Εκατοντάδες χιλιάδες απεργοί, εργαζόμενοι και άνεργοι, φοιτητές και μαθητές πλυμμηρίσαν τις πλατείες, τους δρόμους σε όλη την Ελλάδα, κατά τη διάρκεια της 48ωρης γενικής απεργίας στις 19 και 20 Οκτώβρη. Η μαζική συμμετοχή στην απεργία των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, στον στενό δημόσιο τομέα αλλά και σε νευραλγικά κέντρα του ιδιωτικού τομέα έδωσαν τον τόνο και ανέδειξαν την διάθεση της εργατικής τάξης για αγώνα ενάντια στην ολοκληρωτική καθυπόταξη της ζωής μας στον κοινωνικό μεσαίωνα, που από κοινού σχεδιάζουν και υλοποιούν το εγχώριο και υπερεθνικό κεφάλαιο, με πολιτικούς εκφραστές το πολιτικό σύστημα, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Απέναντι στις φωνές της ενσωμάτωσης και της συνδιαλλαγής του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού της ΓΣΕΕ και των υποστηρικτών της, πως ο κόσμος της εργασίας δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος ενός απεργιακού αγώνα διαρκείας, η καλύτερη απόδειξη για το ακριβώς αντίθετο ήρθε με την πανκοινωνική μαζική συμμετοχή των εργαζομένων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας. Οι εργαζόμενοι δώσαμε, από διαφορετικές αφετηρίες, με το βροντερό παρόν μας σε όλη την Ελλάδα τη δυνατότητα να πιστεύουμε, ακόμη πιο αποφασιστικά, πως η γενική απεργία διαρκείας και το μπλοκάρισμα της καπιταλιστικής μηχανής δεν είναι κάποιο εγκεφαλικό σχέδιο κάποιων "μειοψηφιών", αλλά οφείλει να μετασχηματιστεί σε πραγματικό υλικό πρόγραμμα αγώνα για την αντεπίθεση και νίκη των εργατικών αναγκών.
Παρόλ' αυτά, η 48ώρη απεργία κατέδειξε και τα όρια της διαμαρτυρίας της τάξης μας, όταν αυτή δεν συνοδεύεται από το χτίσιμο εργατικών και κοινωνικών αντιθεσμών, που θα μπορούν από νέα, αναβαθμισμένη σκοπιά τόσο να βαθαίνουν τη συνειδητοποίηση και τη χειραφέτηση της συνείδησης των εργαζομένων, όσο και να δίνουν την απαραίτητη διάρκεια και επικινδυνότητα απέναντι στο σύστημα. Αυτή η ανάγκη φάνηκε ακόμη μεγαλύτερη στη Θεσσαλονίκη, όπου η χρεοκοπημένη γραμμή της "περικύκλωσης" της γραμματείας Β.Ελλάδος, χωρίς κάποια λογική συνέχισης του αγώνα, απομαζικοποίησε για άλλη μια φορά τα απεργιακά μπλοκ. Παρά τη μεγάλη συμμετοχή και στη Θεσσαλονίκη, η ανυπαρξία ενός κέντρου αγώνα και του στόχου για πραγματικό μαζικό εργατικό εκβιασμό - που να ξεπερνά το επίπεδο του συμβολικού - απέναντι στην κυβέρνηση, οδήγησε τελικά στο να μείνει αναπάντητη ακόμη και η προκλητική εισβολή της αστυνομίας στο ΕΚΘ. Είναι φανερό ότι ιδιαίτερα στην πόλη μας απαιτείται η αναβάθμιση του εργατικού κινήματος τόσο σε επίπεδο περιεχομένου, αλλά και στο επίπεδο του δρόμου.
Έτσι η κυβέρνηση ψήφισε, έστω και με οριακή πλειοψηφία, το πολυνομοσχέδιο που βάζει ταφόπλακα σε ένα απο τα βασικότερα, μέχρι σήμερα, όπλα της εργατικής διεκδίκησης. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων αλλάζει, από τη βάση της, τη διαμόρφωση της αγοραπωλησίας της εργατικής δύναμης στον ελληνικό καπιταλισμό. Η θεσμοθέτηση της ατομικής διαπραγμάτευσης των όρων εργασίας, κάτι που βέβαια ήδη ισχύει σε μεγάλο βαθμό στο ιδιωτικό τομέα, μαζί με τις απολύσεις στο δημόσιο, και κυρίως την έκρηξη της ανεργίας, δίνει το πράσινο φως στην εργοδοσία για έναν άνευ όρων εξευτελισμό των συνθηκών διαβίωσης των εργαζόμενων. Η επιστροφή σε όρους εργασίας, που στην Ελλάδα έχουν να υπάρξουν απο το 1911, αλλάζει δραματικά και τους δρόμους, μέσα από τους οποίους από εδώ και πέρα θα μπορεί να δίνεται αποτελεσματικά η μάχη των σωματείων και των εργατικών συνελεύσεων παντού. Μία αναγκαία συνολική τοποθέτηση για αυτό το ιστορικών διαστάσεων γεγονός, ξεφεύγει από τα όρια και τους σκοπούς αυτής της ανακοίνωσης.
Για να υλοποιηθεί το σχέδιο για την υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μαζί με τα ΜΜΕ εξαπέλυσε μία πρωτοφανή για τα δεδομένα της Ελλάδας, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετά, εκστρατεία τρομοκράτησης η οποία, αυτή τη φορά, πήρε ξεκάθαρα αναβαθμισμένα φασιστικά χαρακτηριστικά. Το φασιστικό διάγγελμα των τριών υπουργών, που δόθηκε στη δημοσιότητα μόλις δύο ημέρες πριν την γενική απεργία και το κάλεσμα τους στη κοινωνία να περιφρουρήσει με μαζικούς όρους την αστική δημοκρατία και τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, χαράσσει την νέα γραμμή νομιμοποίησης και μηδενικής ανοχής που ορίζει σήμερα το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του υποστηρικτές. Διαβάζουμε λοιπόν στην ανακοίνωση:
"Μια κοινωνία που αγωνιά και αναζητεί δημιουργικές διεξόδους από την κρίση, προφανώς και δεν μπορεί να τα φορτώνει όλα στην αστυνομία και τους εισαγγελείς. Καμιά εισαγγελική ή αστυνομική ενέργεια δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κοινωνική αυτενέργεια. Η μία δραστηριότητα, άλλωστε, συμπληρώνει και στηρίζει την άλλη. Η μεν κοινωνία έχει υποχρέωση να υπερασπιστεί τον εαυτό της από κάθε επιβολή ιδεολογικών, κομματικών ή συντεχνιακών συμφερόντων, οι δε δημοκρατικά νομιμοποιημένες κρατικές λειτουργίες έχουν την υποχρέωση να ανταποκριθούν στο κοινωνικό αίτημα για την τήρηση της νομιμότητας. Δίχως τη στήριξη των πολιτών η λειτουργία του κράτους θα συκοφαντηθεί ως αυταρχική και, πάντως, θα έχει περιορισμένη αποδοτικότητα. Και δίχως το κράτος και τις λειτουργίες του, η κοινωνία των πολιτών δεν θα είχε νόημα, όποια γνώμη κι αν πλειοψηφούσε σε αυτήν."
Σε αυτό το κάλεσμα για μια εκ νέου παροχή συναίνεσης και για μια αναβαθμισμένη νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος μπροστά στα μάτια ολόκληρης της κοινωνίας ανταποκρίθηκε και στήριξε πολιτικά το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ την δεύτερη μέρα της 48ωρης απεργίας με την κατάπτυστη στάση του στο Συνταγμα στην Αθήνα.
Το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ παίζοντας τον ρόλο του υπερασπιστή της αστικής νομιμότητας, δεν "περιφρούρησε" κάποια διαδήλωση ή κινητοποίηση του. Ξεκάθαρα και χωρίς ίχνος ντροπής, με πλάτη στη Βουλή και μέτωπο απέναντι στους εργαζόμενους απεργούς και διαδηλωτές, διασφάλισε από το πρωί την ομαλή είσοδο των βουλευτών στο κοινοβούλιο, περιφρούρησε τη διαδικασία της ψηφοφορίας και σε ανοιχτή συνεννόηση με την αστυνομία απέκλεισε το δρόμο για τη Βουλή σε εκατοντάδες απεργιακά μπλοκ. Βασικός (και όχι πρώτος, γιατί για εμάς πάντα πρώτος είναι η κρατική καταστολή) υπεύθυνος για τα βίαια γεγονότα είναι το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, που με την βίαιη και αντεργατική του συμπεριφορά απαγόρευσε σε χιλιάδες εργαζόμενους το δικαίωμα τους να διαδηλώσουν μπροστά στη Βούλη.
Αυτή η στάση του ΚΚΕ δεν μας εκπλήσσει. Το ΚΚΕ δεν πρόδωσε την Πέμπτη 20/10 εμάς ή την εργατική τάξη. Για εμάς το ΚΚΕ εμφανίζεται ως κομμάτι του αστικού μπλοκ εξουσίας, που στις πιο κρίσιμες στιγμές της ταξικής πάλης, όπως ήταν και η 48ωρη απεργία και ο Δεκέμβρης του 2008, θα παίρνει το μέρος του αστικού κόσμου, όντας πραγματική εφεδρεία και "αμορτισέρ" απορρόφησης των κοινωνικών κραδασμών. Δίκαια λοιπόν κερδίζει τα συγχαρητήρια και τα εύσημα από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και τους Πρετεντέρηδες των ΜΜΕ, αλλά και την αποστροφή από χιλιάδες αγωνιζόμενους εργαζόμενους. Για εμάς είναι ξεκάθαρο πως το εργατικό κίνημα που έχουμε ανάγκη σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι ΟΥΤΕ ΠΑΜΕ-ΟΥΤΕ ΓΣΕΕ τόσο σε ότι αφορά στο περιεχόμενο των διεκδικήσεων του, όσο (εξίσου σημαντικό) και στις δομές οργάνωσης του και μορφές πάλης του.
Όμως το ΠΑΜΕ πρόδωσε τον ΝΕΚΡΟ ΑΠΕΡΓΟ ΕΡΓΑΤΗ, σύντροφο και συναγωνιστή του. Προδίδει τη μνήμη του νεκρού εργάτη, ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΗΜΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ που η κυβέρνηση εξαπολύει σε κάθε ευκαιρία, όταν ανακαλύπτει τους υπεύθυνους της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ όχι στο κράτος και το κεφάλαιο, αλλά στο...κίνημα "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ" και εφευρίσκει εχθρούς σε δήθεν αναρχοφασίστες. Την ίδια στιγμή μάλιστα, που οι γιατροί αλλά και οι συγγενείς του νεκρού εργάτη έχουν δηλώσει κατηγορηματικά πως έπεσε νεκρός από τα χημικά σε μεγάλη μάλιστα απόσταση από τα βίαια επεισόδια. Σκυλεύει, λοιπόν, τη μνήμη του νεκρού και προσβάλλει κάθε αγωνιζόμενο εργάτη, όταν δίνει διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης στο σύστημα με τη εξευτελιστική τοποθέτηση της Α.Παπαρήγα στη Βουλή, πως "εμείς δεν πρόκειται να φωνάξουμε για νεκρό διαδηλωτή". Αυτή τη λογική της υποταγής και της συνδιαλλαγής οφείλει η εργατική τάξη να απομονώσει πολιτικά στις μαζικές της διαδικασίες.
Σε αυτή τη γραμμή νομιμότητας που το σύστημα χαράσσει και στις 20/10 επέβαλε στο δρόμο το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, έντρομες μπροστά στον κοινωνικό εκφασισμό που ήδη ζούμε, και άλλες συνιστώσες της Αριστεράς τρέξανε ήδη να στριμωχτούν. Η αναμενόμενη, για μας, πολιτική γραμμή υπεράσπισης της αστικής νομιμότητας από την πλευρά του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιβληθεί στα εργατικά σωματεία και τους εργατικούς αγώνες. Η αντίστοιχου ύφους και πολιτικής γραμμής ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δημιουργεί ακόμα περισσότερα ερωτήματα για το ρόλο και τη συμβολή που θέλει να έχει στο εγχείρημά των πρωτοβάθμιων εργατικών σωματείων, αφού φαίνεται πως η πρότασή της απομακρύνεται διαρκώς από την ανάγκη της από τα κάτω οργάνωσης των αγώνων και της συνολικής επαναστατικής ανατροπής. Με αυτές τις πολιτικές που βάζουν, άλλες από το παράθυρο και άλλες από την πόρτα, τη λογική της ανάθεσης της "λύσης στη κρίση" στα χέρια των πολιτικών δυνάμεων που τις πρεσβεύουν και πετούν στην άκρη την αναγκαία ταξική εργατική ενότητα, εμείς έχουμε διαχωρίσει τη θέση μας εδώ και καιρό, στηρίζοντας και προωθώντας τη λογική συγκρότησης Ταξικών Σωματείων Βάσης με άμεση δημοκρατία στη δομή και επαναστατική στόχευση ανατροπής στο περιεχόμενο, γιατί η ενότητα μπορεί να παραχθεί μόνο στη βάση της τάξης και όχι στη συμφωνία των επιτελείων των πολιτικής.
Εμείς δεν είμαστε εδώ για να δικάσουμε ή να κρίνουμε πρακτικές και λογικές που αναπτύσσονται εντός του κινήματος. Θεωρούμε όμως υποχρέωσή μας να ξεμπροστιάζουμε όποιον αυτές τις μέρες συμπαρατάσσεται στη γραμμή της αστικής νομιμότητας απέναντι και ενάντια στο κίνημα, όπως έπραξαν ξεκάθαρα οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ. Λογικές που αντιλαμβάνονται το κίνημα προνομιακά ιδιοκτησία τους δεν μπορούν και δεν πρέπει να ισχυροποιούνται.
Γνωρίζουμε πολύ καλά, και δεν χρειαζόμαστε διδασκάλους να μας το υπαγορεύουν, πως δεν μπορούν να αλλάξουν τα πάντα με ένα "ντου" στη Βουλή. Γνωρίζουμε όμως επίσης καλά ότι, σήμερα που όλοι οι θεσμοί ενσωμάτωσης και μεσολάβησης της λαικής οργής έχουν εκπέσει, καθώς επανακαθορίζονται τα διαχειριστικά πλαίσια στη βάση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, οι ειρηνικές διαμαρτυρίες πίεσης προς την κυβέρνηση είναι τουλάχιστον σ' αυτή τη συγκυρία αναποτελεσματικές. Ήταν μονόδρομος για την τάξη χθες, ώστε να μην ξημερώσει σήμερα μια μέρα χωρίς κανένα εργατικό δικαίωμα , να προσπαθήσει να διακόψει απ' ευθείας στα πλαίσια της απεργίας την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου. Αυτή η προοπτική, γνωρίζουμε ότι, πρέπει να ζυμωθεί με μια πολιτική που θα είναι σε θέση να παράξει η εργατική τάξη για τον εαυτό της.
Γι' αυτό παλεύουμε για ένα ανεξάρτητο εργατικό κίνημα, ρήξης με την εργοδοτική ΓΣΕΕ και το καθεστωτικό ΠΑΜΕ, συνολικής επαναστατικής ανατροπής. Αγωνιζόμαστε για την δικαίωση σήμερα των εργατικών διεκδικήσεων και αναγκών, που μόνο η επαναστατική ανατροπή μπορεί να φέρει και καμιά κυβέρνηση καπιταλιστικής διαχείρισης δεν μπορεί να υλοποιήσει. Υπερασπιζόμαστε τις πρακτικές ενός μαζικού εργατικού κινήματος, οργανωμένο σε σωματεία βάσης και εργατικά συμβούλια γειτονιάς, διαμορφωμένο από τη θέληση και τον αγώνα της πλειοψηφίας των εργαζομένων. Υπερασπιζόμαστε ένα εργατικό κίνημα ούτε εθνικό, ούτε συντεχνιακό, αλλά αντίπαλο δέος στις κυβερνήσεις τους, τις ευρωπαϊκές τους ολοκληρώσεις, συνολικά στον κόσμο των αφεντικών. Αγωνιζόμαστε, τέλος, για ένα μαζικό επαναστατικό εργατικό κίνημα που θα σαρώσει στο διάβα του τις "υγειονομικές ζώνες" υπεράσπισης της αστικής εξουσίας και όποιον τις στηρίζει, για να ανοίξει ο δρόμος για μια διαφορετική κοινωνική οργάνωση. Ζούμε κι αναπνέουμε για να πραγματώσουμε στο σήμερα τη κοινωνία των ελεύθερα συνεταιριζόμενων παραγωγών, των ελεύθερα συνεταιριζόμενων ανθρώπων.
Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης Οκτώβριος 2011
