30/1/11

Η απεργία πείνας των 300: Ένας εργατικός αγώνας μέχρι τη νίκη ή το θάνατο

Τη στιγμή που η κρίση βαθαίνει τις ανισότητες και η κοινωνική πλειοψηφία βυθίζεται στη μιζέρια της καθημερινής πάλης για επιβίωση, 300 συνάδελφοί μας εργαζόμενοι ή άνεργοι μετανάστες ξεκινούν από τις 25 Ιανουαρίου μια απεργία πείνας για να θέσουν με τον πιο αμείλικτο τρόπο τα ερωτήματα που η συγκυρία απαιτεί να απαντηθούν. Και τα ερωτήματα αυτά δεν είναι άλλα από το ποιός καταδικάζεται στη φτώχεια και την εξαθλίωση, ποιός έχει να χάσει αλλά και ποιός έχει να κερδίσει από το ξεπούλημα της ζωής μας.

Το συνασπισμένο μπλοκ του κεφαλαίου και της εργοδοσίας, των πολιτικών τους ακολουθητών και του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού προσπαθεί να μας πείσει ότι η οικονομική κρίση συνιστά μια «εθνική συμφορά», και προωθεί σκληρά μέτρα που θίγουν τους όρους αναπαραγωγής – όχι όλων των Ελλήνων, βέβαια, στην πραγματικότητα – αλλά των πλατιών στρωμάτων που δεν έχουν άλλα μέσα επιβίωσης πέρα από την εργατική τους δύναμη. Είναι το ίδιο αυτό μπλοκ που καλλιεργεί το μύθο της «εθνικής ενότητας απέναντι στην κρίση» για να αποκρύψει το γεγονός ότι οι φορείς των δικών του συμφερόντων περιμέναν πολύ καιρό για να βρουν την ευκαιρία να εντείνουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων περικόπτοντας τους μισθούς και καταργώντας τις συλλογικές συμβάσεις, τον πυλώνα δηλαδή του συστήματος αναδιανομής του πλούτου. Περιμέναν πολύ καιρό για να βρουν ένα πειστικό επιχείρημα ώστε να προχωρήσουν σε μαζικές απολύσεις και να σπρώξουν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού στην ανεργία και την ανέχεια.

Προσπάθησαν ακόμα να μας πείσουν ότι για τη σημερινή κατάσταση φταίει η ελληνική παθογένεια της διαφθοράς, ένα επιχείρημα που συνοψίζεται στο «όλοι μαζί τα φάγαμε», τη στιγμή που εμείς οι φτωχοί όχι μόνο ξέρουμε ότι δεν πρόκειται, αλλά ούτε και τολμήσαμε ποτέ να ελπίσουμε ότι θα πλουτίσουμε. Έπειτα, ήρθαν να μας πουν ότι «η Ελλάδα δεν παράγει», δεν μας εξήγησαν όμως γιατί αυτοί που κόπτονται τόσο για την «εθνική ανάπτυξη» επιμένουν να μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους στα Βαλκάνια ή την Ασία, προφανώς για να ξεζουμίσουν χειρότερα τους εκεί εργαζόμενους. Και τελικά καταφεύγουν στο πιο δημοφιλές τους επιχείρημα, ότι δηλαδή οι μετανάστες κοστίζουν σε δημόσιο χρήμα και θέσεις εργασίας. Πρόκειται, φυσικά, για την ανά τους αιώνες γνωστή τακτική του «διαίρει και βασίλευε» που προσπαθεί να διασπάσει την εργατική τάξη σε κομματάκια. Όσο όμως το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και δεν διακρίνει τους εκμεταλλευόμενους σε χρώματα και φυλές, ακόμη περισσότερο εμείς οι εργαζόμενοι και άνεργοι δεν έχουμε λόγο να χωριζόμαστε σε Έλληνες και ξένους.

Ανάμεσα μας υπάρχει μια μόνο ουσιώδης διαφορά: τα εργατικά δικαιώματα που τώρα μας αφαιρούν, οι ξένοι συνάδελφοί μας δεν τα είχαν ποτέ. Και η διατήρηση ενός μεγάλου κομματιού της εργατικής τάξης στην παρανομία αποτελεί την περίληψη της μεταναστευτικής πολιτικής της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σήμερα όμως που οι όροι της εκμετάλλευσης συμπιέζονται προς τα κάτω για τους ντόπιους εργαζόμενους, η ανάγκη του κεφαλαίου για εισαγωγή ανειδίκευτου και χωρίς δικαιώματα δυναμικού από άλλες χώρες τείνει να εξαφανίζεται. Κι είναι για αυτό το λόγο που σήμερα οι οδηγίες τύπου Μπολκεστάιν και οι Λευκές Βίβλοι της Ε.Ε. συμπληρώνονται με φράκτες στον Έβρο και με αναβάθμιση της Frontex. Με αυτά, λοιπόν, τα σχέδια οι εθνικές και υπερεθνικές κυβερνήσεις οραματίζονται την Ελλάδα σαν μια απέραντη φυλακή, ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης για όσους περισσεύουν από την παραγωγή και σαν κάτεργο για όσους χρησιμεύουν στην προσπόριση κερδών για το κεφάλαιο.

Γι’ αυτό και ο αγώνας για την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής δεν μπορεί να ιδώνεται ξέχωρα από τη μάχη για διαφορετική οργάνωση της παραγωγής, ώστε κανένας άνθρωπος να μην περισσεύει, κανένας να μην πετιέται στο περιθώριο. Έτσι και η νίκη των εργαζομένων απέναντι στα συμφέροντα των λίγων πλουτοκρατών προϋποθέτει ένα εργατικό κίνημα που όχι μόνο δεν δίνει πάτημα στην επιχειρηματολογία περί «εθνικής ανάπτυξης» αλλά τολμά να συγκροτείται και με τρόπο που καθιστά δυνατό τον κοινό αγώνα του συνόλου της εργατικής τάξης, συσπειρώνοντας στις γραμμές του τόσο τους ντόπιους όσο και τους ξένους εργαζομένους και ανέργους. Κι αυτό είναι ένα εργατικό κίνημα που δεν συμβιβάζεται με τις λοβιτούρες τις ΓΣΕΕ και δεν καλύπτεται από τον κομματικό μηχανισμό του ΠΑΜΕ. Ο κόσμος της εργασίας έχει ανάγκη από ένα κίνημα που δομείται σε σωματεία βάσης, τα οποία λειτουργούν αμεσοδημοκρατικά ώστε να συμμετέχουν όλοι οι εργαζόμενοι στις διαδικασίες τους, έχουν ταξική σύνθεση ώστε να μη διαβρώνονται από εργοδοτικά συμφέροντα και προπαγάνδα και οργανώνει ως μέλη του όλους τους εργαζομένους, επισφαλείς κι ανέργους του κλάδου ανεξαρτήτως καταγωγής. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος οργάνωσης που δίνει προοπτικές νίκης στην τάξη μας και τις εργατικές διεκδικήσεις για μισθό που να καλύπτει τις ανάγκες μας, πλήρη ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα για όλους. Αυτός, τέλος, είναι ο τρόπος για να μην χρειαστεί άλλοι συνάδελφοί μας να επιλέξουν το θάνατο επειδή βλέπουν τις πιθανότητές στους στη ζωή να λιγοστεύουν.

Καλούμε, λοιπόν, κάθε εργαζόμενο και άνεργο, κάθε σωματείο και εργατική συλλογικότητα να συμμετάσχει στις απεργίες στις 10 και στις 24 Φεβρουαρίου και σε ανεξάρτητη ταξική συγκέντρωση και πορεία, δίνοντας ταυτόχρονα τη μάχη στους χώρους δουλειάς για κήρυξη γενικής απεργίας διαρκείας. Κάθε λεπτό που περνάει το μπλοκ εξουσίας επιχειρεί μέσα από τα ΜΜΕ να μας στρέψει τον έναν ενάντια στον άλλο. Η δική μας απάντηση μπορεί να είναι μόνο μια:
Έλληνες και ξένοι, εργάτες ενωμένοι!
Αυτός ο αγώνας είναι της τάξης μας!
Γενική απεργία διαρκείας, σαμποτάρισμα της παραγωγής!

Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης

Κείμενο των 300 απεργών πείνας

Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη.
 
Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ήρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους.

Το τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις.

Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία σε βάρος μας. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας. Να στηρίξει τον αγώνα μας, για να μην αφήσει να επικρατήσει και στο δικό του τόπο το ψέμα και η αδικία, ο φασισμός και η απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αυτό δηλαδή που έχει επικρατήσει και στις δικές μας πατρίδες και μας ανάγκασε να ξενιτευτούμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, εμείς και τα παιδιά μας.

Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.

Ιανουάριος 2011
Η Συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας

17/1/11

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΑΝΕΡΓΩΝ

Εμείς ως Κίνηση για την Εργατική Χειραφέτηση & Αυτοοργάνωση παίρνουμε την πρωτοβουλία να απευθυνθούμε σε συλλογικότητες και άτομα του εργατικού-κοινωνικού κινήματος για την δημιουργία μιας πρωτοβουλίας με τελικό στόχο την συνδιαμόρφωση ενός πολιτικού και διεκδικητικού συνδικαλιστικού πλαισίου για την συγκρότηση ενός Μαχητικού-Ταξικού Σωματείου Ανέργων κ περιστασιακά μαύρων εργαζομένων.  Η κίνηση αυτή γίνεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο όξυνσης της επίθεσης κράτους-αφεντικών εναντίον μας και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο θεωρούμε πλέον επιτακτική την ανάγκη οργάνωσης και έκφρασης αυτού του πιο εξαθλιωμένου και ρημαγμένου κομματιού της κοινωνικής διαστρωμάτωσης που μπορεί ν’ αποδειχτεί η Αχίλλειος πτέρνα του υπάρχοντος συστήματος. Καταθέτουμε λοιπόν, μια αρχική πρόταση για το πολιτικό πλαίσιο του Σωματείου το οποίο επιθυμούμε να καθορίσει τη δομή και το περιεχόμενο του.

Ένα σχέδιο πολιτικού πλαισίου για τη συγκρότηση ενός Σωματείου Ανέργων.

Με την σύναψη της δανειακής σύμβασης μεταξύ Ελλάδας – Ε.Ε. – Δ.Ν.Τ  λίγους μήνες πριν, η ντόπια οικονομική και πολιτική ελίτ κατορθώνει να εκμεταλλευθεί την οικονομική κρίση και να επιβάλει τα αντιδραστικά της σχέδια, οδηγώντας μεγάλες μάζες του πληθυσμού στην μερική απασχόληση,  τη φτώχεια, την ανεργία, και την εξαθλίωση. Οι εργασιακές σχέσεις απορρυθμίζονται σε βάρος των εργαζομένων, ενώ ταυτόχρονα απειλούνται άμεσα οι ίδιοι οι όροι αναπαραγωγής μας καθώς καλούμαστε να πληρώσουμε τη νεοφιλελεύθερη επιλογή για ιδιωτικοποιήσεις σε μεταφορές, ρεύμα, νερό και για επιχειρηματικοποίηση της υγείας και της παιδείας. Το ζοφερό σκηνικό ολοκληρώνουν οι ρυθμίσεις για τις απολύσεις και την ανεργία. Έτσι, μετά τη μείωση των αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης και το ξεχείλωμα των ορίων στις ομαδικές απολύσεις, έρχεται και το επικαιροποιημένο μνημόνιο για να περικόψει τα όποια επιδόματα ανεργίας. Και τα μέτρα αυτά επιβάλλονται και εφαρμόζονται όταν ήδη οι προβλέψεις για την ανεργία είναι εφιαλτικές, ξεπερνώντας το ένα εκατομμύριο ανέργων και σε ποσοστό το 20% μέχρι το τέλος του έτους. Τέλος, οι πρόσφατες εξαγγελίες για πακτωλό χρημάτων με στόχο την ‘υποστήριξη της απασχόλησης’ και την ‘καταπολέμηση της ανεργίας’ δεν σηματοδοτούν τίποτε άλλο παρά την απαλλαγή των αφεντικών από το ασφαλιστικό κόστος των εργατών/ριών –την οποία αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου το κράτος- με αντάλλαγμα την ενσωμάτωση ανέργων στα εργασιακά κάτεργα και την παροδική ενίσχυση μιας εύθραυστης θέλουμε να πιστεύουμε κοινωνικής ειρήνης.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες  λοιπόν, ένα σωματείο ανέργων και περιστασιακά μαύρων εργαζομένων θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πυρήνας και εναρκτήριο λάκτισμα για την εμφάνιση ενός μαχητικού κινήματος ανέργων που μπορεί να φέρει στο προσκήνιο αμεσοδημοκρατικές και αντιιεραρχικές διαδικασίες σε συνδυασμό με ριζοσπαστικές διεκδικήσεις και άμεσες δράσεις, να παρακάμψει τον ήδη παραπαίοντα εργοδοτικό (ΓΣΕΕ) γραφειοκρατικό (ΑΔΕΔΥ) και κομματικό (ΠΑΜΕ) συνδικαλισμό,  και να συμβάλει προς την κατεύθυνση της συγκρότησης ενός ανεξάρτητου κέντρου αγώνα από-τα-κάτω από κοινού με άλλα αυτοοργανωμένα σωματεία και συλλογικότητες στην ίδια λογική και στοχοθεσία.

Στο σωματείο θα μπορούν να συμμετέχουν άνεργοι/ες χωρίς καμία προϋπόθεση (ανεξάρτητα δηλαδή κάρτας ΟΑΕΔ κτλ.) με την απαραίτητη όμως συνθήκη ότι η επιβίωσή τους βασίζεται στην εργατική τους δύναμη (δεν έχουν άλλους πόρους, εισοδήματα από ιδιοκτησία κ.ο.κ.) καθώς και περιστασιακά εργαζόμενοι/ες στη μαύρη εργασία που δεν έχουν άλλο συλλογικό φορέα έκφρασης. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι εννοούμε το κομμάτι αυτό της εργατικής τάξης που ουσιαστικά ανήκει στο κομμάτι των ανέργων, αλλά υποαπασχολείται εντελώς περιστασιακά σε «δουλειές του ποδαριού» με τη μορφή των ασυνεχών μεροκάματων –πάντα μαύρα-. Δεν εννοούμε τα μεγάλα κομμάτια των εργαζομένων που εργάζονται σταθερά μεν αλλά υπό το καθεστώς μαύρης εργασίας, οργανωμένα σε διάφορους κλάδους (π.χ. επισιτισμός) καθώς πιστεύουμε ότι θα πρέπει να επιδιώκεται η συμμετοχή τους στα Σωματεία του εκάστοτε κλάδου, ή όπου δεν υπάρχουν να δημιουργούνται Σωματεία Βάσης βασικό χαρακτηριστικό των οποίων είναι η πάλη ενάντια στην Μαύρη Εργασία, κ η συμμετοχή των «Μαύρων εργαζομένων» ισότιμα στις διαδικασίες τους.

 Αυτή η προσπάθεια εντάσσεται στις απόπειρες για δημιουργία αυτοοργανωμένων σωματείων συνδικαλισμού βάσης που στηρίζονται στην άμεση συμμετοχή και φέρουν ξεκάθαρα πολιτικά χαρακτηριστικά, δρουν ακηδεμόνευτα και ανεξάρτητα από τον θεσμικό συνδικαλισμό (και ενάντια σε αυτόν) και προωθούν την ριζοσπαστικοποίηση και τη δημιουργία μαχητικού ταξικού εργατικού κινήματος με επαναστατική στόχευση.
Στην κατεύθυνση της οργάνωσης ανέργων πέρα από την συγκρότηση σωματείου που θα προβάλει και θα επιβάλει κινηματικά άμεσες διεκδικήσεις και θα διαχέει τον πολιτικό του λόγο, εκτιμούμε πως τοπικές επιτροπές ανέργων θα μπορούσαν να δημιουργηθούν σε κάθε γειτονιά έτσι ώστε να αναδεικνύονται τοπικά ζητήματα (κατασχέσεις/εξώσεις άνεργων και απολυμένων, διακοπή παροχής ρεύματος/νερού κοκ.) και να διαμορφωθεί ένα δίκτυο αλληλεγγύης και αντίστασης από-τα-κάτω.
Αν και σκοπός αυτού του εγχειρήματος δεν μπορεί παρά να είναι η άμεση βελτίωση των όρων αναπαραγωγής μας μέσα στις παρούσες συνθήκες, ωστόσο δεν τρέφουμε αυταπάτες για μία σειρά από κομβικά ζητήματα που θα αναφερθούν συνοπτικά και αυτά είναι το ζήτημα της μισθωτής εργασίας και της ανεργίας σε συνθήκες καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης καθώς και ζητήματα στρατηγικής και τακτικής για την επίτευξη άμεσων στόχων που κρίνουμε απαραίτητο να συζητηθούν.

Όπως είναι γνωστό, σε καπιταλιστικές συνθήκες οι προλετάριοι είναι υποχρεωμένοι να πουλούν την εργατική τους δύναμη (την χειρωνακτική ή διανοητική δηλ. ικανότητα της ανθρώπινης ύπαρξης) στους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής (είτε αυτοί είναι ιδιώτες-κεφαλαιοκράτες είτε το κράτος ή οποιοσδήποτε συνδυασμός των δύο) έτσι ώστε να πάρουν ως αντάλλαγμα τον μισθό με τον οποίο θα εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους, δηλαδή θα καταναλώσουν αγαθά και υπηρεσίες που οι ίδιοι παρήγαγαν. Η εργασία στον καπιταλισμό παράγει την υπεραξία, το καθαρό κέρδος δηλ. που αντλεί το κεφάλαιο από καθέναν και καθεμία από εμάς και ταυτόχρονα δεχόμαστε τον εκβιασμό να καταβάλουμε περαιτέρω τιμήματα για να αγοράσουμε όσα τίθενται προς κατανάλωση, τίποτα περισσότερο δηλαδή από τα προϊόντα του μόχθου μας. Με αυτούς τους όρους, η μισθωτή εργασία είναι μια εκβιαστική συνθήκη που αυθαίρετα και βίαια επιβάλλεται λόγω της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής από τους λίγους-καπιταλιστές και συνιστά τον βασικό όρο εκμετάλλευσής μας από τα αφεντικά που έχει επιπλέον ως συνέπεια ένα πολύπλοκο πλέγμα εξουσιαστικών και αλλοτριωτικών σχέσεων σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Η σχέση εργασία-κεφάλαιο είναι ανταγωνιστική και εκεί εδράζεται ο κοινωνικός-ταξικός πόλεμος, στα πλαίσια της εντατικοποίησης του οποίου βλέπουμε και το συγκεκριμένο εγχείρημα.  Σε κάθε περίπτωση ένα ταξικό Σωματείο Ανέργων και τα μέλη του θα πρέπει να κατανοούν ότι δίπλα στα αιτήματα του διεκδικητικού και συνδικαλιστικού πλαισίου του –τα οποία θα παρουσιάσουμε παρακάτω,- θα πρέπει να εμφανίζονται και τα ευρύτερα πολιτικά χαρακτηριστικά του, τα οποία υπενθυμίζουν αφενός ότι η εργατική τάξη θα απελευθερωθεί πλήρως μόνο όταν υπάρξει ολοκληρωτική ανατροπή του τρόπου παραγωγής, με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και τον εργατικό έλεγχο σε αυτά. Ο εκβιασμός της ανεργίας που αποτελεί μια από τις πιο στενές θηλιές του κεφαλαίου στην εργατική τάξη και οι συνδικαλιστικές προσπάθειες να τη βγάλουμε από το λαιμό μας, δεν μας κάνουν να εξιδανικεύουμε τον έτερο εκβιασμό -αυτόν της μισθωτής εργασίας-. Άλλωστε πώς θα μπορούσαμε να δοξάσουμε μια υποδουλωμένη στο κεφάλαιο εργασία, για τις συνθήκες και τη φύση της οποίας οι εργαζόμενοι δεν έχουμε κανένα λόγο. 

Επιπλέον, το ποσοστό των εργατών που η εργατική τους δύναμη μένει ‘απούλητη’ λειτουργεί ως ένας επιπρόσθετος εκβιασμός με σκοπό την υποτίμηση της εργασίας, την τρομοκράτηση των ήδη εργαζόμενων και την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσής τους. Οι άνεργοι είναι το πλέον ευάλωτο κομμάτι των από-κάτω που με τη Δαμόκλειο σπάθη της εξαθλίωσης πάνω από το κεφάλι του όχι μόνο περιθωριοποιείται, απομονώνεται και αφοπλίζεται κοινωνικά και πολιτικά αλλά διαπραγματεύεται την εργασία του με ακόμη δυσχερέστερους όρους, όπως με τις σύγχρονες μορφές δουλείας της ελαστικής απασχόλησης, της ανασφάλιστης (‘μαύρης’) εργασίας και κάθε είδους εφεύρεσης του ύστερου καπιταλισμού. Αυτό το τμήμα της εργατικής τάξης, δηλ. όλοι εμείς, έχει χάσει κάθε παροχή – ασφάλιση – ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και συνήθως διασχίζει τα όρια μεταξύ ανεργίας και υποαπασχόλησης/επισφάλειας ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Πέρα από την δομική ανεργία που παράγει το καπιταλιστικό σύστημα λόγω της τεχνολογικής εξέλιξης και της αυτοματοποίησης της παραγωγής, σε καιρούς κρίσης, δηλαδή καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης όπως είναι η περίοδος που διανύουμε, βλέπουμε τις τάξεις μας να πληθαίνουν εκθετικά ενώ την ίδια στιγμή ο φόβος και η κυρίαρχη προπαγάνδα έχουν καθηλώσει τις αντιστάσεις. Η λογική της ηττοπάθειας και η μιζέρια της ατομικής εξασφάλισης δεν μας αρμόζουν. Αυτό που μας αρμόζει είναι η συλλογικοποίηση, η αντίσταση και η αλληλεγγύη με συγκεκριμένη στρατηγική για την επίτευξη άμεσων στόχων αλλά και για την όξυνση του κοινωνικού πολέμου.


ΣΤΟΧΟΙ:

1). Οι άνεργοι να αποκτήσουμε φωνή και πρόσωπο, να πάψουμε να είμαστε ψηφία σε στατιστικές αναλύσεις της κυριαρχίας, να συναντηθούμε μεταξύ μας και με άλλους, να σπάσουμε την απομόνωση και τον ατομισμό. Με καίριες παρεμβάσεις (ΟΑΕΔ, IKA, ΣΕΒ, ΕΒΕΘ κτλ.) να εμπλουτίσουμε με τον λόγο και την παρουσία μας το ευρύτερο ανταγωνιστικό (εργατικό-κοινωνικό) κίνημα.

2). Με κινηματικές διαδικασίες να επιβάλουμε άμεσα αιτήματα (π.χ. δωρεάν μεταφορές, κοινωνικό μισθό για κάθε άνεργο/η και ανασφάλιστο/η χωρίς προϋποθέσεις) και να συσπειρώσουμε μεγαλύτερα τμήματα των καταπιεζόμενων πάνω στις αρχές της αντίστασης στην εξαθλίωση και την υποταγή, και της αλληλεγγύης με όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια. Μπορεί να μας έχουν στερήσει το όπλο της απεργίας αλλά στόχος παραμένει το μπλοκάρισμα της παραγωγής και της διακίνησης προϊόντων καθώς και η κατάρριψη του μονοπωλίου της κυριαρχίας στη δημόσια σφαίρα.

3). Να προωθούμε παράλληλα μια συνολικότερη αντικαπιταλιστική και αντικρατική πολιτική ανάλυση στην κατεύθυνση ενός ενιαίου επαναστικού εργατικού κινήματος, με προτάγματα την αυτοδιαχείριση της παραγωγής σε όλα τα επίπεδα και την συνολική χειραφέτηση και αυτοδιεύθυνση των σύγχρονων προλετάριων. Σε πιο πρακτικό επίπεδο, ένα οργανωμένο, μαζικό και ταξικό σωματείο ανέργων θα μπορούσε κάτω από τις κατάλληλες συγκυρίες να αποτελέσει έναν πρώτο εργατικό και κοινωνικό αντιθεσμό περνώντας από την ανυπακοή στην παραγωγή, από την διεκδίκηση και την αντίσταση στην κατάφαση και τη δημιουργική σύγκρουση με το καπιταλιστικό υπάρχον κάνοντας το άλμα προς την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.

Γνωρίζουμε πολύ καλά πως την ανεργία την παράγει ο καπιταλισμός και ο θεματοφύλακάς του - ο οχετός της κρατικής εξουσίας που αποκαλύπτει ολοένα και πιο γρήγορα τα ολοκληρωτικά του χαρακτηριστικά. Περνώντας λοιπόν από το όποιο κράτος πρόνοιας της προηγούμενης φάσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης στο κράτος ασφάλειας του εφιαλτικού παρόντος, η επίθεση που δεχόμαστε εντείνεται και αναλόγως πρέπει να οργανώσουμε τη δική μας αντεπίθεση.

Ένα σχέδιο συνδικαλιστικού πλαισίου, ΔΟΜΗΣ κ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ
 Το ΣΩΜΑΤΕΙΟ μας…

1. Αποτελεί τον πυρήνα οργάνωσης, και συσπείρωσης όλων των ανέργων, και των περιστασιακά μαύρων εργαζομένων χωρίς καμία νομική προϋπόθεση όπως κάρτα ανεργίας ΟΑΕΔ κλπ. Μόνη προϋπόθεση αποτελεί η εξάρτηση του ατόμου από την εργασία του και όχι από άλλους πόρους. (εισοδηματίας, εκμετάλλευση άλλων εργαζομένων κλπ).

2. Το Σωματείο συνεδριάζει τακτικά και όλες οι αποφάσεις του παίρνονται από τη Γενική του Συνέλευση, ενώ το Διοικητικό του Συμβούλιο παραμένει ανενεργό, σηματοδοτώντας την προώθηση των χαρακτηριστικών που πρέπει να έχει οποιοδήποτε Σωματείο Βάσης. (Αμεσοδημοκρατία-Ισότητα-Αντιιεραρχία-Συμμετοχή). Το Σωματείο είναι οργανωμένο σε Οριζόντιες Δομές Συναπόφασης.

 3. Το Σωματείο είναι ένας αυτοτελής πολιτικός οργανισμός της εργατικής τάξης, και γι’ αυτό είναι ανεξάρτητο από το κράτος και τους μηχανισμούς του. Προωθεί την πιο πλατιά αμεσοδημοκρατία και την ελεύθερη διάδοση ιδεών, από άτομα ή συλλογικότητες μέλη του σωματείου που αποδέχονται όμως τις βασικές καταστατικές του αρχές. Όλες οι αποφάσεις παίρνονται μέσα στη Γενική Συνέλευση του Σωματείου, μετά από προσπάθεια σύνθεσης και διαλόγου, και με την αρχή της πλειοψηφίας. Ασκεί την δράση του με βάση ό,τι αποφασίζουν τα μέλη του και μόνον αυτά.  Ως Σωματείο Βάσης είναι αυτονόητα αντιπαραθετικό με γραφειοκρατικές και κομματικοκεντρικές μορφές συνδικαλισμού (τύπου ΓΣΕΕ-ΠΑΜΕ) , καθώς δεν επιθυμεί την εκπροσώπηση των μελών του μέσω διαμεσολάβησης από κανέναν άλλο φορέα πέρα από τον εαυτό του.

4. Το Σωματείο κάνει Κοινωνικό & Συνδικαλιστικό Αγώνα, οργανώνει πορείες, διαμαρτυρίες, εκδηλώσεις, επιτροπές, ομάδες αλληλοβοήθειας και ταμεία αλληλεγγύης με στόχο την μαζικοποίηση του Σωματείου ώστε να αποκτήσουν φωνή οι Άνεργοι να πάψουν να μιλούν αόριστα για εμάς και να αποκτήσουμε ενιαίο φορέα συμμετοχής που παλεύει για τα δικαιώματά μας.
5. Το σωματείο παλεύει για: αναγνώριση όλων των ανέργων με τη χορήγηση κάρτας ανεργίας, κάρτα ανεργίας με συγκεκριμένα καθολικά δικαιώματα (δωρεάν σίτιση, στέγαση, μεταφορές, επίδομα ανεργίας με τη μορφή κοινωνικού μισθού ίσο με το βασικό μισθό, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, προσμέτρηση του χρόνου ανεργίας στην ασφάλιση).

Επίσης, αντιπαλεύει τη δομική ανεργία του καπιταλισμού μέσω του αγώνα για παν-κοινωνική μείωση των ωρών εργασίας με αύξηση των μισθών, ως το μόνο ρεαλιστικό τρόπο για να ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας, έτσι ώστε να βγούν από την ανεργία μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και να δώσουν τη νέα μάχη για την οριστική απελευθέρωση της εργασίας από το κεφάλαιο και την ατομική ιδιοκτησία από καλύτερες θέσεις.

 6. Το σωματείο προασπίζεται το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία, όχι από τη σκοπιά της διαιώνισης αυτού του βάρβαρου και εκμεταλλευτικού τρόπου παραγωγής, ούτε απλά από τη σκοπιά της υπεράσπισης ΟΛΩΝ των κατακτήσεων της εργατικής τάξης, αλλά κυρίως από τη σκοπιά της συνολικής ανόδου του επιπέδου διαβίωσης όλων των εργαζομένων για να μπορούμε, εργαζόμενοι και άνεργοι, από καλύτερες θέσεις να αντιπαλεύουμε κάθε φορά τον καπιταλισμό.

Το σωματείο ανέργων ΔΕΝ αγωνίζεται για την «επαγγελματική τακτοποίηση» των μελών του μέσα από την περαιτέρω διεύρυνση των απολύσεων. Αντίθετα, συντάσσεται με τα αγωνιζόμενα εκείνα σωματεία που αντιπαλεύουν τις απολύσεις στους κλάδους τους, και παλεύει ΜΑΖΙ και όχι ενάντια, με τους νυν εργαζόμενους για εργατικό ΒΕΤΟ στις απολύσεις και πλήρη εργατικό έλεγχο στη παραγωγή.

7. Το σωματείο προωθεί την δημιουργία τοπικών συνελεύσεων με βάση την περιοχή έτσι ώστε να έχει αποκεντρωμένη δράση που να αγκαλιάζει όλες τις εργατογειτονιές και να αναπτύσσει την δράση του και την αλληλεγγύη του σε ευρύτερα κομμάτια εργαζομένων και ανέργων.

8. Το Σωματείο δημιουργεί αντιδομές αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Στόχος είναι να δημιουργήσει Ταμείο Αλληλεγγύης σε αγωνιζόμενους Εργάτες αλλά και Ταμείο Αλληλοβοήθειας Ανέργων. Το ταμείο Αλληλεγγύης σκοπό έχει την Εργατική Αλληλεγγύη ανάμεσα σε Ανέργους και Εργαζόμενους που βρίσκονται λόγω συνδικαλιστικής δράσης σε δυσχερή οικονομική θέση. Το ταμείο Αλληλοβοήθειας στόχο έχει την παροχή οικονομικής βοήθειας σε μέλη του που πετάγονται στην Ανεργία.

9. Πολιτική του Σωματείου αποτελεί η προσπάθεια Συντονισμού του με άλλα Σωματεία Βάσης και επιτροπές Ανέργων Σωματείων με σκοπό την σύσφιξη των δεσμών της Εργατικής Αλληλεγγύης και την από κοινού οργάνωση Αγώνων ενάντια στην εργοδοσία τα συμφέροντα της οποίας είναι κάθετα και αδιαπραγμάτευτα αντίθετα με αυτά της Εργατικής Τάξης.

10. Το Σωματείο έχει ελεγκτική δραστηριότητα σε εργασιακούς χώρους μέσω εξορμήσεων, συγκεντρώνει καταγγελίες και παρέχει νομική κάλυψη σε περιστασιακά μαύρους εργαζόμενους που το ζητούν. Επίσης, στόχος του πρέπει να είναι η πολιτική και οικονομική υποστήριξη των αγώνων των εργαζομένων.

11. Το Σωματείο αναπτύσσει μαχητικούς τρόπους πάλης σαν εργαλείο προώθησης και καλύτερης διεκδίκησης των αιτημάτων του. Στο πλαίσιο της δημόσιας και εκφρασμένης συγκεκριμένης τακτικής του με συγκεκριμένα αιτήματα προκρίνει μεθόδους παρακώλυσης ή και σταματήματος της παραγωγής ή των υπηρεσιών με στόχο την δικαίωση των αιτημάτων των ανέργων.  

12. Το Σωματείο παλεύει για την καλυτέρευση των όρων ζωής των Ανέργων στο σήμερα, με τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους και την πάλη για την έξοδο τους από την Ανεργία, ενώ παράλληλα παλεύει για την συνολική απελευθέρωση της Εργατικής Τάξης μέσω της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής  και της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας και της μισθωτής εργασίας. 

 
e-mail: swmateio_anergwn@yahoo.gr