Σχετικά με τη Villa Amalias και τον 98FM

Το πρωί της Πέμπτης 20/12, η αστυνομία με πρόσχημα μια "ανώνυμη καταγγελία" για ναρκωτικά εισέβαλε σε μια από τις πιο παλιές καταλήψεις, τη Villa Amalias. Οι συλληφθέντες αντιμετωπίζουν κατηγορίες για κατοχή εκρηκτικών υλών και οπλοκατοχή με στοιχεία άδεια μπουκάλια μπύρας, πετρέλαιο για τη σόμπα, κροτίδες και σημαίες, σε ένα έργο το οποίο έχουμε ξαναδεί και παλιότερα στην υπόθεση του αναρχικού στεκιού "Ρεσάλτο" αλλά και στην εκκένωση της κατάληψης Δέλτα στη Θεσσαλονίκη.

Ο στόχος των μηχανισμών του κράτους όμως δεν είναι απλά να φορτώσουν με ανυπόστατες κατηγορίες αγωνιστές αναρχικούς. Η εισβολή στη Villa Amalias ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου στο κίνημα και είναι μια επίδειξη δύναμης και τσαμπουκα που καταδεικνύει την ακροδεξιά στροφή της τρικομματικής κυβέρνησης και της φασιστικοποίηση του συστήματος συνολικότερα. Η Villa Amalias δεν είναι μια οποιαδήποτε κατάληψη αναρχικών, είναι η δεύτερη παλαιότερη, από τις πιό μαχητικές και ένας χώρος που έχουν θητεύσει και περάσει χιλιάδες κόσμου. Το γεγονός ότι δεν ήταν ούτε ο πιο αδύναμος κρίκος, ούτε διεκδικούσε κάποιος το κτήριο δείχνει ότι η εκκένωσή της είναι κεντρική πολιτική επιλογή του Δένδια και της κυβέρνησης που θέλει να επιβληθεί και στρατιωτικά στο κίνημα και το δείχνει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο γίνεται απόλυτα κατανοητή η συνάντηση του κράτους και του κεφαλαίου με τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής που λαμβάνει χώρα σε ολοένα και περισσότερα επίπεδα, από τους ναζιστικούς θύλακες μέσα στην αστυνομία ως τη στήριξη των ναζί σε εφοπλιστές και μεγαλοκαπιταλιστές. Το γεγονός ότι η Villa Amalias βρίσκεται μια ανάσα από τον Άγιο Παντελεήμονα και σε μια περιοχή που οι ναζί προσπαθούν εδώ και καιρό να μετατρέψουν σε δεύτερο Αγ. Παντελεήμονα, αλλά δεν τα καταφέρνουν και λόγω της μαχητικής και κοινωνικής παρουσίας της κατάληψης, η επιλογή για εκκένωσή της μόνο άσχετη δεν είναι με τα σχέδια της Χρυσής Αυγής.

Οι κρατικές μεθοδεύσεις όμως έπεσαν στο κενό. Από την πρώτη στιγμή εμφανίστηκε ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης και συμπάθειας στη Villa Amalias, που εκτείνεται από πολιτικές οργανώσεις και συλλογικότητες μέχρι σωματεία βάσης και λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών. Το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας επίσης δε τσίμπησε στις κραυγές περί γιάφκας. Το φιάσκο της ΕΛ.ΑΣ. με το βίντεο με πλάνα από το εσωτερικό της κατάληψης, που τελικά δείχνουν πως το κίνημα παίρνει μισογκρεμισμένα ερείπια και τα μετατρέπει σε ζωντανούς κοινωνικούς χώρους, βοήθησε σε αυτό. 

Το ίδιο σκηνικό και με ακριβώς ίδιο σενάριο, αυτή την φορά με "ανώνυμο τηλεφώνημα" για παραεμπόριο, στήθηκε, λίγες μέρες μετά, στην ΑΣΟΕΕ. Αφού κυνηγήθηκαν οι πλανόδιοι μικροπωλητές, οι οποίοι κατέφυγαν στο προαύλιο της σχολής για να σωθούν, ο εισαγγελέας αποφάσισε, με πρόσχημα την έρευνα της καταγγελίας, να ελέγξει το υπόγειο, όπου βρίσκονται τα στέκια φοιτητικών παρατάξεων και ομάδων, καθώς και το ραδιοφωνικό στούντιο, του 98FM. Στέκια ελέγχθηκαν και τα μηχανήματα και η κεραία τoυ σταθμού κατασχέθηκαν.

Πρέπει να κάνουμε σαφές με τον πιο έντονο τρόπο ότι οι καταλήψεις, τα στέκια και οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του κινήματος. Ως εκ τούτου είναι δεδομένη η αλληλεγγύη όταν δέχονται επίθεση και όταν στοχοποιούνται αγωνιστές. 

Η Villa Amalias κατάληψη και το 98FM ράδιο θα μείνουν!

Εργατικοί αγώνες στο καιρό της κρίσης: το παράδειγμα των εργολαβικών εργαζομένων του Α.Π.Θ

Από τα τέλη Σεπτεμβρίου και επί δυόμισι περίπου μήνες στον χώρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης δόθηκε ένας εργατικός αγώνας από τους εργολαβικούς υπαλλήλους καθαριότητας και διοίκησης που άγγιξε πολλές πλευρές της κοινωνικής ζωής της πόλης και λοιδορήθηκε με σφοδρότητα. Μετά από συλλήψεις, εισβολή των ΜΑΤ στον πανεπιστημιακό χώρο, δικαστήρια, "εθελοντικούς" καθαρισμούς ιδιωτικών συνεργείων από τον Μυλόπουλο και τους "φίλους" του, συγκρούσεις με απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, πορείες και επεισοδιακές συνελεύσεις των εργαζομένων, ο αγώνας -προς το παρόν δείχνει να- έληξε με εκατέρωθεν υποσχέσεις για 'ειρηνική' διευθέτηση και με αποπληρωμή μέρους των δεδουλευμένων (του Αυγούστου). Πρυτανεία, κράτος, εργολάβοι, δυνάμεις καταστολής, αστική δικαιοσύνη και φυσικά ΜΜΕ εκτόξευσαν τόνους λάσπης και πολέμησαν με κάθε μέσο την απεργία διαρκείας των εργολαβικών και την κατάληψη της Πρυτανείας με σκοπό φυσικά να τον απονομιμοποιήσουν κοινωνικά, να τον απομονώσουν και να τον οδηγήσουν στην ήττα μια ώρα αρχύτερα. Το δικαίωμα στην αξιοπρεπή εργασία, στην επιβίωση σε τελική ανάλυση της τάξης μας, είναι αδιαφιλονίκητο και αξιακό ζήτημα για κάθε δύναμη που θέλει να υπερασπίζεται την εργασία και να εναντιώνεται στην εκμετάλλευση και την υποτίμηση των ζωών μας. Ωστόσο, μέσα και από αυτήν την εμπειρία εργατικού αγώνα, θα ήταν χρήσιμο να αντλήσουμε μερικά διδακτικά συμπεράσματα.

Διαβάζοντας τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου αγώνα, θέλουμε να σταθούμε σε τρία επίπεδα. Το πρώτο έχει να κάνει με την διάρκεια και την μαχητικότητα των μέσων που χρησιμοποίησε, το δεύτερο με την δομή του υποκειμένου του αγώνα και τους δρόμους διαπραγμάτευσης στους οποίους οδήγησε αυτή η δομή και το τρίτο με το διεκδικητικό πλαίσιο ή αλλιώς το πολιτικό/οικονομικό και κοινωνικό περιεχόμενο της στοχοθεσίας του. 

Τα πρώτα χαρακτηριστικά αποδείχθηκαν ιδαίτερα θετικά οδηγώντας μεγάλη μερίδα του φοιτητικού κινήματος να σταθεί στο πλευρό των απεργών και να προσδώσει έτσι ζωντάνια και επιπλέον ορμή διαχέοντας τον αγώνα στην πόλη, πραγματοποιώντας διαδηλώσεις και ποικίλες εκδηλώσεις αλληλεγγύης και ασκώντας πίεση σε κράτος, εργολάβους και πρυτάνεις υπέρ των συμφερόντων των εργαζομένων. Το όπλο της απεργίας διαρκείας, σε συνδυασμό μάλιστα με την επιθετική μορφή της κατάληψης και της παρεμπόδισης βασικών λειτουργιών του πανεπιστημίου, λειτούργησε στα χέρια των απεργών ως εργατικός εκβιασμός, ανάλογος της επίθεσης που δέχονται οι ίδιοι στους όρους ζωής τους -να υπενθυμήσουμε εδώ ότι οι νέες συμβάσεις προβλέπουν μισθούς των 480€.

Το δεύτερο επίπεδο που έχει να κάνει με την δομή του σωματείου και τους διαύλους που έβαλε σε λειτουργία για να νικήσει, δυστυχώς υπέσκαπτε διαρκώς τα αγωνιστικά γνωρίσματα της ίδιας της απεργίας. Με ένα Δ.Σ. αυστηρά κομματικά προσανατολισμένο (σε δυνάμεις της απερχόμενης "σοσιαλδημοκρατίας"-ΠΑΣΟΚ και της επερχόμενης σοσιαλδημοκρατίας ή "αριστερής" διαχείρισης-ΣΥΡΙΖΑ) να επιδιώκει την χειραγώγηση του αγώνα σε κάθε στάδιο εξέλιξής του και μια γενική συνέλευση που πολλές φορές καταστρατηγούνταν από παρασκηνιακές πολιτικές μανούβρες των "συνδικαλιστών'" σε αγαστή συνεργασία με το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, η ταξική έκφραση του αγώνα είχε να υπερνικήσει τεράστιους σκοπέλους. Ακόμη παραπάνω, είχε ήδη υπογράψει το χαρτί της παραίτησής της, καθώς ανέθετε τον αγώνα για επιβίωση σε μεσολαβητές που είναι οι ίδιοι μέρος της επίθεσης που δεχόμαστε και τολμούν να εμφανίζονται τώρα με τα διαπιστευτήρια μιας ψευδεπίγραφης σωτήριας επέμβασης. Οι αυταπάτες περί 'εργατικού' και 'αγωνιστικού' προσωπείου τόσο του επίσημου συνδιαλισμού (Ε.Κ.Θ.) όσο και των 'αριστερών' ψαλτών του συστήματος που προαλείφονται για τους αυριανούς υπουργικούς θώκους πρέπει να καταρριφτούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα στα μάτια της εργατικής τάξης. Από την άλλη, ακόμη κι αν αυτές οι αυταπάτες έχουν όντως αποσαθρωθεί, μένει να απορρίψουμε ακόμη και την δυνατότητα μιας μερικής έστω, νίκης μέσω βουλευτικών συνεννοήσεων, κομματικών παρατάξεων και λοιπών παρατρεχάμενων για έναν ακόμη λόγο: γιατί στη σημερινή συγκυρία, στην καρδιά της κρίσης και της καθολικής επίθεσης στην τάξη μας, όση πίεση κι αν ασκηθεί, καμία ομάδα εργαζομένων δεν μπορεί να κερδήσει κομμάτι του κλεμμένου της πλούτου αν δεν το πάρει με τα ίδια της τα χέρια έξω από κάθε λογική συναίνεσης και συνδιαχείρισης με τους από-πάνω. Αν δεν αντιληφθούμε τώρα, πριν να είναι ήδη αργά, ότι δεν υπάρχει πλέον πλαίσιο διεκδίκησης και ανάθεσης των ζωών μας σε κανέναν άλλον εκτός από τις δικές μας αυτόνομες δομές βάσης που θα απαιτούν και θα υφαρπάζουν όσα τους αρνούνται, τότε είμαστε καταδικασμένοι να γίνουμε οι δούλοι του 21ου αιώνα. 

Άμεσα αλληλένδετο με αυτό το κομμάτι είναι και το τρίτο επίπεδο ανάγνωσης του αγώνα, αυτό που εξετάζει το ζητούμενό του, τον στόχο δηλαδή που οι ίδιοι οι απεργοί έθεταν ως τροχιοδεικτικό για την επιτυχία του αγώνα τους. Ενώ λοιπόν η απαίτησή τους για μόνιμη σταθερή εργασία -που θα περνούσε φυσικά πάνω από τα πτώματα αυτών των νταβατζήδων που λέγονται εργολάβοι- είναι λογική, αναγκαία και καθολική για κάθε εργαζόμενο και άνεργο, ωστόσο δεν κατόρθωσε να υπερβεί το δημοσιοϋπαλληλικό πλαίσιο του παρελθόντος, δηλ. το πλαίσιο διεκδίκησης και αναπαραγωγής μιας οριστικά τελειωμένης πλέον διαχείρισης, όπου το κράτος (μέσω του ΑΠΘ ή οποιουδήποτε φορέα της δημόσιας ζωής και διοίκησης) εξασφάλιζε μια ασφαλή και διά βίου απασχόληση σε ένα στρώμα της εργατικής τάξης ενώ πετιόταν στον Καιάδα η μεγάλη μερίδα του ιδιωτικού τομέα που δεν κατόρθωνε με χίλιους μύριους τρόπους να εισχωρήσει στην χαρισάμενη ζωή του δημοσίου. Ο στόχος λοιπόν της μονιμοποίησης στη δεδομένη συγκυρία εκτός από βέβαια στρατηγική ήττας -ποιος μπορούσε να ισχυριστεί ότι τη στιγμή που έχει ανοίξει η πόρτα της απόλυσης για τους ήδη υπάρχοντες μόνιμους δημόσιους υπάλληλους, ξαφνικά το κράτος θα προσλάμβανε άλλους 850;- ήταν επίσης και η εγγύηση της κοινωνικής απομόνωσης και της ταξικής 'αδιαφορίας' στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το σκληρό πρόσωπο της πραγματικότητας στον κόσμο της εργασίας σήμερα· αν είσαι αρκετά τυχερός και δεν βρίσκεσαι στα συντριπτικά ποσοστά των ανέργων, τότε θα είσαι υπαμειβόμενος, υποαπασχολούμενος, χωρίς ένσημα-ασφάλιση, με απλήρωτα δεδουλευμένα/υπερωρίες, εκβιασμούς, απειλές κ.ο.κ. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι αναγνωρίζοντας την οπισθοχώρηση των ταξικών συσχετισμών εις βάρος μας οφείλουμε να κατεβάσουμε τον πήχυ των απαιτήσεών μας όπως διακηρύσσουν ολημερίς κυβέρνηση, ΜΜΕ, κόμματα και πάσης φύσεως απολογητές της βαρβαρότητας. Σημαίνει όμως ότι για να νικήσουμε χρειαζόμαστε ταξική αλληλεγγύη και για να την έχουμε οφείλουμε να προβάλουμε αιτήματα πανκοινωνικά, προς το συμφέρον όλης της τάξης καθώς και να φτιάχνουμε τις δομές οι οποίες θα τα κάνουν πράξη. 

Τέλος, για να θυμήσουμε κάτι που γράφαμε αρκετό καιρό πριν, αναφερόμενοι στο φοιτητικό κίνημα αλλά και τη σύνδεσή του με το εργατικό που εξετάζουμε ακριβώς τώρα: “Το φοιτητικό κίνημα -οφείλει- να απαγκιστρωθεί από έναν αδιέξοδο συντεχνιακό συνδικαλισμό του ασύλου και των επαγγελματικών δικαιωμάτων που δεν βλέπει το ανέφικτο των αιτημάτων του στο σημερινό καθεστώς και κλείνει το μάτι στο ‘ένδοξο’ παρελθόν μιας ‘καλύτερης’ –βλέπε σοσιαλδημοκρατικής- διαχείρισης. Να συμπορευθεί με τον ακηδεμόνευτο εργατικό συνδικαλισμό, με το κομμάτι εκείνο δηλαδή των αγωνιζόμενων εργαζομένων και των ταξικών τους σωματείων που προτάσσει την ολική ανατροπή του καπιταλιστικού υπάρχοντος. Να δημιουργήσουμε σήμερα κιόλας κοινές συνελεύσεις εργαζομένων και ανέργων, ελλήνων και μεταναστών, κάθε κλάδου με τους φοιτητές και σπουδαστές των αντίστοιχων τμημάτων. Να προτάξουμε την υπόθεση της αυτοδιαχείρισης των σχολών από φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενους, να αμφισβητήσουμε το σύνολο της δομής και του περιεχομένου της γνώσης και να ανοίξουμε διόδους ουσιαστικού και ακηδεμόνευτου συντονισμού των αγώνων για να περάσει επιτέλους ο φόβος στο αντίπαλο στρατόπεδο.... Το πρόταγμα της αυτοδιαχείρισης και της κοινωνικής-εργατικής αυτοδιεύθυνσης δεν μπορεί να είναι κούφια ρητορική ούτε να περιορίζεται σε διακηρύξεις. Είναι ο μόνος τρόπος να αποφασίζουμε εμείς για τις ζωές μας, για την εργασία και τον ελεύθερό μας χρόνο, για τους όρους υλικής διαβίωσης της κοινωνίας χωρίς διαμεσολαβητές και ειδικούς και αυτό πρέπει να το αποδείξουμε στην πράξη. Είναι το ανώτερο στάδιο της κοινωνικής εξέλιξης, η υψηλότερη βαθμίδα ευτυχίας, ισότητας, ελευθερίας και αυτοκαθορισμού. Σημαίνει ότι εργάτες, άνεργοι και φοιτητές θα πάρουν επιτέλους στην κατοχή τους όλα όσα έχουν συσσωρευτεί, όλα όσα παράγουν και όλα όσα χρειάζονται. ” 

Στις παρακαταθήκες του αγώνα κρατάμε τους αγωνιζόμενους φοιτητές που υπερασπίστηκαν την απεργία και την κατάληψη της πρυτανείας το βράδυ της 17ης Νοέμβρη, αμέσως μετά την πορεία του Πολυτεχνείου -και γι'αυτό ξυλοκοπήθηκαν και συνελήφθησαν από τους μισθοφόρους- περιφρουρώντας έναν εργατικό αγώνα όπως ακριβώς όφειλαν να κάνουν, κρατάμε επίσης και τις πρώτες επαφές ανάμεσα στους εργολαβικούς και το σωματείο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής που επιχείρησε να ρίξει τον σπόρο της εργατικής αυτοδιαχείρισης, του ακηδεμόνευτου αγώνα και της αμεσοδημοκρατικής λειτουργίας του σωματείου βάσης. Το μέλλον θα δείξει τις ικανότητες της τάξης μας να προσαρμόζεται στις περιστάσεις, να ελίσσεται, να εξελίσσεται και να οργανώνει την αντεπίθεσή της με όρους νίκης, δηλ. συντριβής της καταστροφής που δυστυχώς πλησιάζει ολοένα και γρηγορότερα την κοινωνικής μας πραγματικότητα, φορώντας μάλιστα το πιο αποκρουστικό της προσωπείο, αυτό του φασισμού και της ταξικής γενοκτονίας.

Δεκέμβρης 2012

Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης

ΠΟΤΕ ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ!

Σκέψου ως εργαζόμενος, όχι ως καταναλωτής

Η κυβέρνηση, στην αδιάκοπη προσπάθειά της να θέσει τέλος στην κρίση «προς όφελος όλων μας», πέρασε ακόμα ένα μέτρο. Η απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές είναι η νέα πραγματικότητα, για όλους τους εμποροϋπάλληλους...

Οι εργαζόμενοι φέτος καλούνται να εργαστούν δύο Κυριακές, ώστε να εξυπηρετηθεί το, διψασμένο για αγορές, κοινό. Του χρόνου, όσοι από αυτούς θα είναι αρκετά τυχεροί ώστε να έχουν διατηρήσει την πολυπόθητη θέση εργασίας τους, θα υποχρεωθούν να δουλέψουν έξι Κυριακές, ενώ ανοιχτή μένει η συζήτηση για άνοιγμα των καταστημάτων ακόμα περισσότερες Κυριακές καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, για κάποιους χώρους και περιοχές. Είναι προφανές, βέβαια, ότι οι προϋποθέσεις που τίθενται για άνοιγμα αυτών των επιπλέον Κυριακών σύντομα θα εξαφανιστούν, δίνοντας τη θέση τους στην πλήρη κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας. Αυτό το μέτρο είναι το τελευταίο μιας σειράς άλλων, που επιβλήθηκαν στην εργατική τάξη, κάνοντας τη ζωή της –τη ζωή όλων μας- κυριολεκτικά αφόρητη. Ατομικές συμβάσεις, εκ περιτροπής εργασία, απολύσεις και μειωμένες αποζημιώσεις, κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων, μετατάξεις και απολύσεις στο δημόσιο και πολλές, πολλές μειώσεις προσπαθούν να κάνουν τον εργαζόμενο όλο και πιο αδύναμο διαπραγματευτικά, όλο και πιο «μιας χρήσης». Αυτό το μέτρο, όπως και τα προηγούμενα, δείχνουν απερίφραστα ποιος είναι ο πραγματικός στόχος της κρίσης. Τι είναι αυτό, το οποίο η εγχώρια και διεθνής αστική τάξη προσπαθεί να πετύχει με τη «δομική αναπροσαρμογή» και τα αλλεπάλληλα μέτρα; Η απάντηση είναι μία: πραγματικός στόχος είναι η, όσο το δυνατόν μεγαλύτερη, υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης. Μικρότεροι μισθοί, μεγαλύτερα ωράρια και λιγότερα δικαιώματα: αυτή είναι η νέα καπιταλιστική ορθοδοξία. Οι συλλήψεις αγωνιστών, ακόμα και μέσα από τους χώρους εργασίας τους, οι έφοδοι σε εργοστάσια, προκειμένου να σπάσουν απεργίες, οι άγριες επιθέσεις σε απεργούς-καταληψίες και η καταστολή κάθε είδους αντίδρασης, έρχονται να συμπληρώσουν το σκηνικό τρομοκρατίας και να επιβάλουν με τη δύναμη των κλομπ, τη «συναίνεση» στην υποτίμηση της εργατικής δύναμης. Είναι απορίας άξιο πώς την ίδια στιγμή που πάνω από 1,5 εκατομμύριο συναδέλφοι μας έχουν πεταχτεί στην ανεργία, κάποιοι άλλοι καλούνται να δουλέψουν όλο και περισσότερο για να καλύψουν τις υποτιθέμενες ανάγκες της αγοράς. Η κάλυψη των αναγκών των καταστημάτων μετά την, ήδη αποφασισμένη, διεύρυνση των ωραρίων δεν θα γίνει, φυσικά, με πρόσληψη νέου προσωπικού αλλά με τον εξαναγκασμό των κακοπληρωμένων, πολλές φορές και απλήρωτων, υπαλλήλων για παραπάνω εργασία. Ο πέλεκυς της ανεργίας που κρέμεται πάνω από το κεφάλι όλων μας, μας «πείθει» να ανεχτούμε και αυτό το μέτρο, μέχρι να έρθει το επόμενο για να μας πάρει ό,τι έκανε τη χάρη να μας αφήσει αυτό.

Η κυβέρνηση κατάφερε, μέσα σε δύο χρόνια, να ορίζει απόλυτα το σύνολο των συνθηκών εργασίας όλων των εργαζομένων σε όλη την Ελλάδα. Το κράτος έχει στα χέρια του πια όλες τις αποφάσεις για τον μισθό και τα ωράρια όλων των εργαζομένων τόσο του δημοσίου, όσο του ιδιωτικού τομέα, ελέγχοντας την αγορά εργασίας σε βαθμό που ποτέ άλλοτε δεν είχε καταφέρει.

Στηρίζουμε και συμμετέχουμε στην απεργία που έχει εξαγγελθεί από την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων στις 30/12/2012, ενάντια στην απελευθέρωση του ωραρίου και την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας.

Κ.Ε.Χ.Α.

Κάλεσμα

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ

ΤΡΙΤΗ 6/11 9.30 ΣΥΝΤΡΙΒΑΝΙ

Εδώ και 5 χρόνια βιώνουμε τον πόλεμο που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο στο παγκόσμιο σκηνικό της οικονομικής κρίσης. Μες σ' αυτά τα χρόνια είδαμε να δημιουργούνται στρατιές ανέργων έξω απ' τον ΟΑΕΔ, ουρές ανασφάλιστων έξω απ' τα νοσοκομεία, παιδιά χωρίς βιβλία και χωρίς δασκάλους στα σχολεία, τις συλλογικές συμβάσεις να ισοπεδώνονται και κάθε επίδομα να περικόπτεται. Μέσα σε 5 χρόνια έχει συντελεστεί μια ραγδαία υποτίμηση της εργατικής δύναμης, μια τεράστια καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, και ενώ το 2008 βιώσαμε την εξέγερση του Δεκέμβρη, σαν έκφραση οργής και αγανάχτησης για ότι ζούσαμε ήδη, σήμερα βλέπουμε τη Χρυσή Αυγή μέσα στη βουλή, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης να πολλαπλασιάζονται και το παρακράτος να “αλωνίζει” στις γειτονιές με πογκρόμ κατά των μεταναστών και οποιουδήποτε “διαφορετικού”.

Μπροστά σε αυτές τις βίαιες εξελίξεις και την ολοκληρωτική επίθεση, οι δυνάμεις του εργατικού κινήματος πολλές φορές απάντησαν δυναμικά. Με αρχή το Δεκέμβρη του 2008, ξέσπασε ένα κύμα απεργιακών κινητοποιήσεων που κορυφώθηκε στις απεργίες του Μάη-Ιούνη 2011, τις διαδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου 2011 και τις κινητοποιήσεις ενάντια στη ψήφιση του μνημονίου 2 τον Φλεβάρη 2012. Όλα αυτά ήταν το έδαφος για να γεννηθούν μεγαλύτεροι αγώνες που το περιεχόμενο τους ξεπερνάει πραγματικά ή εν δυνάμει την απλή υπεράσπιση εργασιακών κεκτημένων. Ο αγώνας της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, με το πρόταγμά του για αυτοδιαχείριση της παραγωγής και άμεση δημοκρατία στην βάση των σωματείων δείχνει τον δρόμο για την κοινωνική χειραφέτηση. Η απεργία των εργολαβικών του ΑΠΘ, που ήδη μετρά αρκετές βδομάδες, δείχνει την αναγκαιότητα του αγώνα ενάντια στις δουλοκτητικές “νέες σχέσεις εργασίας”, ενώ οι φοιτητικοί αγώνες που στηρίζουν την απεργία αποτελούν σημαντικό βήμα σύνδεσης των εργατικών και φοιτητικών αναγκών. Ένας πραγματικός κοινωνικός πόλεμος μαίνεται στις Σκουριές Χαλκιδικής, που αποκαλύπτει τα υγιή αντανακλαστικά και την αποφασιστικότητα των κατοίκων. Αυτοί οι αγώνες, αλλά και όλες οι μικρές και μεγάλες αντιστάσεις, ατομικές και συλλογικές, που σκόρπια αλλά υπαρκτά κοντράρονται με την εργοδοσία και το κράτος κινούν και δίνουν νέα μορφή στο εργατικό κίνημα.

Τί στάση όμως κρατά ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός απέναντι σε αυτούς τους αγώνες και πώς απαντά σε ένα σύστημα που προσφέρει μόνο φτώχεια, εξαθλίωση και καταστολή; Από τη μια η ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, έχει ταχθεί ξεκάθαρα με την πλευρά του κράτους και της αστικής τάξης, προσπαθώντας να εκτονώσει και να ελέγξει την οργή με απεργίες “τουφεκιές” ενώ παράλληλα, μέσω των προγραμμάτων κοινωφελούς δουλείας μετατρέπεται στον νταβατζή του κεφαλαίου καταργώντας ακόμη και την εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας. Από την άλλη, το ΠΑΜΕ με άφθονη επαναστατική ρητορεία μεταθέτει τις λύσεις στη δευτέρα εργατική παρουσία που περνάει μέσα από την εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ. Με τη λογική της υποταγής του εργατικού κινήματος στο κόμμα, οδηγούν ακόμη και τους πιο ηρωικούς αγώνες, όπως της Χαλυβουργίας, σε απομόνωση και τελικά σε ήττα, ενώ καταγγέλλουν όσους δεν ελέγχουν ως σεχταριστικούς ή συντεχνιακούς. Τέλος, ακόμη και η πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων έχει καταλήξει ένας συντονισμός πολιτικών γραφείων (ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ), που “αλληθωρίζει” προς την κάλπη και έχει γίνει απλή ουρά της ΓΣΕΕ, χωρίς να προσφέρει τίποτε καινούριο στους ταξικούς αγώνες.

Σε μιά εποχή, όπου είτε με Ευρώ, ειτε με Δραχμή το σύστημα της εκμετάλλευσης σαλπίζει τη φτώχεια και την εξαθλίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας ενώ ταυτοχρονα εξοπλίζει το κρατικό χέρι της καταστολής και του φασισμού τίθεται ως επιτακτική ανάγκη η οργάνωση των αγώνων από την ίδια την εργατική τάξη μέσω της συγκρότησης ανεξάρτητου κέντρου αγώνα, που θα συντονίζει ταξικά σωματεία βάσης, επιτροπές αγώνα, λαϊκές συνελεύσεις, εργάτες ,ανέργους σε ένα κοινωνικό κίνημα βάσης. Σε αυτό το πλαίσιο δημιουργήθηκε η πρωτοβουλία για τον συντονισμό σωματείων βάσης, εργαζομένων, ανέργων και συλλογικοτήτων.

ΑΠΑΝΤΟΥΜΕ

Τα εργοστάσια στα χέρια των εργατών. Αυτοδιαχείριση σε όλους τους χώρους δουλειάς. Όλα τα μέσα παραγωγής να περάσουν στα χέρια αυτών που παράγουν τον πλούτο της κοινωνίας. Από εργοστάσια σε εμπορικά καταστήματα, από εμπορικά καταστήματα σε χωράφια και αγρούς, οι εργαζόμενοι με όπλο τους την αυτοδιαχείριση να αναλάβουν την παραγωγική διαδικασία, να την διευθύνουν μόνοι τους και να την κατευθύνουν προς το συμφέρον όλης της κοινωνίας. Μπορούμε χωρίς αφεντικά και θα τα καταφέρουμε.

Ο αγώνας στα χέρια των εργατών. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε είναι αναγκαία η δημιουργία και στήριξη ταξικών εργατικών σωματείων βάσης που αποκλειστικό τους όργανο θα είναι η γενική τους συνέλευση, στην οποία θα παίρνονται αγωνιστικές αποφάσεις με άμεση δημοκρατία έξω από κάθε λογική ανάθεσης και γραφειοκρατίας.

Αγωνιζόμαστε για πανεργατική γενική πολιτική απεργία διαρκείας για να ανατρέψουμε τον κοινωνικό μεσαίωνα της φτώχειας και της εξαθλίωσης που το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο χτίζει γύρω από τις ζωές μας. Για να απεργήσει κάθε επιχείρηση και κάθε εργοστάσιο. Για να πάρουμε στα χέρια μας τις ζωές που μας ληστεύουν!

ΝΕΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΔΕΥΤΕΡΑ 7μμ ΕΚΘ (Ολύμπου και Αριστοτέλους)

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ 48-ΩΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ-ΤΕΤΑΡΤΗ 6-7/11

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ

ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΒΑΣΗΣ, ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, 

ΑΝΕΡΓΩΝ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ

Κάλεσμα σε σύσκεψη για την συνδιοργάνωση των απεργιακών συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων του επόμενου διαστήματος

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2/11 19.00 Ε.Κ.Θ.

Ζούμε μια κρίσιμη εποχή και μία ακόμη πιο κρίσιμη συγκυρία. Η σαρωτική υποτίμηση της εργατικής δύναμης, το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης σε βάρος των συμφερόντων και των αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας, και ο διαρκώς προωθούμενος φασισμός, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας για το μέλλον που σχεδιάζεται από το κεφάλαιο και τους κρατικούς του υπηρέτες. Βήμα προς αυτή τη κατεύθυνση είναι και τα υπό ψήφιση νέα αντεργατικά μέτρα, βήμα είναι και η προώθηση της κρατικής φασιστικής καταστολής με όλα τα μέσα, βήμα είναι και ο ιδεολογικός και πολιτικός πόλεμος χειραγώγησης που εξαπολύεται από τους μηχανισμούς τους. Η βαθιά κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, και του ελληνικού μαζί, απαιτεί οι ζωές εκατομμυρίων εργαζομένων να συντριβούν στη λαιμητόμο στο βωμό της ανάκαμψης της κερδοφορίας τους. Η δομική ανεργία που ήδη στη νεολαία αγγίζει το 50%, η παρανομοποίηση χιλιάδων εργατών μεταναστών, οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες της δουλείας, το πέταγμα στο δρόμο χιλιάδων οικογενειών, η μαφιόζικη-παρακρατική επέλαση στους δρόμους, η κατάργηση της (όποιας) δωρεάν περίθαλψης και η κυριαρχία της (ταξικής) ιδιωτικής υγείας, η υποβάθμιση όλων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων που φοιτούν νέοι και νέες εργατικής ταξικής προέλευσης, τα γκέτο των φτωχών στρωμάτων στις πόλεις, να ποιο είναι το παρόν και το μέλλον που μας καλούν να συναινέσουμε όταν μας μιλούν για "ανάπτυξη" και "έξοδο από τη κρίση"!

Σφήνα σε αυτόν τον οδοστρωτήρα, έρχονται οι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες. Ο αγώνας της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, με το απελευθερωτικό του πρόταγμα για την αυτοδιαχείριση της παραγωγής και την άμεση δημοκρατία στη βάση των σωματείων, δείχνει ένα δρόμο για την κοινωνική χειραφέτηση. Η απεργία των εργαζόμενων στις εργολαβίες, που ήδη μετρά αρκετές εβδομάδες, δείχνει την αναγκαιότητα του αγώνα ενάντια στις δουλοκτητικές "νέες σχέσεις εργασίας". Ένας πραγματικός κοινωνικός πόλεμος μαίνεται στις Σκουριές Χαλκιδικής που αποκαλύπτει τα υγιή αντανακλαστικά και την αποφασιστικότητα των κατοίκων. Τα σκιρτήματα των μαθητικών καταλήψεων αμφισβητούν αυθόρμητα αλλά με πραγματικό νόημα το νέο πλαίσιο ζωής που επιβάλλεται στη νεολαία, ενώ και οι φοιτητικοί αγώνες που στηρίζουν την απεργία των εργολαβικών στο ΑΠΘ, αποτελούν σημαντικό βήμα σύνδεσης των εργατικών και των φοιτητικών αναγκών. Αυτοί οι αγώνες, αλλά και όλες οι μικρές και μεγάλες αντιστάσεις, ατομικές και συλλογικές, που σκόρπια αλλά υπαρκτά κοντράρονται με την εργοδοσία και το κράτος στη πόλη της Θεσσαλονίκης, μας γεμίζουν αισιοδοξία για το αναγκαίο επόμενο βήμα!

Απέναντι τους, αρκετοί που δηλώνουν "φίλοι του λαού". Πρώτα και κύρια, το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, που όχι μόνο δεν επιτελεί κάποιο ρόλο στήριξης και σύνδεσης των εργατικών αγώνων, αλλά στη καλύτερη περίπτωση τροχοπέδη και στη χειρότερη -που είναι και συνηθέστερη- πόλο χειραγώγησης και υποταγής των εργαζομένων και των κοινωνικών κινημάτων στην μηχανή του κράτους και του κεφαλαίου. Κι αυτό γιατί, εδώ και δεκαετίες το ΕΚΘ, ιδεολογικά, αλλά πολύ περισσότερο οικονομικά και πολιτικά προσδέθηκε στη κρατική λειτουργία, σε τέτοιο βαθμό, που κανείς πια δεν μπορεί να ξεχωρίσει που ακριβώς τελειώνει η προπαγάνδα του υπουργού και που αρχίζει ο λόγος των στελεχών του. Το αναντίρρητο αυτό γεγονός, δεν αντιπαλεύεται με εσωτερικούς συσχετισμούς, ούτε μπορεί "να αλλάξει" από τα στημένα συνέδρια του ΕΚΘ. Ούτε φυσικά, από προσπάθειες από "τα πάνω" συντονισμού και ελέγχου των εργατικών αγώνων όπως κάνει το ΠΑΜΕ και όχι μόνο. Η απόρριψη του κρατικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, μπορεί να έχει νόημα μόνο όταν προωθείται από τη βάση των εργαζομένων και των κοινωνικών κινημάτων στη κατεύθυνση της ρήξης με το υφιστάμενο σύστημα.

Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρούμε αναγκαία τη σύγκλιση σύσκεψης μεταξύ εργατικών σωματείων και συλλογικοτήτων, εργαζομένων και ανέργων, για την καλύτερη διοργάνωση της απεργιακής συγκέντρωσης και πορείας του Νοέμβρη. Στόχοι μας είναι: 

• Να στηριχτούν με καλύτερο συντονισμό και άνοιγμα σε περισσότερους εργαζομένους και ανέργους τα κοινωνικά μέτωπα που παραμένουν ανοιχτά στη πόλη. Για να νικήσει ο αγώνας της Βιο.Με. και η απεργία των εργολαβικών εργαζομένων. 
• Να γίνει το πρώτο βήμα σύγκλισης και συμπόρευσης των εργατικών αγώνων και δυνάμεων που κινούνται "εκτός των τειχών" της συνδικαλιστικής συστημικής γραφειοκρατίας. 
• Να προωθήσουμε με καλύτερους όρους τα προτάγματα των ταξικών σωματείων βάσης και άμεσης δημοκρατίας, της αυτοοργάνωσης των εργατών και των ανέργων, της αυτοδιαχείρισης της παραγωγής, της γενικής απεργίας διαρκείας. 
• Να διερευνήσουμε διαθέσεις και στάσεις για τον μονιμότερο συντονισμό των εργατικών αγώνων και των κοινωνικών κινημάτων από τη βάση. 
• Δεν το κρύβουμε πως πρόθεση μας και διακηρυγμένη μας θέση είναι η προσπάθεια για ένα Ανεξάρτητο Εργατικό Κέντρο συντονισμού και αγώνα του κινήματος, με μόνο κριτήριο τις αποφάσεις των συνελεύσεων των εργατικών και κοινωνικών χώρων και τον συντονισμό από θέσεις μάχης απέναντι στο κεφάλαιο και το κράτος. Στόχος είναι να συσπειρώνεται και να ενημερώνεται ο κόσμος της εργασίας, τα σωματεία οι νέοι εργαζόμενοι και μετανάστες γύρω από το Κέντρο και να συμμετέχουν ενεργά στις δραστηριότητες και τις λειτουργίες του. 
• Να βοηθήσουμε και να προωθήσουμε την πλατύτερη ενότητα της σήμερα πολυδιασπασμένης εργατικής τάξης, ενότητα την οποία δεν αντιλαμβανόμαστε μόνο με απλούς αθροιστικούς αριθμητικούς όρους, αλλά βασίζεται και χτίζεται στο επίπεδο του περιεχομένου, της μορφής και της φυσιογνωμίας των σωματείων και των εργατικών αγώνων που ξεσπούν καθημερινά. 

Γνωρίζουμε πως το εγχείρημα δεν θα είναι εύκολο. Όπως γνωρίζουμε πολύ καλά όμως πως απαιτείται πραγματική (και όχι επίπλαστη και καταδικαστική για τις ανάγκες μας) ενότητα της εργατικής τάξης για να μπορέσουν να νικήσουν οι αγώνες όχι μόνο της περιόδου, αλλά και γενικά. Είναι όμως στοίχημα για εμάς, αλλά πιστεύουμε και για όλο το κοινωνικό κίνημα που βαδίζει κόντρα στο κράτος και το κεφάλαιο, να αξιοποιήσουμε τις απεργιακές κινητοποιήσεις του Νοεμβρίου αποφασιστικά. Να στοχεύσουμε στην όσο το δυνατόν καλύτερη προπαγάνδιση των προταγμάτων που μας έχουν φέρει σε επαφή στο δρόμο και στους χώρους. Να στοχεύσουμε στην όσο το δυνατόν καλύτερη συσπείρωση όλου του δυναμικού που ασφυκτιά και δεν μπορεί να εκφραστεί από τις σημαίες της "εθνικής προσπάθειας" και του κρατικού συνδικαλισμού, σε ανεξάρτητη συγκέντρωση και πορεία στο δρόμο, αλλά και σε μία κατάληξη ευρύτερης συνέλευσης αυτού ακριβώς του δυναμικού για να συναποφασίσουμε τα επόμενα βήματα μας.

Οι επόμενες εβδομάδες θα έχουν -θέλουμε να πιστεύουμε- εκρηκτικό χαρακτήρα. Ας προετοιμαστούμε, λοιπόν, κατάλληλα ώστε το εργατικό και κοινωνικό κίνημα του ανυποχώρητου αγώνα να είναι προωθητική και ενωμένη δύναμη στον δρόμο αλλά και σε όλους τους χώρους της κοινωνίας. Να βάλουμε όλες μας τις δυνάμεις ώστε να υπερβούμε τη πολυδιάσπαση και τον κατακερματισμό, σε μια νέα ταξική ενότητα με σχέδιο και μέλλον με όλη τη κοινωνία που πλήττεται. Ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ, για να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας με τη πραγματικότητα και να την πλάσουμε όπως πραγματικά την έχουμε ανάγκη.

ΚΙΝΗΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ & ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

Ποιος φοβάται την αυτοδιαχείριση;

Από τη Βιο.με. να ακουστεί καλά...

Ο αγώνας των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής στη Θεσσαλονίκη βρίσκεται μια ανάσα πριν από την κλιμάκωσή του. Από τον Ιούλιο μέχρι και σήμερα, το σωματείο της Βιο.με. μαζί με την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης που συστάθηκε για τη στήριξη του αγώνα, έχουμε πραγματοποιήσει μια σειρά από προπαγανδιστικές κινήσεις (μοιράσματα προκηρύξεων, εξορμήσεις στη βιομηχανική ζώνη, μικροφωνικές, διαδηλώσεις) ώστε να γίνει γνωστό τόσο στην πόλη της Θεσσαλονίκης όσο και ευρύτερα σε όλη τη χώρα ότι οι εργάτες μιας παραγωγικής μονάδας που εγκαταλείφθηκε από τον ιδιοκτήτη της, μετά από 17μηνη επίσχεση εργασίας και νυχθημερόν βάρδιες φύλαξης του εργοστασίου, είναι πλέον αποφασισμένοι να αναλάβουν την λειτουργία του χωρίς αφεντικό, με μόνη δομή την γενική συνέλευση των εργατών. Για το απαιτούμενο κεφάλαιο εκκίνησης της παραγωγής (προμήθεια πρώτων υλών κλπ.) απαιτούν από τον ΟΑΕΔ την καταβολή προκαταβολικά των επιδομάτων ανεργίας και ενίσχυσης νέων επαγγελματιών. Την ερχόμενη εβδομάδα στις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που έχουν συγκροτηθεί σε Αθήνα, Βόλο, Πάτρα και Γιάννενα θα έρθουν να προστεθούν εκδηλώσεις και πορείες σε μια σειρά πόλεων (Σέρρες, Καβάλα, Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη) όπου τα λουκέτα και η ανεργία έχουν γίνει καθημερινότητα για την εργατική τάξη και το μήνυμα της εργατικής χειραφέτησης και της αυτοδιαχείρισης των μέσων παραγωγής μέσα στον εφιάλτη της σημερινής εξαθλίωσης θα φτάσει στα αυτιά κάθε εργαζόμενου και ανέργου. Στις 12 Οκτωβρίου το Καραβάνι Αλληλεγγύης και Στήριξης του αγώνα στη Βιο.με. θα ξεκινήσει από την Θεσσαλονίκη με τη συμμετοχή εργατών του εργοστασίου και αλληλέγγυων για να περάσει από τη Λάρισα και τον Βόλο και να καταλήξει την Κυριακή 14 Οκτωβρίου στην Αθήνα όπου μια μεγάλη συναυλία στα Προπύλαια θα προετοιμάσει την κεντρική διαδήλωση της επόμενης μέρας προς το υπουργείο Εργασίας. Αυτή δεν θα είναι η πρώτη φορά που το σωματείο της Βιο.με. θα γνωστοποιήσει στην πολιτική εξουσία την πρότασή του, αυτή έχει ήδη υποβληθεί πριν από έναν μήνα χωρίς να λάβει καμία απάντηση.

Μπροστά σε αυτόν τον αγώνα λοιπόν που είχαμε την τύχη να ξεσπάσει στην πόλη μας και να πλαισιωθεί από πολιτικές και εργατικές συλλογικότητες αλλά και ανένταχτους αγωνιστές που συνειδητοποίησαν την σημασία του, αποκαλύφθηκαν μία σειρά από πολεμικές τόσο ρήξης όσο και ενσωμάτωσης. Η λυσσαλέα κριτική που του ασκήθηκε είναι φυσικά ευθέως ανάλογη της κορυφαίας αξίας του μέσα στην ιστορική συγκυρία που τον γέννησε. Μια χούφτα εργάτες συσπειρωμένοι σε ένα αμεσοδημοκρατικό σωματείο βάσης που έχει ανάγει την γενική του συνέλευση σε μοναδικό μέσο λήψης αποφάσεων, διένυσαν όλο τον δρόμο από τις επισκέψεις σε γραφεία βουλευτών, υπουργών, αρχόντων της τοπικής αυτοδιοίκησης, εκκλησιαστικών παραγόντων και κάθε είδους κομματικών καλοθελητών, μέχρι την απεύθυνση στο Εργατικό Κέντρο, την αδράνεια και την παθητικότητά τους, μέχρι τελικά τελικά το ανοιχτό κάλεσμα που ακολούθησε μια κραυγή αγωνίας προς άλλο σωματείο βάσης της πόλης. Βλέποντας μπροστά στα μάτια τους να καταρρέουν όλες οι πιθανές τακτικές ανάθεσης και διαμεσολάβησης και έχοντας ήδη εξ' αρχής από μόνοι τους αποδομήσει την λογική της παραίτησης αλλά και της στείρας διεκδίκησης των δεδουλευμένων ως προθάλαμο της ανεργίας και της ανέχειας, τονίζουν προς κάθε κατεύθυνση πως αυτό που θέλουν είναι όχι μόνο να παραμείνουν μέσα στην παραγωγική διαδικασία αλλά να την διευθύνουν μόνοι τους, να την πάρουν στα χέρια τους και να την κατευθύνουν προς όφελος της κοινωνίας αλλάζοντας ποιοτικά χαρακτηριστικά του εμπορεύματος και της ίδιας της παραγωγής του. Η εργατική αυτοδιαχείριση προ των πυλών. Είτε αυτή προκύψει από χρηματοδότηση του ΟΑΕΔ (εκβιαστεί το κράτος) είτε αυτή ξεκινήσει με μοναδικό της όπλο την ταξική και κοινωνική αλληλεγγύη και νομιμοποίηση, τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο για όλους εμάς που αρνούμαστε να ζήσουμε σαν σκλάβοι. Ή μήπως όχι...;

Χωρίς να καταπιαστούμε καθόλου με κριτικές που τάσσονται ανοιχτά με την πλευρά της κυρίαρχης τάξης και νοοτροπίας, θα ρίξουμε το βάρος στις αποκαλούμενες 'αριστερές', 'αντισυστημικές' και 'αντικαπιταλιστικές' προσεγγίσεις κομματιών της αριστεράς και του ευρύτερου 'κινήματος'. Πολύ σωστά πολέμιοι -αλλά και μη- του αγώνα στη Βιομηχανική Μεταλλευτική, παρατηρούν πως αυτοδιαχειριζόμενες παραγωγικές μονάδες δεν οδηγούν αυτόματα προς τον συνολικό μετασχηματισμό των σχέσεων παραγωγής, δεν συνεπάγονται με κάποιο μεταφυσικό γραμμικό τρόπο την επαναστατική αλλαγή, αλλά διατρέχουν τον κίνδυνο να παραμείνουν νησίδες μέσα στο καπιταλιστικό αρχιπέλαγος. Εδώ το παράδειγμα της Αργεντινής αποτελεί το πιο τρανταχτό και πολυχρησιμοποιημένο με 200 περίπου επιχειρήσεις να λειτουργούν κάτω από τον έλεγχο των εργατών τους από το 2001 μέχρι και σήμερα. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν -ή καμώνονται ότι δεν καταλαβαίνουν- όσοι χρησιμοποιούν το επιχείρημα αυτό για να μειώσουν και να συκοφαντήσουν αγώνες για την αυτοδιαχείριση είναι ότι δυστυχώς δεν λένε κάτι που δεν ξέραμε ήδη -όχι μόνο εμείς αλλά και οι ίδιοι οι εργάτες! Προφανώς και η παραγωγή σε εργατικά χέρια σε εργοστάσια και επιχειρήσεις που κλείνουν είναι μόνο η αρχή μιας μακράς και επίπονης διαδικασίας. Ξεχνούν όμως κάτι: πως μόνο αυτή μπορεί να πραγματώσει την προοπτική η οποία ξανοίγεται μπροστά της. Αν αυτή η διαδικασία δεν ξεκινήσει από την εργατική βάση καμία πολιτική ηγεσία δεν μπορεί, ακόμη κι αν ισχυρίζεται πως θέλει, να την αντικαταστήσει με κάποιο κεντρικό πλάνο.

Μια οικονομία σε καπιταλιστική κρίση και παρατεταμένη ύφεση δύσκολα θα χωρέσει αυτοδιαχειριζόμενα και κατειλημμένα εργοστάσια όση κοινωνική στήριξη κι αν έχουν αυτά, πάντα θα ανήκουν στο κομμάτι της παραγωγής που πρέπει να καταστραφεί για να επιζήσουν μονοπωλιακά και ολιγοπωλιακά κεφάλαια. Αυτό όμως που μπορεί να κάνει αν πετύχει το πείραμα της εργατικής αυτοδιαχείρισης έστω και σε μία, την πρώτη, ελπίζουμε, περίπτωση, είναι να δώσει επιτέλους ελπίδα και νέα ώθηση στην έκφραση των εργατικών αγώνων και αναγκών, να γεννήσει με άλλα λόγια ένα ουσιαστικά επαναστατικό εργατικό κίνημα. Ο παραγκωνισμός του παρασιτικού αφεντικού και η συλλογική ιδιοκτησία και εργασία με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες αποτελούν τεράστιες κατακτήσεις για μια τάξη που τα τελευταία χρόνια μετράει μόνο ήττες και δέχεται ανηλεείς επιθέσεις. Είναι απορίας άξιο πώς υπέρμαχοι του συνθήματος 'χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά' δεν διστάζουν να κατηγορήσουν με τον πιο χυδαίο τρόπο -αποκαλώντας 'μικροκαπιταλιστές' τους αγωνιζόμενους εργάτες- έναν αγώνα που προσπαθεί ακριβώς να κάνει πράξη το αγαπημένο τους τσιτάτο. Ή μήπως η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής είναι στόχος που επιτρέπεται να πραγματωθεί μόνο σε ένα σοσιαλιστικό επέκεινα που θα έρθει ενώ οι εργάτες αγωνίζονται να περισώσουν μισθούς, ένσημα κ ό,τι άλλο θα τους έχει απομείνει ως τότε? Και τότε, στον μετεπαναστατικό επίγειο παράδεισο, τα μέσα παραγωγής θα ανήκουν πραγματικά και δημοκρατικά σ' αυτούς που παράγουν όλο τον πλούτο της κοινωνίας ή σε μία άλλου τύπου κεντρική εξουσία που θα αποφασίζει γι' αυτούς αντί γι' αυτούς;

Επιπλέον, δεν είναι δυνατόν να εθελοτυφλούμε μπροστά στο τέρας της ανεργίας σήμερα, δηλαδή στο ότι ο μεγαλύτερος εχθρός για την εργατική τάξη είναι το γεγονός ότι τεράστια ποσοστά της πετιούνται από το κεφάλαιο έξω από την παραγωγική διαδικασία για να αφεθούν εν τέλει στην κοινωνική περιθωριοποίηση και τον κανιβαλισμό του καπιταλισμού σε κρίση (απελπισία, περιθωριοποίηση, εκφασισμός). Ο δρόμος του παζαρέματος από το κράτος του ολοκληρωτικού καπιταλισμού έχει παρέλθει και δεν έχει πλέον να προσφέρει τίποτα παρά απογοήτευση και ηττοπάθεια. Τα εργαλεία και τα μέσα πάλης του καιρού της σοσιαλδημοκρατίας πρέπει επιτέλους να δώσουν την θέση τους σε επιθετικές πρακτικές απόσπασης, οργάνωσης και απαλλοτρίωσης. Αυτά τα κομμάτια των 'από-τα-κάτω' πρέπει να αναλάβουν την επαναλειτουργία των εγκαταλελειμμένων εργοστασίων, να πλαισιώσουν εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης, να συντονιστούν μεταξύ τους με στόχο τον πολλαπλασιασμό τους και να δώσουν περιεχόμενο σε μια ξεχασμένη μάλλον ιδέα, την ιδέα της δυαδικής εξουσίας· ας μη γελιόμαστε, όλοι ξέρουμε πως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αυτό που φοβίζει την κυρίαρχη τάξη, το κράτος και τους καπιταλιστές, είναι η οργάνωση και η ενδυνάμωση ενός κινήματος που μη έχοντας πλέον να χάσει τίποτα θα ζητάει τα πάντα. Πόσο μάλλον αν αυτό το κίνημα ξεπεράσει την άμορφη μάζα ενός συνόλου ανθρώπων που εκφράζουν μία τάση και συγκροτήσει έναν δομημένο πόλο εργαζομένων που διαχειρίζονται κομμάτια της παραγωγής και αποτελούν ήδη πρόπλασμα της δίκαιης και ελεύθερης κοινωνίας του μέλλοντός μας.

Η φωνή των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής είναι φωνή βγαλμένη από τα σπλάχνα της χειμαζόμενης κοινωνίας, δεν είναι πολιτική γκρούπα, δεν είναι κομματικό δελτίο τύπου, δεν είναι πρόταση προς ψήφιση νομοσχεδίου ούτε εγκεφαλικό μανιφέστο στα μυαλά κάποιου μισότρελου ερημίτη. Εγγυήσεις επιτυχίας ή ακόμη ακόμη και κρυστάλλινης συνέπειας και καθαρότητας δεν υπάρχουν ούτε σε αυτόν τον αγώνα ούτε σε κανέναν άλλο. Αν όμως οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι δεν κάνουν ΤΩΡΑ το βήμα για να πάρουν όσα δικαιωματικά τους ανήκουν, τότε καμία μάχη χαρακωμάτων, κανένας αμυντικός πόλεμος δεν μπορεί να νικήσει, κι αυτό είναι κάτι που κανείς κοινός νους δεν μπορεί να αρνηθεί.

Πλάι σε αυτή την πολιτική ρήξης παρασιτεί και η λογική της ενσωμάτωσης, πολύ πιο ύπουλη και υπόγεια. Πρόκειται για ολόκληρη την ρητορική που θέλει μια 'αλληλέγγυα οικονομία' να συνυπάρχει με τη ζούγκλα της εκμετάλλευσης του σήμερα, να δημιουργεί 'εναλλακτικά', 'αλληλέγγυα', 'ελεύθερα' ή 'κοινωνικά' κομμάτια χώρου και χρόνου χωρίς να τονίζει τα όριά τους, χωρίς να βλέπει τους ριζοσπαστικούς εργατικούς αγώνες ως απαραίτητο οργανικό κομμάτι ολοκλήρωσης του προτάγματός τους, χωρίς να συνειδητοποιεί ούτε στιγμή ότι η πιο βολική λύση στην καπιταλιστική κρίση ήταν, είναι και θα είναι οι εργαζόμενοι να μοιράσουν την φτώχεια τους, να αρκεστούν στα λίγα και να 'ξανα-ανακαλύψουν' τις χαρές της ζωής 'χωρίς ευρώ'. Η άρνηση της πραγματικότητας αποτελεί την άλλη πλευρά του νομίσματος της αποδοχής της. Ασφαλώς και το τέλος των ολιστικών αφηγήσεων που πολλοί ευαγγελίζονται, το τέλος του σιδηρού παραπετάσματος ή της σοσιαλδημοκρατικής προοδευτικής προοπτικής έχει βάλει εδώ ανεξίτηλα τη σφραγίδα του. Αυτό που υποβόσκει όμως, βγάζει μάτι και στον πιο απλό παρατηρητή· ότι ακριβώς καμία ανάγκη των 'από-τα-κάτω' δεν μπορεί να ικανοποιηθεί σε αυτό το πλαίσιο χωρίς να 'παρέχει' κάποιος 'από-τα-πάνω΄. Με απλά λόγια, είτε όσοι βολεύονται σε παρόμοια εγχειρήματα και πρακτικές δεν έχουν πραγματικά υλικές ανάγκες παρά μόνο ελεύθερο χρόνο, είτε η αλληλεγγύη που διακηρύσσουν είναι διαταξική μέχρι το κόκκαλο καθώς ανάμεσά τους κάποιοι δεν έχουν και κάποιοι που έχουν δίνουν στους πρώτους.

Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός μόνο αν αυτός ο κόσμος έρθει πάνω-κάτω, με κανέναν άλλο τρόπο. Η δική μας θέση είναι ότι αυτός ο κόσμος θα έρθει πάνω-κάτω μόνο όταν ο αγώνας για να γίνουμε οι κυρίαρχοι του πλούτου και των μέσων που τον παράγουν, δηλαδή ο αγώνας για την αυτοδιαχείριση, γίνει ο κεντρικός αγώνας της τάξης μας και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας γι' αυτό. Ο αγώνας της Βιο.με., είτε το θέλουμε είτε όχι, ανοίγει το δρόμο και τώρα, σύντροφοι και συναγωνιστές, όλα παίζονται.

ΚΙΝΗΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ & ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

Θεσσαλονίκη, 11/10/2012

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΟΜΕ ΩΣ ΤΟ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ - ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ Τ’ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Ανακοίνωση για τα γεγονότα έξω από το «άβατο» του Πενταγώνου, Πέμπτη 4/10

Σκύλιασε όλο το προσωπικό του συστήματος από τη μαχητική δράση των εργατών των ναυπηγείων Σκαραμαγκά έξω από το Πεντάγωνο, προχτες το πρωί. Υπουργοί, βουλευτές, ΜΜΕ και μεγαλοδημοσιογράφοι δικάζουν επί ένα συνεχές 24ώρο τους εργάτες στα μάτια της κοινής γνώμης γιατί, διεκδικώντας τα δίκαια αιτήματα τους, τόλμησαν να αμφισβητήσουν τα ιερά και τα όσια της «άμυνας της πατρίδας». Γιατί τόλμησαν να εισβάλουν στο «ναό της εθνικής άμυνας», όπως λένε, εκεί όπου η μίζα και η διαπλοκή με τους εμπόρους όπλων είναι καθημερινότητα, εκεί που σχεδιάζεται η συμμετοχή των ελληνικών δυνάμεων σε όλους τους επιθετικούς και άδικους πολέμους που διεξάγουν ΝΑΤΟ και Ευρωστρατός, εκεί που το ελληνικό, το τουρκικό και το βουλγαρικό επιτελείο συνεννοούνται για τις αγοραπωλησίες μεταναστών στα σύνορα. 

Η άγρια καταστολή, τα ανοιγμένα κεφάλια των εργατών και οι συλλήψεις 106 από αυτούς, δείχνουν όμως την πραγματικότητα. Δείχνουν πως για τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής μας, ο πραγματικός κίνδυνος και εχθρός δεν είναι κανείς άλλος από την εργατική τάξη, όταν αυτή ξεπερνάει τις συμβιβασμένες ηγεσίες των εργατοπατέρων και επιλέγει την ταξική σύγκρουση, αυτή την οποία ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ έχουν αποβάλλει εδώ και καιρό από το λεξιλόγιο τους. Οι τελευταίες μάλιστα σε αυτή τη συγκυρία έχουν επιλέξει τη διγλωσσία: Από τη μία λοιπόν, οι συμβιβασμένες ηγεσίες τους ζητούν ήδη ταπεινά συγγνώμη στα τηλεοπτικά πάνελ κι από την άλλη, «εξέχοντες μεγαλοσυνδικαλιστές» επεξεργάζονται επαναστατικές κορώνες ενόψει σωματειακών εκλογών : οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν πρέπει να ξεγελιούνται αλλά οφείλουν να συνειδητοποιούν ότι ούτε καθοδηγητές χρειάζονται ούτε κηδεμόνες. Το παράδειγμα της ΒΙΟΜΕ είναι σαφές προς αυτή την κατεύθυνση.

Στον αγώνα των εργατών του Σκαραμαγκά, που βρίσκονται 7 μήνες απλήρωτοι και αγωνίζονται να μην περάσει η πρόταση της εργοδοσίας για εκ περιτροπής εργασία για 1 ημέρα δουλειάς την εβδομάδα μόνοι τους πραγματικοί σύμμαχοι, δεν είναι άλλοι, από τα μαχητικά ταξικά σωματεία βάσης αλλά και όλους τους εργαζόμενους και τους ανέργους που έχουν χρέος και συμφέρον να στηρίξουν με κάθε τρόπο των αγώνα όλων των εργατών απέναντι σε μία εξουσία και ένα σύστημα που βουτάει κάθε μέρα όλο και περισσότερο τη πλειοψηφία της κοινωνίας στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Το "δόγμα της μηδενικής ανοχής" που τόσο καλά συνοψίζεται στη βία των ΜΑΤ και στις υποκριτικές μπούρδες των διάφορων Ευαγγελάτων στα κανάλια, μπορεί και πρέπει να σπάσει στον δρόμο και στους χώρους δουλειάς, με μαζικούς ανυποχώρητους εργατικούς αγώνες, ντόπιων και μεταναστών, εργατών κι ανέργων.

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ 

ΜΕ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

ΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟΙ Ή ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ

ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΑΠΟ «ΑΒΑΤΑ»

Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης στηρίζει και συμμετέχει στην πορεία που διοργανώνουν το Σωματείο Εργατοϋπαλλήλων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής και η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης και Στήριξης του Αγώνα της Βιο.ΜΕ. την Παρασκευή 5/10 στη Θεσσαλονίκη. Μια βδομάδα πριν το ΚΑΡΑΒΑΝΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ & ΑΓΩΝΑ, με εκδηλώσεις, συναυλίες και πορείες σε όλη την Ελλάδα, διαδηλώνουμε μαζί με τους εργάτες της Βιο.Με στους δρόμους της Θεσσαλονίκης δυναμώνοντας τη φωνή τους στον αγώνα για να περάσει το εργοστάσιο από τα χέρια του κεφαλαίου στα χέρια των εργαζομένων. Ο πιο σημαντικός αγώνας της πόλης μας στην εποχή της ανεργίας και της φτώχειας, των απολύσεων και των κλειστών επιχειρήσεων δείχνει το δρόμο για να νικήσει η τάξη μας. Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι οργανωνόμαστε σε σωματεία βάσης με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, δίνουμε από κοινού τη μάχη για να πάρουμε όλη την παραγωγή στα χέρια μας με αυτοδιαχείριση στους χώρους δουλειάς, ανατρέπουμε τα σενάρια εξόντωσής μας, που στήνει το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, με γενική απεργία διαρκείας. Ο αγώνας των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής δεν πρέπει να μείνει μόνος του. 

Καλούμε κάθε σωματείο και εργατική συλλογικότητα, κάθε εργαζόμενο και άνεργο να πάρει μέρος στη διαδήλωση την Παρασκευή 5/10 και ώρα 18:00 στην Καμάρα. 

Πορεία με τους εργάτες της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής

ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΗΣ

ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗΣ

Τη Παρασκευή 5 Οκτωβρίου στις 18.00 στη Καμάρα, καλούμε σε συγκέντρωση και διαδήλωση, μαζί με το Σωματείο Εργατοϋπαλλήλων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής.

Παλεύουμε γιά:

Να περάσουν τα εργοστάσια στα χέρια των εργατών. Στην εποχή της κρίσης, των κλειστών επιχειρήσεων και της γιγάντωσης της ανεργίας, απαντάμε με κοινό αγώνα εργαζομένων και ανέργων για να περάσει όλη η παραγωγή στα χέρια της κοινωνικής πλειοψηφίας. Το παράδειγμα της αυτοδιαχείρισης στη Βιομηχανική Μεταλλευτική να ανοίξει τον δρόμο!

Να περάσει ο αγώνας στα δικά μας χέρια. Με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και σωματεία βάσης, όπως της ΒΙΟ.ΜΕ, να μιλήσουμε και να πράξουμε εμείς, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι όλης της χώρας, για τις ανάγκες μας. Να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας!

Να γίνει αυτός ο αγώνας, αγώνας όλων μας με πανελλαδική πανεργατική απεργία διαρκείας για να ανατρέψουμε τον κοινωνικό μεσαίωνα της φτώχειας και της εξαθλίωσης που το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο χτίζει γύρω από τις ζωές μας. Να ανοίξει ο δρόμος για να σαρώσουμε μνημόνια, τρόικες, κυβερνήσεις και αφεντικά.

Μία εβδομάδα πριν το ΚΑΡΑΒΑΝΙ ΑΓΩΝΑ & ΑΛΛΗΛΛΕΓΓΥΗΣ με εκδηλώσεις, συναυλίες και διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, κλιμακώνουμε τον αγώνα μας με πορεία στους δρόμους της Θεσσαλονίκης.

Διαδρομή από τη Καμάρα στην Εγνατία, στη Τσιμισκή και επιστροφή στη Καμάρα.

Να δυναμώσουμε με τον αγώνα μας τη φωνή των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ. που αγωνίζονται για να περάσει το εργοστάσιο από τα χέρια του κεφαλαίου στα χέρια των εργαζομένων!

ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

και στήριξης του αγώνα των εργαζομένων της ΒΙΟ.ΜΕ.

Ανακοίνωση-Κάλεσμα για την απεργία 26/9

"Σ' αυτόν τον τόπο οι άνθρωποι δε σχηματίζουν πια Χορούς,

 γι' αυτό στην παράστασή μας η εξουσία μένει ατιμώρητη."

Μετά την απεργία της 26ης Σεπτεμβρίου, η κεντρο- δεξιο- αριστερή κυβέρνηση του τόπου δεσμεύτηκε, έπειτα από υπόδειξη του ΔΝΤ να περάσει το νέο πακέτο μέτρων, το οποίο θα πλήξει το σύνολο των εργαζομένων, αλλά και των συνταξιούχων και ανέργων, με κατάργηση δώρων και επιδομάτων σε κύριες και επικουρικές συντάξεις, με περικοπές προνοιακών επιδομάτων, με μείωση στα ήδη ψαλιδισμένα μισθολόγια των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και με αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 έως τα 67. 

Βάζει έτσι την υπογραφή της στην πολιτική ντιρεκτίβα ενός τσούρμου τραπεζιτών, επιχειρηματικών ομίλων, ντόπιων και ξένων αφεντικών, που θέλουν την Ελλάδα «επενδυτικό παράδεισο», αλλά και την ταφόπλακα στο βωμό της αξιοπρέπειας ενός λαού που αγωνίζεται για επιβίωση και που ελάχιστα τον ενδιαφέρουν οι αριθμοί της καπιταλιστικής ανάπτυξης. 

Την ίδια στιγμή που τα νέα μέτρα έρχονται για να τρομοκρατήσουν τα ήδη φτωχά στρώματα Ελλήνων και μεταναστών, μιας και η κυβέρνηση και η τρόικα έχουν μισθολογικά και ταξικά κριτήρια στην απόδοση ευθυνών για την επικείμενη χρεωκοπία της χώρας- εξαιρώντας τους «έχοντες και κατέχοντες», η κατάσταση σε κλάδους όπως η υγεία παραμένει τραγική, ενώ σχολεία και πανεπιστήμια υποχρηματοδοτούνται, με πολλές σχολές να βάζουν λουκέτο λόγω έλλειψης πόρων. Επίσης, σε αυτή τη λογική βγαίνουν στο σφυρί μια σειρά από δημόσιες επιχειρήσεις, βάζοντας σε κατάσταση επισφάλειας τους εργαζόμενους, αλλά και τη δημόσια υγεία, όταν μιλάμε για αγαθά όπως το νερό και το ρεύμα. Στο ίδιο πλαίσιο λεηλασίας του πλούτου της χώρας, το κράτος κάνει πλάτες σε ντόπιους και ξένους επιχειρηματικούς ομίλους αναφορικά με την εξόρυξη μεταλλευμάτων, όπως συμβαίνει με τα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία όχι μόνο των εργατών που θα αναγκαστούν να δουλέψουν σε αυτά λόγω φτώχειας, αλλά και την βιωσιμότητα ολόκληρων χωριών και την μόλυνση εκτάσεων χιλιάδων στρεμμάτων. 

Με όλα αυτά δείχνουν ζοφερά, ο κοινωνικός κανιβαλισμός που προωθούν οι νεοναζί της ΧΑ, έρχεται να προστεθεί ως κερασάκι στην τούρτα. Η φτώχεια και η ανέχεια, σε συνδυασμό πάντα με την έλλειψη παιδείας, οδηγεί ένα κομμάτι του ελληνικού λαού στον εκφασισμό. Η απόδοση ευθυνών στους ξένους, η συνεχής στοχοποίηση των μουσουλμάνων ως «επικίνδυνων φονταμεταλιστών» και η καθημερινή βία, σωματική και ψυχική που ασκείται σε πένητες- ως επί τω πλείστον, μετανάστες που βρήκαν καταφύγιο στην Ελλάδα, δείχνει ότι ένα κομμάτι της εργατικής τάξης της χώρας δεν έχει αποκτήσει ακόμη τα ταξικά εκείνα αντανακλαστικά, που θα τσακίσουν την εθνική συνείδηση, θα σαρώσουν την τάξη των αφεντικών και των δεξιών ή αριστερών κοινοβουλευτικών εκπροσώπων τους, και θα στείλουν στο διάολο τους απόγονους των δοσίλογων και ταγματασφαλιτών της ΧΑ. 

Η πολιτική μας συγκρότηση και η απεργία

Η απεργία- πυροτέχνημα των ξεπουλημένων ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και του γραφειοκρατικού ΠΑΜΕ, δεν είναι παρά μια ελάχιστη ευκαιρία να δείξουμε εμείς από τα κάτω πως οι αντιστάσεις μας δείχνουν να κλιμακώνονται. Η αποχή από τον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό όλων και περισσότερων εργαζομένων και η δραστηριοποίηση ταξικών σωματείων βάσης που λειτουργούν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, που υιοθετούν επαναστατικά προτάγματα και που επιθυμούν τη ρήξη κι όχι τη συναίνεση με τα αφεντικά, οφείλουν να συναντηθούν και να αποκρυσταλλωθούν στο δρόμο, στους αγώνες, με το πρόταγμα της κατάληψης των μέσων παραγωγής και της αυτοδιαχείρισης που μπορεί να οδηγήσει στην κοινωνική αυτοδιεύθυνση. 

Απαραίτητο στάδιο σε αυτόν τον αγώνα που καλούμαστε ΟΛΟΙ να δώσουμε, όχι αμυνόμενοι με σκοπό την επιβίωση, αλλά επιθετικά, αντιλαμβανόμενοι πλέον ότι «η οικονομία της αγοράς» δεν ανατρέπεται ούτε με τις εκλογές, ούτε από άλλους, αλλά από εμάς τους ίδιους, είναι η λειτουργία ενός ανεξάρτητου εργατικού κέντρου αγώνα, που θα ζυμώνονται οι συνειδήσεις μας και θα πολιτικοποιείται ο λόγος μας. Εργαζόμενοι όλων των κλάδων και ειδικοτήτων, άνεργοι, μακροχρόνιοι και μη, επισφαλείς, ανασφάλιστοι, εμείς οι «από τα κάτω», αντιλαμβανόμενοι ότι ο πλούτος ανήκει σε αυτούς που τον εργάζονται, οφείλουμε να φτιάξουμε νέα εργατικά σωματεία και συμβούλια, να χτίσουμε δεσμούς ταξικούς κι όχι εθνικούς.

Αν κάποιοι λοιπόν πιστεύουν ότι το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό, εμείς απαντούμε πως η ελπίδα τώρα γεννιέται. Η άρνηση όλων και περισσότερων εργαζομένων και σωματείων να συμβιβαστούν με το μέλλον της ανεργίας και της υποταγής σηκώνουν τις γροθιές τους ψηλά στον ουρανό, αλλά και το ανάστημά τους στον σάπιο κόσμο κράτους και αφεντικών. Η ΒΙΟΜΕΤ, αποτελεί έξοχο παράδειγμα. Οι εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, αντιλαμβανόμενοι πλήρως την πολιτική και οικονομική συγκυρία κι ότι ένας αγώνας με μεσολαβητές- επαγγελματίες συνδικαλιστές και πολιτικά γραφεία είναι από την αρχή χαμένος, δείχνουν το δρόμο της αυτοδιαχείρισης: ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ. 

Το συγκεκριμένο πρόταγμα οφείλει να απηχεί όχι μόνο στα αυτιά όλων των εργαζομένων, Ελλήνων και ξένων, αλλά και να αποτελεί το εφαλτήριο της πολιτικής συγκρότησης της τάξης μας. Γιατί η εργατική τάξη του σήμερα ή θα σπάσει μία και καλή της αλυσίδες της ή θα θαφτεί με αυτές.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 26/09, 10:00, ΚΑΜΑΡΑ

Κίνησης Εργατικής Χειραφέτησης κι Αυτοοργάνωσης

Για την εκκένωση της κατάληψης ΔΕΛΤΑ

Η εισβολή ΜΑΤ και ΕΚΑΜ στην κατάληψη ΔΕΛΤΑ στη Θεσσαλονίκη και η εκκένωσή της σηματοδοτούν μία ακόμη στιγμή εδραίωσης του νέου καθεστώτος ολοκληρωτικού καπιταλισμού και μία επίδειξη της σιδηράς πυγμής με την οποία το κράτος θα αντιμετωπίζει από’δω και πέρα κάθε απόκλιση από τις επιταγές του. Υπενθυμίζουμε ότι το κτίριο Δέλτα -στη πρότελευταία χρήση του- διετέλεσε για αρκετά χρόνια σπουδαστική εστία για τους φοιτητές του ΤΕΙ που έκλεισε από τη Διοίκηση του ιδρύματος για να "αξιοποιηθεί" επιχειρηματικά από αυτούς που λυμαίνονται την δημόσια εκπαίδευση, πετώντας απ' έξω δεκάδες φοιτητές, την ίδια στιγμή που η ανάγκες των σπουδαστών είναι τεράστιες και ακάλυπτες. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι το ζήτημα της στέγασης θα αναδειχθεί σε ζωτικό πρόβλημα για χιλιάδες οικογένειες, άνεργους και υποαμειβόμενους εργάτες το επόμενο διάστημα, τη στιγμή που ήδη ο αριθμός των αστέγων στα μεγάλα αστικά κέντρα έχει εκτοξευτεί όπως φυσικά και το ποσοστό των αδιάθετων σπιτιών. Ακριβώς εκεί φωλιάζει και η ακραία όσο και απάνθρωπη αντίφαση που βρίσκεται στην καρδιά αυτού του σάπιου συστήματος εκμετάλλευσης, αλλοτρίωσης και ακραίου ατομικισμού. Αντί οι φυσικοί πόροι, ο πλούτος, τα παραγόμενα αγαθά και οι υποδομές να μοιράζονται σε όλους ανάλογα με τις ανάγκες τους έτσι ώστε να ζουν όλοι αξιοπρεπώς, τα πάντα συγκεντρώνονται σε όλο και λιγότερα χέρια –και στομάχια.

Οι καταλήψεις στέγης τους τρομάζουν ακόμη ακόμη για την προοπτική που δίνουν να πολλαπλασιαστούν, να γίνουν αντιδομές στα χέρια των από-τα-κάτω, να αποτελέσουν γενικευμένη απάντηση που θα αποσπά από το κράτος και τα αφεντικά όσα αυτοί μας κλέβουν τόσο καιρό. Γι’ αυτό και τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή να αρχίσουν σιγά σιγά να εκκαθαρίζουν όσους τέτοιους χώρους υπάρχουν, προσφέροντας παράλληλα ένα υπερθέαμα καταστολής που θα ζήλευε κάθε αμερικάνικη αστυνομική σειρά που σέβεται τον εαυτό της.

Όσοι δεν βρήκαν γελοίο το να εφορμούν δεκάδες πάνοπλοι αστυνομικοί των ειδικών δυνάμεων σε ένα άδειο κτίριο, ίσως και να ένιωσαν πανικόβλητοι όταν είδαν ότι εκτός από την νεοναζιστική θηριωδία που παίζει κάθε βράδυ στο δελτίο των 8, υπάρχει και η άλλη, η βία που πατάχθηκε –‘ευτυχώς’- στο όνομα της νομιμότητας ενός ξεφτιλισμένου κράτους δικαίου. Η ‘βία’ αυτών που πολεμούν κάθε αδικία, αυτών που έχουν στρατευθεί στην μάχη ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ενάντια τελικά στην εξουσία του πλούτου και της ιδιοκτησίας, η ‘βία’ των αναρχικών αγωνιστών που στοχοποιούνται. 

Η κατασκευή του εσωτερικού εχθρού αποτελεί πάγια και δοκιμασμένη στρατηγική, δεν ήταν δα καμιά παράτολμη επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης. Οι χρήσεις της είναι πολλαπλές και είναι όλες χρήσιμες: νομιμοποιεί την ακραία κρατική καταστολή, προωθεί την επίκληση για κοινωνική ειρήνη, νουθετεί μέσω της τρομοκρατίας και εγκλωβίζει την κοινωνική πλειοψηφία ανάμεσα σε δύο υποτιθέμενα άκρα που είναι ικανός να την διαχειριστεί φυσικά μόνο ο εγγυητής της ισορροπίας του τρόμου, το κράτος και αυτοί που κάνουν κουμάντο στις ζωές μας. Και βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι εκτός απ’ το ότι εξισώνει τα δύο ‘άκρα’ στην κοινωνική συνείδηση, προσφέρει και ένα ιδανικό άλλοθι στην επελαύνουσα ακροδεξιά ώστε αμέσως μόλις τελειώσει με τους μετανάστες, τους παράνομους μικροπωλητές και όποιον άλλον φουκαρά σκαρφιστεί ακόμη, να αναλάβει τις εκκαθαρίσεις πολιτικών χώρων, αγωνιστών και λοιπών ‘διαφωνούντων’. Την ίδια στιγμή που το κράτος δείχνει τα δόντια του στα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, αφήνει να αλωνίζουν οι παρακρατικές συμμορίες των νεοναζί δολοφόνων και κουκουλώνει υποθέσεις όπως αυτή του φασίστα-βομβιστή της Σπάρτης.

Όσο γρηγορότερα ανακαλύψουμε τους τρόπους με τους οποίους θα απαντήσουμε στην εφιαλτική κατάσταση που διαμορφώνεται για όλους μας, τόσο το καλύτερο για το μέλλον αυτής εδώ της κοινωνίας και της επιβίωσής της ως τέτοια. Κατειλημμένοι, ελεύθεροι και κοινωνικοί χώροι σε άμεση επαφή με το κοινωνικό και εργατικό κίνημα που θα τους υπερασπιστεί και θα τους γενικεύσει.

Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης

Κάτω τα Χέρια από την Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων

Το τελευταίο διάστημα ξεδιπλώνεται νέα επίθεση της κυβέρνησης και των κρατικών μηχανισμών απέναντι στην Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων (ΕΑΣ), με πρόσχημα τη μήνυση του διοικητή του 586 ΤΠ/Κέντρου Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων Γρεβενών, Δ. Βούτση, για συκοφαντική δυσφήμηση. Μήνυση που αφορά τη δημοσιοποίηση από την ΕΑΣ γράμματος φαντάρων για τις  απαράδεκτες συνθήκες που επικρατούσαν στην μονάδα του.

Εισαγγελείς, στρατός, αστυνομία, Διεύθυνση ηλεκτρονικού εγκλήματος συνεργάζονται για να αποκαλύψουν το «εγκληματικό» έργο ΕΑΣ, δηλαδή την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των αναγκών των ένστολων εφέδρων πολιτών. Μέσα από τις αναφορές τους αποκαλύπτονται οι διαρκείς παρακολουθήσεις του blog της επιτροπής, των τηλεφώνων της και των μελών της.

Αυτή η επίθεση, επιτελικά σχεδιασμένη από το ΓΕΣ και το ΥΠΕΘΑ, δεν είναι παρά μια επιχείρηση λογοκρισίας, δίωξη πολιτικών φρονημάτων που θυμίζει άλλες εποχές, με σκοπό να τρομοκρατηθεί το πιο ζωντανό κομμάτι του φιλειρηνικού-αντιπολεμικού κινήματος.

Μέσα στην δεκαεπτάχρονη πορεία και δράση της, η ΕΑΣ έχει ενοχλήσει πολλούς.

Συνέβαλλε στο να σπάσουν τα στεγανά,  το πέπλο σιωπής και η αντίληψη ότι «εκεί που αρχίζει ο στρατός τελειώνει η λογική». Με την δημοσιοποίηση απαράδεκτων συμπεριφορών «ανωτέρων» στην στρατιωτική ιεραρχία, και άθλιων συνθηκών σε στρατόπεδα, βοήθησε στην βελτίωση της διαβίωσης χιλιάδων νέων που υπηρετούσαν την θητεία τους.

Απέδειξε ότι ο φαντάρος είναι πολίτης με στολή με τα ίδια συνταγματικά δικαιώματα, όπως όλοι, και αυτά τα δικαιώματα μπορεί και πρέπει να τα διεκδικεί.

Αποκάλυψε τις δεκάδες αυτοκτονίες-δολοφονίες νέων ανθρώπων στα στρατόπεδα, την εμπορευματοποίηση της ζωής του φαντάρου, ακόμα και με τις ποιο ακραίες μορφές, όπως με τη μαζική εισροή ναρκωτικών στα στρατόπεδα.

Ανέδειξε τα τεράστια οικονομικά προβλήματα των νέων και τις ανισότητες στο στρατό, δίνοντας βήμα κι ανακούφιση στις αγωνίες των φαντάρων και των οικογενειών τους.

Αποκάλυψε την χρήση των ημι-πυρηνικών όπλων απεμπλουτισμένου ουρανίου τόσο στα πεδία μάχης, όσο και στα μετόπισθεν. Συνέβαλλε στην ανάπτυξη κινήματος ενάντια τους, για να σωθούν χιλιάδες άνθρωποι από τον καρκίνο και τον θάνατο.   

Συνέβαλλε στην δημιουργία φιλειρηνικού κλίματος με την αντίσταση στον μιλιταρισμό και στον πόλεμο. Δεκάδες φαντάροι δημοσίευσαν, διαμέσου της ΕΑΣ, γράμματα εναντίωσης στους δολοφονικούς Νατοϊκούς πολέμους, από τη Βοσνία και το Κόσσοβο ως το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Σταθερά προέβαλλε την ανάγκη κατάργησης των πολεμικών δαπανών και τη διάλυση των πολεμικών οργανισμών όπως του ΝΑΤΟ και του Ευρωστρατού.

Όλα αυτά φαίνεται ότι ενοχλούν τους κρατούντες, όσους θέλουν ένα στρατό «ετοιμοπόλεμο» κι επιθετικό, ενάντια σε εξωτερικό και εσωτερικό εχθρό, την κοινωνία στρατιωτικοποιημένη, τη νεολαία υποταγμένη στο μιλιταρισμό, τον εθνικισμό, και το ρατσισμό.

Όσοι είναι υπεύθυνοι για την σημερινή κατάσταση της ανεργίας, της καταστολής, των μνημονίων και της κρίσης, δεν ανέχονται άλλες φωνές, άλλη δράση.

Θεωρούμε ότι αυτή η δίωξη έχει ξεκάθαρο στόχο τη στρατευμένη νεολαία αλλά και τη νεολαία, συνολικά. Με σαφή στόχο, αυτή η νεολαία να υποταχθεί και να «πειθαρχήσει» στη φτώχεια, την ανεργία, το φόβο και τον παραλογισμό της αυθαιρεσίας και της εκδικητικότητας των ταγών μιας στρατιωτικοποιημένης κοινωνίας.

Αυτή η δίωξη δεν πρέπει, και δεν πρόκειται, να περάσει.

Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης

Ανακοίνωση της Κίνησης Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης για την ανεξάρτητη ταξική διαδήλωση της Καμάρας στα εγκαίνια της ΔΕΘ

Μεσούσης της ολομέτωπης επίθεσης που εξαπολύουν οι εκφραστές του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου ενάντια στην τάξη μας, την τάξη των εργαζομένων και ανέργων, και ενόψει των νέων μέτρων και των νέων μνημονίων πραγματοποιήθηκαν φέτος οι κινητοποιήσεις της ΔΕΘ. Σε αυτή τη συγκυρία η κυβέρνηση προσπάθησε εντέχνως να υποβαθμίσει το γεγονός των εγκαινίων της Έκθεσης, στήνοντας το καθιερωμένο πανηγύρι τους μέρα μεσημέρι, για να αποφύγουν προφανώς να βρεθούν για άλλη μια χρονιά περικυκλωμένοι από διαδηλωτές. Τη λογική της υποτίμησης ακολούθησαν και αριστερές πολιτικές δυνάμεις – μιλάμε φυσικά για το ΚΚΕ και τον Σύριζα – που έστησαν τις κομματικές τους συγκεντρώσεις με ύφος προεκλογικού αγώνα και παρουσία των αρχηγών τους, για να μεταφέρουν το μήνυμα πως οι εργατικοί αγώνες ηττήθηκαν κι άρα στο εξής ο “αγώνας” θα είναι κοινοβουλευτικός.

Στην τάξη μας όμως δεν αρμόζει ούτε την ήττα να δέχεται ούτε και το πατρονάρισμα. Με αυτή τη λογική η Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης έκανε κάλεσμα και συμμετείχε - όπως κάθε χρόνο - στη διαδήλωση της Καμάρας. Σε μια διαδήλωση που κινήθηκε ανεξάρτητα από τους θεσμικούς συνδικαλιστικούς και κομματικούς φορείς της συνδιαλλαγής και της ήττας. Ήταν συνειδητή η αποστοίχιση από τη ΓΣΕΕ, το φορέα που είναι δομημένος και υπάρχει για να συμβιβάζει τα ασυμβίβαστα, για να πλανά τους εργαζομένους πως κι εμείς και τα αφεντικά μας έχουμε τα ίδια συμφέροντα, πως μιλάμε για το ίδιο πράγμα : την “ανάπτυξη”. Ομοίως δεν θα μπορούσαμε να συναντηθούμε με το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, των οποίων η αναποτελεσματική κομματική γραμμή και λογική ήταν αυτή που οδήγησε σε ήττα την ηρωική απεργία των Χαλυβουργών της Αθήνας και δυστυχώς είναι ικανή να βάλει ταφόπλακα σε οποιονδήποτε αγώνα στους χώρους δουλειάς.

Η διαδήλωση της Καμάρας ήταν διαδήλωση ταξική. Εμείς πιστεύουμε πως η Καμάρα δεν εκφράζει ούτε θέλει να εκφράσει την αγανάκτηση των ρετιρέ των δημοσίων υπαλλήλων και των μπάτσων για τα χαμένα επιδόματα. Αυτοί ούτως ή άλλως βρίσκουν καταφύγιο στους θεσμικούς πολιτικούς και συνδικαλιστικούς φορείς που τους εκπροσωπούν εδώ και δεκαετίες. Η Καμάρα όμως είναι για τους μη προνομιούχους, για τους εργαζόμενους με μισθούς πείνας, για τους επισφαλείς και τους ανέργους, για όσους υφίστανται την πιο σκληρή εκμετάλλευση. Γι' αυτό και χαιρετίζουμε όσα πρωτοβάθμια σωματεία αλλά και τους χιλιάδες εργαζομένους ή αγωνιστές που βρέθηκαν στην Καμάρα και πορεύτηκαν στους δρόμους της Θεσσαλονίκης αυτόνομα, στηριζόμενοι στα δικά τους μόνο πόδια.

Απέναντι σε όσους επιχείρησαν να μετατρέψουν τη διαδήλωση της Καμάρας σε κομματική φιέστα και σε όσους προσπέρασαν τον πιο σημαντικό κοινωνικό αγώνα της πόλης μας πρέπει να πούμε πως τελικά το ιδιαίτερο στίγμα στη διαδήλωση της Καμάρας το έδωσε η παρουσία του Σωματείου Εργατοϋπαλλήλων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής και της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στον αγώνα της Βιο.Με., τα μπλοκ των οποίων βρέθηκαν στην κεφαλή της πορείας. Με συνθήματα όπως “ Νίκη στον αγώνα της Μεταλλευτικής, με αυτοδιαχείριση της παραγωγής” και “Η Βιομηχανική ήταν η αρχή, εμπρός για απεργία πανεργατική”, οι εργαζόμενοι και οι αλληλέγγυοι διαδήλωσαν το δίκαιο πρόταγμα της εργατικής αυτοδιαχείρισης, το μόνο πρόταγμα που μέσα από τις διαδικασίες βάσης και της άμεσης δημοκρατίας σε συνδυασμό με την γενική απεργία διαρκείας και τον ανεξάρτητο εργατικό συνδικαλισμό δίνει προοπτικές επιβίωσης και νίκης της τάξης μας στις μάχες που έρχονται.

Αυτή την ανεξάρτητη διαδήλωση της Καμάρας εμείς την κρατάμε σαν παρακαταθήκη και σαν εφαλτήριο νέων αγώνων. Για την Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης αυτός είναι ο δρόμος για να νικήσει ο λαός. Απέναντι στο συμβιβασμό και την υποταγή, τη γραφειοκρατία και το κομματικό πατρονάρισμα εμείς προτάσσουμε τους ανεξάρτητους εργατικούς αγώνες των σωματείων βάσης και των συνελεύσεων γειτονιάς, για να ορθώσει η τάξη μας το ανάστημά της στο μπόι των αναγκών μας. Και να μην κάνουμε βήμα πίσω, στις επόμενες απεργίες να μην ξαναπροσδεθούμε στο άρμα του ξεπουλημένου συνδικαλισμού, αλλά να χαράξουμε δική μας πορεία. Να μην γίνουμε ξανά ακολουθητές και χειροκροτητές, αλλά να οργανώσουμε το εργατικό κίνημα και τα εργατικά κέντρα που έχει ανάγκη η εποχή μας, για να δώσουμε απάντηση ανατρεπτική σε όσους μας θέλουν σκλάβους.

Ανακοίνωση - Κάλεσμα για τη διαδήλωση της ΔΕΘ

Τη Τρίτη 28/8 πραγματοποιήθηκε σύσκεψη για την διοργάνωση ανεξάρτητης συγκέντρωσης και πορείας εν όψιν της ΔΕΘ. Εκεί συζητήθηκαν τα εξής:

Η φετινή διαδήλωση στη ΔΕΘ έρχεται σε μια συγκυρία όπου οι διάφοροι ντόπιοι και διεθνείς φορείς που συνιστούν την εξουσιαστική πλατφόρμα, οι κυβερνήσεις, το κράτος και η ΕΕ, τα όργανα των αφεντικών, κηρύσσουν ανοιχτά τον πόλεμο στην κοινωνία, στους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους μετανάστες και όλους τους καταπιεσμένους σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής από την μισθωτή εργασία, την υγεία, την εκπαίδευση μέχρι τις ελευθερίες και τα δικαιώματα μας. Μπροστά μας δεν υπάρχουν πολλές επιλογές Ή θα σηκώσουμε το γάντι της ανατροπής τους ή θα υπακούσουμε και θα ηττηθούμε. Σε αυτή τη συγκυρία είναι που χρειάζεται περισσότερο από ποτέ ένα κοινωνικό - εργατικό κίνημα που δεν θα μασάει τα λόγια του, που με καθαρές θέσεις οι οποίες αναδεικνύουν τις ανάγκες των καταπιεσμένων διαμορφώνεται και δημιουργεί τις δομές του βήμα-βήμα στο δρόμο της αντίστασης με στόχο την ανατροπή της αθλιότητας του καπιταλισμού. 

Ένα πρώτο μαζικό ραντεβού των κοινωνικών κινημάτων θα δοθεί στην ΔΕΘ, και γι’ αυτό το λόγο εκδίδουμε κάλεσμα προς όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που θέλουν να χαράξουν έναν δρόμο στη βάση της κοινωνικής και εργατικής αυτονομίας, με σκοπό τη συγκρότηση κοινής διαδήλωσης. 

Τρία θεωρούμε ότι είναι τα βασικά σημεία που πέρα από διαφοροποιήσεις μπορούν να συγκροτήσουν μια ανεξάρτητη - περιφρουρημένη διαδήλωση με την οποία θα εκφραστεί ένα συνεκτικό πολιτικό στίγμα στη βάση των αναγκών των εργαζομένων και των ανέργων.

Η ανάγκη εργατικής και κοινωνικής αυτοοργάνωσης μέσω των διαδικασιών βάσης και άμεσης δημοκρατίας. Μέσα από τα ταξικά σωματεία βάσης στους χώρους δουλειάς και τις λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές που παλεύουν υπέρ των συμφερόντων των καταπιεσμένων σε τοπικό επίπεδο. 

Η ανάγκη υπεράσπισης και προπαγάνδας του δίκαιου προτάγματος για την εργατική αυτοδιαχείριση ως απαραίτητου σταδίου για την κοινωνία της γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης. Εκκινώντας από τους ανεξάρτητους εργατικούς συνεταιρισμούς, πρέπει να περάσουμε στον κάθε αυτό πολιτικό αγώνα για την απόσπαση των παραγωγικών δομών από τα χέρια των πλούσιων ιδιοκτητών στα χέρια των εργατών. Εδώ το παράδειγμα αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗΣ δείχνει το δρόμο. Ώστε να δημιουργηθεί η βάση ανατροπής του κοινωνικού συσχετισμού στο σύνολο της κοινωνίας και όλοι οι διαμεσολαβημένοι φορείς να αντικατασταθούν από απ’ ευθείας μορφές κοινωνικής συμμετοχής και διεύθυνσης. Ωστέ να ανοίξει ο δρόμος για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Για να μπορέσουν όχι μόνο να συμβούν τα παραπάνω αλλά να υπάρξει απλά ένα πεδίο να ζυμωθούν με τον κόσμο των καταπιεσμένων, χρειάζεται η ελάχιστη συνείδηση του τέλους των αυταπατών. Χρειάζεται η ολοκληρωτική αποστοίχιση από τους ίδιους τους θεσμούς μεσολάβησης και λαμογιάς του εργατικού ξεπεσμού. Καμία σχέση με τους θεσμούς της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και των λοιπών εργατοπατέρων δεν πρέπει να νοιώθει όποιος είναι εργαζόμενος με διάθεση πάλης. Απαραίτητη προϋπόθεση για την ανασύσταση ενός μαχητικού εργατικού κινήματος είναι αυτό να μην έχει εμποτιστεί από τη σαπίλα των θεσμικών οργάνων του αστικού συνδικαλισμού. Των ανθρώπων που ήταν περισσότερο πολιτικοί και ελάχιστα -εάν υπήρξαν ποτέ- εργάτες. Αγωνιζόμαστε, λοιπόν, για ένα εργατικό κίνημα στα χέρια των ίδιων εργατών, ανεξάρτητο και μαχητικό από τους θεσμούς του κράτους και του κεφαλαίου.

Με βάση τα παραπάνω προτείνουμε στους εργαζόμενους,τους ανέργους, και στις δυνάμεις του κινήματος τα εξής:

Ανεξάρτητη συγκέντρωση στις 8 Σεπτέμβρη στη Καμάρα στις 18.00

Ανεξάρτητη διαδήλωση από τη Καμάρα με το εξής δρομολόγιο: ΚΑΜΑΡΑ-ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ-ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΝΙΚΗΣ-ΔΕΘ και κατόπιν επιστροφή στη Καμάρα.

Κοινή περιφρούρηση της διαδήλωσης καθ' όλη τη διάρκειά της

ΚΙΝΗΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ & ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

Αφίσα για τη διαδήλωση στη ΔΕΘ

Σύσκεψη για την συνδιοργάνωση της διαδήλωσης της Δ.Ε.Θ.

Στις σημερινές συνθήκες, όπου οι διάφοροι ντόπιοι και διεθνείς φορείς που συνιστούν την εξουσιαστική πλατφόρμα, κηρύσσουν ανοιχτά τον πόλεμο στην κοινωνία, στους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους μετανάστες και όλους τους καταπιεσμένους, δεν υπάρχουν μπροστά μας πολλές επιλογές. Ή θα σηκώσουμε το γάντι ή θα υπακούσουμε και θα ηττηθούμε. Σε αυτή τη συγκυρία είναι που χρειάζεται περισσότερο από ποτέ ένα κοινωνικό - εργατικό κίνημα που δεν θα μασάει τα λόγια του, που με καθαρές θέσεις οι οποίες αναδεικνύουν τις ανάγκες των καταπιεσμένων διαμορφώνεται και δημιουργεί τις δομές του βήμα-βήμα στο δρόμο της αντίστασης με στόχο την ανατροπή της αθλιότητας. 

Ένα πρώτο μαζικό ραντεβού των κοινωνικών κινημάτων θα δοθεί στην ΔΕΘ, και γι’ αυτό το λόγο εκδίδουμε κάλεσμα προς όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που θέλουν να χαράξουν έναν δρόμο στη βάση της κοινωνικής και εργατικής αυτονομίας, με σκοπό τη συγκρότηση κοινής διαδήλωσης. 

Τρία θεωρούμε ότι είναι τα βασικά σημεία που πέρα από διαφοροποιήσεις μπορούν να συγκροτήσουν μια ανεξάρτητη - περιφρουρημένη διαδήλωση με την οποία θα εκφραστεί ένα συνεκτικό πολιτικό στίγμα στη βάση των αναγκών των εργαζομένων και των ανέργων. 

Η ανάγκη εργατικής και κοινωνικής αυτοοργάνωσης μέσω των διαδικασιών βάσης και άμεσης δημοκρατίας. Μέσα από τα ταξικά σωματεία βάσης στους χώρους δουλειάς και τις λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές που παλεύουν υπέρ των συμφερόντων των φτωχών σε τοπικό επίπεδο. 

Η ανάγκη υπεράσπισης και προπαγάνδας του δίκαιου προτάγματος για την εργατική αυτοδιαχείριση ως απαραίτητου σταδίου για την κοινωνία της γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης. Εκκινώντας από τους ανεξάρτητους εργατικούς συνεταιρισμούς, πρέπει να περάσουμε στον κάθε αυτό πολιτικό αγώνα για την απόσπαση των παραγωγικών δομών από τα χέρια των πλούσιων ιδιοκτητών στα χέρια των εργατών. Εδώ το παράδειγμα αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗΣ δείχνει το δρόμο. Ώστε να δημιουργηθεί η βάση ανατροπής του κοινωνικού συσχετισμού στο σύνολο της κοινωνίας και όλοι οι διαμεσολαβημένοι φορείς να αντικατασταθούν από απ’ ευθείας μορφές κοινωνικής συμμετοχής και διεύθυνσης. 

Για να μπορέσουν όχι μόνο να συμβούν τα παραπάνω αλλά να υπάρξει απλά ένα πεδίο να ζυμωθούν με τον κόσμο των καταπιεσμένων, χρειάζεται η ελάχιστη συνείδηση του τέλους των αυταπατών. Χρειάζεται η ολοκληρωτική αποστοίχιση από τους ίδιους τους θεσμούς μεσολάβησης και λαμογιάς του εργατικού ξεπεσμού. Καμία σχέση με τους θεσμούς της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και των λοιπών εργατοπατέρων δεν πρέπει να νοιώθει όποιος είναι εργαζόμενος με διάθεση πάλης. Απαραίτητη προϋπόθεση για την ανασύσταση ενός μαχητικού εργατικού κινήματος είναι αυτό να μην έχει εμποτιστεί από τη σαπίλα των θεσμικών οργάνων του αστικού συνδικαλισμού. Των ανθρώπων που ήταν περισσότερο πολιτικοί και ελάχιστα -εάν υπήρξαν ποτέ- εργάτες. 

Με βάση αυτές τις 3 προκείμενες καλούμε σε σύσκεψη διοργάνωσης κοινής ανεξάρτητης διαδήλωσης με όποια πολιτική δύναμη, εργατικό σωματείο, πρωτοβουλία ανέργων, και ατόμων συμφωνεί στο παραπάνω πλαίσιο. 

Τρίτη 28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 19.00 Ε.Κ.Θ. 

ΚΕΧΑ

Πιο δυνατά, πιο ριζοσπαστικά, πιο αποφασισμένα

Aνακοίνωση της Κίνησης Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης για τον αγώνα στην Βιομηχανική Μεταλλευτική

20/7/2012

Η συμμετοχή του κόσμου στη συνέλευση της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής που έλαβε χώρα την Τετάρτη 18 Ιουλίου στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης έδειξε ότι μπορεί να γίνει το πρώτο βήμα διαμόρφωσης των όρων, για τη δημιουργία ενός εργατικού και κοινωνικού κινήματος το οποίο αδιαμεσολάβητα, ριζοσπαστικά και αποφασισμένα θα θέσει τις δικές του προτάσεις στο δημόσιο χώρο. Προτάσεις όπως η Εργατική Αυτοδιαχείριση που αποτελούν το πιο φωτεινό σημάδι ελπίδας για όλους τους καταπιεσμένους στην προσπάθειά τους να πάρουν την κλεμμένη τους ζωή, ξανά στα χέρια τους. 

Είναι αυτό το ριζοσπαστικό και ταυτόχρονα εύλογο επιχείρημα της Εργατικής Αυτοδιεύθυνσης που κατάφερε να συγκεντρώσει ακόμα περισσότερο κόσμο την Τετάρτη, την πιο ζεστή μέρα του χρόνου, στα υπόγεια του Εργατικού Κέντρου. 

Είναι αυτή η ριζοσπαστική και ακηδεμόνευτη πρόταση ρήξης που υπερψήφισε το Σωματείο των Εργαζομένων στη ΒΙΟ.ΜΕΤΑΛ. που μπορεί να επανασυσπειρώσει τον κατακερματισμένο εργατικό και κοινωνικό ιστό σε θέσεις μάχιμου ανταγωνισμού με το σημερινό ληστρικό και εκμεταλλευτικόγια τις ανάγκες μας παράδειγμα παραγωγής που  οδήγησε συνειδητά στο αποτέλεσμα της διάλυσης των όρων ζωής της εργατικής πλειοψηφίας. 

Δεν είναι δε για μας καθόλου τυχαίο ότι το Σωματείο και οι εργαζόμενοι φτάσανε σε αυτή την απόφαση αφού είχαν καταστήσει ανενεργή και τυπική τη λειτουργία του διοικητικού συμβουλίου του Σωματείου εδώ και δυόμιση χρόνια, και λειτουργούσαν αμεσοδημοκρατικά μέσα από γενικές συνελεύσεις. Η μορφή συναπόφασης και δράσης δεν είναι ποτέ άσχετη με το τελικό περιεχόμενο, και είναι μέσα από μορφές εργατικής άμεσης δημοκρατίας που μπορούν οι εργαζόμενοι να λειτουργήσουν ακηδεμόνευτα έξω από το πλαίσιο της ποδηγέτησης της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας είτε του κρατικού είτε του κομματικού συνδικαλισμού. 

Μέσα από τις δράσεις της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης μπορούν να εκφραστούν ευρύτερα από το σύνολο των όποιων οργανωμένων πολιτικών πρωτοβουλιών εργατικά στρώματα. Με την υπεράσπιση του πλαισίου του Σωματείου, για την Εργατική Αυτοδιαχείριση, ουσιαστικά απευθύνουμε το πιο ζωντανό κάλεσμα στην εργατική τάξη. Μέσα από την ίδια διαδικασία θα κριθεί σε έναν βαθμό και πια τμήματα του μάχιμου εργατικού κινήματος είναι έτοιμα να συμμετέχουν στη σύγκρουση αυτού αλλά και των επικείμενων εργατικών αγώνων με το πρόσημο όχι της ξεθυμασμένης διαμεσολάβησης αλλά της αδιάλλακτης ριζοσπαστικότητας που κυοφορείται στις διαδικασίες συγκρότησης του πόλου για ένα Ανεξάρτητο Εργατικό Κίνημα, και των Αντιθεσμών του, στη κατεύθυνση της Εργατικής Αυτοδιαχείρισης ως παιδαγωγικής και πρώτο βήμα στη Γενικευμένη Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση. 

ΚΙΝΗΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ & ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

Concernant la lutte a VIOMIHANIKI METALLEYTIKI (Industrie miniere) a Thessalonique

L’administration de VIOMIHANIKI METALLEYTIKI, une subsidiaire de FIlkeram-Johnson, a abandonne l’usine depuis mai 2011, ainsi que ses travailleurs et travailleuses. En reponse, les travailleurs et travailleuses de l’usine ont cesse le travail (epishesi ergasias : le droit legal des travailleurs et travailleuses de cesser le travail si leur employeur cesse de les payer) depuis septembre 2011. Le syndicat ouvrier a Viomihaniki Metalleutiki a organise 40 travailleurs et travailleuses, dont tous et toutes sont, a date (un an apres la fermeture de l’usine), actifs et actives, prenant des « shifts » a l’usine pour s’assurer qu’aucun equipement n’est retire par l’administration ou vole. Tous les travailleurs et toutes les travailleuses participent aussi aux Assemblees Generales.

La proposition du syndicat afin de sortir de ce cul de sac – comme l’administration a affirme que l’usine ne rouvrirait pas, en raison d’un manque de fond – est de prendre l’usine sous controle ouvrier, une proposition votee par 98% des travailleurs et travailleuses a l’Assemblee Generale. Plus precisement, ils et elles demandent que l’usine soit passee aux travailleurs et travailleuses et demandent a toute l’administration et aux salarie-e-s assis et assises dans le conseil d’administration de demissionner, avec aucune creance sur la future autogestion par les travailleurs et travailleuses de l’usine. En ce qui a trait au capital initial, qui est necessaire pour l’operation de l’usine, la proposition des travailleurs et travailleuses est que l’Organisation d’Emploi de la Main-d’?uvre Grecque (OAED) leur paie en avance les sommes qui leur sont deja dues apres avoir ete licencie-e-s. Enfin, les travailleurs et travailleuses de Viomihaniki Metalleutiki reclament l’introduction d’un statut legal pour les entreprises cooperatives, afin que leur propre initiative et celles dans le futur soit couvertes legalement.

Dans la lutte des travailleuses et travailleurs de Viomihaniki Metalleutiki, a part de la valeur evidente par elle-meme que nous observons dans chaque lutte et revendication ouvriere, nous reconnaissons egalement une valeur additionnelle, qui comprend exactement cette proposition d’autogestion. Nous croyons que l’occupation et le refonctionnement des usines et des entreprises par leurs travailleurs et travailleuses est la seule proposition realiste alternative face a l’exploitation sans cesse croissante de la classe ouvriere. L’auto-organisation des usines qui ferment est la seule proposition qui a la force de mobiliser la classe ouvriere – qui, vivant sous la menace constante de la perte d’emploi, ne peut pas trouver de moyen par lequel elle peut resister. Nous savons que les difficultes auxquelles nous devrons faire face dans la lutte pour l’autogestion de l’usine sont nombreuses, puisque l’Etat et le Capital prendront fermement position contre – comme une victoire possible pourrait creer un precedent et un exemple pour toute autre lutte dans le pays. Encore, la question de quelles mains repose la production devient une question de vie ou de mort pour une classe ouvriere poussee a la degradation. Pour cette raison, les luttes ouvrieres orientees dans cette direction et les forces se positionnant en solidarite a ces luttes devraient etre pretes a entrer en confrontation avec l’Etat et l’administration afin de materialiser l’occupation des moyens de production et l’autogestion ouvriere.

Nous appelons chaque syndicat, organisation et travailleur et travailleuse a se tenir debout en solidarite avec la lutte des travailleurs et travailleuses de VIOMIHANIKI METALLEYTIKI et a supporter activement les travailleurs et travailleuses autant financierement que politiquement.

Mouvement pour l’Emancipation et l’Auto-organisation des Travailleurs et Travailleuses

* Traduction du Blogue du Collectif Emma Goldman

¿No podéis vosotros? ¡Nosotros sí podemos! Por la autogestión de la fábrica de Viomijanikí Metaleftikí (Industrial Minera) en Tesalónica

¿No podéis vosotros? ¡Nosotros sí podemos!

Comunicado del Movimiento por la Emancipación y la Autogestión de los Trabajadores sobre la lucha en la empresa Viomijanikí Metaleftikí (Industrial Minera) en Tesalónica.

La Administración de Viomijanikí Metaleftikí, una filial de Filkeram-Johnson, ha abandonado la fábrica de la empresa desde mayo de 2011 junto con sus trabajadores. En respuesta, los trabajadores de la fábrica se han abstenido de trabajar desde septiembre de 2011. El sindicato de trabajadores de Viomijanikí Metaleftikí ha organizado un equipo de 40 obreros, con actividad hasta la fecha (un año después del cierre de la fábrica), para asegurarse de que los administradores no sacan o roban equipamiento de la fábrica. Todos los trabajadores también participan en la Asamblea General.

La propuesta del sindicato para escapar de este punto muerto (mientras los administradores han dejado claro que la fábrica no se reabrirá debido a la falta de fondos) es que la fábrica pase a ser controlada por los trabajadores, una propuesta votada por el 98% de los asistentes a la Asamblea General. Más específicamente, solicitaron que la fábrica fuera transferida a los trabajadores y que todos los miembros de la administración y los trabajadores sentados en el consejo de administración dimitieran, sin ninguna exigencia a la futura administración obrera de la fábrica.

Con respecto al capital inicial, que es necesario para la operatividad de la fábrica, la propuesta de los trabajadores es que el Instituto Nacional de Empleo (OAED) les pague por adelantado las sumas a las que de todas formas tenían derecho.

Finalmente los trabajadores de Viomijanikí Metaleftikí exigen la introducción en la legislación de una categoría legal para empresas cooperativas, para que la suya y otras futuras iniciativas puedan tener cobertura legal.

Nosotros, en la lucha de los trabajadores de Viomijanikí Metaleftikí , aparte del evidente valor que vemos en la lucha y las demandas de todos los trabajadores, también reconocemos un valor adicionar que se resume perfectamente en el esta propuesta de autogestión. Creemos que la ocupación y el regreso a la actividad de las fábricas por parte de los trabajadores es la única propuesta alternativa realista para encarar la explotación en aumento de la clase trabajadora. La auto-organización de las fábricas que cierran es la única propuesta que tiene la fuerza para movilizar a la clase trabajadora que, viviendo bajo la continua amenaza del desempleo, no ve la manera de poder resistir.

Sabemos que las dificultades que encaramos en la lucha por la autogestión de la fábrica son muchas, ya que el Estado y el Capital se le opondrán con rabia, dado que una posible victoria podría crear un precedente y un ejemplo para cualquier otra lucha en el país. Sin embargo, la cuestión de en qué manos cae la producción, hoy se convierte en una cuestión de vida o muerte para una clase trabajadora empujada a la indigencia. Por esta razón, las luchas de los trabajadores que están orientadas a esta dirección, así como las fuerzas solidarias con ellas, deben ser preparadas para luchar con el Estado y la Administración (patronal) para materializar la ocupación de los medios de producción y la autogestión obrera.

Hacemos un llamamiento a todos los sindicatos, organizaciones y trabajadores para que se levanten en solidaridad con la lucha de los obreros de Viomijanikí Metaleftikí y a llevar a cabo un apoyo activo a los trabajadores tanto a nivel financiero como político.

Asamblea abierta: Miércoles, 11 de julio de 2012, a las 18:00h, en el Centro de Trabajo de Tesalónica.

Movimiento por la Emancipación y la Autogestión de los Trabajadores

El texto en griego.

Traducción del cartel (foto):

¿No podéis vosotros? ¡Nosotros sí podemos!

Los trabajadores en Viomijanikí Metaleftikí estamos luchando por que la fábrica pase de las manos del Capital a manos de los trabajadores.

Sin cobrar desde mayo de 2011, absteniéndonos del trabajo y con grandes problemas de supervivencia, estamos luchando por mantener viva una empresa de producción de materiales de construcción muy activa, y por que los trabajadores mantengan su dignidad y la moral alta, frente a la vorágine (ofensiva) del Capital local y extranjero.

¡Luchamos por demostrar en la práctica que nosotros, los trabajadores podemos sin patrones!

¡Luchamos por demostrar que si ellos no pueden, nosotros podemos sin ellos y lo vamos a conseguir!

Sindicato de trabajadores/obreros de Viomijanikí Metaleftikí