Αντισταθείτε σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει «καλά είμαι εδώ».
Αντισταθείτε σ’ αυτόν που ζητάει μια εξεταστική για να πει «δόξα σοι ο θεός».
Αντισταθείτε σ’ αυτόν που παίρνει ένα πτυχίο και έχει την αυταπάτη ότι θα σωθεί.
Εγώ, συνάδελφοι, μπαίνω στο 6ο έτος κι έχω 4 μαθήματα για πτυχίο, αλλά από τον αγώνα δεν θα λακίσω. Και δεν θα λακίσω γιατί δεν έχω την επιλογή να το κάνω.
Γιατί, συνάδελφοι, όποιος παίρνει πτυχίο έχει θεωρητικά τις εξής επιλογές:
Α) επιλογή : να φύγει στο εξωτερικό για εργασία σε κάποια δικηγορική εταιρία (σε συνδυασμό ίσως και με κάποιο μεταπτυχιακό)
Αυτή την επιλογή την σκέφτεται ολοένα και μεγαλύτερη μερίδα της νεολαίας. Αλλά τι σας κάνει να πιστεύετε, συνάδελφοι, ότι εσάς στο εξωτερικό θα σας υποδεχτούν με ανοιχτές αγκάλες; Δεν σας περνάει από το μυαλό ότι τα γραφεία στο Βερολίνο ή το Παρίσι θα εκμεταλλευτούν ένα κύμα μετανάστευσης για να ρίξουν τις αμοιβές και να μειώσουν το κόστος λειτουργίας τους; Ή μήπως στη Γερμανία και τη Γαλλία δεν θέλουν ανταγωνιστικές οικονομίες; Στη δε Αγγλία ούτε για μεταπτυχιακό δεν σε δέχονται πια, αν πεις ότι είσαι από την Ελλάδα. Γιατί σου λέει «αποκλείεται να έχει να πληρώνει τα δίδακτρα». Πάει λοιπόν η πρώτη επιλογή.
Β) επιλογή: να αναλάβει το γραφείο – γονική παροχή από το μπαμπά
Εμένα όμως, συνάδελφοι, δεν με αφορά αυτή η επιλογή, γιατί εμένα και πολλούς άλλους συναδέλφους δεν μας περιμένει κανένα γραφείο. Και ανάθεμα, αν έχουν αυτή την επιλογή και οι 400 που στην προηγούμενη συνέλευση ψηφίσαν το πλαίσιο της Δαπ. Όσο γι’ αυτούς που πράγματι έχουν έτοιμο γραφείο, με γειά τους με χαρά τους, το δικό τους όμως συμφέρον δεν μπορεί να απασχολεί όλους τους υπόλοιπους. Γιατί το «όλοι οι φοιτητές ενωμένοι» ακούγεται πολύ ρομαντικό αλλά είναι μόνο ένα ψέμα, αφού στο κάτω – κάτω δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Και δεν μας παίρνει πια να τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο, τώρα πρέπει να μάθουμε να μιλάμε με το μαχαίρι στα δόντια.
Γ) επιλογή: να κάνει εθελοντικό χαμαλίκι μέχρι να πάρει την άδεια και μετά να πάει συνεργαζόμενος σε κάποιο γραφείο για αμοιβή λίγο μεγαλύτερη από τον κατώτατο μισθό του ανειδίκευτου εργάτη
Κι επειδή, συνάδελφοι, 4η επιλογή δεν υπάρχει, αν δεν τη δημιουργήσουμε εμείς, ας δούμε τι είναι αυτό που ενώνει τον πρωτοετή φοιτητή με τον επι πτυχίω, κι εμάς με τους ασκούμενους και συνεργαζόμενους υπο συγκεκαλυμμένη μισθωτή εργασία δικηγόρους. Το πρώτο που μας ενώνει, λοιπόν, είναι η επίθεση που δεχόμαστε από τους εκφραστές του κεφαλαίου. Έχουμε και λέμε:
- κατάργηση δωρεάν συγγραμμάτων, ν+2, manager στις σχολές : για να σπουδάζουν στο τέλος μόνο αυτοί που έχουν χρήματα
- διαδικασία Μπολονια: για να βγαίνεις δικηγόρος στην Ελλάδα από το ΑMC
- άνοιγμα του επαγγέλματος & ελεύθερη κυκλοφορία υπηρεσιών στην Ε.Ε. για να καταλάβει κι ο άμισθος δημόσιος λειτουργός τι θα πει μισθωτή σκλαβιά
Κι αν ξεφύγουμε και λίγο από τον κλάδο μας, συνάδελφοι, αντιλαμβανόμαστε ότι τα νέα μέτρα και οι νέοι νόμοι δεν σε θέλουν πλέον «πειθήνιο εργαζόμενο», όπως συνηθίζαμε να λέμε οι παλιότεροι, αλλά «πειθήνιο άνεργο». Τις προάλλες σε ένα παραλλήρημά του ο Λοβέρδος είπε «δεν υπάρχει περίπτωση να προσληφθεί γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο», για να τον συμπληρώσουν κι οι άλλοι υπουργοί «δεν υπάρχει περίπτωση να προσληφθεί δάσκαλος σε δημόσιο σχολείο», όπως επίσης «δεν υπάρχει περίπτωση να μην καταργηθούν θέσεις στο δημόσιο». Κι αν πάμε και στον ιδιωτικό τομέα, τότε καταλαβαίνουμε πραγματικά τι εννοεί η κυβέρνηση, όταν λέει πως η μεταπολίτευση τέλειωσε. Εννοεί, συνάδελφοι, πολύ απλά ότι από το «ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν», που λέγαμε για το σοσιαλδημοκρατικό Πασοκ του 81΄, φτάσαμε σήμερα στο χιτλερικό δόγμα της ζωής που είναι άξια να βιωθεί του νεοφασιστικού Πασοκ, με τη διαφορά ότι τώρα τα κριτήρια της εξόντωσης δεν είναι φυλετικά ή πολιτικά, αλλά αμιγώς οικονομικά.
Γι’ αυτό, συνάδελφοι, το δεύτερο πράγμα που πρέπει να μας ενώσει, όχι ντε και καλά όλους, αλλά εμάς που έχουμε στερέψει από επιλογές και τους εργαζόμενους που έχουν στερέψει από ελπίδες για σταθερή εργασία, αξιοπρεπή μισθό και σύνταξη, είναι ο αγώνας. Αγώνας, όχι για την τιμή των όπλων, αλλά γιατί πραγματικά πιστεύουμε ότι μπορούμε να νικήσουμε. Μπορούμε, συνάδελφοι, να καταργήσουμε το νόμο, στα οδοφράγματα κι όχι από τα μαθήματά μας, μπορούμε να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε εμείς για τον εαυτό μας αλλά και μαζί με τα πλειοψηφικά εκείνα στρώματα της κοινωνίας με τα οποία μαζί υποφέρουμε και τους ίδιους πόνους μοιραζόμαστε, τι παδεία, τι πανεπιστήμιο θέλουμε και για ποιόν! Θέλουμε την έρευνα για να βγαίνει λάδι η Vodafone που κρεμάει κεραίες απέναντι από δημοτικά; θέλουμε τη μόρφωση για να είμαστε η προλεταριοποιημένη διανόηση που θα υπηρετεί τις εγχώριες και διεθνείς κερδοφόρες αγορές για μια οικτρή μειοψηφία μέχρι η κρίση υπερσυσσώρευσης να μας πετάξει και μας στην ανεργία; Θέλουμε, συνάδελφοι, σήμερα να κρατήσουμε τη σχολή ανοιχτή για να καθόμαστε στις αίθουσες της νομικής και να κατεβάζουμε αμάσητες τις αναλύσεις των πιο αντεργατικών και αντιδημοκρατικών νόμων, λες και αυτοί που νομοθετούν κυβερνούν «ελέω θεού»;
Για να κλείσω, συνάδελφοι, το «Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιοί;» στη σημερινή συγκυρία δεν είναι απλά ένα τσιτάτο, γιατί πραγματικά αύριο μπορεί να είναι αργά. Αύριο τίποτα δεν θα είναι όπως σήμερα, αύριο μπορεί να αντικρύσουμε κλειστά πανεπιστήμια, όχι λόγω καταλήψεων αλλά λόγω budget, μπορεί να δούμε πανεπιστήμια ερημωμένα από καθηγητές και φοιτητές και τους μπάτσους να πίνουν καφέ στο κυλικείο αμέριμνοι, αφού έχουν πυροβολήσει τον 15χρονο αδελφό μας, έχουν στείλει τον απεργό πατέρα μας στο χειρουργείο και έχουν πνίξει τη μάνα μας στα χημικά. Αύριο μπορεί η Ελλάδα να έχει σωθεί, αλλά οπωσδήποτε κάποιους από μας θα μας έχουν πετάξει από το τρένο εν κινήσει για υπερβάλλον βάρος.
Γι’ αυτό, σας λέω, συνάδελφοι, αυτή η ζωή δεν είναι για μας, δεν είναι για κανέναν μας αυτή η ευτέλεια. Θα ζήσουμε όπως εμείς ξέρουμε. Μέσα στη μέθη του κέρδους δεν θα υποψιαστούν την αγάπη μας, την απέραντη χώρα που εδραιώνουμε με τις καταλήψεις, τις απεργίες, τις διαδηλώσεις!
Ευχαριστώ
Αντισταθείτε σ’ αυτόν που ζητάει μια εξεταστική για να πει «δόξα σοι ο θεός».
Αντισταθείτε σ’ αυτόν που παίρνει ένα πτυχίο και έχει την αυταπάτη ότι θα σωθεί.
Εγώ, συνάδελφοι, μπαίνω στο 6ο έτος κι έχω 4 μαθήματα για πτυχίο, αλλά από τον αγώνα δεν θα λακίσω. Και δεν θα λακίσω γιατί δεν έχω την επιλογή να το κάνω.
Γιατί, συνάδελφοι, όποιος παίρνει πτυχίο έχει θεωρητικά τις εξής επιλογές:
Α) επιλογή : να φύγει στο εξωτερικό για εργασία σε κάποια δικηγορική εταιρία (σε συνδυασμό ίσως και με κάποιο μεταπτυχιακό)
Αυτή την επιλογή την σκέφτεται ολοένα και μεγαλύτερη μερίδα της νεολαίας. Αλλά τι σας κάνει να πιστεύετε, συνάδελφοι, ότι εσάς στο εξωτερικό θα σας υποδεχτούν με ανοιχτές αγκάλες; Δεν σας περνάει από το μυαλό ότι τα γραφεία στο Βερολίνο ή το Παρίσι θα εκμεταλλευτούν ένα κύμα μετανάστευσης για να ρίξουν τις αμοιβές και να μειώσουν το κόστος λειτουργίας τους; Ή μήπως στη Γερμανία και τη Γαλλία δεν θέλουν ανταγωνιστικές οικονομίες; Στη δε Αγγλία ούτε για μεταπτυχιακό δεν σε δέχονται πια, αν πεις ότι είσαι από την Ελλάδα. Γιατί σου λέει «αποκλείεται να έχει να πληρώνει τα δίδακτρα». Πάει λοιπόν η πρώτη επιλογή.
Β) επιλογή: να αναλάβει το γραφείο – γονική παροχή από το μπαμπά
Εμένα όμως, συνάδελφοι, δεν με αφορά αυτή η επιλογή, γιατί εμένα και πολλούς άλλους συναδέλφους δεν μας περιμένει κανένα γραφείο. Και ανάθεμα, αν έχουν αυτή την επιλογή και οι 400 που στην προηγούμενη συνέλευση ψηφίσαν το πλαίσιο της Δαπ. Όσο γι’ αυτούς που πράγματι έχουν έτοιμο γραφείο, με γειά τους με χαρά τους, το δικό τους όμως συμφέρον δεν μπορεί να απασχολεί όλους τους υπόλοιπους. Γιατί το «όλοι οι φοιτητές ενωμένοι» ακούγεται πολύ ρομαντικό αλλά είναι μόνο ένα ψέμα, αφού στο κάτω – κάτω δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Και δεν μας παίρνει πια να τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο, τώρα πρέπει να μάθουμε να μιλάμε με το μαχαίρι στα δόντια.
Γ) επιλογή: να κάνει εθελοντικό χαμαλίκι μέχρι να πάρει την άδεια και μετά να πάει συνεργαζόμενος σε κάποιο γραφείο για αμοιβή λίγο μεγαλύτερη από τον κατώτατο μισθό του ανειδίκευτου εργάτη
Κι επειδή, συνάδελφοι, 4η επιλογή δεν υπάρχει, αν δεν τη δημιουργήσουμε εμείς, ας δούμε τι είναι αυτό που ενώνει τον πρωτοετή φοιτητή με τον επι πτυχίω, κι εμάς με τους ασκούμενους και συνεργαζόμενους υπο συγκεκαλυμμένη μισθωτή εργασία δικηγόρους. Το πρώτο που μας ενώνει, λοιπόν, είναι η επίθεση που δεχόμαστε από τους εκφραστές του κεφαλαίου. Έχουμε και λέμε:
- κατάργηση δωρεάν συγγραμμάτων, ν+2, manager στις σχολές : για να σπουδάζουν στο τέλος μόνο αυτοί που έχουν χρήματα
- διαδικασία Μπολονια: για να βγαίνεις δικηγόρος στην Ελλάδα από το ΑMC
- άνοιγμα του επαγγέλματος & ελεύθερη κυκλοφορία υπηρεσιών στην Ε.Ε. για να καταλάβει κι ο άμισθος δημόσιος λειτουργός τι θα πει μισθωτή σκλαβιά
Κι αν ξεφύγουμε και λίγο από τον κλάδο μας, συνάδελφοι, αντιλαμβανόμαστε ότι τα νέα μέτρα και οι νέοι νόμοι δεν σε θέλουν πλέον «πειθήνιο εργαζόμενο», όπως συνηθίζαμε να λέμε οι παλιότεροι, αλλά «πειθήνιο άνεργο». Τις προάλλες σε ένα παραλλήρημά του ο Λοβέρδος είπε «δεν υπάρχει περίπτωση να προσληφθεί γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο», για να τον συμπληρώσουν κι οι άλλοι υπουργοί «δεν υπάρχει περίπτωση να προσληφθεί δάσκαλος σε δημόσιο σχολείο», όπως επίσης «δεν υπάρχει περίπτωση να μην καταργηθούν θέσεις στο δημόσιο». Κι αν πάμε και στον ιδιωτικό τομέα, τότε καταλαβαίνουμε πραγματικά τι εννοεί η κυβέρνηση, όταν λέει πως η μεταπολίτευση τέλειωσε. Εννοεί, συνάδελφοι, πολύ απλά ότι από το «ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν», που λέγαμε για το σοσιαλδημοκρατικό Πασοκ του 81΄, φτάσαμε σήμερα στο χιτλερικό δόγμα της ζωής που είναι άξια να βιωθεί του νεοφασιστικού Πασοκ, με τη διαφορά ότι τώρα τα κριτήρια της εξόντωσης δεν είναι φυλετικά ή πολιτικά, αλλά αμιγώς οικονομικά.
Γι’ αυτό, συνάδελφοι, το δεύτερο πράγμα που πρέπει να μας ενώσει, όχι ντε και καλά όλους, αλλά εμάς που έχουμε στερέψει από επιλογές και τους εργαζόμενους που έχουν στερέψει από ελπίδες για σταθερή εργασία, αξιοπρεπή μισθό και σύνταξη, είναι ο αγώνας. Αγώνας, όχι για την τιμή των όπλων, αλλά γιατί πραγματικά πιστεύουμε ότι μπορούμε να νικήσουμε. Μπορούμε, συνάδελφοι, να καταργήσουμε το νόμο, στα οδοφράγματα κι όχι από τα μαθήματά μας, μπορούμε να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε εμείς για τον εαυτό μας αλλά και μαζί με τα πλειοψηφικά εκείνα στρώματα της κοινωνίας με τα οποία μαζί υποφέρουμε και τους ίδιους πόνους μοιραζόμαστε, τι παδεία, τι πανεπιστήμιο θέλουμε και για ποιόν! Θέλουμε την έρευνα για να βγαίνει λάδι η Vodafone που κρεμάει κεραίες απέναντι από δημοτικά; θέλουμε τη μόρφωση για να είμαστε η προλεταριοποιημένη διανόηση που θα υπηρετεί τις εγχώριες και διεθνείς κερδοφόρες αγορές για μια οικτρή μειοψηφία μέχρι η κρίση υπερσυσσώρευσης να μας πετάξει και μας στην ανεργία; Θέλουμε, συνάδελφοι, σήμερα να κρατήσουμε τη σχολή ανοιχτή για να καθόμαστε στις αίθουσες της νομικής και να κατεβάζουμε αμάσητες τις αναλύσεις των πιο αντεργατικών και αντιδημοκρατικών νόμων, λες και αυτοί που νομοθετούν κυβερνούν «ελέω θεού»;
Για να κλείσω, συνάδελφοι, το «Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιοί;» στη σημερινή συγκυρία δεν είναι απλά ένα τσιτάτο, γιατί πραγματικά αύριο μπορεί να είναι αργά. Αύριο τίποτα δεν θα είναι όπως σήμερα, αύριο μπορεί να αντικρύσουμε κλειστά πανεπιστήμια, όχι λόγω καταλήψεων αλλά λόγω budget, μπορεί να δούμε πανεπιστήμια ερημωμένα από καθηγητές και φοιτητές και τους μπάτσους να πίνουν καφέ στο κυλικείο αμέριμνοι, αφού έχουν πυροβολήσει τον 15χρονο αδελφό μας, έχουν στείλει τον απεργό πατέρα μας στο χειρουργείο και έχουν πνίξει τη μάνα μας στα χημικά. Αύριο μπορεί η Ελλάδα να έχει σωθεί, αλλά οπωσδήποτε κάποιους από μας θα μας έχουν πετάξει από το τρένο εν κινήσει για υπερβάλλον βάρος.
Γι’ αυτό, σας λέω, συνάδελφοι, αυτή η ζωή δεν είναι για μας, δεν είναι για κανέναν μας αυτή η ευτέλεια. Θα ζήσουμε όπως εμείς ξέρουμε. Μέσα στη μέθη του κέρδους δεν θα υποψιαστούν την αγάπη μας, την απέραντη χώρα που εδραιώνουμε με τις καταλήψεις, τις απεργίες, τις διαδηλώσεις!
Ευχαριστώ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου