Η ταξική σύγκρουση ανοίγει περάσματα. Η οικονομική κρίση τράβηξε βίαια την κουρτίνα πίσω από την οποία στοιβάζονταν επιμελώς επί χρόνια τα υλικά κατασκευής της κοινωνικής συναίνεσης στα σχέδια του μπλοκ εξουσίας.
Το κεφάλαιο σε πλήρη συνεννόηση με το πολιτικό προσωπικό του κράτους και τους διεθνής οικονομικούς και πολιτικούς οργανισμούς (ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ε.Ε) ταξικά συγκροτημένο είδε την κρίση σαν την μεγαλύτερη ευκαιρία για να εξαπολύσει την τελική του επίθεση με στόχο να καταφέρει το ολοκληρωτικό χτύπημα στις δυνάμεις της εργασίας αλλά και στην κοινωνία ευρύτερα. Έτσι με πρόσχημα την «οικονομική ύφεση» εξαπέλυσε το μεγαλύτερο πογκρόμ στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων, τα τελευταία 30 χρόνια. Ειδικότερα, Με τη προσφυγή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στο «μηχανισμό στήριξης» της ΕΕ και του ΔΝΤ, κλιμακώνεται ακόμη περισσότερο η ιστορικών διαστάσεων επίθεση στα δικαιώματα μας. Οι δεσμεύσεις που αναλαμβάνει η κυβέρνηση για να μπορέσει να εισπράξει την οικονομική βοήθεια αποτελούν πισωγύρισμα δεκαετιών για όλους εμάς. Τα βασικά μέτρα προβλέπουν:
Στο δημόσιο τομέα πάγωμα των μισθών για 3 χρόνια, κόβονται δώρα Πασχα, Χριστουγέννων, κόβονται τα επιδόματα.
Στον ιδιωτικό τομέα, πάγωμα στους μισθούς για 3 χρόνια, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Αύξηση του ορίου απολύσεων από 2% σε 4%. Καταργούνται επιδόματα και βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Ρίχνουν τον βασικό μισθό σε 600Ε μεικτά για εργαζόμενους κάτω των 25 ετών. Ενώ παράλληλα μειώνονται οι αποζημιώσεις σε περίπτωση απόλυσης. Καταργούνται στην πράξη τα εργατικά όργανα επιδιαιτησίας (Επιθεώρηση Εργασίας κλπ.)
Στους συνταξιούχους μειώνονται οι συντάξεις και τα δώρα, ενώ θεσπίζουν κατώτερη σύνταξη τα 360Ε.
Νέα αύξηση κατά 2% του ΦΠΑ (σύνολο 4% για το 2010) που τον ανεβάζει στο 23%, και των φόρων κατανάλωσης.
Με λίγα λόγια μειώνουν ριζικά το ήδη χτυπημένο εργατικό εισόδημα οδηγώντας σε αδιέξοδο και σε πιθανή πτώχευση χιλιάδες οικογένειες. Ακόμη η εισαγωγή της έννοιας σύνδεσης της σύνταξης με το προσδόκιμο ζωής φέρνει αντιμέτωπη την κοινωνία με μια φασίζουσα αντίληψη για δουλειά μέχρι θανάτου. Πρόκειται για μέτρα ολοκληρωτικής λεηλασίας του εισοδήματος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Γίνεται σαφές από τις εξαγγελίες ότι τα μέτρα αυτά δεν είναι προσωρινά, αποτελούν αντιθέτως την εικόνα που έχει η εξουσία για το μέλλον. Το νέο μη-μέλλον που επισταμένα μας ετοιμάζουν.
Δε χωρά καμία αμφιβολία πως τα μέτρα αυτά αποτελούσαν το κρυφό πόθο του κεφαλαίου στο σύνολο του- μικρού και μεγάλου. Πυρήνας τους η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, που σημαίνει και αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των ίδιων των εργαζομένων. Είναι προς όφελος του κεφαλαίου γιατί ο πλούτος που παράγουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και ο κλεμμένος πλούτος από την άγρια φορομπειξία όλο και λιγότερο θα επιστρέφει υπό τη μορφή δημοσίων δαπανών σε εμάς. Αντιθέτως θα διατίθεται προς όφελος αναπτυξιακών έργων προς όφελος του κεφαλαίου, για επιχορηγήσεις «ατομικής πρωτοβουλίας», για διαγραφή χρεών και φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου, για ενίσχυση του συλλογικού καπιταλιστή – κράτους. Για το πέρασμα αυτής της πολιτικής επιστρατεύονται όλες οι δυνάμεις και εφεδρείες τις αστικής πολιτικής, από τον Μητσοτάκη ως το Σημίτη, από τον Αλέκο Παπαδόπουλο, τους «Έλληνες – Μπερλουσκόνι» (Βγενόπουλο και άλλους), ως το ακροδεξιό δεκανίκι του συστήματος, το ΛΑΟΣ. Δε χωρά καμία αμφιβολία πως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την ανοιχτή στήριξη της ΝΔ- ΛΑΟΣ- ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ πήρε μια καθαρά ταξική επιλογή! Όσο και αν προσπαθούν να εξωραΐσουν τη κατάσταση ξέρουμε όλοι μας καλά τι σημαίνει ΔΝΤ: Όπου και αν πέρασε άφησε πίσω του «καμένη γη», αναιρώντας δικαιώματα και κατακτήσεις, σπρώχνοντας τους εργαζόμενους σε έναν εξοντωτικό αγώνα επιβίωσης.
Είναι σαφές πως η μάχη που έχουμε μπροστά μας είναι κρίσιμη. Δεν αφορά μια μάχη μόνο για το μεροκάματο και τις συντάξεις. Είναι μια μάχη που αφορά το σύνολο της καθημερινότητας και μέλλοντος μας. Δε πρέπει να επιτρέψουμε την επιβολή της κοινωνικής βαρβαρότητας. Απέναντι σε όλους αυτούς που σπέρνουν την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία. Στους απολογητές του συστήματος που προσπαθούν να μας πείσουν πως τα μέτρα αποτελούν μονόδρομο. Απαντάμε πως σήμερα απαιτείται και υπάρχει και ένας άλλος δρόμος, αυτός του ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΞΕΣΗΚΩΜΟΥ. Της κλιμάκωσης των απεργιακών κινητοποιήσεων, πανεργατικών και κλαδικών, τη διεύρυνση των κλάδων που κινητοποιούνται, την οικοδόμηση δεσμών αλληλεγγύης και κοινής δράσης όλων των εργαζομένων. Σε μια τέτοια κατάσταση ο γραφειοκρατικός και αστικοποιημένος συνδικαλισμός των ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ ούτε θέλει, ούτε μπορεί να δώσει τόνο αγώνα και κλιμάκωσης ενάντια στη λαίλαπα των αντεργατικών μέτρων που μας φέρνουν. Με τη τοποθέτηση και την ευρύτερη στάση τους, προσπαθούν να διαμορφώσουν κλίμα αποδοχής των μέτρων ως «αναγκαίο κακό». Όχι μόνο δε μπορούν να δώσουν αγωνιστικό στίγμα μπροστά σε αυτή την ιστορική μάχη αλλά την υπονομεύουν αποφασιστικά. Τέλος νικηφόρα αγωνιστική απάντηση δεν μπορούν να δώσουν ούτε το ΠΑΜΕ(θεωρώντας πως οι αγώνες μας δεν μπορούν να νικούν στο σήμερα αν δεν έχει την οργανωτική και πολιτική ηγεμονία σε αυτούς, αποκλείοντας έτσι την ενωτική αγωνιστική δράση στην βάση των συμφερόντων μας) αλλά ούτε και άλλα τμήματα τόσο της μετωπικής αριστεράς, όσο και του εργατικού κινήματος όσο δεν απαγκιστρώνονται από την ηγεμονία του επίσημου συνδικαλισμού.
Η αναγκαία απάντηση μπορεί να έρθει μόνο μέσα από τη ριζική ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Μέσα από τον οριζόντιο συντονισμό των γενικών συνελεύσεων των σωματείων των πρωτοβάθμιων σωματείων, μέσα από τη κοινή δράση στα κινήματα και τους αγώνες που αναπτύσσονται σε κλάδους και μέτωπα, τη συσπείρωση μέσα από πολύμορφες εργατικές συλλογικότητες και αγωνιστικές πρωτοβουλίες. Σήμερα πάνω απ’ όλα είναι αναγκαία η ενότητα μας και όχι των κομματικών- συνδικαλιστικών ηγεσιών. Στο ίδιο πλαίσιο ασκούμε την κριτική μας στην αρχικά θετική κίνηση συντονισμού των πρωτοβάθμιων Σωματείων. Πρέπει το Συντονιστικό να πάρει τα χαρακτηριστικά ενός ακηδεμόνευτου εργατικού πόλου Αγώνα το οποίο θα καθορίζει τη στάση του με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων και όχι να μεταβληθεί σε ένα μικρο-κοινοβούλιο της κοινοβουλευτικής και μη Αριστεράς.
Αυτή τη νέα συνθήκη βιοπολιτικής διαχείρισης της εξουσίας που ταυτίζεται με τον όρο “μη-μέλλον” είναι που προσπαθεί να οριοθετήσει το πολιτικό-οικονομικό και τελικά κοινωνικό “new deal» που επιχειρείται από το σύνολο του μπλοκ εξουσίας. Το τέλος της μεταπολίτευσης που σηματοδότησε τη νέα εποχή αποτελεί ζήτημα τόσο για την εξουσία όσο και για το ευρύτερο ανταγωνιστικό ζήτημα. Ασφαλώς από διαφορετικές οπτικές. Η εξουσία προσπαθεί να αντικαταστήσει το εκφυλισμένο πλέγμα άσκησης και διαχείρισης της εξουσίας όπως αυτό εμφανίστηκε από το 1974 κι έπειτα. Πρέπει να εφεύρει τους νέους θεσμούς ενσωμάτωσης, που θα παίξουν τον ισορροπιστικό ρόλο των παλαιών μαζικών κομμάτων, συνδικαλιστικών οργανώσεων και αγωγών εκπροσώπησης του πλήθους. Το κίνημα από την άλλη προσπαθεί να μπολιάσει την κοινωνία με τις έννοιες της Άμεσης Δημοκρατίας, της Χειραφέτησης και της Αυτοοργάνωσης. Είναι αυτή η προοπτική που προσπαθεί να προλάβει το “new deal” του μπλοκ εξουσίας.
Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ & ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ, για την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ & ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ.
Η οικονομική κρίση θέτει de facto το ζήτημα όχι μόνο της χρεοκοπίας των εφαρμοσμένων τρόπων βιοπολιτικής διαχείρισης του καπιταλισμού όπως αναπτύχθηκαν τον περασμένο αιώνα (σοσιαλδημοκρατία-νεοφιλελευθερισμός) αλλά τη δυναμική της χρεοκοπίας του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Η κατάρρευση από τη μία των θεσμών ενσωμάτωσης (που αποδεικνύει το δομικό θάνατο της σοσιαλδημοκρατίας σαν διαπραγματευτική δυνατότητα, αφού δεν υπάρχει τίποτα προς διαπραγμάτευση) και ο ολοκληρωτικός πόλεμος που διεξάγουν κράτος και κεφάλαιο από την άλλη στο σύνολο της κοινωνίας στην προσπάθεια να θεμελιωθεί το «κράτος-ασφάλειας» πάνω στα ερείπια του «κράτους-πρόνοιας» σηματοδοτεί όχι μόνο κοινωνικές εκρήξεις αλλά και την ανάδειξη σε πρωταγωνιστικό ρόλο στο πολιτικό σκηνικό της ίδιας της εργατικής τάξης, της ίδιας της κοινωνίας που συγκρούεται απαλλαγμένη από τα βαρίδια των καθοδηγητών και των αντιπροσώπων.
Είναι αυτή η προοπτική που φοβίζει τα αφεντικά, είναι αυτός ο παράγοντας της νέας εποχής μετά τη μεταπολίτευση που τρέμουν την ανάπτυξή του, άλλωστε πρώτα δείγματα της λογικής του είδαν κατά τη διάρκεια του πρώτου ανοργάνωτου ξεσπάσματος το Δεκέμβρη του 2008.
Γιατί όμως αυτή η λογική αποτελεί για εμάς μια πλήρη διέξοδο; Η προοπτική της Αυτοοργάνωσης της Άμεσης Δημοκρατίας και της Εργατικής Χειραφέτησης είναι αναγκαία συνθήκη για την πλήρωση του διπλού στόχου της Εργατικής Αυτοάμυνας & Αντεπίθεσης. Οι κάθετες τομές στο σώμα του συνδικαλιστικού Λεβιάθαν και οι οριζόντιες δομές της απελευθερωτικής προοπτικής προυποθέτουν την συμμετοχή στις αποφάσεις της Βάσης των Εργαζομένων. Ζητά εργαζόμενους και άνεργους με πίστη στις δομές που χτίζουν αλλά και στο περιεχόμενο της πολιτικής που παράγουν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους. Είναι η διαδικασία που μπορεί να συγκροτήσει έναν άλλο πόλο στο εργατικό κίνημα πέρα από τη ξεπουλημένη ΓΣΕΕ και τον κομματικό στρατό του ΠΑΜΕ στη λογική της Εργατικής Αυτοάμυνας απέναντι στην επίθεση της Εργοδοσίας αλλά και την ανάπτυξη της Εργατικής & Κοινωνικής Αντεπίθεσης με στόχο την Ανατροπή του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος στο σύνολό του. Με όρους όχι ιδεολογικής προκατασκευής αλλά σαν επιστέγασμα των αναγκών των εργαζόμενων για τη διασφάλιση ενός καλύτερου μέλλοντος σε μια ελεύθερη κοινωνία, απαλλαγμένη από τη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΑΣ
Η πρόταση που καταθέτουμε στο εργατικό κίνημα μεταφέρει κάποια βασικά χαρακτηριστικά που θεωρούμε απαραίτητα έτσι ώστε το εργατικό κίνημα να κατευθύνεται σε πραγματικά νικηφόρους, αποτελεσματικούς και συνάμα επαναστατικούς αγώνες.
α.) αποδόμηση του ιδεολογήματος της αστικής τάξης που επανέρχεται σε περίοδο κρίσης στο προσκήνιο περί “εθνικής ενότητας”. Δεν υφίσταται εθνική ενότητα, υπάρχει μόνο η εργατική τάξη και το κεφάλαιο τα συμφέροντα των οποίων είναι δια παντός αντίθετα και μόνο η επικράτηση του ενός επί του άλλου είναι ρεαλιστική λύση.
β.) βάθεμα της κρίσης στην κατεύθυνση της εργατικής εξέγερσης και ολικής ανατροπής του καπιταλιστικού υπάρχοντος. Γνωρίζουμε ότι όσο υπάρχει καπιταλισμός θα υπάρχει και εκμετάλλευση. Αυτό σημαίνει ότι βλέπουμε την κρίση σαν ευκαιρία μετατροπής της από οικονομικό εργαλείο του κεφαλαίου προς εκβιασμό των εργαζομένων, σε μια πολιτική και κοινωνική κρίση που θα μας βγάλει σε θέσεις επαναστατικής και ριζοσπαστικής σύγκρουσης με τον καπιταλισμό.
γ.) Ξεκάθαρη και συνολική καταδίκη της ΓΣΕΕ σαν ταξικό αντίπαλο και προκεχωρυμένο φυλάκιο της αστικής τάξης στο εργατικό, προλεταριακό κίνημα. Κριτική στην ηγεσία του ΠΑΜΕ σαν γραφειοκρατικό και αναποτελεσματικό οργανισμό που δεν διεκδικεί άμεσες εργατικές νίκες που θα ανοίξουν τον δρόμο στη ανατροπή του καπιταλιστικού υπάρχοντος.
δ.) αμεσοδημοκρατία άμεση, δυναμική και κοινωνική δράση. Συμμετοχή στα πρωτοβάθμια σωματεία, αγώνας άμεσος προπαγανδιστικός και διεκδικητικός/κοινωνικός και αυτοτελή πολιτική δράση πέρα από τα σωματεία σε κοινό πνεύμα με αυτά. Προσπάθεια συντονισμού όλων των πρωτοβάθμιων πέρα από τη ΓΣΕΕ.
ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΡΑ
Θεωρούμε ότι η Γενική Απεργία Διαρκείας είναι ένα από τα ισχυρότερα όπλα της εργατικής τάξης στην κατεύθυνση εκβιασμού του κράτους και της εργοδοσίας, πρέπει να τονίσουμε όμως ότι όπως και όλες μας οι θέσεις, δεν αποτελούν αιτήματα προς το αστικό μπλοκ εξουσίας ακόμα κι αν πρόκειται για τη ΓΣΕΕ. Δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι η ΓΣΕΕ θα σηκώσει το βάρος ενός αγώνα που μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες διαδικασίες έκφρασης της συσσωρευμένης οργής. Γι’ αυτό αναλαμβάνουμε πρωτοβουλία για την από-τα-κάτω οργάνωση της μιας πετυχημένης ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ, αποφασισμένη από τους ίδιους τους εργαζόμενους στις διαδικασίες Βάσης, στις ίδιες τις κυψέλες οργάνωσης της εργατικής ΟΡΓΗΣ.
1-6-2010
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου