Κάλεσμα σε σύσκεψη για την συνδιοργάνωση των απεργιακών συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων του επόμενου διαστήματος

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2/11 19.00 Ε.Κ.Θ.

Ζούμε μια κρίσιμη εποχή και μία ακόμη πιο κρίσιμη συγκυρία. Η σαρωτική υποτίμηση της εργατικής δύναμης, το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης σε βάρος των συμφερόντων και των αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας, και ο διαρκώς προωθούμενος φασισμός, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας για το μέλλον που σχεδιάζεται από το κεφάλαιο και τους κρατικούς του υπηρέτες. Βήμα προς αυτή τη κατεύθυνση είναι και τα υπό ψήφιση νέα αντεργατικά μέτρα, βήμα είναι και η προώθηση της κρατικής φασιστικής καταστολής με όλα τα μέσα, βήμα είναι και ο ιδεολογικός και πολιτικός πόλεμος χειραγώγησης που εξαπολύεται από τους μηχανισμούς τους. Η βαθιά κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, και του ελληνικού μαζί, απαιτεί οι ζωές εκατομμυρίων εργαζομένων να συντριβούν στη λαιμητόμο στο βωμό της ανάκαμψης της κερδοφορίας τους. Η δομική ανεργία που ήδη στη νεολαία αγγίζει το 50%, η παρανομοποίηση χιλιάδων εργατών μεταναστών, οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες της δουλείας, το πέταγμα στο δρόμο χιλιάδων οικογενειών, η μαφιόζικη-παρακρατική επέλαση στους δρόμους, η κατάργηση της (όποιας) δωρεάν περίθαλψης και η κυριαρχία της (ταξικής) ιδιωτικής υγείας, η υποβάθμιση όλων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων που φοιτούν νέοι και νέες εργατικής ταξικής προέλευσης, τα γκέτο των φτωχών στρωμάτων στις πόλεις, να ποιο είναι το παρόν και το μέλλον που μας καλούν να συναινέσουμε όταν μας μιλούν για "ανάπτυξη" και "έξοδο από τη κρίση"!

Σφήνα σε αυτόν τον οδοστρωτήρα, έρχονται οι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες. Ο αγώνας της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, με το απελευθερωτικό του πρόταγμα για την αυτοδιαχείριση της παραγωγής και την άμεση δημοκρατία στη βάση των σωματείων, δείχνει ένα δρόμο για την κοινωνική χειραφέτηση. Η απεργία των εργαζόμενων στις εργολαβίες, που ήδη μετρά αρκετές εβδομάδες, δείχνει την αναγκαιότητα του αγώνα ενάντια στις δουλοκτητικές "νέες σχέσεις εργασίας". Ένας πραγματικός κοινωνικός πόλεμος μαίνεται στις Σκουριές Χαλκιδικής που αποκαλύπτει τα υγιή αντανακλαστικά και την αποφασιστικότητα των κατοίκων. Τα σκιρτήματα των μαθητικών καταλήψεων αμφισβητούν αυθόρμητα αλλά με πραγματικό νόημα το νέο πλαίσιο ζωής που επιβάλλεται στη νεολαία, ενώ και οι φοιτητικοί αγώνες που στηρίζουν την απεργία των εργολαβικών στο ΑΠΘ, αποτελούν σημαντικό βήμα σύνδεσης των εργατικών και των φοιτητικών αναγκών. Αυτοί οι αγώνες, αλλά και όλες οι μικρές και μεγάλες αντιστάσεις, ατομικές και συλλογικές, που σκόρπια αλλά υπαρκτά κοντράρονται με την εργοδοσία και το κράτος στη πόλη της Θεσσαλονίκης, μας γεμίζουν αισιοδοξία για το αναγκαίο επόμενο βήμα!

Απέναντι τους, αρκετοί που δηλώνουν "φίλοι του λαού". Πρώτα και κύρια, το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, που όχι μόνο δεν επιτελεί κάποιο ρόλο στήριξης και σύνδεσης των εργατικών αγώνων, αλλά στη καλύτερη περίπτωση τροχοπέδη και στη χειρότερη -που είναι και συνηθέστερη- πόλο χειραγώγησης και υποταγής των εργαζομένων και των κοινωνικών κινημάτων στην μηχανή του κράτους και του κεφαλαίου. Κι αυτό γιατί, εδώ και δεκαετίες το ΕΚΘ, ιδεολογικά, αλλά πολύ περισσότερο οικονομικά και πολιτικά προσδέθηκε στη κρατική λειτουργία, σε τέτοιο βαθμό, που κανείς πια δεν μπορεί να ξεχωρίσει που ακριβώς τελειώνει η προπαγάνδα του υπουργού και που αρχίζει ο λόγος των στελεχών του. Το αναντίρρητο αυτό γεγονός, δεν αντιπαλεύεται με εσωτερικούς συσχετισμούς, ούτε μπορεί "να αλλάξει" από τα στημένα συνέδρια του ΕΚΘ. Ούτε φυσικά, από προσπάθειες από "τα πάνω" συντονισμού και ελέγχου των εργατικών αγώνων όπως κάνει το ΠΑΜΕ και όχι μόνο. Η απόρριψη του κρατικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, μπορεί να έχει νόημα μόνο όταν προωθείται από τη βάση των εργαζομένων και των κοινωνικών κινημάτων στη κατεύθυνση της ρήξης με το υφιστάμενο σύστημα.

Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρούμε αναγκαία τη σύγκλιση σύσκεψης μεταξύ εργατικών σωματείων και συλλογικοτήτων, εργαζομένων και ανέργων, για την καλύτερη διοργάνωση της απεργιακής συγκέντρωσης και πορείας του Νοέμβρη. Στόχοι μας είναι: 

• Να στηριχτούν με καλύτερο συντονισμό και άνοιγμα σε περισσότερους εργαζομένους και ανέργους τα κοινωνικά μέτωπα που παραμένουν ανοιχτά στη πόλη. Για να νικήσει ο αγώνας της Βιο.Με. και η απεργία των εργολαβικών εργαζομένων. 
• Να γίνει το πρώτο βήμα σύγκλισης και συμπόρευσης των εργατικών αγώνων και δυνάμεων που κινούνται "εκτός των τειχών" της συνδικαλιστικής συστημικής γραφειοκρατίας. 
• Να προωθήσουμε με καλύτερους όρους τα προτάγματα των ταξικών σωματείων βάσης και άμεσης δημοκρατίας, της αυτοοργάνωσης των εργατών και των ανέργων, της αυτοδιαχείρισης της παραγωγής, της γενικής απεργίας διαρκείας. 
• Να διερευνήσουμε διαθέσεις και στάσεις για τον μονιμότερο συντονισμό των εργατικών αγώνων και των κοινωνικών κινημάτων από τη βάση. 
• Δεν το κρύβουμε πως πρόθεση μας και διακηρυγμένη μας θέση είναι η προσπάθεια για ένα Ανεξάρτητο Εργατικό Κέντρο συντονισμού και αγώνα του κινήματος, με μόνο κριτήριο τις αποφάσεις των συνελεύσεων των εργατικών και κοινωνικών χώρων και τον συντονισμό από θέσεις μάχης απέναντι στο κεφάλαιο και το κράτος. Στόχος είναι να συσπειρώνεται και να ενημερώνεται ο κόσμος της εργασίας, τα σωματεία οι νέοι εργαζόμενοι και μετανάστες γύρω από το Κέντρο και να συμμετέχουν ενεργά στις δραστηριότητες και τις λειτουργίες του. 
• Να βοηθήσουμε και να προωθήσουμε την πλατύτερη ενότητα της σήμερα πολυδιασπασμένης εργατικής τάξης, ενότητα την οποία δεν αντιλαμβανόμαστε μόνο με απλούς αθροιστικούς αριθμητικούς όρους, αλλά βασίζεται και χτίζεται στο επίπεδο του περιεχομένου, της μορφής και της φυσιογνωμίας των σωματείων και των εργατικών αγώνων που ξεσπούν καθημερινά. 

Γνωρίζουμε πως το εγχείρημα δεν θα είναι εύκολο. Όπως γνωρίζουμε πολύ καλά όμως πως απαιτείται πραγματική (και όχι επίπλαστη και καταδικαστική για τις ανάγκες μας) ενότητα της εργατικής τάξης για να μπορέσουν να νικήσουν οι αγώνες όχι μόνο της περιόδου, αλλά και γενικά. Είναι όμως στοίχημα για εμάς, αλλά πιστεύουμε και για όλο το κοινωνικό κίνημα που βαδίζει κόντρα στο κράτος και το κεφάλαιο, να αξιοποιήσουμε τις απεργιακές κινητοποιήσεις του Νοεμβρίου αποφασιστικά. Να στοχεύσουμε στην όσο το δυνατόν καλύτερη προπαγάνδιση των προταγμάτων που μας έχουν φέρει σε επαφή στο δρόμο και στους χώρους. Να στοχεύσουμε στην όσο το δυνατόν καλύτερη συσπείρωση όλου του δυναμικού που ασφυκτιά και δεν μπορεί να εκφραστεί από τις σημαίες της "εθνικής προσπάθειας" και του κρατικού συνδικαλισμού, σε ανεξάρτητη συγκέντρωση και πορεία στο δρόμο, αλλά και σε μία κατάληξη ευρύτερης συνέλευσης αυτού ακριβώς του δυναμικού για να συναποφασίσουμε τα επόμενα βήματα μας.

Οι επόμενες εβδομάδες θα έχουν -θέλουμε να πιστεύουμε- εκρηκτικό χαρακτήρα. Ας προετοιμαστούμε, λοιπόν, κατάλληλα ώστε το εργατικό και κοινωνικό κίνημα του ανυποχώρητου αγώνα να είναι προωθητική και ενωμένη δύναμη στον δρόμο αλλά και σε όλους τους χώρους της κοινωνίας. Να βάλουμε όλες μας τις δυνάμεις ώστε να υπερβούμε τη πολυδιάσπαση και τον κατακερματισμό, σε μια νέα ταξική ενότητα με σχέδιο και μέλλον με όλη τη κοινωνία που πλήττεται. Ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ, για να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας με τη πραγματικότητα και να την πλάσουμε όπως πραγματικά την έχουμε ανάγκη.

ΚΙΝΗΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ & ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

Ποιος φοβάται την αυτοδιαχείριση;

Από τη Βιο.με. να ακουστεί καλά...

Ο αγώνας των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής στη Θεσσαλονίκη βρίσκεται μια ανάσα πριν από την κλιμάκωσή του. Από τον Ιούλιο μέχρι και σήμερα, το σωματείο της Βιο.με. μαζί με την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης που συστάθηκε για τη στήριξη του αγώνα, έχουμε πραγματοποιήσει μια σειρά από προπαγανδιστικές κινήσεις (μοιράσματα προκηρύξεων, εξορμήσεις στη βιομηχανική ζώνη, μικροφωνικές, διαδηλώσεις) ώστε να γίνει γνωστό τόσο στην πόλη της Θεσσαλονίκης όσο και ευρύτερα σε όλη τη χώρα ότι οι εργάτες μιας παραγωγικής μονάδας που εγκαταλείφθηκε από τον ιδιοκτήτη της, μετά από 17μηνη επίσχεση εργασίας και νυχθημερόν βάρδιες φύλαξης του εργοστασίου, είναι πλέον αποφασισμένοι να αναλάβουν την λειτουργία του χωρίς αφεντικό, με μόνη δομή την γενική συνέλευση των εργατών. Για το απαιτούμενο κεφάλαιο εκκίνησης της παραγωγής (προμήθεια πρώτων υλών κλπ.) απαιτούν από τον ΟΑΕΔ την καταβολή προκαταβολικά των επιδομάτων ανεργίας και ενίσχυσης νέων επαγγελματιών. Την ερχόμενη εβδομάδα στις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που έχουν συγκροτηθεί σε Αθήνα, Βόλο, Πάτρα και Γιάννενα θα έρθουν να προστεθούν εκδηλώσεις και πορείες σε μια σειρά πόλεων (Σέρρες, Καβάλα, Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη) όπου τα λουκέτα και η ανεργία έχουν γίνει καθημερινότητα για την εργατική τάξη και το μήνυμα της εργατικής χειραφέτησης και της αυτοδιαχείρισης των μέσων παραγωγής μέσα στον εφιάλτη της σημερινής εξαθλίωσης θα φτάσει στα αυτιά κάθε εργαζόμενου και ανέργου. Στις 12 Οκτωβρίου το Καραβάνι Αλληλεγγύης και Στήριξης του αγώνα στη Βιο.με. θα ξεκινήσει από την Θεσσαλονίκη με τη συμμετοχή εργατών του εργοστασίου και αλληλέγγυων για να περάσει από τη Λάρισα και τον Βόλο και να καταλήξει την Κυριακή 14 Οκτωβρίου στην Αθήνα όπου μια μεγάλη συναυλία στα Προπύλαια θα προετοιμάσει την κεντρική διαδήλωση της επόμενης μέρας προς το υπουργείο Εργασίας. Αυτή δεν θα είναι η πρώτη φορά που το σωματείο της Βιο.με. θα γνωστοποιήσει στην πολιτική εξουσία την πρότασή του, αυτή έχει ήδη υποβληθεί πριν από έναν μήνα χωρίς να λάβει καμία απάντηση.

Μπροστά σε αυτόν τον αγώνα λοιπόν που είχαμε την τύχη να ξεσπάσει στην πόλη μας και να πλαισιωθεί από πολιτικές και εργατικές συλλογικότητες αλλά και ανένταχτους αγωνιστές που συνειδητοποίησαν την σημασία του, αποκαλύφθηκαν μία σειρά από πολεμικές τόσο ρήξης όσο και ενσωμάτωσης. Η λυσσαλέα κριτική που του ασκήθηκε είναι φυσικά ευθέως ανάλογη της κορυφαίας αξίας του μέσα στην ιστορική συγκυρία που τον γέννησε. Μια χούφτα εργάτες συσπειρωμένοι σε ένα αμεσοδημοκρατικό σωματείο βάσης που έχει ανάγει την γενική του συνέλευση σε μοναδικό μέσο λήψης αποφάσεων, διένυσαν όλο τον δρόμο από τις επισκέψεις σε γραφεία βουλευτών, υπουργών, αρχόντων της τοπικής αυτοδιοίκησης, εκκλησιαστικών παραγόντων και κάθε είδους κομματικών καλοθελητών, μέχρι την απεύθυνση στο Εργατικό Κέντρο, την αδράνεια και την παθητικότητά τους, μέχρι τελικά τελικά το ανοιχτό κάλεσμα που ακολούθησε μια κραυγή αγωνίας προς άλλο σωματείο βάσης της πόλης. Βλέποντας μπροστά στα μάτια τους να καταρρέουν όλες οι πιθανές τακτικές ανάθεσης και διαμεσολάβησης και έχοντας ήδη εξ' αρχής από μόνοι τους αποδομήσει την λογική της παραίτησης αλλά και της στείρας διεκδίκησης των δεδουλευμένων ως προθάλαμο της ανεργίας και της ανέχειας, τονίζουν προς κάθε κατεύθυνση πως αυτό που θέλουν είναι όχι μόνο να παραμείνουν μέσα στην παραγωγική διαδικασία αλλά να την διευθύνουν μόνοι τους, να την πάρουν στα χέρια τους και να την κατευθύνουν προς όφελος της κοινωνίας αλλάζοντας ποιοτικά χαρακτηριστικά του εμπορεύματος και της ίδιας της παραγωγής του. Η εργατική αυτοδιαχείριση προ των πυλών. Είτε αυτή προκύψει από χρηματοδότηση του ΟΑΕΔ (εκβιαστεί το κράτος) είτε αυτή ξεκινήσει με μοναδικό της όπλο την ταξική και κοινωνική αλληλεγγύη και νομιμοποίηση, τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο για όλους εμάς που αρνούμαστε να ζήσουμε σαν σκλάβοι. Ή μήπως όχι...;

Χωρίς να καταπιαστούμε καθόλου με κριτικές που τάσσονται ανοιχτά με την πλευρά της κυρίαρχης τάξης και νοοτροπίας, θα ρίξουμε το βάρος στις αποκαλούμενες 'αριστερές', 'αντισυστημικές' και 'αντικαπιταλιστικές' προσεγγίσεις κομματιών της αριστεράς και του ευρύτερου 'κινήματος'. Πολύ σωστά πολέμιοι -αλλά και μη- του αγώνα στη Βιομηχανική Μεταλλευτική, παρατηρούν πως αυτοδιαχειριζόμενες παραγωγικές μονάδες δεν οδηγούν αυτόματα προς τον συνολικό μετασχηματισμό των σχέσεων παραγωγής, δεν συνεπάγονται με κάποιο μεταφυσικό γραμμικό τρόπο την επαναστατική αλλαγή, αλλά διατρέχουν τον κίνδυνο να παραμείνουν νησίδες μέσα στο καπιταλιστικό αρχιπέλαγος. Εδώ το παράδειγμα της Αργεντινής αποτελεί το πιο τρανταχτό και πολυχρησιμοποιημένο με 200 περίπου επιχειρήσεις να λειτουργούν κάτω από τον έλεγχο των εργατών τους από το 2001 μέχρι και σήμερα. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν -ή καμώνονται ότι δεν καταλαβαίνουν- όσοι χρησιμοποιούν το επιχείρημα αυτό για να μειώσουν και να συκοφαντήσουν αγώνες για την αυτοδιαχείριση είναι ότι δυστυχώς δεν λένε κάτι που δεν ξέραμε ήδη -όχι μόνο εμείς αλλά και οι ίδιοι οι εργάτες! Προφανώς και η παραγωγή σε εργατικά χέρια σε εργοστάσια και επιχειρήσεις που κλείνουν είναι μόνο η αρχή μιας μακράς και επίπονης διαδικασίας. Ξεχνούν όμως κάτι: πως μόνο αυτή μπορεί να πραγματώσει την προοπτική η οποία ξανοίγεται μπροστά της. Αν αυτή η διαδικασία δεν ξεκινήσει από την εργατική βάση καμία πολιτική ηγεσία δεν μπορεί, ακόμη κι αν ισχυρίζεται πως θέλει, να την αντικαταστήσει με κάποιο κεντρικό πλάνο.

Μια οικονομία σε καπιταλιστική κρίση και παρατεταμένη ύφεση δύσκολα θα χωρέσει αυτοδιαχειριζόμενα και κατειλημμένα εργοστάσια όση κοινωνική στήριξη κι αν έχουν αυτά, πάντα θα ανήκουν στο κομμάτι της παραγωγής που πρέπει να καταστραφεί για να επιζήσουν μονοπωλιακά και ολιγοπωλιακά κεφάλαια. Αυτό όμως που μπορεί να κάνει αν πετύχει το πείραμα της εργατικής αυτοδιαχείρισης έστω και σε μία, την πρώτη, ελπίζουμε, περίπτωση, είναι να δώσει επιτέλους ελπίδα και νέα ώθηση στην έκφραση των εργατικών αγώνων και αναγκών, να γεννήσει με άλλα λόγια ένα ουσιαστικά επαναστατικό εργατικό κίνημα. Ο παραγκωνισμός του παρασιτικού αφεντικού και η συλλογική ιδιοκτησία και εργασία με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες αποτελούν τεράστιες κατακτήσεις για μια τάξη που τα τελευταία χρόνια μετράει μόνο ήττες και δέχεται ανηλεείς επιθέσεις. Είναι απορίας άξιο πώς υπέρμαχοι του συνθήματος 'χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά' δεν διστάζουν να κατηγορήσουν με τον πιο χυδαίο τρόπο -αποκαλώντας 'μικροκαπιταλιστές' τους αγωνιζόμενους εργάτες- έναν αγώνα που προσπαθεί ακριβώς να κάνει πράξη το αγαπημένο τους τσιτάτο. Ή μήπως η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής είναι στόχος που επιτρέπεται να πραγματωθεί μόνο σε ένα σοσιαλιστικό επέκεινα που θα έρθει ενώ οι εργάτες αγωνίζονται να περισώσουν μισθούς, ένσημα κ ό,τι άλλο θα τους έχει απομείνει ως τότε? Και τότε, στον μετεπαναστατικό επίγειο παράδεισο, τα μέσα παραγωγής θα ανήκουν πραγματικά και δημοκρατικά σ' αυτούς που παράγουν όλο τον πλούτο της κοινωνίας ή σε μία άλλου τύπου κεντρική εξουσία που θα αποφασίζει γι' αυτούς αντί γι' αυτούς;

Επιπλέον, δεν είναι δυνατόν να εθελοτυφλούμε μπροστά στο τέρας της ανεργίας σήμερα, δηλαδή στο ότι ο μεγαλύτερος εχθρός για την εργατική τάξη είναι το γεγονός ότι τεράστια ποσοστά της πετιούνται από το κεφάλαιο έξω από την παραγωγική διαδικασία για να αφεθούν εν τέλει στην κοινωνική περιθωριοποίηση και τον κανιβαλισμό του καπιταλισμού σε κρίση (απελπισία, περιθωριοποίηση, εκφασισμός). Ο δρόμος του παζαρέματος από το κράτος του ολοκληρωτικού καπιταλισμού έχει παρέλθει και δεν έχει πλέον να προσφέρει τίποτα παρά απογοήτευση και ηττοπάθεια. Τα εργαλεία και τα μέσα πάλης του καιρού της σοσιαλδημοκρατίας πρέπει επιτέλους να δώσουν την θέση τους σε επιθετικές πρακτικές απόσπασης, οργάνωσης και απαλλοτρίωσης. Αυτά τα κομμάτια των 'από-τα-κάτω' πρέπει να αναλάβουν την επαναλειτουργία των εγκαταλελειμμένων εργοστασίων, να πλαισιώσουν εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης, να συντονιστούν μεταξύ τους με στόχο τον πολλαπλασιασμό τους και να δώσουν περιεχόμενο σε μια ξεχασμένη μάλλον ιδέα, την ιδέα της δυαδικής εξουσίας· ας μη γελιόμαστε, όλοι ξέρουμε πως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αυτό που φοβίζει την κυρίαρχη τάξη, το κράτος και τους καπιταλιστές, είναι η οργάνωση και η ενδυνάμωση ενός κινήματος που μη έχοντας πλέον να χάσει τίποτα θα ζητάει τα πάντα. Πόσο μάλλον αν αυτό το κίνημα ξεπεράσει την άμορφη μάζα ενός συνόλου ανθρώπων που εκφράζουν μία τάση και συγκροτήσει έναν δομημένο πόλο εργαζομένων που διαχειρίζονται κομμάτια της παραγωγής και αποτελούν ήδη πρόπλασμα της δίκαιης και ελεύθερης κοινωνίας του μέλλοντός μας.

Η φωνή των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής είναι φωνή βγαλμένη από τα σπλάχνα της χειμαζόμενης κοινωνίας, δεν είναι πολιτική γκρούπα, δεν είναι κομματικό δελτίο τύπου, δεν είναι πρόταση προς ψήφιση νομοσχεδίου ούτε εγκεφαλικό μανιφέστο στα μυαλά κάποιου μισότρελου ερημίτη. Εγγυήσεις επιτυχίας ή ακόμη ακόμη και κρυστάλλινης συνέπειας και καθαρότητας δεν υπάρχουν ούτε σε αυτόν τον αγώνα ούτε σε κανέναν άλλο. Αν όμως οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι δεν κάνουν ΤΩΡΑ το βήμα για να πάρουν όσα δικαιωματικά τους ανήκουν, τότε καμία μάχη χαρακωμάτων, κανένας αμυντικός πόλεμος δεν μπορεί να νικήσει, κι αυτό είναι κάτι που κανείς κοινός νους δεν μπορεί να αρνηθεί.

Πλάι σε αυτή την πολιτική ρήξης παρασιτεί και η λογική της ενσωμάτωσης, πολύ πιο ύπουλη και υπόγεια. Πρόκειται για ολόκληρη την ρητορική που θέλει μια 'αλληλέγγυα οικονομία' να συνυπάρχει με τη ζούγκλα της εκμετάλλευσης του σήμερα, να δημιουργεί 'εναλλακτικά', 'αλληλέγγυα', 'ελεύθερα' ή 'κοινωνικά' κομμάτια χώρου και χρόνου χωρίς να τονίζει τα όριά τους, χωρίς να βλέπει τους ριζοσπαστικούς εργατικούς αγώνες ως απαραίτητο οργανικό κομμάτι ολοκλήρωσης του προτάγματός τους, χωρίς να συνειδητοποιεί ούτε στιγμή ότι η πιο βολική λύση στην καπιταλιστική κρίση ήταν, είναι και θα είναι οι εργαζόμενοι να μοιράσουν την φτώχεια τους, να αρκεστούν στα λίγα και να 'ξανα-ανακαλύψουν' τις χαρές της ζωής 'χωρίς ευρώ'. Η άρνηση της πραγματικότητας αποτελεί την άλλη πλευρά του νομίσματος της αποδοχής της. Ασφαλώς και το τέλος των ολιστικών αφηγήσεων που πολλοί ευαγγελίζονται, το τέλος του σιδηρού παραπετάσματος ή της σοσιαλδημοκρατικής προοδευτικής προοπτικής έχει βάλει εδώ ανεξίτηλα τη σφραγίδα του. Αυτό που υποβόσκει όμως, βγάζει μάτι και στον πιο απλό παρατηρητή· ότι ακριβώς καμία ανάγκη των 'από-τα-κάτω' δεν μπορεί να ικανοποιηθεί σε αυτό το πλαίσιο χωρίς να 'παρέχει' κάποιος 'από-τα-πάνω΄. Με απλά λόγια, είτε όσοι βολεύονται σε παρόμοια εγχειρήματα και πρακτικές δεν έχουν πραγματικά υλικές ανάγκες παρά μόνο ελεύθερο χρόνο, είτε η αλληλεγγύη που διακηρύσσουν είναι διαταξική μέχρι το κόκκαλο καθώς ανάμεσά τους κάποιοι δεν έχουν και κάποιοι που έχουν δίνουν στους πρώτους.

Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός μόνο αν αυτός ο κόσμος έρθει πάνω-κάτω, με κανέναν άλλο τρόπο. Η δική μας θέση είναι ότι αυτός ο κόσμος θα έρθει πάνω-κάτω μόνο όταν ο αγώνας για να γίνουμε οι κυρίαρχοι του πλούτου και των μέσων που τον παράγουν, δηλαδή ο αγώνας για την αυτοδιαχείριση, γίνει ο κεντρικός αγώνας της τάξης μας και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας γι' αυτό. Ο αγώνας της Βιο.με., είτε το θέλουμε είτε όχι, ανοίγει το δρόμο και τώρα, σύντροφοι και συναγωνιστές, όλα παίζονται.

ΚΙΝΗΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ & ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

Θεσσαλονίκη, 11/10/2012

ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΟΜΕ ΩΣ ΤΟ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ - ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ Τ’ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Ανακοίνωση για τα γεγονότα έξω από το «άβατο» του Πενταγώνου, Πέμπτη 4/10

Σκύλιασε όλο το προσωπικό του συστήματος από τη μαχητική δράση των εργατών των ναυπηγείων Σκαραμαγκά έξω από το Πεντάγωνο, προχτες το πρωί. Υπουργοί, βουλευτές, ΜΜΕ και μεγαλοδημοσιογράφοι δικάζουν επί ένα συνεχές 24ώρο τους εργάτες στα μάτια της κοινής γνώμης γιατί, διεκδικώντας τα δίκαια αιτήματα τους, τόλμησαν να αμφισβητήσουν τα ιερά και τα όσια της «άμυνας της πατρίδας». Γιατί τόλμησαν να εισβάλουν στο «ναό της εθνικής άμυνας», όπως λένε, εκεί όπου η μίζα και η διαπλοκή με τους εμπόρους όπλων είναι καθημερινότητα, εκεί που σχεδιάζεται η συμμετοχή των ελληνικών δυνάμεων σε όλους τους επιθετικούς και άδικους πολέμους που διεξάγουν ΝΑΤΟ και Ευρωστρατός, εκεί που το ελληνικό, το τουρκικό και το βουλγαρικό επιτελείο συνεννοούνται για τις αγοραπωλησίες μεταναστών στα σύνορα. 

Η άγρια καταστολή, τα ανοιγμένα κεφάλια των εργατών και οι συλλήψεις 106 από αυτούς, δείχνουν όμως την πραγματικότητα. Δείχνουν πως για τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής μας, ο πραγματικός κίνδυνος και εχθρός δεν είναι κανείς άλλος από την εργατική τάξη, όταν αυτή ξεπερνάει τις συμβιβασμένες ηγεσίες των εργατοπατέρων και επιλέγει την ταξική σύγκρουση, αυτή την οποία ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ έχουν αποβάλλει εδώ και καιρό από το λεξιλόγιο τους. Οι τελευταίες μάλιστα σε αυτή τη συγκυρία έχουν επιλέξει τη διγλωσσία: Από τη μία λοιπόν, οι συμβιβασμένες ηγεσίες τους ζητούν ήδη ταπεινά συγγνώμη στα τηλεοπτικά πάνελ κι από την άλλη, «εξέχοντες μεγαλοσυνδικαλιστές» επεξεργάζονται επαναστατικές κορώνες ενόψει σωματειακών εκλογών : οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν πρέπει να ξεγελιούνται αλλά οφείλουν να συνειδητοποιούν ότι ούτε καθοδηγητές χρειάζονται ούτε κηδεμόνες. Το παράδειγμα της ΒΙΟΜΕ είναι σαφές προς αυτή την κατεύθυνση.

Στον αγώνα των εργατών του Σκαραμαγκά, που βρίσκονται 7 μήνες απλήρωτοι και αγωνίζονται να μην περάσει η πρόταση της εργοδοσίας για εκ περιτροπής εργασία για 1 ημέρα δουλειάς την εβδομάδα μόνοι τους πραγματικοί σύμμαχοι, δεν είναι άλλοι, από τα μαχητικά ταξικά σωματεία βάσης αλλά και όλους τους εργαζόμενους και τους ανέργους που έχουν χρέος και συμφέρον να στηρίξουν με κάθε τρόπο των αγώνα όλων των εργατών απέναντι σε μία εξουσία και ένα σύστημα που βουτάει κάθε μέρα όλο και περισσότερο τη πλειοψηφία της κοινωνίας στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Το "δόγμα της μηδενικής ανοχής" που τόσο καλά συνοψίζεται στη βία των ΜΑΤ και στις υποκριτικές μπούρδες των διάφορων Ευαγγελάτων στα κανάλια, μπορεί και πρέπει να σπάσει στον δρόμο και στους χώρους δουλειάς, με μαζικούς ανυποχώρητους εργατικούς αγώνες, ντόπιων και μεταναστών, εργατών κι ανέργων.

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ 

ΜΕ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

ΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟΙ Ή ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ

ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΑΠΟ «ΑΒΑΤΑ»

Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης στηρίζει και συμμετέχει στην πορεία που διοργανώνουν το Σωματείο Εργατοϋπαλλήλων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής και η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης και Στήριξης του Αγώνα της Βιο.ΜΕ. την Παρασκευή 5/10 στη Θεσσαλονίκη. Μια βδομάδα πριν το ΚΑΡΑΒΑΝΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ & ΑΓΩΝΑ, με εκδηλώσεις, συναυλίες και πορείες σε όλη την Ελλάδα, διαδηλώνουμε μαζί με τους εργάτες της Βιο.Με στους δρόμους της Θεσσαλονίκης δυναμώνοντας τη φωνή τους στον αγώνα για να περάσει το εργοστάσιο από τα χέρια του κεφαλαίου στα χέρια των εργαζομένων. Ο πιο σημαντικός αγώνας της πόλης μας στην εποχή της ανεργίας και της φτώχειας, των απολύσεων και των κλειστών επιχειρήσεων δείχνει το δρόμο για να νικήσει η τάξη μας. Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι οργανωνόμαστε σε σωματεία βάσης με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, δίνουμε από κοινού τη μάχη για να πάρουμε όλη την παραγωγή στα χέρια μας με αυτοδιαχείριση στους χώρους δουλειάς, ανατρέπουμε τα σενάρια εξόντωσής μας, που στήνει το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, με γενική απεργία διαρκείας. Ο αγώνας των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής δεν πρέπει να μείνει μόνος του. 

Καλούμε κάθε σωματείο και εργατική συλλογικότητα, κάθε εργαζόμενο και άνεργο να πάρει μέρος στη διαδήλωση την Παρασκευή 5/10 και ώρα 18:00 στην Καμάρα.