Εργαζόμενοι που συμμετέχουμε σε εργατικά σχήματα και τις Παρεμβάσεις-Κινήσεις-Συσπειρώσεις, σύντροφοι που βρισκόμαστε στη διαδικασία δημιουργίας εργατικών συλλογικοτήτων από διαφορετικούς χώρους και περιοχές της Ελλάδας, απευθυνόμαστε με αυτό το κείμενο σε κάθε σύντροφο και συναγωνιστή, που συμμετέχει στο εργατικό κίνημα προσπαθώντας να δώσει επαναστατική κατεύθυνση στις αντιστάσεις της εργατικής τάξης.
Απευθυνόμαστε με άμεσο στόχο, τη σύγκληση παναθηναϊκού, και κατόπιν πανελλαδικού μαζέματος εργατικών σχημάτων και εργατικών κινήσεων. Η ανάγκη για μας που υπογράφουμε αυτό το κάλεσμα είναι προφανής, αφού τα εργατικά σχήματα δεν έχουν συζητήσει και σχεδιάσει, περίπου εδώ και τρία χρόνια. Είναι επιτακτική η ανάγκη της συνεύρεσής τους για να επανιδρυθεί η προσπάθειά τους και να επιβεβαιωθεί η ανάγκη της ύπαρξής τους.
Η κυβέρνηση και το κεφάλαιο, με την αποφασιστική παρουσία και συνδρομή των Ε.Ε.-Δ.ΝΤ-ΕΚΤ, έχουν γυρίσει το χρόνο έναν αιώνα τουλάχιστον πίσω, σε ότι αφορά τα εργατικά δικαιώματα, συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες. Πρέπει όλο το δυναμικό των εργατικών σχημάτων να συνεκτιμήσει, να αποφασίσει και να δράσει, αναδιατάσσοντας τους πολιτικούς του στόχους, τα προγράμματά του, τα σχέδια δράσης του. Έχοντας ήδη δεχθεί απανωτές ήττες με την καταστρατήγηση κεκτημένων εργατικών δικαιωμάτων αιώνων, καλούμαστε να επαναπροσδιορίσουμε την ουσία του εργατικού αγώνα που είναι το ίδιο το περιεχόμενο αλλά και οι μορφές της πάλης του.
Άλλωστε, και αυτό είναι το κυριότερο, το ζητούμενο όχι μόνο για όλους εμάς, αλλά κυρίως για όλους τους συναδέλφους εργαζόμενους, είναι να αντιληφθούμε το χαρακτήρα και την αφετηρία της επίθεσης που δεχόμαστε. Να κατανοήσουμε πως η απόκρουση αυτής της επίθεσης δεν μπορεί να οργανωθεί με το βλέμμα στραμμένο στη 'σιγουριά' του παρελθόντος, αλλά αντίθετα να αμφισβητήσει την κυριαρχία αυτού του συστήματος, την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ανακαλύπτοντας και πάλι τις επαναστατικές μορφές οργάνωσης της εργατική τάξης.
Η προσπάθεια που αξίζει όλοι να μπούμε ενεργητικά, προκύπτει και από την ίδια την κίνηση της τάξης μας, με δεκάδες κινητοποιήσεις και απεργίες, ιδιαίτερα όλο τον προηγούμενο χρόνο, χωρίς ούτε καν την τυπική κάλυψη της ΓΣΕΕ. Αλλά ακόμα και στις απεργίες που έθετε ο αστικός συνδικαλισμός, οι εργαζόμενοι έδιναν άλλα μηνύματα από τις προθέσεις του (5η Μάη, 15η Δεκέμβρη).
Από εκεί προκύπτει για εμάς και η ανάγκη της προσπάθειας και της προετοιμασίας για τη δημιουργία άλλων εργατικών μορφών οργάνωσης. Η οποία προσπάθεια περνάει μέσα από την ρήξη και αποχώρηση, προγραμματική και οργανωτική, από το μειοψηφικό και μακριά από τους εργαζόμενους χώρο του συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Αυτή η προσπάθειά δεν πρέπει να στέκεται μόνο στο επίπεδο του τριτοβάθμιου οργάνου, αλλά θα πρέπει να διαπερνά ακόμα και από πρωτοβάθμια σωματεία. Για να προκύψει μια νέα αντικαπιταλιστική συνδικαλιστική οργάνωση της τάξης, που δε θα φοβάται να κοιτάξει κατάματα τα προβλήματα και τις καθημερινές αγωνίες της εργατικής τάξης, δε θα φοβάται τις μικρές αντιστάσεις και νίκες, αλλά μπολιάζοντας τες ταυτόχρονα και το σπόρο της ανατροπής της καθεστηκυίας τάξης.
Από αυτή την άποψη, είναι προφανές πως όπως είναι αυτή τη στιγμή συγκροτημένος ο συνδικαλιστικός χάρτης, δε μας καλύπτει απόλυτα, καμιά συνιστώσα. Ούτε η συνδιαχειριστική και ευρωπαϊκή Αυτόνομη Παρέμβαση από τη μια, ούτε και το ΠΑΜΕ. Η μεν πρώτη αντιφάσκει, συμμετέχοντας στο κίνημα και την αντίσταση, αλλά και ταυτόχρονα στην ενεργή διαχείριση σε σωματεία αλλά και δήμους, με το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.
Το δε δεύτερο, προτάσσει τον δια της οργανωτικής αποχής και απομόνωσης αγώνα, με μοναδικό γνώμονα την ενίσχυση του ΚΚΕ, μη ερχόμενο και σε ουσιαστική ρήξη με το συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Ταυτόχρονα δεν καταστεί σαφές τόσο σε ποιά τάξη απευθύνεται (και με τον εργάτη που απολύεται, και με τον εργοδότη που απολύει χτυπημένος από τα μονοπώλια) όσο και ποιόν τρόπο διάρθρωσης της παραγωγής προτείνει (η λαϊκή οικονομία και εξουσία δεν φεύγει εκτός καπιταλιστικών πλαισίων).
Επειδή όμως σύντροφοι των σχημάτων, συμμετέχουν ή παρακολουθούν το Συντονισμό των Πρωτοβάθμιων Σωματείων, τα ίδια ερωτήματα απευθύνονται και προς τα εκεί: θα συνεχίσει αυτή η προσπάθεια να διαμορφώνει προγράμματα και διεκδικήσεις, που είναι αναντίστοιχα με τους καιρούς που περνάμε; Θα συνεχίζεται να υποκαθίσταται πολλές φορές η δημοκρατική λειτουργία τόσο των σωματείων, όσο και του ίδιου του Συντονισμού; Θα συνεχίζει να αναπαράγεται η ύπαρξή του ως γραφείο Τύπου ανακοινώσεων, ή πολύ χειρότερα ως απονευρωμένος πολιτικός βραχίονας, πολιτικών οργανώσεων ή και εκλογικών ψηφοδελτίων;
Είναι πιστεύουμε φανερό, πως ο προβληματισμός μας την ίδια στιγμή που δε μπορεί να ταυτιστεί με καμιά συνιστώσα, ταυτόχρονα επιδιώκει, με την πρόταση της παναθηναϊκής και πανελλαδικής συνεύρεσης των σχημάτων, να επικοινωνήσει και να οσμωθεί με όρους δράσης, όλο αυτό το δυναμικό αντίστασης, και μαζί του και εμείς. Άλλωστε, μόνο έτσι καθορίζονται οι πραγματικές εργατικές προσπάθειες.
- Ανατροπή της κυβέρνησης.
- Μείωση των ωρών εργασίας, με αύξηση στους μισθούς και τα μεροκάματα. όχι στη κατάργηση των συμβάσεων.
- Ανάκληση κάθε ιδιωτικοποίησης των τελευταίων 20 χρόνων.
- Ασφάλιση - περίθαλψη για όλους τους εργαζόμενους, Έλληνες και μετανάστες, χωρίς όρους και προϋποθέσεις
- Διαγραφή των χρεών των εργαζομένων προς τράπεζες και προς τις ΔΕΚΟ
- Μέτρα για τους άνεργους. Επίδομα ίσο με το βασικό μισθό, με ασφαλιστική κάλυψη. Τα χρόνια της ανεργίας να υπολογίζονται ως συντάξιμα.
- Ίσα δικαιώματα για όλους τους μετανάστες εργαζόμενους.
Καλούμε τώρα τα εργατικά σχήματα και τις παρεμβάσεις να προχωρήσουν σε οργανωμένη με εισηγήσεις πανελλαδική διαδικασία για τους όρους ενοποιημένης προγραμματικής πάλης.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου