ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
με την κοινωνική επανάσταση, για την κατάληψη των μέσων παραγωγής
και τη γενικευμένη εργατική αυτοδιεύθυνση
Λένε πως ένας κύκλος δεν κλείνει παρά μόνον όταν φτάσει στο σημείο από όπου ξεκίνησε. Για εμάς η απεργία της 7ης Φεβρουαρίου 2012 οριοθέτησε το σημείο αυτό για τους αμυντικούς εργατικούς αγώνες της Ελλάδας της κρίσης. Ήταν μία απεργία που δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει από τις άνευρες, άμαζες και μάταιες κινητοποιήσεις των πρώτων ημερών του μνημονίου. Με τους διοργανωτές της να την καλούν για τα μάτια του κόσμου και για την τιμή των όπλων δίχως να μπορούν αλλά ούτε και να θέλουν να σηκώσουν το γάντι της ταξικής αναμέτρησης, της υπεράσπισης και διεύρυνσης των εργατικών και κοινωνικών αναγκών και συμφερόντων. Και με την πλειοψηφία των εργαζόμενων, εθισμένους πλέον στο φόβο, να νοιώθουν μουδιασμένοι και ανήμποροι μπροστά σε μία κατάσταση που δεν έρχεται πια για να τα σαρώσει όλα, αλλά που φαίνεται να έχει ήδη περάσει από πάνω μας σαν οδοστρωτήρας και από μέσα μας σαν ψυχοπαραλυτικό.
Όλοι οι εργαζόμενοι που αντιμετωπίζουν τουλάχιστον κριτικά τη σημερινή κατάσταση των εργατικών αγώνων, αντιλήφθηκαν πως η προχθεσινή πανεργατική απεργία ήταν πιστολιά στον αέρα. Οι πιο καλοπροαίρετοι θα έλεγαν πως ήταν μία βιαστική, επιπόλαιη και αντανακλαστική κίνηση, αλλά η ιστορική διαδρομή των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, ο ρόλος τους μέσα σε αυτή τη διετία συνηγορούν πως ήταν ένα προσχεδιασμένο έγκλημα, μία ακόμα πράξη ενσωμάτωσης και εκτόνωσης της εργατικής οργής, πράξη ρουφιανιάς και διαπιστευτήριο προς την εργοδοσία ότι μπορεί ανενόχλητη (από την εργατική τάξη) να συνεχίσει το τσάκισμα των ζωών μας, ώστε και οι ίδιοι ανενόχλητοι (από την εργατική τάξη ..πάλι) να συνεχίσουν να κάθονται στα τραπέζια του διαλόγου των κοινωνικών εταίρων για την περαιτέρω συμπίεση των μισθών, των συντάξεων, των θέσεων εργασίας.
Εάν δεν είχε προηγηθεί ένα τρίμηνο απεργιακής νηνεμίας σε πανελλαδική κλίμακα, εάν δεν είχε επί χρόνια πια συντελεστεί η διάλυση των διαδικασιών των σωματείων, εάν δεν είχαν φροντίσει με το τρόπο τους και οι εργατοπατέρες να μείνουν εκτός δημοσιότητας οι λαμπρές εξαιρέσεις των απεργών της Χαλυβουργικής αλλά και μερικών άλλων σποραδικών αλλά σημαντικών εργατικών αγώνων, τότε θα έλεγε κανείς πως οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ κάλεσαν την Δευτέρα το απόγευμα σε 24-ωρη απεργία για την επόμενη κιόλας μέρα απλώς στα πλαίσια ελέγχου της επαναστατικής ετοιμότητας των Ελλήνων εργατών. Αφού θα έπρεπε να ειδοποιήσουν το αφεντικό μέσα σε λίγες ώρες πως την επομένη δεν θα βρίσκονταν στις θέσεις εργασίας τους και η εργατική τάξη σύσσωμη θα έπρεπε να παγώσει τη παραγωγή και να κατεβεί στον δρόμο.
Πέραν όμως από τον τραγέλαφο του αστικοποιημένου εργοδοτικού συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, υπάρχουν ορισμένα κρίσιμα ζητήματα που ανέδειξε η προχθεσινή απεργία και αφορούν όλους τους εργαζόμενους και όλες τις συνιστώσες του εργατικού κινήματος. Δεδομένου ότι στην αναμέτρηση κεφαλαίου - εργασίας στην Ελλάδα μετράμε τα τελευταία χρόνια συντριπτικές νίκες υπέρ του πρώτου, το ερώτημα που τίθεται είναι τι περιμένουμε και τι σχεδιάζουμε για την επόμενη μέρα. Οι πράξεις (και όχι οι διακηρύξεις) τόσο του ΠΑΜΕ όσο και του Συντονισμού Α-βάθμιων Σωματείων αποκαλύπτουν μία λογική/πρακτική αναμονής. Με λιγότερη ή περισσότερη αγωνιστικότητα, με λιγότερη ή περισσότερη "ταξική συνέπεια", δεν έχει σημασία. Ο παρονομαστής είναι κοινός: Οι συνθήκες δεν είναι ώριμες, ο αντίπαλος είναι πολύ δυνατός, η τάξη δεν είναι έτοιμη, ο φόβος έχει φωλιάσει μέσα μας, η ύφεση είναι αντικειμενική. Μοιάζουν -όπως και η πλειοψηφία άλλωστε των εργαζόμενων- να αναμένουν παρατημένοι και ηττημένοι πια να ολοκληρωθεί ο κύκλος της υφαρπαγής των εισοδημάτων, να συμπληρωθεί η καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, επιτέλους να "μηδενίσει το κοντέρ". Και τότε οι μεν εργαζόμενοι έστω χωρίς δικαιώματα, χωρίς κοινωνικές παροχές, με μισθούς πείνας και με διαλυμένο των κοινωνικό ιστό, να ξανααποκτήσουν την ψευδαίσθηση ότι μπορούν πια να οργανώσουν τη ζωή τους, οι δε εκπρόσωποί των εργατικών αγώνων αφού τίποτα πια δε θα είναι ίδιο, θα μπορέσουν να βροντοφωνάξουν ότι τίποτε δεν άλλαξε (καπιταλισμός και τότε - καπιταλισμός και τώρα) και θα συνεχίσουν τον συναρπαστικό αγώνα του εκδημοκρατισμού της κοινωνίας, της αλλαγής των συσχετισμών, της διεκδίκησης ενός ξεροκόμματου από τη νέα πίτα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Μόνο που τότε θα πρέπει να κλείνουν περισσότερο τα μάτια στους νέους οικονομικούς και ηθικούς εκβιασμούς της εργοδοσίας, στην εκτός παραγωγικής διαδικασίας κοινωνική εξαθλίωση, στις παραγκουπόλεις των μητροπολιτικών κέντρων, και κυρίως να κλείνουν τα μάτια όταν κοιτούν τον καθρέφτη, αφού αυτή η ενδεχόμενη καπιταλιστική παλινόρθωση δεν θα περάσει μόνο μέσα από τους μισθούς και τα δικαιώματα, αλλά και μέσα από τις ιδέες, τις αξίες και τις ιδεολογίες όλης της κοινωνίας πετώντας στο περιθώριο, ως άχρηστο και ουτοπικό κάθε επαναστατικό ιδεώδες για τη συνολική κοινωνική απελευθέρωση.
Δεν κρίνουμε προθέσεις, αλλά πρακτικές. και πως αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς τη στάση τους στην περίοδο που διανύουμε όταν παρά τα κελεύσματα για "κανένα περιθώριο αναμονής και αδράνειας" για το "οι αυτοί ή εμείς" για απογευματινά συλλαλητήρια και για απεργίες διαρκείας, συνειδητά αρνούνται να επεξεργαστούν και να καταθέσουν μία πολιτική πρόταση που να μην στοχεύει στην διαμαρτυρία, που να μην προϋποθέτει την αλλαγή των εκλογικών συσχετισμών για την υλοποίηση της, που να μην τίθεται προς υλοποίηση/παραχώρηση από τις αστικές κυβερνήσεις (αριστερές ή μη). Αλλά μία πρόταση που προϋποθέτει πρώτα από όλα την αλλαγή της σχέσης του κάθε εργαζόμενου με τον παραγόμενο πλούτο (από σχέση υποτέλειας και εκτέλεσης σε σχέση συνολικού ελέγχου), την αλλαγή της σχέσης κάθε εργαζόμενου και άνεργου με την πολιτική (από σχέση ανάθεσης και εκπροσώπησης σε σχέση αμεσοδημοκρατικής συμμετοχής), την αλλαγή τέλος των χαρακτηριστικών του εργατικού κινήματος (από κίνημα διαταξικής ενότητας, άμυνας και διαμαρτυρίας σε κίνημα ανεξάρτητης ταξικής έκφρασης των εργατικών συμφερόντων).
Πιστεύουμε, πως τίποτα δεν έχει ακόμα κριθεί οριστικά και η περίοδος που έρχεται θα είναι μία πιο οξυμένη περίοδος ταξικών συγκρούσεων όπου οι εργαζόμενοι θα κλιθούν να δώσουν τη μάχη για την οικονομική, κοινωνική και πολιτική τους επιβίωση. Θεωρούμε πως η μόνη έμπρακτη συμβολή για την ανακοπή της επίθεσης, την υπεράσπιση των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων και κυρίως για την διεύρυνση των εργατικών κατακτήσεων, είναι η πάλη για τη διαμόρφωση δομών συνολικού εργατικού ελέγχου στην παραγωγή μέσα από τα ταξικά εργατικά σωματεία, η πάλη για την οργάνωση των ανέργων, η πάλη για τη δημιουργία ενός Ανεξάρτητου Ταξικού Εργατικού Κέντρου Αγώνα, συνδυασμένα με μία συνολική ιδεολογική και πολιτική προσπάθεια επανεμφάνισης και επανανοηματοδότησης του επαναστατικού προτάγματος για την απελευθέρωση της κοινωνίας.
Αυτή τη λογική καταθέτουμε στις εργατικές συλλογικότητες και στα εργατικά σωματεία και καλούμε όλους τους συναδέλφους σε συμμετοχή στην 48-ωρη απεργία ...... Για να ανοίξουμε έναν νέο νικηφόρο κύκλο αναμετρήσεων στον κοινωνικό ταξικό πόλεμο που μας κηρύξαν.
ΜΕ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΒΑΣΗΣ & ΑΓΩΝΕΣ ΕΡΓΑΤΩΝ
ΤΣΑΚΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
με την κοινωνική επανάσταση για την
κατάληψη των μέσων παραγωγής
και την γενικευμένη εργατική αυτοδιεύθυνση.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10/2 10.00 ΚΑΜΑΡΑ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ - ΠΟΡΕΙΑ
