Η Καμάρα μίλησε…

H δυνατότητα συγκρότησης του πόλου αντίστασης κ ανατροπής των από-τα-κάτω είναι εδώ.

Η Καμάρα μίλησε. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και μεγάλα λόγια, χωρίς αφορισμούς και επιδέξιες πολιτικές ταχυδακτυλουργίες που δεν ταιριάζουν με την αγωνιστική-εργατική κουλτούρα μπορούμε να πούμε ότι τα υλικά συγκρότησης του πόλου αντίστασης των από-τα-κάτω στο εργατικό και κοινωνικό κίνημα εμφανίστηκαν ετοιμοπόλεμα και ενσυνείδητα.

Η μαζικότητα της ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ πορείας των Σωματείων και Κινήσεων Βάσης την οποία επιδιώξαμε με την πολιτική μας στάση όλο το προηγούμενο διάστημα με παρεμβάσεις μέσα στα σωματεία, με ανοιχτές προσκλήσεις σε όλα τα κομμάτια του αντιγραφειοκρατικού και αντιθεσμικού μπλοκ, με τη συνεννόηση με ευρύτερα κομμάτια του κοινωνικού αγώνα όπως τα διόδια, με τις αφισοκολλήσεις με τις διαρκής εξορμήσεις στις γειτονιές και στους χώρους εργασίας, αλλά πάνω από όλα με την πίστη ότι ο κόσμος, οι εργαζόμενοι, η νεολαία μπορούν να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις. Να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Πιστεύουμε ότι είναι ικανοί για τα πάντα, χωρίς αφεντικό, χωρίς κυβερνήτη, χωρίς θεό (μπας και ξεφορτωθούμε και τον παπά μαζί του), χωρίς αρχηγό, χωρίς γραφειοκράτη, χωρίς θεσμικό συνδικαλιστή που σε πουλάει και σε αγοράζει χωρίς πέμπτες φάλαγγες να αλωνίζουν στο στρατόπεδό μας, χωρίς όλους αυτούς η κοινωνία είναι ικανή να μεταμορφώσει τον ίδιο τον εαυτό της σε μια νέα κατάσταση που θα εκλείψει η εκμετάλλευση και η καταπίεση, θα αναβλύσει η ελευθερία σε όλα τα επίπεδα.
Θα ήταν ανόητο από μέρους μας να πιστεύουμε σ’ αυτή την μεγάλη αφήγηση της κοινωνίας που φέρνει τούμπα τον γνωστό κόσμο και να αδυνατούμε να εμπιστευτούμε τις ίδιες δυνάμεις για να διοργανώσουν μια πορεία, μαχητική και αξιοπρεπή.

Για μας καταδείχτηκε ότι ο «τρίτος πόλος» των από-τα-κάτω δεν είναι ένα εγκεφαλικό σχέδιο κάποιων ιδιότροπων γραφικών αλλά μια πραγματική αναγκαιότητα των εργαζομένων, της νεολαίας και όλων των καταπιεσμένων στρωμάτων της κοινωνίας, και αυτό καταδείχτηκε γιατί η φετινή πορεία της Καμάρας δεν μπορεί να εκτιμηθεί σαν αριθμητικό άθροισμα των πολιτικών δυνάμεων που την οργάνωσαν. Κανένα κομμάτι δεν μπορεί να έχει το θράσος να διεκδικήσει για τον εαυτό του τον πολύ περισσότερο κόσμο από όσο αντιστοιχεί στην οργάνωσή του. Και αυτό πιστεύουμε είναι ξεκάθαρο, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Αυτό όμως που θα είχε ένα νόημα να διαυγασθεί με πολιτικούς όρους είναι γιατί κάποια κομμάτια ήταν τόσο επιφυλακτικά απέναντι στις δυνάμεις των εργαζομένων που δεν θέλουν να εξαρτώνται από τη γραφειοκρατία.
Η Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης με όσες δυνάμεις είχε έδωσε μια πρώτη μάχη όχι για να μετρήσει κεφάλια αλλά για να υπάρξει η επιλογή της ανεξάρτητης από τους εργατοπατέρες πορεία και μια δεύτερη για να μη διασπαστεί από καμία κομματική οργάνωση η ενιαιότητα της.

Σ’ αυτή την προσπάθεια υπήρξε μια μεγάλη επιτυχία που είναι η ίδια η πορεία και μερικές επιμέρους ελλείψεις. Κι επειδή μας αρέσει να μιλάμε καθαρά:
Ένα κομμάτι που θα μπορούσε να συμμετέχει στην ενιαία πορεία των Σωματείων και των Κινήσεων Βάσης, των Διοδίων και των αντιγραφειοκρατικών και αντιθεσμικών οργανώσεων δυστυχώς προσπέρασε κι έφυγε. Δεν το κρύβουμε η στάση του μας ξένισε.

Ένα ακόμα κομμάτι μένει να εξηγήσει στο κίνημα γιατί άλλαξε την τακτική που ακολουθούσε όλο το περασμένο διάστημα την 25η ώρα. Κι αν εξ’ αρχής η πρόταση του ήταν για ανεξάρτητη πορεία τότε γιατί έσπαγε τα πλαίσια μέσα στις γενικές συνελεύσεις των σωματείων, με τη λογική ότι άλλο χωριστή συγκέντρωση άλλο και ξεχωριστη πορεία; Είναι ή δεν είναι η ΓΣΕΕ σημείο σύγκλισης; Και τελικά, είναι απαραίτητη η οργανωτική διάσπαση της ΓΣΕΕ και η ολοκληρωτική απομόνωση του ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ και της ΔΟΜΗΣ της από την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων για να υπάρχει στέρεο έδαφος κάτω από τα πόδια ενός επαναστατικού εργατικού κινήματος;

Την επόμενη μέρα πώς θα συνεχίσουν οι αγώνες; Με παρακάλια στη ΓΣΕΕ μπας και οπλίσει καμία κούφια ντουφεκιά, ή βγαίνοντας στο προσκήνιο με το συντονισμό των Εργατικών Σωματείων & Κινήσεων Βάσης, στην τακτική της διαμόρφωσης ενός Ανεξάρτητου από το θεσμικό συνδικαλισμό Εργατικού Κέντρου Αγώνα, που θα δώσει τη μάχη απέναντι σε αφεντικά, κεφάλαιο, ΕΕ και ΔΝΤ.

Με βάση την παραπάνω λογική και πίστη θέλουμε να πούμε ότι για μας είναι αρνητικό που και η επιτροπή του banquet δεν βρέθηκε στην Καμάρα μαζί με πολλούς από τους συναγωνιστές που στηρίξανε τον αγώνα. Αυτό το επισημαίνουμε γιατί πιστεύουμε ότι δεν αρκεί να κάνεις έναν ανεξάρτητο αγώνα αλλά πρέπει και αυτός να δίνει παράδειγμα σε όλα τα επίπεδα στους υπόλοιπους αγωνιζόμενους. Εμείς πιστεύουμε ότι στόχος δεν είναι να αλλάξουμε τους συσχετισμούς μέσα στη σάπια ΓΣΕΕ. Στόχος πρέπει να είναι ο αγώνας για δημιουργία ενός παράλληλου κέντρου αγώνα των από-τα-κάτω το οποίο θα έχει απέναντι του τόσο το κεφάλαιο και την εξουσία όσο και τις λογικές ενσωμάτωσης και ξεπουλήματος. Ο συμβολισμός που θα έδινε η παρουσία του banquet στην ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΟΡΕΙΑ θα ήταν πολύ δυνατός και αφ’ ετέρου πιστεύουμε θα αγκαλιαζόταν από ακόμα περισσότερο κόσμο, μιας και στην Καμάρα πιστεύουμε τα αυτιά και τα μάτια είναι πιο ανοιχτά από αυτά των επαγγελματιών συνδικαλιστών της ΓΣΕΕ.

Τέλος θα θέλαμε να δώσουμε και μια εικόνα για το τι αντιμετώπισε η πορεία της ΚΑΜΑΡΑΣ στο δρόμο. Την ώρα που η ΓΣΕΕ έκανε αμέριμνη την πορεία της, την ίδια στιγμή η πορεία της Καμάρας με περίπου 5.000 κόσμο είχε περικυκλωθεί από την κεφαλή μέχρι την ουρά της από δυνάμεις των ΜΑΤ. Οι μάσκες έχουν πέσει. Όποιος μιλά ακόμα για δημοκρατία είναι ή απλά ηλίθιος ή πληρωμένος χαφιές του καθεστώτος. Και μιλάμε για καθεστώς γιατί ακόμα και στα μάτια του πιο ανίδεου όλα τα επιχειρήματα του «δημοκρατικού πολιτεύματος» έχουν εκπέσει. 10.000 μέλη του οργανωμένου στρατού κατοχής πόλεων του καθεστώτος της φασιστικής στρατοκρατίας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, σημαίνει ότι η εξουσία δεν ενδιαφέρεται πια να φτιασιδωθεί κρύβοντας τους μισθοφόρους της «στην πιο κάτω γωνία». Αντιθέτως γνωρίζοντας την οργή του κόσμου που βράζει για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι πώς θα παραμείνει με νύχια και με δόντια στη θέση της. Κι επειδή το κράτος ασφάλειας είναι το παρόν και το μέλλον που μας επιφυλάσσουν, η κρατική τρομοκρατία είναι το απαραίτητο εργαλείο διαχείρισης της οργής. Πλέον η σύγκρουση με τους μισθοφόρους το επόμενο διάστημα παίρνει χαρακτήρα γενικής σύρραξης με το καθεστώς αφού μόνο οι προϊστάμενοι τους επιδοκιμάζουν την παρασιτική και εν ίδει τρομοκρατίας παρουσίας τους στους δρόμους.

Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ που εκδηλώνεται ανοιχτά με την ΣΤΡΑΤΟΚΡΑΤΙΑ στους δρόμους που ζούμε και εργαζόμαστε, στη κοινωνία που μας ανήκει, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ.

Κλείνοντας να πούμε ότι παρ’ όλη την προκλητικότητα των μισθοφόρων όλα τα μπλοκ της Καμάρας δείξαν μια συντροφική αλληλεγγύη και μια στάση συνέπειας απέναντι στη ίδια την πορεία και τον κόσμο της. Από την αγωνιστικότητα και τη δυναμική των Πρωτοβάθμιων Σωματείων Βάσης και την κοινωνική ανυπακοή του μπλοκ των Διοδίων, από τις συναγωνιστικές αλυσίδες των μπλόκ της αντικαπιταλιστικής αριστερας μέχρι του αναρχικού μπλοκ, οι συναγωνιστές στάθηκαν πραγματικά στο ύψος των περιστάσεων.

Είναι αυτή η συνέπεια που μας κάνει να πιστεύουμε ότι στην επόμενη στροφή το ξέσπασμα ενός οργανωμένου ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ, όχι σαν ευχολόγιο αλλά σαν αναγκαία κατάρα των καταπιεσμένων θα μας κάνει να τα πούμε μια και καλή τοσο με τους μισθοφόρους όσο κυρίως και με τους πολιτικούς και οικονομικούς προισταμένους τους.

Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΑ “ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ”

Ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη (ΔΟΛ) πλήρως εναρμονισμένος στο πνεύμα της εποχής, έτσι όπως το περιέγραψε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στη ΔΕΘ, αποφάσισε να κλείσει τον εκδοτικό οίκο Ελληνικά Γράμματα. Έναν εκδοτικό οίκο με 54 χρόνια ιστορία στον χώρο του βιβλίου μα το κυριότερο με 94 εργαζόμενους που πετιούνται στην ανεργία, στη φτώχεια και στην εργασιακή περιπλάνηση.

Όταν αναφερόμαστε στον ΔΟΛ θα πρέπει να γνωρίζουμε, πως μιλάμε για έναν από τους μεγαλύτερους κολοσσούς στα ΜΜΕ της χώρας. Για έναν από τους ισχυρότερους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Για έναν από τους πιο ευνοημένους επιχειρηματικούς οργανισμούς τον καιρό της μεγάλης κερδοφορίας του ελληνικού κεφαλαίου 1985-2005. Ο ΔΟΛ πρωταγωνίστησε στη καταλήστευση του εργατικού εισοδήματος, από τη μεγάλη φούσκα του χρηματιστηρίου έως και το μεγάλο «φαγοπότι» της Ολυμπιάδας.

Δεν μας πείθουν ούτε τα κροκοδείλια δάκρυα για τη παγκόσμια οικονομική κρίση, ούτε η απαράδεκτη ανακοίνωση της εργοδοσίας που δεν κάνει λόγο ούτε καν για τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας των εργαζομένων. Πόσο μάλλον όταν, όπως αναφέρουν και πολύ εύστοχα στην ανακοίνωση τους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στα Ελληνικά Γράμματα: «…Την ίδια στιγμή ο μεγαλομέτοχος κ. ΨΥΧΑΡΗΣ αγόρασε ποσοστό της τράπεζας FMPG. Τυχαίο, δε νομίζω…»

Εμείς σαν Κίνηση για την Εργατική Χειραφέτηση και Αυτοοργάνωση δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για τις προθέσεις επιχειρηματιών και κράτους απέναντι στον κόσμο της εργασίας. Μοχλός πίεσης της εργατικής τάξης είναι τώρα όπως και πάντοτε ένα ποσοστό εργαζομένων που πετάγονται ή έχουν πεταχτεί έξω από την παραγωγική διαδικασία και όχι μόνο καθίστανται βορά σε κάθε είδους ‘προσφορά εργασίας’ αλλά ταυτόχρονα γίνονται φόβητρο για όσους επιχειρούν να κρατήσουν τις δουλειές τους επιδιώκοντας καλύτερους όρους ή απλά διεκδικώντας τα κεκτημένα. Ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό ανεργίας λειτουργεί έτσι με διττό τρόπο, εξασφαλίζοντας εργάτες και εργάτριες σε κατάσταση απόγνωσης έτοιμους για όλα αλλά και δείχνοντας ζοφερές εικόνες από το μέλλον στους αγωνιζόμενους.

Το κλείσιμο και οι απολύσεις στα Ελληνικά Γράμματα, δεν είναι παρά ένα ακόμη στιγμιότυπο από τον κοινωνικό πόλεμο που έχουν κηρύξει οι δυνάμεις του κεφαλαίου απέναντι στις ζωές και το μέλλον όλων των εργαζομένων. Έναν κοινωνικό πόλεμο που από τη μία πλευρά φέρνει σύσσωμο τον επιχειρηματικό κόσμο, τα ΜΜΕ, τον ΣΕΒ, το κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό και τα κόμματα του, τη Δικαστική εξουσία, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ. Από την άλλη φέρνει κάθε έναν από εμάς που βασίζει την επιβίωση του σε τίποτε περισσότερο από την ίδια του την εργατική δύναμη: την συντριπτική δηλαδή πλειοψηφία της κοινωνίας.

Σε αυτόν τον κοινωνικό, ταξικό πόλεμο, οι εργαζόμενοι οφείλουμε να έχουμε σαφή διακριτικά και στοχοθεσία. Δεν περιμένουμε να μας χαριστεί τίποτε από την εργοδοσία ή από «αγώνες» που μένουν σε διαβήματα και τηλεγραφήματα από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ. Ο αγώνας για την ανατροπή αυτής της κατάστασης, επιβάλλει την αντίσταση με όλα τα μέσα που έχουμε στα χέρια μας. Τη συσπείρωση όλων σε εργατικά σωματεία βάσης, την απεργία και την αυτοδιαχείριση της παραγωγής. Απαιτώντας άμεσα την επαναπρόσληψη των απολυμένων δε θα μείνουμε μόνο εκεί γιατί θεωρούμε πως αυτή θα είναι μια πρόσκαιρη μόνο νίκη. Αφεντικά που αρνούνται να ανακαλέσουν απολύσεις θα έχουν να αναμετρηθούν με σωματεία βάσης, αλληλέγγυους και αγωνιζόμενα κομμάτια ενός ευρύτερου κοινωνικού φάσματος που δεν θα διστάσουν να προχωρήσουν σε άγριες απεργίες, καταλήψεις και συγκρούσεις μπλοκάροντας την παραγωγική διαδικασία και χτυπώντας άμεσα την καρδιά του προβλήματος: τα κέρδη τους. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν τα μοιράζονται μαζί μας, ότι δεν μας αφορούν για κανένα λόγο και ότι ακριβώς είμαστε εμείς και η υπεραξία που αντλεί το κεφάλαιο από την εργασία μας οι δημιουργοί όλου αυτού του πλούτου.

Αυτή είναι και η πρόταση της Κίνησης Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης σε κάθε επιχείρηση που κλείνει ή απολύει. Ο μόνος τρόπος να ‘διασφαλίσουμε’ τις θέσεις εργασίας μας είναι να εκβιάσουμε την εργοδοσία με τις απεργιακές κινητοποιήσεις, τους αποκλεισμούς, τις κινητοποιήσεις αλλά και με το πέρασμα της παραγωγής και της διανομής στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων.

Σε τελική ανάλυση, απώτερος σκοπός θα πρέπει να είναι ο εργατικός έλεγχος σε κάθε εργασιακό χώρο και η κατάργηση της μισθωτής εργασίας που είναι και ο μοναδικός τρόπος να βάλουμε μπλόκο σε απολύσεις, εκμετάλλευση και αλλοτρίωση των εργαζομένων. Καταλήψεις παραγωγικών μονάδων που μπορεί να ξεκινήσουν σε ένα συμβολικό επίπεδο θα πρέπει γρήγορα να στηριχτούν και να εξελιχθούν σε εργαστήρια εργατικής αυτοδιαχείρισης, όπου εργάτες και εργάτριες θα πάρουν στα χέρια τους την παραγωγή, αποδεικνύοντας έτσι στην πράξη ότι ζωή με αξιοπρέπεια είναι μόνο η ζωή χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, χωρίς καταπιεστές και καταπιεζόμενους.




ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΗΔΗ ΕΧΕΙ ΣΥΓΚΑΛΕΣΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΒΙΒΛΙΟΥ & ΧΑΡΤΟΥ ΣΤΙΣ 29/9

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΑΖΙΚΕΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ.

ΝΑ ΔΙΚΑΙΩΘΟΥΝ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ


Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ.


ΟΥΤΕ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΟΥΤΕ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΩΡΑ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ



Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης

Κείμενο - πρόταση για τη ΔΕΘ 2010

Κείμενο – πρόταση
για τη συγκρότηση ενός μπλοκ εργατικών σωματείων και κινήσεων βάσης στην διαδήλωση της ΔΕΘ &
συντονισμού ενός επαναστατικού εργατικού τρίτου πόλου (πέρα από ΓΣΕΕ, ΠΑΜΕ) ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο

ΤΟ ΔΝΤ και το «νέο μνημόνιο»
Μερικούς μήνες μετά την υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ με πρόσχημα την δήθεν διάσωση της ελληνικής οικονομίας και της ψευδεπίγραφης «εθνικής ενότητας», η χώρα βρίσκεται και επίσημα στα όρια της χρεοκοπίας. Τα νέα σκληρά μέτρα για εργαζόμενους, συνταξιούχους, νεολαία που επέβαλαν ντόπιο (ΣΕΒ) και διεθνές κεφάλαιο (ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ) σε αγαστή συνεργασία με το αστικό πολιτικό προσωπικό συντρίβουν κατακτήσεις της εργατικής τάξης και της κοινωνίας, 100 και πλέον χρόνων, που πληρώθηκαν με τίμημα το αίμα του αγωνιζόμενου λαού. Την ίδια στιγμή, οι υπαίτιοι της ελληνικής κρίσης, υπουργεία, τράπεζες, χρηματιστηριακό κεφάλαιο, οικονομικές και πολιτικές ελίτ, εργολάβοι, συνεχίζουν να απολαμβάνουν τον κλεμμένο πλούτο. Και το χειρότερο: στην προσπάθεια να διαιωνίσουν την ύπαρξή τους και να διασώσουν ένα χρεοκοπημένο σύστημα, οδηγούν στην εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Χιλιάδες εργαζομένων πετιούνται στο δρόμο, χάνουν βασικά ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, οδηγούνται στην ανεργία και την επισφάλεια, συνθέτοντας τις στρατιές των μελλοντικών εξαθλιωμένων.

Η κυβέρνηση, η διακρατική εξουσία του ΔΝΤ και οι σύμμαχοί τους, κεφαλαιοκράτες, δεν φαίνονται διατεθειμένοι να αφήσουν την ευκαιρία της κρίσης να πάει χαμένη. Με τη δικαιολογία ότι τα – εξοντωτικά για την κοινωνία – μέτρα του μνημονίου δεν αποδίδουν, καταστρώνουν λίγους μήνες μόνο μετά και νέο μνημόνιο απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και κλοπής του λαϊκού εισοδήματος. Προκλητική είναι η τάση κατάργησης των πλέον προστατευτικών διατάξεων του εργατικού δικαίου, αφήνοντας τον εργαζόμενο βορά στα χέρια του εργοδότη. Ο θεσμός της διαιτησίας νοείται στα νέα αυτά πλαίσια, μόνο αν εξυπηρετεί την ανταγωνιστικότητα με όρους κόστους, οι κλαδικές συμβάσεις χάνουν την ισχύ τους για όσους δεν εκπροσωπούνται στις διαπραγματεύσεις, οι αποζημιώσεις λόγω υπερωριακής απασχόλησης μειώνονται. Παράλληλα, η επίθεση προσλαμβάνει διαστάσεις ισοπέδωσης ολόκληρης της κοινωνίας με περικοπές μισθών και απολύσεις στον δημόσιο κι ευρύτερο δημόσιο τομέα, αλλά και με το άνοιγμα των «κλειστών» επαγγελμάτων. Η τελευταία αυτή ρύθμιση ανοίγει το δρόμο στο μεγάλο κεφάλαιο ώστε να κυριαρχήσει αυτό στην αγορά των εν λόγω επαγγελμάτων, με αποτέλεσμα την κατάργηση της διασφάλισης μιας κατώτατης αμοιβής για τους ελεύθερους επαγγελματίες και τη σταδιακή μετατροπή τους σε μισθωτούς. Οι ιδιωτικοποιήσεις σε σιδηροδρόμους και ενέργεια θα αυξήσουν τα οικονομικά βάρη κάθε οικογένειας, αφού αυτή θα κληθεί να πληρώσει τη νεοφιλελεύθερη επιλογή για εκμετάλλευση των κοινωνικών αγαθών από πολυεθνικές εταιρίες που θα προβούν άμεσα σε ανατιμήσεις. Νέες μεταρρυθμίσεις θα υποστεί και το ασφαλιστικό, με περαιτέρω δυσβάσταχτες αλλαγές στον τρόπο υπολογισμού της σύνταξης αλλά και αύξηση της εισφοράς των ασφαλισμένων στα νοσήλια, τη στιγμή που οι περικοπές δαπανών στο δημόσιο βάζουν τίτλους τέλους στη δημόσια και δωρεάν παροχή υπηρεσιών υγείας. Τέλος, εξοντωτική επιβάρυνση συνιστά τόσο η διεύρυνση της βάσης του ΦΠΑ όσο και οι ανατιμήσεις στο σύνολο των μέσων μεταφοράς.

Τα μέτρα αυτά προσφέρουν στο κεφάλαιο το πάτημα που επιζητούσε εδώ και δεκαετίες ώστε να συντρίψει και στην Ελλάδα τις όποιες αντιστάσεις απέναντι στην εδραίωση της ευελιξίας, της μερικής απασχόλησης και την ανασφάλεια των σύγχρονων εργασιακών σχέσεων. Παράλληλα το κράτος ελευθερώνεται κι από τις εναπομείνασες υποχρεώσεις για κοινωνικές παροχές, συρρικνώνοντας τον δημόσιο τομέα και παραχωρώντας στους ιδιώτες και τις τελευταίες επιχειρήσεις που είχαν μείνει στον έλεγχό του. Η κοινωνία δεν μπορεί να παρασυρθεί από τις ρητορείες περί εθνικής διάσωσης αλλά οφείλει να μετατρέψει αυτή τη συγκυρία σε ευκαιρία για την ολική ανατροπή, αντιλαμβανόμενη ότι η ελληνική κρίση αποτελεί μέρος μιας παγκόσμιας συστημικής κρίσης, στα πλαίσια της οποίας η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης από τον καπιταλισμό βαίνει αυξούμενη.

Τα πολιτικά χαρακτηριστικά ενός επαναστατικού εργατικού κινήματος
Μεσούσης λοιπόν της οξύτατης επίθεσης κράτους και αφεντικών στους από-τα-κάτω και με την συγκυρία της κυβερνητικής φιέστας στη Δ.Ε.Θ., θεωρούμε πως βρισκόμαστε πλέον στο κρίσιμο σημείο όπου πρέπει να προωθηθούν σε ευρεία στρώματα εργαζομένων, ανέργων και επισφαλών εκείνα τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά που θα μας φέρουν συσπειρωμένους σε θέση ανοιχτής σύγκρουσης με κράτος και κεφάλαιο. Το ζήτημα της εργασίας/ παραγωγής δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στο κέντρο αυτής της αναμέτρησης, καθώς αυτό είναι το πεδίο της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης από το κεφάλαιο, εκεί αναπαράγεται ο καπιταλισμός στην ουσία του, διαχέοντας σχέσεις εξουσίας και καταπίεσης στο σύνολο του κοινωνικού ιστού. Η κοινωνική απελευθέρωση – πρόταγμα και στόχος ενός επαναστατικού εργατικού κινήματος - σημαίνει για μας την ριζική ανακατάληψη  του κοινωνικού πλούτου, την κατάργηση της μισθωτής εργασίας και όλων των όρων της καπιταλιστικής οικονομίας (κέρδος, υπεραξία, εμπορευματοποίηση, ιδιοκτησία) και την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής από τους εργαζόμενους. Τα προτάγματα αυτά ασφαλώς προϋποθέτουν την ανατροπή κυβέρνησης και κάθε διαχειριστή της εξουσίας, την διάλυση των διακρατικών μηχανισμών Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ. και την εφαρμογή πλήρους εργατικού ελέγχου στην παραγωγή μέσα από αυτοοργανωμένες και αλληλέγγυες δομές. Για να δούμε να διαγράφεται ακόμη και εν σπέρματι αυτή η προοπτική ωστόσο, απαιτείται ένα μαζικό εργατικό κίνημα που θα προβάλλει ριζοσπαστικές διεκδικήσεις, θα αψηφά στην πράξη τον θεσμικό συνδικαλισμό και θα παράγει συνολικό επαναστατικό πολιτικό λόγο μακριά από συντεχνιακές βλέψεις και διαχειριστικές αντιλήψεις.

Για να μην μοιράσουμε τη φτώχια μας, αλλά για να πάρουμε στα χέρια μας τον πλούτο που μας ανήκει, παλεύουμε για ένα εργατικό κίνημα που δεν θα βολεύεται και δε θα παζαρεύει στη πλάτη των εργαζομένων. Να διεκδικήσουμε και να πετύχουμε τώρα:
• Απαγόρευση των απολύσεων. Την άμεση και δραστική μείωση του χρόνου εργασίας με μόνιμη και σταθερή σχέση εργασίας, ασφάλιση, ιατρική περίθαλψη και βασικό μισθό κοινωνικών αναγκών για όλους κόντρα στην διάλυση των συλλογικών συμβάσεων και τις απολύσεις.
• Εργατικό έλεγχο σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε παραγωγική μονάδα. Για κάθε εταιρεία που κλείνει ή μεταφέρεται αλλού, απαλλοτρίωση των ατομικών και εταιρικών περιουσιακών στοιχείων του ιδιοκτήτη και εξασφάλιση της εργασίας. Λειτουργία της επιχείρησης κάτω από τον έλεγχο των εργαζόμενων.
• Ασφάλιση-περίθαλψη για όλους τους εργαζόμενους, Έλληνες και μετανάστες, χωρίς κανένα περιορισμό ενσήμων. Υγειονομική κάλυψη, πλήρης, για κάθε είδους ασθένεια. Κατάργηση κάθε εργατικής εισφοράς άμεσης ή έμμεσης, τακτικής ή έκτακτης, κρατικής ή δημοτικής. Η κινητή και ακίνητη περιουσία των ταμείων  να δοθεί ολόκληρη για υγεία και συντάξεις. Έξω τα ασφαλιστικά ταμεία από τα χρηματιστήρια και τη γενικότερη χρηματοπιστωτική και αγοραία εμπλοκή τους.
• Ανατροπή όλων των κυβερνήσεων, της ΕΕ, του ΔΝΤ, και κάθε επίδοξου διαχειριστή της εξουσίας.

Η αναγκαιότητα συντονισμού ενός τρίτου πόλου στην εργασία και
ο ρόλος της Κίνησης για την Εργατική Χειραφέτηση κι Αυτοοργάνωση
Ο θεσμικός συμβιβασμένος συνδικαλισμός (ΓΣΕΕ) της διαπραγμάτευσης με κυβέρνηση και εργοδοσία δεν ανταποκρίνεται πλέον σε καμία εργατική ανάγκη και έχει απονομιμοποιηθεί πλήρως στα μάτια των εργαζόμενων. Από την άλλη, αυτό που παρουσιάζεται ως αντίπαλο δέος (ΠΑΜΕ), δεν είναι παρά ένας παράπλευρος μηχανισμός ενός αστικού κόμματος (ΚΚΕ) που ανάγει κάθε εργατική διεκδίκηση σε κοινοβουλευτική δύναμη και στράτευση στον γραφειοκρατικό και ρεφορμιστικό σχηματισμό του.

Σ’ αυτό το πλαίσιο κι ενώ χιλιάδες καταπιεσμένοι εκφράζουν την οργή τους μόνο σποραδικά και κατά καιρούς εκτονωτικά χωρίς σαφή πολιτικά-ταξικά χαρακτηριστικά και προτάγματα (όπως για παράδειγμα στην εξέγερση του Δεκέμβρη 2008), είναι προφανής η ανάγκη συγκρότησης σωματείων βάσης, εργατικών κινήσεων και επιτροπών εργατών και ανέργων που θα φέρουν στο προσκήνιο ένα πραγματικά επαναστατικό εργατικό κίνημα. Απέναντι στην λαίλαπα που έχει εξαπολυθεί εναντίον μας δεν μπορούμε παρά να απαντήσουμε με λόγο και πράξη ξεκάθαρα αντικαπιταλιστικά και αντιδιαχειριστικά, χωρίς ιεραρχίες και διαμεσολαβήσεις, με οριζόντιες, αμεσοδημοκρατικές δομές, κάθετες τομές και δυναμικές δράσεις (απεργίες, συγκρούσεις, καταλήψεις). Ο συντονισμός όλου αυτού του δυναμικού θα συνιστά στην ουσία τον ‘τρίτο πόλο’ πέρα από και ενάντια σε ΓΣΕΕ και ΠΑΜΕ και είναι αυτό ακριβώς στο οποίο στοχεύει να συμβάλλει η Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης. Δεν επιδιώκουμε φυσικά να μετασχηματίσουμε την ίδια την Κίνηση σε έναν ‘τρίτο πόλο’, αλλά με τον λόγο και την δράση μας να απευθυνθούμε σε αγωνιζόμενα κομμάτια της εργατικής τάξης και να διαχύσουμε σε αυτά λογικές που αντιλαμβανόμαστε ως επαναστατικές και απαραίτητες ιδίως σε αυτή την κρίσιμη ιστορική στιγμή. Με άλλα λόγια, αντί να περιμένουμε να ξεσπάσει ένας « Δεκέμβρης πανεργατικός» σαν φυσικό φαινόμενο, από το πουθενά, αποφασίσαμε να στρατευτούμε στην προετοιμασία του προσκαλώντας σε αυτή την διεργασία και όλους όσους επιθυμούν να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση, μακριά από σύνδρομα αυτοαναφορικότητας και εντυπωσιασμού.

Η συγκρότηση ενός εργατικού μπλοκ σωματείων και κινήσεων βάσης στη ΔΕΘ
Φυσικά δεν αντιλαμβανόμαστε την πορεία της Δ.Ε.Θ. ως το μοναδικό αιχμιακό ζήτημα, ωστόσο την θεωρούμε διαδήλωση – σταθμό στις διαδικασίες ζύμωσης και οργάνωσης προς την κατεύθυνση του συντονισμού ενός επαναστατικού τρίτου πόλου στην εργασία. Η πρότασή μας για τον τρίτο πόλο, που ελπίζουμε να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά του συνδικαλισμού και να αναζωογονήσει μία δυνάμει επαναστατική εργατική τάξη, συγκεντρώνει τα πολιτικά χαρακτηριστικά πάνω στα οποία επιζητούμε να συναντηθούμε και με άλλα ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας και του κόσμου της εργασίας. Θέλοντας μάλιστα να δώσουμε το πρώτο μεγάλο ραντεβού στη ΔΕΘ, καλούμε ανοιχτά σε διάλογο όλα τα σωματεία Βάσης & τις Εργατικές Κινήσεις για την από κοινού συγκρότηση του μπλοκ Εργατικών Σωματείων & Κινήσεων Βάσης με σκοπό την κοινή διαδήλωση στα εγκαίνια της ΔΕΘ με προσυγκέντρωση στην Καμάρα και μακριά από τους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και το κομματικό μαγαζί του ΠΑΜΕ. Καλούμε επίσης όσους και όσες κινούνται στην λογική της ολικής ρήξης με το υπάρχον και θεωρούν αναγκαία τη συγκρότηση ενός αυτοοργανωμένες εργατικού κινήματος, που ζητάει τα πάντα για όλους τώρα και δεν αφήνει τίποτε σε κράτος και αφεντικά, να συναντηθούμε στο μπλοκ των σωματείων βάσης και την ανεξάρτητη εργατική διαδήλωση της ΔΕΘ.

Να σπάσουμε την κόκκινη ζώνη του κεφαλαίου
Συνιστά, νομίζουμε, κοινή παραδοχή όλων όσων παλεύουμε ενάντια στη συμμαχία κεφαλαίου – κράτους – ΔΝΤ, είτε μέσα από τα ταξικά αγωνιστικά σωματεία είτε από εργατικές κινήσεις και συλλογικότητες, πως η ΔΕΘ είναι κομβική συγκυρία και για να δοθεί το στίγμα ότι τα σχέδια εξαθλίωσης του πληθυσμού δεν θα μείνουν αναπάντητα. Και το στίγμα αυτό οφείλει να γίνει ξεκάθαρο, αφενός με τη μαζικότητα ενός μπλοκ εργατικών σωματείων και κινήσεων βάσης κι αφετέρου με τα συγκρουσιακά χαρακτηριστικά του μπλοκ αυτού. Στόχος για εμάς είναι η ανεξάρτητη εργατική πορεία να φτάσει μπροστά στη ΔΕΘ και να δείξει ότι η οργή των από τα κάτω οργανωμένων ταξικών δυνάμεων και των συμμάχων τους συγκρούεται με κράτος και κεφάλαιο, οι εκπρόσωποι των οποίων έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι η ίδια η κοινωνία πρέπει να θυσιαστεί για να επιβιώσουν το έθνος κι η πατρίδα, η ανάπτυξη και η κερδοφορία του κεφαλαίου. Για εμάς χρέος μιας εργατικής διαδήλωσης τη μέρα της ΔΕΘ είναι να αμφισβητήσει έμπρακτα τους μύθους της εθνικής ενότητας και οικονομίας, δηλώνοντας πως οι εργαζόμενοι θα παλέψουμε με κάθε μέσο για την επιβίωση και την αξιοπρέπειά μας. Δεν συμβιβαζόμαστε με την ιδέα ότι επιτρέπεται οι εργαζόμενοι να στείλουν μηνύματα ηττοπάθειας, μοιρολατρίας, υποχώρησης χάριν κάποιας δήθεν κοινωνικής ειρήνης. Αντίθετα, πιστεύουμε ότι από τη μορφή και την έκταση που θα λάβουν οι αντιδράσεις κατά την επίσκεψη του Πρωθυπουργού εξαρτώνται και οι όροι με τους οποίους θα μιλάμε στο εξής για το μέλλον του κινήματος. Δεδομένης λοιπόν της οικονομικής και πολιτικής συγκυρίας προτείνουμε να ανοίξει η συζήτηση για το πώς η έκφραση των πραγματικών αναγκών των εργαζομένων, η οργή και η μαχητικότητα θα βρουν εκείνη τη μέρα στο δρόμο τη θέση που τους αναλογεί.

Για ένα Εργατικό Κέντρο των εργαζομένων και των αναγκών τους
Με αφετηρία τη διαπίστωση ότι η ΓΣΕΕ και το Ε.Κ δεν επιδεικνύουν πλέον απλώς μια προδοτική στάση απέναντι στα συμφέροντα των εργαζομένων αλλά έχουν εξελιχθεί στον καλύτερο σύμμαχο του κεφαλαίου συνυπογράφοντας το πάγωμα των μισθών και παρέχοντας νομιμοποίηση στα νέα μέτρα του ΔΝΤ και της κυβέρνησης, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το εργατικό κίνημα έχει ανάγκη από ένα κέντρο αγώνα που θα εκφράζει τις δικές του ανάγκες. Για εμάς λοιπόν αποτελεί πολιτική στόχευση καίριας σημασίας ειδικά για τις μέρες μετά τη ΔΕΘ το Εργατικό Κέντρο να μείνει κατειλημμένο από τα σωματεία και τις δυνάμεις που αγωνίζονται προς την κατεύθυνση της εργατικής χειραφέτησης κι αυτοοργάνωσης. Πολιτικός στόχος είναι αφενός να καταδειχθεί ο ρόλος της ΓΣΕΕ κι αφετέρου να αναδειχθεί η ύπαρξη ενός κομματιού μέσα στο εργατικό κίνημα που είναι διατεθειμένο να αμφισβητήσει την αγκιστρωμένη σε κομματικούς μηχανισμούς και συμφέροντα δομή του συνδικαλισμού. Άλλωστε η πραγμάτωση του συντονισμού ενός τρίτου πόλου στην εργασία περνάει οπωσδήποτε μέσα από τη σύγκρουση με τους επίσημους φορείς έκφρασης των εργαζομένων, οι οποίοι (φορείς) σήμερα έχουν περάσει στο στρατόπεδο των ταξικών εχθρών.

Με την ίδια λογική, στόχο άμεσης προτεραιότητας συνιστά επίσης και ο σταθερός συντονισμός των σωματείων και των δυνάμεων που κινούνται στην κατεύθυνση αυτή σε ένα δικό τους πραγματικό εργατικό κέντρο. Είναι αναγκαιότητα, κατά την εκτίμησή μας, η διαφορετικότητα στην πολιτικοκοινωνική ανάλυση, τη λειτουργία και τη δράση όσων πρωτοβάθμιων σωματείων αρνούνται να συμπορευτούν με την ξεπουλημένη ΓΣΕΕ και τον κομματικό μηχανισμό του ΠΑΜΕ να αποκρυσταλλώνεται και στη δημιουργία διακριτών δομών και φορέων. Θεωρούμε λοιπόν ότι η συσπείρωση σωματείων και εργατικών κινήσεων σε ένα ανεξάρτητο εργατικό κέντρο αγώνα, όπου θα οργανώνονται οι δράσεις, η αυτομόρφωση, η νομική βοήθεια, το ταμείο αλληλεγγύης και οι εκδηλώσεις, μπορεί να βοηθήσει τη διαδικασία συγκρότησης του τρίτου πόλου αλλά και να βγάλει πολλά πρωτοβάθμια σωματεία από τα αδιέξοδα του σημερινού γραφειοκρατικοποιημένου συνδικαλισμού.

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ & ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ
 11/9 ΚΑΜΑΡΑ  18:00

Το ρεύμα είναι δημόσιο αγαθό, δεν είναι εμπόρευμα

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΓΑΘΑ
Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ & ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Εδώ και χρόνια έχει αρχίσει η διαδικασία να περάσουν όλα τα δημόσια αγαθά (ρεύμα-νερό-μεταφορές) στα χέρια του μεγάλου ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου. Μετά τη στρατηγική της μετοχοποίησης που ακολούθησε η «εκσυγχρονιστική» κυβέρνηση Σημίτη, ακολούθησε η «λογική» της ολικής ιδιωτικοποίησης από την κυβέρνηση Καραμανλή, και τώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου έχοντας καταφέρει να φέρει την κοινωνία και τους εργαζόμενους στην απελπισία όπως στόχευαν και οι προκάτοχοί του, ρίχνει στο τραπέζι το «φρέσκο φρούτο» της «απελευθέρωσης της ενέργειας.» Με ουσιαστικό σύμμαχο τους το ΔΝΤ, κράτος και κεφάλαιο επιτέλους μπορούν να υλοποιήσουν τις ανθρωποφάγες επιδιώξεις τους γιατί τάχα έτσι τους προστάζει η ΕΕ, το ΔΝΤ και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Το ψέμα περισσεύει. Χρόνια τώρα οι αεριτζήδες-αρπαχτικά του δημόσιου πλούτου περιμένουν να «απελευθερωθεί η ενέργεια», για να απελευθερώσουν και αυτοί τις ορέξεις τους, δηλαδή να απομυζήσουν εκατομμύρια ευρώ χωρίς να προσφέρουν τίποτα απολύτως, κι όλα αυτά υποτίθεται προς όφελος των εργαζομένων και των καταναλωτών.  

 Ιδιωτικοποίηση
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, έτσι λοιπόν και στην βρώμικη υπόθεση ξεπουλήματος της ΔΕΗ ο κατατεμαχισμός και η μετοχοποίηση μετέπειτα (ξεπούλημα του 49% της επιχείρησης σε ιδιώτες) που διέπραξαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ αποτέλεσαν τον προθάλαμο για την ολική ιδιωτικοποίηση που επιχείρησε η ΝΔ τον Μάρτη του 2008. Τώρα με τις στημένες συστάσεις-κουτί για το κεφάλαιο του ΔΝΤ και με την ολόπλευρη στήριξη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ επιχειρείτε το τελικό χτύπημα στη ΔΕΗ, και η ολική μετατροπή του ρεύματος σε εμπόρευμα.

Το επιτελικό σχέδιο που είχε καταστρώσει η ΝΔ το 2008 ήθελε τη ΔΕΗ (μαζί με το μάνατζμεντ) στα χέρια του γερμανο-ελληνικού κεφαλαίου. Τα τότε μνημόνια που έφερε η διοίκηση Αθανασόπουλου ήθελαν τη συνεργασία της ΔΕΗ με RWE και Χαλυβουργική  για να μπει η ταφόπλακα της λειτουργίας της ΔΕΗ σαν δημόσιου οργανισμού και την οριστική μετατροπή της σε ολιγοπωλιακή εταιρεία διαχείρισης ενός -πρωην- δημόσιου αγαθού , του ρεύματος, με στόχο την περαιτέρω αύξηση του ιδιωτικού κεφαλαίου.

Τι αποτελέσματα θα έχει όμως η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ;

Οι αυξήσεις των τιμολογίων αποτελούν πληγή για το κοινωνικό σύνολο.
 Πρώτα απ' όλα στο κοινωνικό πεδίο τα αποτελέσματα έχουν αρχίσει να φαίνονται ξεκάθαρα. Άμεση σχέση με την ιδιωτικοποίηση έχουν οι τεράστιες αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ.
Η διοίκηση της ΔΕΗ. Α.Ε. προσπαθώντας να δώσει κίνητρα στις πολυεθνικές που περιμένουν να βάλουν στο χέρι την ενέργεια ανεβάζουν από τώρα τις τιμές του ρεύματος ώστε να είναι εμφανής η κερδοφορία η οποία φυσικά θα φτάσει στα ύψη υπερ των ιδιωτών όταν αναλάβουν αυτοί και θα αυξήσουν τα τιμολόγια πολύ πάνω από το εξωφρενικό 25% που κατάφερε να τα ανεβάσει ο Αθανασόπουλος και τα υπόλοιπα λαμόγια του Δ.Σ. Από κοντά και το κράτος με τις ευλογίες του οποίου γίνονται όλες οι λοβιτούρες ευνοώντας για άλλη μια φορά αλλήλους, ανώτερους αξιωματούχους και φίλους μεγαλοκαρχαρίες. Συγκεκριμένα το τελευταίο διάστημα έχουν δει το φως της δημοσιότητας σενάρια για πώληση του 40% των υδροηλεκτρικών και λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ. Μαζί με το ξεπούλημα των υποδομών η μαφιόζοι τρόικα-κράτος-κεφάλαιο ζητούν να πουλήσει η ΔΕΗ στους αεριτζήδες κεφαλαιοκράτες του τομέα της ενέργειας και «εικονική ισχύ», δηλαδή να αγοράζουν ρεύμα (από λιγνιτικές και υδροηλεκτρικές μονάδες της ΔΕΗ) σε τιμή κόστους και να το πουλάνε με κέρδος! Για να έχουν όμως αρκετά κέρδη οι αεριτζήδες, βιομήχανοι της ενέργειας η Τρόικα προτείνει νέα αύξηση του ρεύματος, κυρίως στα οικιακά τιμολόγια από 18% έως και 40%!  

Με λίγα λόγια το μάρμαρο ή αλλιώς την "ανάπτυξη" -προς όφελος ποιου άραγε στ' αλήθεια;- θα κληθεί να πληρώσει ο εργαζόμενος, ο μισθωτός ο καθένας από μας και όλοι εμείς μαζί σαν σύνολο. Πρόκειται πλέον για μια ξεδιάντροπη καταλήστευση του λαϊκού εισοδήματος.

Mείωση προσλήψεων αύξηση απολύσεων
Εν τω μεταξύ, στο εσωτερικό της ΔΕΗ οι αλλαγές είναι σαρωτικές. Ήδη η έλλειψη προσωπικού, εργατικού δυναμικού κυρίως στους τόπους παραγωγής είναι εμφανής. Μονάδες στις οποίες εργάζονταν -και όχι απασχολούνταν- τριπλάσιος αριθμός ατόμων τώρα σχεδόν υπολειτουργούν. Είναι άλλη μια προειδοποίηση έτσι ώστε να ανοιχτεί ο δρόμος για να επιβληθεί το ίδιο μοντέλο που εφαρμόσθηκε και στον ΟΤΕ, με εθελούσιες εξόδους κλπ. Λες και αυτή η γενιά που φεύγει από την εργασία θα 'ναι η τελευταία στην παραγωγή.
Επίσης προωθείτε ραγδαία η εντατικοποίηση της ελαστικοποίησης, το σπάσιμο του 8ώρου & οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις Πρόγευση από τις εργασιακές σχέσεις που θα επιβληθούν είναι οι ελαστικές σχέσεις εργασίας που αρχίζουν να επικρατούν από τώρα. Ειδικότερα όσο αφορά τους συμβασιούχους απαγορευόταν στην προ-ΔΝΤ εποχή, δια νόμου...και δια ροπάλου ακόμη και να καταθέσουν νέα αίτηση πρόσληψης μην τυχόν και πάρουν κανένα δικαίωμα παραπάνω, από αυτά που έτσι κι αλλιώς προσπαθούν να καταργήσουν στο σύνολο της εργασίας, τώρα πια οι προσλήψεις ακόμα και με το αισχρό καθεστώς της «μαθητείας» και των συμβάσεων καταργήθηκαν ουσιαστικά πλήρως με αφορμή το «δημόσιο έλλειμμα».
Η αλήθεια είναι ότι προσπαθούν να παραδώσουν την ΔΕΗ στο κεφάλαιο με εργαζόμενους χωρίς κανένα δικαίωμα, έτσι ώστε οι εταιρείες να μπορέσουν να κάνουν μαζικές απολύσεις και να πάρει άλλους με χειρότερους φυσικά όρους.

Ασφάλιση
Οι κρίκοι είναι άρρηκτα πλεγμένοι μεταξύ τους το ασφαλιστικό και στην ΔΕΗ έχει άμεση σχέση με το νομοσχέδιο για την ασφάλιση, αποτελεί δε μια χαρακτηριστική περίπτωση του σε όλα τα επίπεδα. Αρχικά όσο αφορά την ασφάλιση των εργαζομένων στη ΔΕΗ από ξεχωριστό και υγιές ταμείο με ληγμένο το ζήτημα της ασφάλισης των εργαζομένων της, με το σχέδιο ενοποίησης, ενσωματώνεται στο ΙΚΑ όπου οι πολιτικές τόσων χρόνων υπερεκμετάλλευσης των δημοσίων ταμείων από κράτος και εργοδοσία το φέρανε στην τραγική κατάσταση της υπερχρέωσης στην οποία είναι σήμερα. Νωπές είναι ακόμα οι μνήμες από τη μεγάλη απεργία των εργαζομένων της ΔΕΗ τον Μάρτη-Απρίλη του 2008 με αφορμή το τότε νομοσχέδιο για την ασφάλιση που υποβάθμιζε με τη σειρά του τη ΔΕΗ έτσι ώστε να στρώσει το δρόμο στο κεφάλαιο και την ιδιωτικοποίηση της εταιρείας. Είναι προφανές ότι αυτή τη φορά θα χρειαστούν ακόμα μεγαλύτερες κινητοποιήσεις σε συνεργασία με την κοινωνία για να μην περάσει η «απελευθέρωση της ενέργειας», δηλαδή η χειρότερη και πιο στυγνή εκμετάλλευση.

Στα δε ΒΑΕ ήδη έχει στρωθεί ο δρόμος. Συνεχής είναι οι περικοπές και τα κόλπα που μεταχειρίζεται η διοίκηση για να αποφύγει την καταβολή εξ ολοκλήρου των Βαρέων και Ανθυγειυνών σε ανθρώπους που δουλεύουν 30 χρόνια σε δύσκολες συνθήκες εργασίας.
Μέσα στη γενική σαπίλα του καθεστώτος το κράτος κολλάει το "πωλείται" στο πιο εμφανές σημείο, ο Αθανασόπουλος και η νυν ηγεσία της ΔΕΗ κάνουν τον μεσίτη για να πετύχουν μια καλή τιμή, και το κεφάλαιο ακονίζει τα δόντια του για ανθρώπινη σάρκα. Απ' την άλλη η ΓΣΕΕ φαντάζει ίσως ο μοναδικός πιο αναξιόπιστος φορέας από όλους τους προαναφερόμενους. Δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος των περιστάσεων οι 24ωρες πανηγυρικές δεν οδηγούν πουθενά. Ενώ δεν είπε κουβέντα για την μετοχοποίηση και το τζογάρισμα των αποθεματικών των ταμείων στηρίζοντας ουσιαστικά αυτές τις ενέργειες, έτρεξε να καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου με τρόικα και κυβέρνηση υπογράφοντας την προδοτική 3ετη κοινωνική ειρήνη, όταν κράτος και κεφάλαιο έχουν κηρύξει τον πιο άγριο πόλεμο στους εργαζόμενους. Η δε ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑ, το πιο αποτελεσματικό και ριζοσπαστικό όπλο των εργαζομένων αποτελεί άγνωστη έννοια για τους κυβερνητικούς κηφήνες της ΓΣΕΕ.

Η ΓΕΝΟΠ τέλος προσπαθεί καθυστερημένα να ξυπνήσει από τον λήθαργο τόσων χρόνων. Πριν από λίγα χρόνια στήριξε την μετοχοποίηση και τώρα προσπαθεί να γλιτώσει τα χειρότερα. Η ηγεσία της υπό τις παρατάξεις των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΑΔ (ΣΥΝ) έχει εξευτελίσει κάθε όρο αντίστασης. Οι διάλογοι και οι διαπραγματεύσεις δίνουν και παίρνουν από ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ ενώ από κοντά ακολουθεί και η ΣΑΔ. Δεν ξεχνάμε το μικροπολιτικό-συντεχνιακό ξεπούλημα του αγώνα του 2008 από την παράταξη του ΣΥΝ όταν και είχε υπερψηφίσει το πλαίσιο της ΔΑΚΕ για σπάσιμο της απεργίας.
Τέλος το ΠΑΜΕ δεν μπορεί να διανύσει την απόσταση μεταξύ κοινωνικής και πολιτικής ζωής αποτελεί ξεκάθαρα όργανο του ΚΚΕ και στοχεύει στην εξαγορά ψήφων, ενώ η ήττα της πολιτικής του το συνοδεύει σαν μόνιμη επωδός. Τρανό παράδειγμα τα Κλωστήρια Ναούσης τα οποία έλεγχε πολιτικά η παράταξη του. Διεξάγει πιο λυσσώδη αγώνα για το καπέλωμα των αγώνων ακόμα και διώχνοντας ριζοσπάστες από εργατικές συγκεντρώσεις παρά ανυποχώρητο αγώνα ενάντια στα αφεντικά και τα στηρίγματα τους.

Kαταστροφική η δημιουργία εργοστασίων λιθάνθρακα για τη φύση.
Η απελευθέρωση της ενέργειας από το κρατικό μονοπώλιο απελευθέρώνει, τα πιο επιθετικά ένστικτα των οικονομικών λόμπι. Η πολυεθνική EDISON, η RWE, η Μυτιληναίος-ΤΕΡΝΑ σχεδιάζουν να μετατρέψουν τα φυσικά καταφύγια, τους εύκολα προσβάσιμους κόλπους της ελληνικής περιβαλλοντικής δαντέλας σε κρανίου τόπο. Σχεδιάζουν εργοστάσια ενέργειας με καύση λιθάνθρακα στον Αστακό, στο Μαντούδι, στο Αλιβέρι, στα Άσπρα Σπίτια, στον Αλμυρό, στην Καβάλα, σε όλη την Ελλάδα. Αντί να δούμε μείωση του διοξειδίου του άνθρακα βλέπουμε τη μέγιστη προσπάθεια όλων για την αύξησή του για τη συσσώρευση περισσότερου κέρδους, ελέγχου, εξουσίας. Σε αντίθεση πάντως με το τι γραφόταν στο μνημόνιου ΔΕΗ-RWE οι κάτοικοι στις παραπάνω περιοχές αντέδρασαν άμεσα στο πρόγραμμα καταστροφής υγείας και περιβάλλοντος, με ένα μεγάλο κίνημα ενάντια στον λιθάνθρακα. Η επιτυχία αυτή μας δείχνει το δρόμο του αγώνα ξανά.