοινού συγκρότηση του μπλοκ Εργατικών Σωματείων & Κινήσεων Βάσης με σκοπό την κοινή διαδήλωση στα εγκαίνια της ΔΕΘ με προσυγκέντρωση στην Καμάρα και μακριά από τους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και το κομματικό μαγαζί του ΠΑΜΕ. Καλούμε επίσης όσους και όσες κινούνται στην λογική της ολικής ρήξης με το υπάρχον και θεωρούν αναγκαία τη συγκρότηση ενός αυτοοργανωμένες εργατικού κινήματος, που ζητάει τα πάντα για όλους τώρα και δεν αφήνει τίποτε σε κράτος και αφεντικά, να συναντηθούμε στο μπλοκ των σωματείων βάσης και την ανεξάρτητη εργατική διαδήλωση της ΔΕΘ.

Να σπάσουμε την κόκκινη ζώνη του κεφαλαίου
Συνιστά, νομίζουμε, κοινή παραδοχή όλων όσων παλεύουμε ενάντια στη συμμαχία κεφαλαίου – κράτους – ΔΝΤ, είτε μέσα από τα ταξικά αγωνιστικά σωματεία είτε από εργατικές κινήσεις και συλλογικότητες, πως η ΔΕΘ είναι κομβική συγκυρία και για να δοθεί το στίγμα ότι τα σχέδια εξαθλίωσης του πληθυσμού δεν θα μείνουν αναπάντητα. Και το στίγμα αυτό οφείλει να γίνει ξεκάθαρο, αφενός με τη μαζικότητα ενός μπλοκ εργατικών σωματείων και κινήσεων βάσης κι αφετέρου με τα συγκρουσιακά χαρακτηριστικά του μπλοκ αυτού. Στόχος για εμάς είναι η ανεξάρτητη εργατική πορεία να φτάσει μπροστά στη ΔΕΘ και να δείξει ότι η οργή των από τα κάτω οργανωμένων ταξικών δυνάμεων και των συμμάχων τους συγκρούεται με κράτος και κεφάλαιο, οι εκπρόσωποι των οποίων έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι η ίδια η κοινωνία πρέπει να θυσιαστεί για να επιβιώσουν το έθνος κι η πατρίδα, η ανάπτυξη και η κερδοφορία του κεφαλαίου. Για εμάς χρέος μιας εργατικής διαδήλωσης τη μέρα της ΔΕΘ είναι να αμφισβητήσει έμπρακτα τους μύθους της εθνικής ενότητας και οικονομίας, δηλώνοντας πως οι εργαζόμενοι θα παλέψουμε με κάθε μέσο για την επιβίωση και την αξιοπρέπειά μας. Δεν συμβιβαζόμαστε με την ιδέα ότι επιτρέπεται οι εργαζόμενοι να στείλουν μηνύματα ηττοπάθειας, μοιρολατρίας, υποχώρησης χάριν κάποιας δήθεν κοινωνικής ειρήνης. Αντίθετα, πιστεύουμε ότι από τη μορφή και την έκταση που θα λάβουν οι αντιδράσεις κατά την επίσκεψη του Πρωθυπουργού εξαρτώνται και οι όροι με τους οποίους θα μιλάμε στο εξής για το μέλλον του κινήματος. Δεδομένης λοιπόν της οικονομικής και πολιτικής συγκυρίας προτείνουμε να ανοίξει η συζήτηση για το πώς η έκφραση των πραγματικών αναγκών των εργαζομένων, η οργή και η μαχητικότητα θα βρουν εκείνη τη μέρα στο δρόμο τη θέση που τους αναλογεί.

Για ένα Εργατικό Κέντρο των εργαζομένων και των αναγκών τους
Με αφετηρία τη διαπίστωση ότι η ΓΣΕΕ και το Ε.Κ δεν επιδεικνύουν πλέον απλώς μια προδοτική στάση απέναντι στα συμφέροντα των εργαζομένων αλλά έχουν εξελιχθεί στον καλύτερο σύμμαχο του κεφαλαίου συνυπογράφοντας το πάγωμα των μισθών και παρέχοντας νομιμοποίηση στα νέα μέτρα του ΔΝΤ και της κυβέρνησης, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το εργατικό κίνημα έχει ανάγκη από ένα κέντρο αγώνα που θα εκφράζει τις δικές του ανάγκες. Για εμάς λοιπόν αποτελεί πολιτική στόχευση καίριας σημασίας ειδικά για τις μέρες μετά τη ΔΕΘ το Εργατικό Κέντρο να μείνει κατειλημμένο από τα σωματεία και τις δυνάμεις που αγωνίζονται προς την κατεύθυνση της εργατικής χειραφέτησης κι αυτοοργάνωσης. Πολιτικός στόχος είναι αφενός να καταδειχθεί ο ρόλος της ΓΣΕΕ κι αφετέρου να αναδειχθεί η ύπαρξη ενός κομματιού μέσα στο εργατικό κίνημα που είναι διατεθειμένο να αμφισβητήσει την αγκιστρωμένη σε κομματικούς μηχανισμούς και συμφέροντα δομή του συνδικαλισμού. Άλλωστε η πραγμάτωση του συντονισμού ενός τρίτου πόλου στην εργασία περνάει οπωσδήποτε μέσα από τη σύγκρουση με τους επίσημους φορείς έκφρασης των εργαζομένων, οι οποίοι (φορείς) σήμερα έχουν περάσει στο στρατόπεδο των ταξικών εχθρών.

Με την ίδια λογική, στόχο άμεσης προτεραιότητας συνιστά επίσης και ο σταθερός συντονισμός των σωματείων και των δυνάμεων που κινούνται στην κατεύθυνση αυτή σε ένα δικό τους πραγματικό εργατικό κέντρο. Είναι αναγκαιότητα, κατά την εκτίμησή μας, η διαφορετικότητα στην πολιτικοκοινωνική ανάλυση, τη λειτουργία και τη δράση όσων πρωτοβάθμιων σωματείων αρνούνται να συμπορευτούν με την ξεπουλημένη ΓΣΕΕ και τον κομματικό μηχανισμό του ΠΑΜΕ να αποκρυσταλλώνεται και στη δημιουργία διακριτών δομών και φορέων. Θεωρούμε λοιπόν ότι η συσπείρωση σωματείων και εργατικών κινήσεων σε ένα ανεξάρτητο εργατικό κέντρο αγώνα, όπου θα οργανώνονται οι δράσεις, η αυτομόρφωση, η νομική βοήθεια, το ταμείο αλληλεγγύης και οι εκδηλώσεις, μπορεί να βοηθήσει τη διαδικασία συγκρότησης του τρίτου πόλου αλλά και να βγάλει πολλά πρωτοβάθμια σωματεία από τα αδιέξοδα του σημερινού γραφειοκρατικοποιημένου συνδικαλισμού.

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ & ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ
 11/9 ΚΑΜΑΡΑ  18:00