Στο σκηνικό κατάρρευσης που βιώνουμε καθημερινά στους χώρους δουλειάς και τις υπηρεσίες με τον παραμερισμό των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και τις συγχωνεύσεις σχολείων και νοσοκομείων, την αλματώδη αύξηση της ανεργίας και την πτώση του βιοτικού επιπέδου για τα πλατιά λαϊκά στρώματα, έρχεται να προσθέσει νέα εξοντωτικά μέτρα η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου οικονομικού πλαισίου. Νέοι φόροι, αλλαγές στο μισθολογικό και εργασιακό καθεστώς , αλλά και εφαρμογή προγραμμάτων εθελούσιας μερικής απασχόλησης στο Δημόσιο, περικοπές σε συντάξεις, ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ διαμορφώνουν μια νέα πραγματικότητα εξαθλίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας. Όλα αυτά σε συνδυασμό και με την ωμή δολοφονική κρατική καταστολή με την οποία έρχονται αντιμέτωποι οι απεργοί διαδηλωτές που αντιστέκονται σημαίνουν πολύ απλά ότι από εδώ και πέρα το αίμα στην Ελλάδα, όπως σε κάθε τριτοκοσμική χώρα, θα είναι φτηνό.
Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου και της εργοδοσίας σε αγαστή συνεργασία με τους πολιτικούς τους υπερασπιστές έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι τα μνημόνια και τα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα είναι απαραίτητα προκειμένου να προωθηθεί η εθνική ανάπτυξη που θα σώσει δήθεν τη χώρα από την κρίση. Δύο παρατηρήσεις μόνο από πλευράς μας αρκούν για να εξουδετερώσουν το επιχείρημα αυτό. Πρώτον, τρανταχτό παράδειγμα της ανάπτυξης που μας υπόσχονται συνιστά η Κίνα, η χώρα με τους μεγαλύτερους δείκτες οικονομικής προόδου, αλλά και των τεράστιων στρατιών εξαθλιωμένων εργατών. Δεύτερον, νωπές είναι ακόμα οι μνήμες από τον καιρό των «παχιών αγελάδων», τον καιρό δηλαδή της υπέρμετρης κερδοφορίας των ελληνικών επιχειρήσεων μέχρι και το 2005 και της ταυτόχρονης καταπόντισης της αγοραστικής δύναμης του εργατικού μισθού. Γίνεται λοιπόν ήδη ολοφάνερο πως το δίλημμα που εκβιαστικά τίθεται στον εργαζόμενο λαό και που συνοψίζεται στο «μνημόνιο ή χρεωκοπία» είναι καθ’ όλα ψευδές. Γιατί σε τελική ανάλυση, είτε χρεοκοπήσει η χώρα είτε όχι, η εργασία και ο μισθός, η υγεία και η παιδεία, το φως και το νερό είναι αγαθά που τίθενται πλέον υπό αμφισβήτηση ακόμη και σε συνθήκες συναίνεσης και ειρήνης.
Στις συνθήκες αυτές επικοινωνιακά παιχνίδια τύπου απόπειρας σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, ανασχηματισμού και ψήφου εμπιστοσύνης, όπως επίσης και συζητήσεις περί εκλογών δεν επιτρέπεται να μας αποπροσανατολίζουν. Γιατί ναι μεν γίνεται παραδεκτό ότι η κρίση επεκτείνεται και στους πολιτικούς θεσμούς, είναι όμως αντιφατικό την ίδια στιγμή να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας ως λαός στην εναλλαγή του πολιτικού προσωπικού στις θέσεις εξουσίας. Εξίσου παραπλανητικές όμως είναι και οι λογικές απάντησης στην κρίση με εθνική ομόνοια, μη συλλογικά οργανωμένες και μη βίαιες τακτικές. Η κυριαρχία των συγκεκριμένων χαρακτηριστικών σε μαζικότατες κατά τα άλλα κινήσεις διαμαρτυρίας, όπως τέτοιες είναι οι συγκεντρώσεις της πλατείας Συντάγματος και του Λευκού Πύργου, συνοδεύεται κατ’ ανάγκη από αδυναμία διάκρισης των αντίπαλων στρατοπέδων, όπως αυτά διαμορφώνονται στην πραγματικότητα στη βάση της ταξικής διαφοροποίησης κι όχι όπως μας τα παρουσιάζουν τα ΜΜΕ, οι εντολοδόχοι δηλαδή του ΔΝΤ, της ΕΕ, του ΣΕΒ και των πολιτικών υπευθύνων. Ποιος άραγε είναι ο στόχος της αγανάκτησης, ποια η νικηφόρα διέξοδος και για ποιόν; Είναι δυνατόν να υπάρχει ουσιαστική ισότητα και δημοκρατία, όταν στο ίδιο τραπέζι κάθονται οι εργοδότες με τους απολυμένους εργάτες ή τους εργαζόμενους που τους περικόπτεται ο μισθός;
Σε αυτό το σημείο πρέπει να γίνουμε κάτι παραπάνω από ξεκάθαροι: τον πόλεμο τον έχουν κηρύξει αυτοί που έχουν στα χέρια τους το κεφάλαιο και, αν για ακόμα μια φορά εμείς – που τα χέρια μας δεν κράτησαν ποτέ τίποτα δικό τους – δώσουμε συγχωροχάρτι, οι όροι της επιβίωσης κι αναπαραγωγής μας θα απειλούνται άμεσα. Στο πλαίσιο αυτό γίνεται κατανοητή και η ανάγκη συμπόρευσης των οριζόντιων δομών, που είναι γενικά στοιχείο κάθε επαναστατικού κινήματος, με τις κάθετες τομές, η ανάγκη δηλαδή επανανοηματοδότησης του συνδικαλισμού με τον παραμερισμό των γραφειοκρατικών δομών της ΓΣΕΕ, η οποία φιλοδοξεί να παριστάνει εσαεί τον εκπρόσωπο δήθεν των εργατικών συμφερόντων συμπαρατασσόμενη όμως ανοιχτά πλέον με την εργοδοσία στο όνομα της «εθνικής ανάπτυξης», όπως και αυτών του ΠΑΜΕ, το οποίο ιεραρχεί τις κομματικές ανάγκες πάνω κι από αυτές της τάξης των εργαζομένων.
Αν έτσι λοιπόν διαμορφώνεται η κατάσταση, δεν μένει άλλη ελπίδα για τους εργαζόμενους κι άνεργους αυτού του τόπου από την δημιουργία ενός εκ θεμελίων διαφορετικού εργατικού κινήματος. Ενός επαναστατικού κινήματος που θα βάζει μπροστά τις πραγματικές μας ανάγκες για αξιοπρεπή μισθό και σύνταξη, δωρεάν παροχές υγείας και παιδείας για όλους, Έλληνες και ξένους, και που θα τολμά, ιδιαίτερα σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, να συγκρούεται πολιτικά και πραγματικά ώστε να καταστήσει δυνατή την μοναδική επιλογή που έχει σήμερα ο καταπιεσμένος: την ανατροπή κράτους και καπιταλισμού. Επομένως, σημασία έχει σήμερα να βαθύνουμε την κρίση τους μετατρέποντας την 48ωρη απεργία σε ευκαιρία για να ξεκινήσει σε κάθε χώρο δουλειάς γενική απεργία διαρκείας, παράλυση της παραγωγής και των υπηρεσιών ώστε να καταστήσουμε επιτέλους τον εργατικό εκβιασμό πραγματική απειλή και νικηφόρο διέξοδο για την επικράτηση των συμφερόντων της τάξης μας.
Στην πλατεία έχουμε πάει πολλές φορές, μιλήσαμε συμφωνήσαμε και διαφωνήσαμε, στην απεργία όμως θα πάρουμε τις σημαίες μας μαζί, όχι για να ξεχωρίσουμε απ’ τον κόσμο αλλά γιατί καλώς ή κακώς πιστεύουμε ότι σημαίνουν ακόμα κάτι. Θέλουμε να σημαίνουν - να σημάνουν τον Αγώνα, την Ελευθερία, τη Δικαιοσύνη, την Άμεση Δημοκρατία, την Ελπίδα για μια κοινωνία χωρίς Αφεντικά και δούλους χωρίς τοκογλύφους και φτωχοδιαβόλους, χωρίς Αρχιερείς και Ποίμνια χωρίς Αρχηγούς κι ακολούθους χωρίς Εκμετάλλευση και Καπιταλισμό, χωρίς Ιδιοκτησία. Για μια κοινωνία αυτοδιαχειριζόμενη, για μια αταξική κοινωνία.
Μαζική συμμετοχή στην 48ωρη απεργία
Πορεία ΤΡΙΤΗ 10πμ ΚΑΜΑΡΑ
Γενική απεργία διαρκείας
Στον ταξικό πόλεμο να βγούμε νικητές
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου