ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ,
ΝΑ ΑΝΑΤΕΙΛΕΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ
Από τις 20 Οκτώβρη με την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, η κυβέρνηση, ικανοποιώντας πάγιες επιδιώξεις των επιχειρήσεων και της εργοδοσίας και τηρώντας συνεπώς τα συμφωνηθέντα με Ε.Ε. και ΔΝΤ, επιχειρεί να στριμώξει την εργατική τάξη της χώρας σε μια νέα εποχή. Χωρίς κανέναν δισταγμό σχετικό με τη συνταγματική νομιμότητα, ως εξουσία που υπερισχύει καταλύοντας τους δικούς της κανόνες, καταργεί οργανικές θέσεις στο Δημόσιο και εισάγει την εργασιακή εφεδρεία ενώ για τον ιδιωτικό τομέα επιφυλάσσει την κατάργηση της αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης και της επέκτασης των κλαδικών συμβάσεων. Με μια πρώτη ανάγνωση οι ως άνω ρυθμίσες σημαίνουν συγκεκριμένα πράγματα : απολύσεις, ανεργία, μειώσεις μισθών.
Στο περίφημο πλέον άρθρο 37 όμως κρύβεται και ένα άλλο νόημα. Η αλλαγή των όρων διαπραγμάτευσης της εργατικής δύναμης. Κανόνας γίνεται πλέον η επιχερησιακή σύμβαση ή η ατομική διαπραγμάτευση, η διαπραγμάτευση δηλαδή επί ίσοις όροις δύο άνισων μερών, του εργαζόμενου, που το μόνο που έχει είναι η εργασία του, και του εργοδότη, που διαθέτει κεφάλαιο, επιχείρηση, ιδιοκτησία και όλου του κόσμου τους εκβιασμούς. Οι κλαδικές συμβάσεις ουσιαστικά καταργούνται, αφού ο εργοδότης δεν έχει πια κανέναν λόγο να προσέλθει σε διάλογο με το κλαδικό σωματείο, αφενός γιατί δεν υποχρεούται να εφαρμόσει σύμβαση που δεν υπέγραψε ο ίδιος κι αφετέρου γιατί κανένας δεν μπορεί να τον σύρει σε διαιτησία.
Κι εδώ τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα. Αφού λοιπόν τα κλαδικά σωματεία δεν μπορούν από σήμερα να υπογράψουν συμβάσεις, ποιος θα είναι στο εξής ο ρόλος τους; Αν μάλιστα θυμηθούμε τις προτάσεις του ΔΝΤ για κατάργηση ακόμα και της Ε.Σ.Σ.Ε., το ζήτημα προσλαμβάνει γενικότερες διαστάσεις, καθώς διαγράφεται μια ξεκάθαρη τάση να γυρίσουμε στο 1910, πριν δηλαδή γνωρίσουμε τη συλλογική διαπραγμάτευση των όρων εργασίας. Οδεύουμε τελικά μήπως σήμερα προς την κατάργηση του συνδικαλισμού, επειδή η λειτουργία των σωματείων μένει άνευ αντικειμένου; Σε αυτό το ερώτημα σίγουρα δυσκολεύονται να απαντήσουν όσες δυνάμεις βλέπουν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις απλά σαν έναν μεσολαβητή μεταξύ εργαζόμενου κι εργοδότη για μισθολογικά ζητήματα, σαν έναν διαπραγματευτή του εμπορεύματος που λέγεται εργασία.
Είναι βέβαια αλήθεια ότι ακόμα και αυτή η διαπραγμάτευση είχε ήδη από καιρό de facto καταλυθεί, αφού πρώτον, η ΓΣΕΕ πάντα έβρισκε σε κάθε διάλογο με την εργοδοσία την ευκαιρία να παραχωρήσει ολοένα και περισσότερα εργατικά δικαιώματα στο βωμό της εθνικής ανάπτυξης, και δεύτερον, είχε παγιωθεί στην πλειοψηφία των εργαζομένων η αντίληψη ότι καλύτερος εγγυητής των δικαιωμάτων τους είναι ο εργοδότης κι όχι το σωματείο, γι’ αυτό άλλωστε και σήμερα το σύνολο των συνδικαλιστικών οργανώσεων συσπειρώνει μόλις το 10 – 12% του εργαζόμενου πληθυσμού. Έτσι, ένα πολυνομοσχέδιο έρχεται να βάλει από τα πάνω τίτλους τέλους σε μια ήδη ξοφλημένη λογική «πάρε – δώσε» της ΓΣΕΕ και των παρατάξεων που συμμετέχουν σε αυτή (μη εξαιρουμένου του ΠΑΜΕ), που – ως κομμάτι του αστικού μπλοκ εξουσίας και περιφρουρητές της αστικής νομιμότητας – αρνούνται πεισματικά τη δυνατότητα της εργατικής τάξης να κάνει πολιτική για τον εαυτό της και να αμφισβητήσει την ίδια την υποταγή της εργασίας μας στο κεφάλαιο, την ίδια τη δομή, τη διαχείριση και την ιδιοκτησία της παραγωγής, και συνακόλουθα τα θεμέλια της διαδικασίας αναδιανομής του πλούτου.
Κι όσο εύκολα γίνεται τώρα αντιληπτό ότι η λαίλαπα της αντεργατικής πολιτικής δεν πρόκειται να σταματήσει σε αυτό το πολυνομοσχέδιο, άλλο τόσο είναι ευνόητο ότι για να επιβιώσει η τάξη μας πρέπει το εργατικό κίνημα να περάσει στην αντεπίθεση. Πρέπει άμεσα να δώσουμε απάντηση στις πολιτικές που θέλουν τους ανέργους να ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο διεκδικώντας μείωση του χρόνου εργασίας διασφαλίζοντας όμως ταυτόχρονα ότι όχι μόνο δεν θα μειωθεί παράλληλα κανένας μισθός, αλλά και εργασία με αξιοπρέπεια και στις απολαβές. Γι’ αυτό και πρέπει να δώσουμε ανυποχώρητη μάχη σε κάθε χώρο δουλειάς να μην ιδρυθεί ούτε ένα επιχειρησιακό σωματείο, ούτε μια επιχειρησιακή σύμβαση να μην υπογραφεί είτε από σωματείο είτε από ένωση προσώπων. Κόντρα στους νόμους που σπρώχνουν τα κλαδικά σωματεία στην «παρανομία», εμείς καλούμε όλους τους εργαζόμενους να οργανωθούν σε αυτά για να δώσουμε τέλος στον εξευτελισμό της εργατικής μας δύναμης.
Με το ίδιο πείσμα να εμποδίσουμε τις απολύσεις στην πράξη οξύνοντας τον αντιεργοδοτικό αγώνα. Σε κάθε επιχείρηση που βάζει λουκέτο να παίρνουμε την παραγωγή στα χέρια μιας και να την λειτουργούμε χωρίς αφεντικό. Απέναντι στα κάθε λογής χαράτσια να κάνουμε πράξη τη συλλογική εργατική άρνηση πληρωμών, απαντώντας στις εκβιαστικές πρωθυπουργικές κορώνες ότι καμιά πατρίδα δεν μπαίνει πάνω από τις ανάγκες μας.
Χρειαζόμαστε όμως, για να δώσουμε με πιθανότητες νίκης τις μάχες που περιμένουν να δοθούν, και ένα επαναστατικό εργατικό κίνημα που θα κάνει πέρα τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό του παρελθόντος. Να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας και να χτίσουμε τα ταξικά σωματεία βάσης που θα οργανώσουν μαζικά τους εργαζόμενους κι ανέργους, έλληνες και μετανάστες σε κάθε κλάδο. Και μαζί με τα εργατικά συμβούλια γειτονιών να προχωρήσουμε σε ανεξάρτητα εργατικά κέντρα αγώνα παντού, για να δέσουμε τις σκαλωσιές που παν να φτάσουνε τον ουρανό. Με αυτό το εργατικό κίνημα μπορούμε οι εργαζόμενοι να κάνουμε την οργή συνείδηση και, με τη γνώση ότι καμιά λύση για μας δεν έχουν να προσφέρουν οι κυβερνήσεις των από τα πάνω και τα προγράμματά τους για εθνική ανάπτυξη, να τους ανατρέψουμε. Όπως στις τελευταίες απεργίες αποδείξαμε πως μπορούμε να πλημμυρίσουμε τους δρόμους και τις πλατείες, έτσι μπορούμε και να στήσουμε τη γενική απεργία διαρκείας και να κάνουμε την εργατική εξέγερση πραγματικότητα.
Γιατί το ξέρουμε καλά, τώρα που η στέρηση κατακάθισε στα σπίτια μας, πως πρέπει να βάλουμε μπροστα τις ανάγκες μας. Να χαράξουμε τις δικές μας κόκκινες γραμμές μπροστά από τους υλικούς όρους διαβίωσής μας, τον μισθό των αναγκών μας, την μονομερή από την πλευρά του εργοδότη ασφάλιση μας, τη δημόσια υγεία και παιδεία. Και να μη δειλιάσουμε μπροστά στον εχθρό, να μη φοβηθούμε από τη δύναμη των όπλων του. Αυτή τη μάχη αξίζει να τη δώσουμε μέχρι τέλους, μέχρι να γίνουν τα σκοτάδια λάμψη.
Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης
Νοέμβριος 2011
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου