Οδηγία Μπολγκενστάιν, Λευκή Βίβλος για την εργασία, συνθήκη της Λισαβόνας, μνημόνια, αντεργατικές επιδρομές ανά κράτος, λυσσαλέα αντιμεταναστευτική πολιτική: Η μία εικόνα της Ευρώπης, αυτή των “πάνω”, των κρατών και του υπερεθνικού συνασπισμού τους.
Εργατικοί αγώνες, εξεγερτικά γεγονότα στην Ελλάδα, “άγριες” απεργίες στη Γαλλία, απεργιακές κινητοποιήσεις παντού: Η άλλη, η εικόνα των ζωντανών διεκδικήσεων νεολαίας κι εργαζόμενων, που ανατρέπουν το ζοφερό σκηνικό της προηγούμενης.
Οι δυο αυτές εικόνες σκιαγραφούν πολύ χαρακτηριστικά απ' τη μια την ενότητα κεφαλαίου και κρατών στην εκμετάλλευσή μας κι απ' την άλλη την ενότητα τη δική μας, την ενότητα της εργατικής τάξης, της νεολαίας, του αγωνιζόμενου λαού, που μπορεί να αναιρεί και σύνορα και μέτρα. Ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δε θα μπορούσε ποτέ, ούτε και θα ήθελε, να είναι το υπεσχημένο “σπίτι των λαών” είναι κοινός τόπος για κάθε εργαζόμενο, που έχει οδυνηρά βιώσει το σάρωμα των εργατικών δικαιωμάτων, την ακρίβεια του ευρώ, την επιχειρηματικοποίηση της εκπαίδευσης και μύρια όσα. Πέρα από αυτήν την κοινή παραδοχή, όμως, το εργατικό κίνημα χρειάζεται να απαντήσει δια παντός και κάποια επιπλέον ερωτήματα, που οι απαντήσεις τους τόσο από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τις κυβερνήσεις, όσο και από τα ίδια τα αφεντικά, γεννάνε αυταπάτες.
Αυταπάτη No1: Η ‘ευρωπαϊκή ολοκλήρωση’ μπορεί να αναδείξει ένα πιο ‘ανθρώπινο πρόσωπο’, δημοκρατικό και φιλολαϊκό (σαν να λέμε ‘ανθρώπινος καπιταλισμός’). Μια αυταπάτη που βουλιάζει –μεταξύ άλλων- μαζί με τα καραβάνια μεταναστών και προσφύγων που η σκληρή ευρωπαϊκή αντιμεταναστευτική πολιτική βυθίζει. Τέτοια κακοφτιαγμένα ιδεολογήματα καλείται να διαλύσει το εργατικό και κοινωνικό κίνημα, δίνοντας μια βροντερή απάντηση στους υπερασπιστές της «συναίνεσης», που έθεσαν την 29η Σεπτέμβρη ως μέρα δράσεων για την «αποκατάσταση» της ευρωπαϊκής οικονομίας. Ένα εργατικό κίνημα χειραφέτησης και νίκης δεν μπορεί παρά να παλεύει για την αποδέσμευση κάθε χώρας από την Ε.Ε. των αφεντικών, τη ρήξη με αυτήν και τη διάλυσή της. Οι ίδιες οι συνθήκες και οι συμφωνίες της Ε.Ε. και των συμμάχων της (ΔΝΤ, ΝΑΤΟ, Διεθνές Κεφάλαιο) έχουν κάνει πλέον ξεκάθαρο και στον πιο αφελή ότι αυτός ο μηχανισμός συντονισμού και αναβάθμισης της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης πανευρωπαϊκά δε μεταρρυθμίζεται, δεν εξωραΐζεται, μονάχα ανατρέπεται.
Αυταπάτη Nο2: H Ε.Ε. παρουσιάζεται ως ένας εξωτερικός μοχλός επιβολής των πιο σκληρών πολιτικών στα κράτη-μέλη. Λογική που προωθείται τόσο από τα αστικά επιτελεία όσο κι από τον εργοδοτικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που παραμένουν δέσμιες της αντίληψης της εξάρτησης της Ελλάδας από ξένες δυνάμεις αλλά και της ‘ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας’ με ηγεμονική θέση στα Βαλκάνια, σαν να μην είναι αυτή ακριβώς η ανάπτυξη που πληρώσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Η λογική αυτή όχι μόνο καλλιεργεί τον καπιταλιστικό μύθο της ανάπτυξης, διαιωνίζοντας και νομιμοποιώντας την εκμετάλλευση αλλά υψώνει ψευδεπίγραφους εθνικούς διαχωρισμούς εφορμούμενη από τον φόβο των αφεντικών απέναντι στην ταξική ενότητα των από-τα-κάτω. Ο πιο γνήσιος διεθνιστικός αγώνας που έχουμε να δώσουμε είναι η από κοινού ταξική πάλη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και των εκφραστών της, καταδεικνύοντας με τη μεγαλύτερη σαφήνεια ότι οι εθνικές πολιτικές εξουσίες δεν είναι “ακολουθητές” ή “εντεταλμένοι” της ‘κακής’ Ε.Ε. αλλά συνδιαμορφωτές και συνένοχοι της αντεργατικής λαίλαπας. Η κατηγορία της 'εθνικής προδοσίας' που επιστρατεύεται σε όλους τους τόνους για να διαστρεβλώσει και να συσκοτίσει κάθε ουσιαστική, πολιτική αντίσταση πρέπει να καταπολεμηθεί με όλα τα μέσα από ένα επαναστατικό εργατικό κίνημα που θα έχει συνειδητά απορρίψει τις αστικές τάσεις προσωποποίησης ή κομματικοποίησης των ‘υπεύθυνων για την κρίση’ και έχει επιλέξει την ανατροπή του καπιταλισμού και τον ασυμβίβαστο αγώνα ενάντια σε κάθε εξουσία μέχρι την κατάκτηση της συνολικής αυτοδιεύθυνσής του.
Για εμάς, για τους εργαζόμενους, τη νεολαία και όλα τα κομμάτια που πλήττονται, μια μέρα γενικόλογης κι αόριστης “δράσης” ενάντια στην Ε.Ε., μια μέρα-φιέστα, δεν έχει τίποτα να πει. Αυτό που έχει να συμβάλλει στους αγώνες που καθημερινά δίνουμε, στους αγώνες για ανατροπή της αντεργατικής καταιγίδας και για την κατάκτηση των όρων ζωής που εμείς έχουμε ανάγκη, είναι η διαρκής σύγκρουση και ρήξη με την Ε.Ε., ο διαρκής αντικαπιταλιστικός αγώνας. Επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε μέρες κοινού ευρωπαϊκού εργατικού απεργιακού αγώνα με τα ανεξάρτητα και μαχητικά όργανα των εργαζομένων της Ευρώπης, στοχεύοντας στην αποδέσμευση από την Ε.Ε. και την εκμεταλλευτική πολιτική της, τη διάλυσή της και τη διαμόρφωση μιας νέας “ενοποίησης”, αυτής των συναδελφωμένων εργαζομένων και νέων, χωρίς σύνορα, κράτη και κυβερνήσεις.
Τις τελευταίες εβδομάδες, στην Ελλάδα του Μνημονίου, με πρόσχημα την κρίση, σημειώνεται «μπαράζ» απολύσεων, εντείνεται το καθεστώς εκμετάλλευσης των εργαζομένων και οι τρομοκρατικοί εκβιασμοί των αφεντικών αποκτούν πλέον μεσαιωνικά χαρακτηριστικά. Τρανταχτό παράδειγμα, το κλείσιμο των Ελληνικών Γραμμάτων και η ανακοίνωση νέων απολύσεων στο ΔΟΛ, γεγονότα για τα οποία τα ΜΜΕ εκκωφαντικά σιωπούν, με τον ίδιο τρόπο που σιωπούν και για τις εκδικητικές ποινικές διώξεις ενάντια σε απολυμένους και αλληλέγγυους της υπόθεσης Banquet. Οι εργαζόμενοι όμως δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη: με διαμαρτυρίες, πορείες, συνεχή αντιπληροφόρηση δείχνουν το δρόμο για νέους ακηδεμόνευτους, αδιαμεσολάβητους ταξικούς αγώνες που με την έμπρακτη αλληλεγγύη και άλλων αγωνιζόμενων κομματιών μπορούν να κατευθυνθούν προς την γενικευμένη ρήξη με τον καπιταλισμό και προς την δημιουργία αντιθεσμών εργατικής και κοινωνικής αυτοδιαχείρισης.
Στις 29 Σεπτέμβρη, έπειτα από την άρνηση της ΓΣΕΕ να καλέσει σε γενική απεργία, την οποία επέβαλλαν τα ισπανικά και γαλλικά συνδικάτα στις χώρες τους, καλούμε όλα τα σωματεία βάσης, της ανεξάρτητες συλλογικότητες, προλετάριους και πρεκάριους (ελαστικά απασχολούμενοι/ες εργάτες/τριες), μετανάστες κι όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας να σταθούν δίπλα στους εργαζόμενους από τα Ελληνικά Γράμματα, και να δείξουν ότι…
…ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ, ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ!
ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΤΟ ΠΙΟ ΦΘΗΝΟ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ
ΓΕΝΙΚΗ ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΡΑ
Εργατικοί αγώνες, εξεγερτικά γεγονότα στην Ελλάδα, “άγριες” απεργίες στη Γαλλία, απεργιακές κινητοποιήσεις παντού: Η άλλη, η εικόνα των ζωντανών διεκδικήσεων νεολαίας κι εργαζόμενων, που ανατρέπουν το ζοφερό σκηνικό της προηγούμενης.
Οι δυο αυτές εικόνες σκιαγραφούν πολύ χαρακτηριστικά απ' τη μια την ενότητα κεφαλαίου και κρατών στην εκμετάλλευσή μας κι απ' την άλλη την ενότητα τη δική μας, την ενότητα της εργατικής τάξης, της νεολαίας, του αγωνιζόμενου λαού, που μπορεί να αναιρεί και σύνορα και μέτρα. Ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δε θα μπορούσε ποτέ, ούτε και θα ήθελε, να είναι το υπεσχημένο “σπίτι των λαών” είναι κοινός τόπος για κάθε εργαζόμενο, που έχει οδυνηρά βιώσει το σάρωμα των εργατικών δικαιωμάτων, την ακρίβεια του ευρώ, την επιχειρηματικοποίηση της εκπαίδευσης και μύρια όσα. Πέρα από αυτήν την κοινή παραδοχή, όμως, το εργατικό κίνημα χρειάζεται να απαντήσει δια παντός και κάποια επιπλέον ερωτήματα, που οι απαντήσεις τους τόσο από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τις κυβερνήσεις, όσο και από τα ίδια τα αφεντικά, γεννάνε αυταπάτες.
Αυταπάτη No1: Η ‘ευρωπαϊκή ολοκλήρωση’ μπορεί να αναδείξει ένα πιο ‘ανθρώπινο πρόσωπο’, δημοκρατικό και φιλολαϊκό (σαν να λέμε ‘ανθρώπινος καπιταλισμός’). Μια αυταπάτη που βουλιάζει –μεταξύ άλλων- μαζί με τα καραβάνια μεταναστών και προσφύγων που η σκληρή ευρωπαϊκή αντιμεταναστευτική πολιτική βυθίζει. Τέτοια κακοφτιαγμένα ιδεολογήματα καλείται να διαλύσει το εργατικό και κοινωνικό κίνημα, δίνοντας μια βροντερή απάντηση στους υπερασπιστές της «συναίνεσης», που έθεσαν την 29η Σεπτέμβρη ως μέρα δράσεων για την «αποκατάσταση» της ευρωπαϊκής οικονομίας. Ένα εργατικό κίνημα χειραφέτησης και νίκης δεν μπορεί παρά να παλεύει για την αποδέσμευση κάθε χώρας από την Ε.Ε. των αφεντικών, τη ρήξη με αυτήν και τη διάλυσή της. Οι ίδιες οι συνθήκες και οι συμφωνίες της Ε.Ε. και των συμμάχων της (ΔΝΤ, ΝΑΤΟ, Διεθνές Κεφάλαιο) έχουν κάνει πλέον ξεκάθαρο και στον πιο αφελή ότι αυτός ο μηχανισμός συντονισμού και αναβάθμισης της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης πανευρωπαϊκά δε μεταρρυθμίζεται, δεν εξωραΐζεται, μονάχα ανατρέπεται.
Αυταπάτη Nο2: H Ε.Ε. παρουσιάζεται ως ένας εξωτερικός μοχλός επιβολής των πιο σκληρών πολιτικών στα κράτη-μέλη. Λογική που προωθείται τόσο από τα αστικά επιτελεία όσο κι από τον εργοδοτικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που παραμένουν δέσμιες της αντίληψης της εξάρτησης της Ελλάδας από ξένες δυνάμεις αλλά και της ‘ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας’ με ηγεμονική θέση στα Βαλκάνια, σαν να μην είναι αυτή ακριβώς η ανάπτυξη που πληρώσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Η λογική αυτή όχι μόνο καλλιεργεί τον καπιταλιστικό μύθο της ανάπτυξης, διαιωνίζοντας και νομιμοποιώντας την εκμετάλλευση αλλά υψώνει ψευδεπίγραφους εθνικούς διαχωρισμούς εφορμούμενη από τον φόβο των αφεντικών απέναντι στην ταξική ενότητα των από-τα-κάτω. Ο πιο γνήσιος διεθνιστικός αγώνας που έχουμε να δώσουμε είναι η από κοινού ταξική πάλη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και των εκφραστών της, καταδεικνύοντας με τη μεγαλύτερη σαφήνεια ότι οι εθνικές πολιτικές εξουσίες δεν είναι “ακολουθητές” ή “εντεταλμένοι” της ‘κακής’ Ε.Ε. αλλά συνδιαμορφωτές και συνένοχοι της αντεργατικής λαίλαπας. Η κατηγορία της 'εθνικής προδοσίας' που επιστρατεύεται σε όλους τους τόνους για να διαστρεβλώσει και να συσκοτίσει κάθε ουσιαστική, πολιτική αντίσταση πρέπει να καταπολεμηθεί με όλα τα μέσα από ένα επαναστατικό εργατικό κίνημα που θα έχει συνειδητά απορρίψει τις αστικές τάσεις προσωποποίησης ή κομματικοποίησης των ‘υπεύθυνων για την κρίση’ και έχει επιλέξει την ανατροπή του καπιταλισμού και τον ασυμβίβαστο αγώνα ενάντια σε κάθε εξουσία μέχρι την κατάκτηση της συνολικής αυτοδιεύθυνσής του.
Για εμάς, για τους εργαζόμενους, τη νεολαία και όλα τα κομμάτια που πλήττονται, μια μέρα γενικόλογης κι αόριστης “δράσης” ενάντια στην Ε.Ε., μια μέρα-φιέστα, δεν έχει τίποτα να πει. Αυτό που έχει να συμβάλλει στους αγώνες που καθημερινά δίνουμε, στους αγώνες για ανατροπή της αντεργατικής καταιγίδας και για την κατάκτηση των όρων ζωής που εμείς έχουμε ανάγκη, είναι η διαρκής σύγκρουση και ρήξη με την Ε.Ε., ο διαρκής αντικαπιταλιστικός αγώνας. Επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε μέρες κοινού ευρωπαϊκού εργατικού απεργιακού αγώνα με τα ανεξάρτητα και μαχητικά όργανα των εργαζομένων της Ευρώπης, στοχεύοντας στην αποδέσμευση από την Ε.Ε. και την εκμεταλλευτική πολιτική της, τη διάλυσή της και τη διαμόρφωση μιας νέας “ενοποίησης”, αυτής των συναδελφωμένων εργαζομένων και νέων, χωρίς σύνορα, κράτη και κυβερνήσεις.
Τις τελευταίες εβδομάδες, στην Ελλάδα του Μνημονίου, με πρόσχημα την κρίση, σημειώνεται «μπαράζ» απολύσεων, εντείνεται το καθεστώς εκμετάλλευσης των εργαζομένων και οι τρομοκρατικοί εκβιασμοί των αφεντικών αποκτούν πλέον μεσαιωνικά χαρακτηριστικά. Τρανταχτό παράδειγμα, το κλείσιμο των Ελληνικών Γραμμάτων και η ανακοίνωση νέων απολύσεων στο ΔΟΛ, γεγονότα για τα οποία τα ΜΜΕ εκκωφαντικά σιωπούν, με τον ίδιο τρόπο που σιωπούν και για τις εκδικητικές ποινικές διώξεις ενάντια σε απολυμένους και αλληλέγγυους της υπόθεσης Banquet. Οι εργαζόμενοι όμως δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη: με διαμαρτυρίες, πορείες, συνεχή αντιπληροφόρηση δείχνουν το δρόμο για νέους ακηδεμόνευτους, αδιαμεσολάβητους ταξικούς αγώνες που με την έμπρακτη αλληλεγγύη και άλλων αγωνιζόμενων κομματιών μπορούν να κατευθυνθούν προς την γενικευμένη ρήξη με τον καπιταλισμό και προς την δημιουργία αντιθεσμών εργατικής και κοινωνικής αυτοδιαχείρισης.
Στις 29 Σεπτέμβρη, έπειτα από την άρνηση της ΓΣΕΕ να καλέσει σε γενική απεργία, την οποία επέβαλλαν τα ισπανικά και γαλλικά συνδικάτα στις χώρες τους, καλούμε όλα τα σωματεία βάσης, της ανεξάρτητες συλλογικότητες, προλετάριους και πρεκάριους (ελαστικά απασχολούμενοι/ες εργάτες/τριες), μετανάστες κι όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας να σταθούν δίπλα στους εργαζόμενους από τα Ελληνικά Γράμματα, και να δείξουν ότι…
…ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ, ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ!
ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΤΟ ΠΙΟ ΦΘΗΝΟ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ
ΓΕΝΙΚΗ ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΡΑ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου