Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης και Αυτοοργάνωσης: Σεπτεμβρίου 2011

27/9/11

Κείμενο Παρουσίασης του 1ου Φεστιβάλ Εργατικής Αυτοοργάνωσης

1^ο Φεστιβάλ Εργατικής Αυτοοργάνωσης

15-16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011 [ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΠΘ]

Η συνέλευση της Κίνησης Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης για τη διοργάνωση του 1ου Φεστιβάλ Εργατικής Αυτοοργάνωσης, καλεί όλους τους εργαζόμενους και τα Σωματεία τους, την νεολαία, τους μετανάστες, τις πολιτικές συλλογικότητες και τα συλλογικά εγχειρήματα, τους κατειλημμένους χώρους και τις συνελεύσεις γειτονιάς να συμμετάσχουν στις εκδηλώσεις του διημέρου,(15-16/10) ώστε να ανοίξει ο διάλογος και να διερευνηθούν οι δυναμικές για την συσπείρωση του επαναστατικού τμήματος του εργατικού κινήματος, σε έναν ξεχωριστό, ανταγωνιστικό πόλο απέναντι τόσο στον κρατικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, όσο και στον κομματικό συνδικαλισμό του ΠΑΜΕ. Για ένα πραγματικό συντονιστικό εργατών σε ένα Ανεξάρτητο Εργατικό Κέντρο Αγώνα, για την οργανωτική αποδέσμευση από την προδοτική και ρεφορμιστική συνδικαλιστική ηγεσία, για τη δημιουργία μιας Επαναστατικής Προλεταριακής Ομοσπονδίας. Αντί να σηκώσουμε λευκό πανί, παίρνουμε θέσεις μάχης απέναντι στο καπιταλιστικό υπάρχον, ενάντια στο κράτος και όλους τους επίδοξους διαχειριστές των ζωών μας.

Αναλύοντας την πολιτική και οικονομική συγκυρία από ταξική και εργατική σκοπιά, αντιλαμβανόμαστε το παρόν και οριοθετούμε τα νέα καθήκοντα της τάξης μας, σκιαγραφούμε ένα πολιτικό και συνδικαλιστικό πλαίσιο που θα ανοίξει επαναστατική τομή στο ατσαλένιο δέρμα του παρόντος για να διαφύγουμε σε ένα απελευθερωμένο από κράτος και ντόπια - ξένα αφεντικά, μέλλον.

Οι θεματικές που θα απασχολήσουν το φεστιβάλ θα έχουν να κάνουν:

Με τους εργατικούς αγώνες στη Θεσσαλονίκη και τα Ταξικά Σωματεία Βάσης, καθώς επίσης και την προσπάθεια σύνδεσης των αγώνων και των συλλογικών εγχειρημάτων σε ένα συντονιστικό κοινού αγώνα, ανεξάρτητου από τις καθεστωτικές συνδικαλιστικές δυνάμεις και δομές.

Με την ιστορία του αυτόνομου εργατικού κινήματος των προηγούμενων δεκαετιών και την συνδεσή του με τις προσπάθειες για τη δημιουργία στο σήμερα ενός Ακηδεμόνευτου Ταξικού Εργατικού Πόλου που θα μπορεί να δίνει μάχες με το βλέμμα προσηλωμένο στις ανάγκες των εργαζομένων και των κατώτερων στρωμάτων που πλήττονται από την ακραία αντιλαϊκή πολιτική του αστικού μπλοκ σε συνθήκες κρίσης.

Με την ιδεολογική συζήτηση, ζύμωση κι αναζήτηση των επίκαιρων αιχμών μέσα από τα κείμενα των κλασσικών φιλοσόφων σε μια προσπάθεια μπολιάσματος του σύγχρονου εργατικού λόγου και στόχου με λογικές του ιστορικού επαναστατικού κινήματος όλων των ρευμάτων αναδεικνύοντας σημεία τομής και όχι ρήξης.

Με την κρίση σε ελληνικό και διεθνές επίπεδο, οι άμεσες προβολές της στην καθημερινότητα των εργαζομένων & των ανέργων και η απαραίτητη εργατική-ταξική απάντηση που πρέπει να δοθεί από τους καταπιεσμένους. Συζήτηση πάνω σε οργανωτικά μοντέλα συνδικαλισμού βάσης και εργατική πολιτική που να οξύνει τον ταξικό πόλεμο, να βαθαίνει την κρίση προς όφελος των εργαζομένων και της κοινωνίας. Για να ισχυροποιήσουμε την εργατική αυτοάμυνα, και να οπλίσουμε την κοινωνική αντεπίθεση.

ΚΑΘΕΤΕΣ ΤΟΜΕΣ – ΟΡΙΖΟΝΤΙΕΣ ΔΟΜΕΣ

Για την χειραφέτηση της τάξης, την απελευθέρωση της Κοινωνίας.

Κάλεσμα για το 1ο Φεστιβάλ Εργατικής Αυτοοργάνωσης (Αγγλικά)

The 1st Labour Self - organisation Festival will be held at Aristotle University of Thessaloniki, on Saturday 15 October and Sunday 16. The entrance is free to all.

1st Labour Self - organisation Festival 15 & 16 October Aristotle University of Thessaloniki

The 1st Labour Self - organisation Festival is inviting all workers and worker's unions, the young people, the immigrants, the political groups and collectives, the people of occupied and free spaces, the assemblies of neighbourhoods, to join the events and manifestations of our two-day fest. Our goal is to start the necessary dialogue and explore the dynamics for the coiling of the revolutionary part of the workers movement in Greece. An individual and competitive coiling towards the state and bosses unionism of G.S.E.E. (General Unions Assembly of Workers in Greece), from on hand, and from another towards the party-based unionism of P.A.M.E. (Allworkers Fight Front). For a real workers coordination into an Independent Labour Struggle Centre, for the organised decoupling from the treacherous and the reformist trade union leadership, on the road of creating a Revolutionary Proletarian Federation.

Rather than surrendering , we are taking up battle positions against the existing capitalist, against the state and all aspiring managers of our lives. Analyzing the political and economic context of class and labor standpoint, we understand the present and try to set the new tasks of our class, outlining a political and trade union framework that could open a revolutionary incision into the steel skin of our present to create a deregulated by state and local - foreign bosses, future.

The topics to be discussed at the festival will have to do with workers' struggles in Thessaloniki and the Base Class Associations. Also about the connection attempts to match the union and collective struggles into a coordinating common struggle, into a situation independent from the state union forces and structures. A search for the direct views of the everyday life of workers , of the unemployed and working-class, at this time of Greek an international crisis and a quest for the essential answer to be given by the oppressed. Last, but not least discussions upon the organizational models based unionism and labor policy that exacerbates the class war, deepens the crisis for the benefit of workers and society.

To consolidate the working self-defense, and to arm social counter-attack.

VERTICAL SECTIONS - HORIZONTAL STRUCTURES

At the festival will be held various cultural events like Liveconcerts, film screenings and documentaries, etc.

Νέα ημερομηνία και νέος τόπος για το 1ο Φεστιβάλ Εργατικής Αυτοοργάνωσης

1^ο Φεστιβάλ Εργατικής Αυτοοργάνωσης

15-16 OKTΩΒΡΙΟΥ 2011 [ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΠΘ]

ΚΑΘΕΤΕΣ ΤΟΜΕΣ – ΟΡΙΖΟΝΤΙΕΣ ΔΟΜΕΣ

Για την χειραφέτηση της τάξης, την απελευθέρωση της Κοινωνίας.

16/9/11

Ανακοίνωση της Κίνησης Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης για την διαδήλωση της ΔΕΘ 2011

Ο πόλεμος είναι εδώ. Αυτή είναι η μοναδική συμφωνία που έχουμε με το καπιταλιστικό μπλοκ εξουσίας και τον πρωθυπουργό, ο οποίος κάλεσε την κοινωνία και τους εργαζόμενους να κάνουν νέες θυσίες «σαν» να ήταν η χώρα σε κατάσταση πολέμου. Η χώρα για μας βρίσκεται σε μια διαρκή όξυνση της ταξικής αντιπαράθεσης που μαίνεται, είναι ο πόλεμος που έχει κηρύξει το ποικιλόμορφο μπλοκ εξουσίας που απαρτίζεται από το κράτος και την κυβέρνηση, ολόκληρο το σάπιο πολιτικό σύστημα σε όλες τις εκδοχές του και τους αγοραίους μηχανισμούς των διεθνών οργανισμών της καπιταλιστικής επιβολής και ολοκλήρωσης. Τα χαρακτηριστικά αυτού του πολέμου ενάντια στον εσωτερικό εχθρό (τα ίδια δηλαδή τα καταπιεζόμενα και εκμεταλλευόμενα στρώματα) φαίνονται πιο καθαρά. Είναι το πετσόκομμα των μισθών σε όλους τους κλάδους που χτυπά τους μισθωτούς, είναι το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων που προλεταριοποιεί τα μικροαστικά στρώματα, είναι ο επιδιωκόμενος εκφυλισμός με την καθετοποιημένη ταξικοποίηση της παιδείας που επιδιώκει σχολεία και σχολές για λίγους κι εκλεκτούς, είναι το νέο χαράτσωμα στις συντάξεις είναι η ανεργία που θερίζει είναι η μιζέρια στα λαϊκά σπίτια, είναι το ξεσάλωμα της κρατικής βίας στους δρόμους είναι μια μη-ζωή για όσους πετάγονται με συνοπτικές διαδικασίες στο περιθώριο της ύπαρξης.

Φωτό απο την ανεξάρτητη Ταξική Συγκέντρωση & Πορεία στη ΔΕΘ

Οι συγκεντρώσεις στη φετινή ΔΕΘ ήταν μια αντανάκλαση αυτής της επίθεσης. Περισσότερες από κάθε άλλη φορά, και από πολύ διαφορετικούς χώρους όλες οι συγκεντρώσεις κατέδειξαν ότι όλη αυτή η σαπίλα που με περίσσιο θράσος περιφέρουν ακόμα, δεν στηρίζεται από κανένα παραγωγικό κοινωνικό φορέα, παρά μόνο από το ίδιο το πολιτικό και οικονομικό προσωπικό του αστικού μπλοκ και από τα όπλα της αστυνομίας.

Για να μας εξηγήσει ο πρωθυπουργός γιατί πρέπει να αφανιστούν οι εργαζόμενοι από το χάρτη, για το καλό το δικό τους (!) και φυσικά της πατρίδας (επιβεβαιώνοντας το «όπου ακούς πατρίδα, ανθρώπινο αίμα μυρίζει») χρειάστηκε να τον ακολουθήσουν 6.000 τουλάχιστον μισθοφόροι εγκληματίες (ΜΑΤ,ΔΙΑΣ,ΔΕΛΤΑ,ΥΜΕΤ,ΟΠΚΕ,ασφαλίτες κλπ) μερικοί τόνοι σιδερένιων κιγκλιδωμάτων, ένα κανόνι νερού, 400 μηχανές, και φυσικά μια νέα απίστευτη ποσότητα χημικών. Ήρθε λοιπόν ο στρατός της χούντας του καπιταλισμού να μας προστατεύσει άραγε από ποιους; Κι από τους προστάτες μας, ποιος θα μας προστατεύσει; Αυτή η περιφερόμενη συμμορία αφού τρομοκράτησε όλη την πόλη επί 3 μέρες, αποφάσισε να κάνει επίδειξη δύναμης ενάντια και στους κατειλημμένους χώρους, καθώς 50 περίπου μηχανές της ΔΕΛΤΑ «επισκέφτηκαν» την κατάληψη “Libertatia”, σε μια ξεκάθαρη προσπάθεια τρομοκράτησης και τραμπουκισμού. Αλλά η τρομοκρατία δεν περνάει στους αγωνιστές.

Μπροστά μας, κάτω από τα μπαλκόνια μας, απλώνεται η συνθήκη της νέας εποχής. Το καθεστώς του νέου ολοκληρωτισμού δεν διαπραγματεύεται τίποτα, στρατιωτικοποιεί το εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών και επιβάλλεται με σιδηρά πυγμή. Όποιος ζητάει μεσολάβηση για να δει τον βασιλιά, καταλήγει τσαρλατάνος και μόνο όποιος έχει την πρόθεση να σκοτώσει το κτήνος έχει αγνές προθέσεις.

Όσο πιο γρήγορα το καταλάβει ο κόσμος της εργασίας και η ίδια κοινωνία τόσο λιγότερο θα υποφέρουμε: ή θα ζήσουμε χωρίς αφεντικό, χωρίς κυβερνήτη με συλλογική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, σε μια κοινωνία με ισότητα και άμεση δημοκρατία ή δεν θα μας αφήσουν να ζήσουμε καθόλου.

Ας δούμε όμως ποιοι σηκώσανε το γάντι της αντιπαράθεσης. Οι συγκεντρώσεις φέτος κάλυπταν πραγματικά όλο το κοινωνικό φάσμα από εργαζόμενους και φοιτητές μέχρι οπαδούς ανώνυμων εταιριών. Με τους τελευταίους δεν είναι δουλειά μας να ασχοληθούμε. Όμως πριν δούμε ποιοι διαδήλωσαν στη ΔΕΘ οφείλουμε να σταθούμε αρχικά στο ποιοι ΔΕΝ διαδήλωσαν. Γιατί αν και οι φετινές πορείες ήταν οι μαζικότερες των τελευταίων δεκαετιών, το κομμάτι που σίγουρα δεν αντιστοιχούσε σε παρουσία με την συγκυρία που διανύουμε ήταν αυτό που πλήττεται περισσότερο, δηλαδή οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Είναι γεγονός ότι αυτή η αντίφαση δεν μας προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση, αυτή τη στιγμή οι εργαζόμενοι είναι ίσως το μοναδικό κοινωνικό κομμάτι, το οποίο ουσιαστικά δεν έχει κανένα απολύτως φορέα έκφρασης, που να μπορεί έστω να περιγράψει την οργή του, μιας και ο εκφυλισμός της ΓΣΕΕ στα μάτια των εργαζόμενων είναι τόσο οριστικός όσο το γεγονός ότι η ΓΣΕΕ είναι το πιο υπάκουο τσιράκι της κυβέρνησης και των αφεντικών.

Η Κ.Ε.Χ.Α. μαζί με άλλες δυνάμεις (ΕΕΚ, Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, Επιτροπές «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ», Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία «Ροσινάντε», πολιτική ομάδα «Διεθνιστής», Εργατική Κίνηση Αθήνας κλπ) στήριξε συνειδητά την επιλογή της ανεξάρτητης ταξικής συγκέντρωσης και πορείας. Υπερασπιζόμενοι στο δρόμο τη θέση μας για ένα ανεξάρτητο (από κράτος-αφεντικά και καθεστωτικές δυνάμεις) εργατικό κέντρο-καρδιά ενός επαναστατικού εργατικού κινήματος αρνηθήκαμε να συμβαδίσουμε με όσους μιλούν για ένα επαναστατικό εργατικό κίνημα, με τις πράξεις τους όμως διαμορφώνουν το κινηματικό άλλοθι διεύρυνσης της συναίνεσης απέναντι στον καθεστωτικό συνδικαλισμό, γινόμενοι ουρά του.

Διαχωριστήκαμε επίσης και από τον έτερο πόλο εργατικής συσπείρωσης, το ΠΑΜΕ, το οποίο καθοδηγούμενο από ένα ΚΚΕ που δεν μπορεί να «σηκώσει» πολιτικά ούτε την υποψία μυρωδιάς δακρυγόνων, και δεν κατόρθωσε ούτε φωτογραφία να βγάλει το μπλοκ του μπροστά στη ΔΕΘ. Με κεντρικό μας σύνθημα την ταξική σύγκρουση σε όλα τα μέτωπα δεν θα μπορούσαμε να συμπορευτούμε με εκείνο το κομμάτι που μιλά για την προάσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης αλλά στη χειρότερη επίθεση του κεφαλαίου εξαφανίζεται άκαπνο, όπως ήρθε. Η ιστορία για καλό ή για κακό μας έχει μάθει πως τα συμφέροντα της τάξης κερδίζονται στους δρόμους και στα οδοφράγματα. Η στάση αυτή του ΠΑΜΕ δεν μας ξενίζει καθόλου αφού αποτελεί την έκφραση στο δρόμο της πολιτικής του ΚΚΕ για εθιμοτυπικές πορείες που λειτουργούν μονάχα ως «αγωνιστικά» διαφημιστικά για την κεντρική μάχη που δίνεται -γι’ αυτούς- στην κάλπη.

Στις συγκεντρώσεις οι οποίες εμφανιζόντουσαν για πρώτη φορά, οι ιδιοκτήτες ταξί έδωσαν μαζικό και δυναμικό παρόν. Το ενδιαφέρον στη συγκέντρωση αυτή των μικροαστικών στρωμάτων δεν ήταν τόσο η σύγκρουση τους με την αστυνομία, καθώς για όσους έχουν απομαγεύσει την βία από την ιδεολογία η κατανόηση του κινήτρου της ανάγκης προφυλάσσει από απατηλές επαναστατικές ερμηνείες. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στη διαδικασία της άμεσης προλεταριοποίησης των μικροαστικών στρωμάτων και το πολιτικό πρόσημο που θα λάβει αυτή κατά την εξέλιξή της.

Οι αγανακτισμένοι σαφώς λιγότεροι από άλλα κρίσιμα ραντεβού, αναδεικνύουν πλέον τα όρια του διαταξικού χυλού που απέναντι στην καταστολή απαντά με ειρήνη και απέναντι στον οικονομικό αφανισμό απαντά με όρους μετασχηματισμού του πολιτεύματος με στόχο μια «πραγματική δημοκρατία», χωρίς να συλλαμβάνει την ουσία της έννοιας. Πραγματική δημοκρατία σημαίνει πολιτική ελευθερία και οικονομική ισότητα, η πλατεία όμως έχει καταλήξει σε ένα άθροισμα μεταμφιεσμένων πολιτικών οργανώσεων, οι οποίες συν τοις άλλοις στρογγυλεύουν τις γωνίες τους αναζητώντας ψηφοφόρους και ακροατήρια. Στην παραπάνω παρατήρηση χωράει και μια επισήμανση για το αναρχικό κίνημα. Ιστορικά αυτό, σύνδεε τη μοίρα του με το εργατικό κίνημα και τους αυτόνομους αγώνες βάσης, είναι λυπηρό -αν μη τι άλλο- στα όρια της ολικής θεαματοποίησης της βίας ως εμπόρευμα, αποστολή των ελευθεριακών συντρόφων να είναι να γεμίζουν τις πλατείες του μη-νοήματος και να αποτελούν συμπλήρωμα χεριών στους ιδιοκτήτες των ταξί.

Τέλος το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μπλοκ ήταν αυτό των φοιτητών. Επίσης ήταν το μπλοκ που υπερασπίστηκε την πιο λάθος γραμμή για τον εαυτό του και το κίνημα. Με την ευθύνη να βαραίνει τις πλάτες των αριστερών συνιστωσών που ηγεμονεύουν, η μεγαλειώδης συγκέντρωση 8.000 φοιτητών που βρίσκονται σε αγώνα, επιδόθηκε σε ένα μαραθώνιο-πορεία μέσα στους άδειους δρόμους του αποκλεισμένου κέντρου της Θεσσαλονίκης, ενώ δεν έδειξαν να ενδιαφέρονται να έρθει σε επαφή το κίνημα με κανένα άλλο πραγματικό κοινωνικό σύνολο. Το μόνο που ενδιέφερε τους χυδαίους διαχειριστές των συντονιστικών ήταν να συνδεθούν με το προεδρείο της ξεπουλημένης ΓΣΕΕ. Η δε παραμονή της φοιτητικής πορείας μπροστά στη ΔΕΘ διήρκησε μερικά δευτερόλεπτα, ενώ η πιο «δραστήρια» έκφραση των κομματικών μηχανισμών, ήταν να πλακώνονται μεταξύ τους σε κάθε σταυροδρόμι, στην πλάτη των αποφάσεων μαζικών γενικών συνελεύσεων και την θέληση χιλιάδων σπουδαστών και φοιτητών για αγώνα. Κι εδώ πρέπει να γίνει μια έκκληση προς τους συντρόφους μας φοιτητές και σπουδαστές: εάν συνεχίσει το φοιτητικό κίνημα να αναπαράγει ενα πολιτικό μόντέλο συνδιαχείρισης που προτείνουν κομμάτια της καθεστωτικής αριστεράς και μη, τότε η πρόσκρουση αυτή τη φορά θα είναι μοιραία. Εάν πιστεύει κανείς ότι στη χειρότερη επίθεση που έχει δεχτεί η παιδεία θα απαντήσουν τα γραφεία των οργανώσεων που ελέγχουν τα συντονιστικά, εάν πιστεύει κάποιος ότι η θέση των φοιτητών είναι να αναστήσουν το πτώμα της ΓΣΕΕ, και να ανανεώνουν τις σοσιαλδημοκρατικές ονειρώξεις της αριστεράς (είτε αυτή φορά το επίσημο κουστούμι του κοινοβουλευτικού ΣΥΡΙΖΑ, είτε το ημιεπίσημο ένδυμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που παρά τις προθέσεις της παραμένει εξωκοινοβουλευτική), τότε σκάβει το λάκκο του φοιτητικού κινήματος. Πριν να είναι αργά, η δημοκρατία στους συλλόγους και τα συντονιστικά, θα πρέπει να διασφαλίσει το περιεχόμενο της ουσιαστικής σύνδεσης του φοιτητικού κινήματος με το αυτόνομο εργατικό κίνημα στην κατεύθυνση της επίθεσης ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Θα πρέπει να αντιληφθούμε όλοι μας πως η ανάγκη για ένα φοιτητικό κίνημα καταλήψεων εδραιωμένο στην άμεση δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων και με ταξικό προσανατολισμό είναι ανάγκη ολόκληρης της κοινωνίας και δεν μπορεί να είναι αντικείμενο συνδιαλλαγής και διαπραγμάτευσης.Κλείνοντας σε όσα αφορούν τη σύγκρουση που κατά την άποψη μας ανοίγει περάσματα, «λαϊκό, οργανωμένο και μαζικό» είναι ότι είναι δίκαιο και αναγκαίο.

Με νέες δυνάμεις και πείσμα ριχνόμαστε την επόμενη μέρα στην κοινωνική απεύθυνση μέσα από τους μαζικούς χώρους, γιατί η ανάγκη θα δώσει τα υλικά για την έφοδο στο ουρανό της κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς ιδιοκτησία και διαχωρισμένη εξουσία. Γυρνάμε στη βάση για τη διαμόρφωση των Ταξικών Σωματείων Βάσης, των εργατικών συνελεύσεων γειτονιάς, των συλλόγων της νεολαίας και των μεταναστών για να χτίσουμε το Ανεξάρτητο Εργατικό Κέντρο, την Επαναστατική Ομοσπονδία των εργαζομένων, για να δημιουργήσουμε την εργατική αυτοάμυνα και να διαμορφώσουμε τους όρους για την κοινωνική αντεπίθεση. Στην εποχή του ολοκληρωτισμού το καθήκον μας είναι να ανατρέψουμε για πάντα τη βαρβαρότητα. Και θα το κάνουμε.

Κ.Ε.Χ.Α. Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Toποθέτηση στη Συνέλευση Νομικής Θεσσαλονίκης

Αντισταθείτε σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει «καλά είμαι εδώ».
Αντισταθείτε σ’ αυτόν που ζητάει μια εξεταστική για να πει «δόξα σοι ο θεός».
Αντισταθείτε σ’ αυτόν που παίρνει ένα πτυχίο και έχει την αυταπάτη ότι θα σωθεί.

Εγώ, συνάδελφοι, μπαίνω στο 6ο έτος κι έχω 4 μαθήματα για πτυχίο, αλλά από τον αγώνα δεν θα λακίσω. Και δεν θα λακίσω γιατί δεν έχω την επιλογή να το κάνω.
Γιατί, συνάδελφοι, όποιος παίρνει πτυχίο έχει θεωρητικά τις εξής επιλογές:

Α) επιλογή : να φύγει στο εξωτερικό για εργασία σε κάποια δικηγορική εταιρία (σε συνδυασμό ίσως και με κάποιο μεταπτυχιακό)
Αυτή την επιλογή την σκέφτεται ολοένα και μεγαλύτερη μερίδα της νεολαίας. Αλλά τι σας κάνει να πιστεύετε, συνάδελφοι, ότι εσάς στο εξωτερικό θα σας υποδεχτούν με ανοιχτές αγκάλες; Δεν σας περνάει από το μυαλό ότι τα γραφεία στο Βερολίνο ή το Παρίσι θα εκμεταλλευτούν ένα κύμα μετανάστευσης για να ρίξουν τις αμοιβές και να μειώσουν το κόστος λειτουργίας τους; Ή μήπως στη Γερμανία και τη Γαλλία δεν θέλουν ανταγωνιστικές οικονομίες; Στη δε Αγγλία ούτε για μεταπτυχιακό δεν σε δέχονται πια, αν πεις ότι είσαι από την Ελλάδα. Γιατί σου λέει «αποκλείεται να έχει να πληρώνει τα δίδακτρα». Πάει λοιπόν η πρώτη επιλογή.

Β) επιλογή: να αναλάβει το γραφείο – γονική παροχή από το μπαμπά
Εμένα όμως, συνάδελφοι, δεν με αφορά αυτή η επιλογή, γιατί εμένα και πολλούς άλλους συναδέλφους δεν μας περιμένει κανένα γραφείο. Και ανάθεμα, αν έχουν αυτή την επιλογή και οι 400 που στην προηγούμενη συνέλευση ψηφίσαν το πλαίσιο της Δαπ. Όσο γι’ αυτούς που πράγματι έχουν έτοιμο γραφείο, με γειά τους με χαρά τους, το δικό τους όμως συμφέρον δεν μπορεί να απασχολεί όλους τους υπόλοιπους. Γιατί το «όλοι οι φοιτητές ενωμένοι» ακούγεται πολύ ρομαντικό αλλά είναι μόνο ένα ψέμα, αφού στο κάτω – κάτω δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Και δεν μας παίρνει πια να τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο, τώρα πρέπει να μάθουμε να μιλάμε με το μαχαίρι στα δόντια.

Γ) επιλογή: να κάνει εθελοντικό χαμαλίκι μέχρι να πάρει την άδεια και μετά να πάει συνεργαζόμενος σε κάποιο γραφείο για αμοιβή λίγο μεγαλύτερη από τον κατώτατο μισθό του ανειδίκευτου εργάτη
Κι επειδή, συνάδελφοι, 4η επιλογή δεν υπάρχει, αν δεν τη δημιουργήσουμε εμείς, ας δούμε τι είναι αυτό που ενώνει τον πρωτοετή φοιτητή με τον επι πτυχίω, κι εμάς με τους ασκούμενους και συνεργαζόμενους υπο συγκεκαλυμμένη μισθωτή εργασία δικηγόρους. Το πρώτο που μας ενώνει, λοιπόν, είναι η επίθεση που δεχόμαστε από τους εκφραστές του κεφαλαίου. Έχουμε και λέμε:
- κατάργηση δωρεάν συγγραμμάτων, ν+2, manager στις σχολές : για να σπουδάζουν στο τέλος μόνο αυτοί που έχουν χρήματα
- διαδικασία Μπολονια: για να βγαίνεις δικηγόρος στην Ελλάδα από το ΑMC
- άνοιγμα του επαγγέλματος & ελεύθερη κυκλοφορία υπηρεσιών στην Ε.Ε. για να καταλάβει κι ο άμισθος δημόσιος λειτουργός τι θα πει μισθωτή σκλαβιά

Κι αν ξεφύγουμε και λίγο από τον κλάδο μας, συνάδελφοι, αντιλαμβανόμαστε ότι τα νέα μέτρα και οι νέοι νόμοι δεν σε θέλουν πλέον «πειθήνιο εργαζόμενο», όπως συνηθίζαμε να λέμε οι παλιότεροι, αλλά «πειθήνιο άνεργο». Τις προάλλες σε ένα παραλλήρημά του ο Λοβέρδος είπε «δεν υπάρχει περίπτωση να προσληφθεί γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο», για να τον συμπληρώσουν κι οι άλλοι υπουργοί «δεν υπάρχει περίπτωση να προσληφθεί δάσκαλος σε δημόσιο σχολείο», όπως επίσης «δεν υπάρχει περίπτωση να μην καταργηθούν θέσεις στο δημόσιο». Κι αν πάμε και στον ιδιωτικό τομέα, τότε καταλαβαίνουμε πραγματικά τι εννοεί η κυβέρνηση, όταν λέει πως η μεταπολίτευση τέλειωσε. Εννοεί, συνάδελφοι, πολύ απλά ότι από το «ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν», που λέγαμε για το σοσιαλδημοκρατικό Πασοκ του 81΄, φτάσαμε σήμερα στο χιτλερικό δόγμα της ζωής που είναι άξια να βιωθεί του νεοφασιστικού Πασοκ, με τη διαφορά ότι τώρα τα κριτήρια της εξόντωσης δεν είναι φυλετικά ή πολιτικά, αλλά αμιγώς οικονομικά.

Γι’ αυτό, συνάδελφοι, το δεύτερο πράγμα που πρέπει να μας ενώσει, όχι ντε και καλά όλους, αλλά εμάς που έχουμε στερέψει από επιλογές και τους εργαζόμενους που έχουν στερέψει από ελπίδες για σταθερή εργασία, αξιοπρεπή μισθό και σύνταξη, είναι ο αγώνας. Αγώνας, όχι για την τιμή των όπλων, αλλά γιατί πραγματικά πιστεύουμε ότι μπορούμε να νικήσουμε. Μπορούμε, συνάδελφοι, να καταργήσουμε το νόμο, στα οδοφράγματα κι όχι από τα μαθήματά μας, μπορούμε να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε εμείς για τον εαυτό μας αλλά και μαζί με τα πλειοψηφικά εκείνα στρώματα της κοινωνίας με τα οποία μαζί υποφέρουμε και τους ίδιους πόνους μοιραζόμαστε, τι παδεία, τι πανεπιστήμιο θέλουμε και για ποιόν! Θέλουμε την έρευνα για να βγαίνει λάδι η Vodafone που κρεμάει κεραίες απέναντι από δημοτικά; θέλουμε τη μόρφωση για να είμαστε η προλεταριοποιημένη διανόηση που θα υπηρετεί τις εγχώριες και διεθνείς κερδοφόρες αγορές για μια οικτρή μειοψηφία μέχρι η κρίση υπερσυσσώρευσης να μας πετάξει και μας στην ανεργία; Θέλουμε, συνάδελφοι, σήμερα να κρατήσουμε τη σχολή ανοιχτή για να καθόμαστε στις αίθουσες της νομικής και να κατεβάζουμε αμάσητες τις αναλύσεις των πιο αντεργατικών και αντιδημοκρατικών νόμων, λες και αυτοί που νομοθετούν κυβερνούν «ελέω θεού»;

Για να κλείσω, συνάδελφοι, το «Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιοί;» στη σημερινή συγκυρία δεν είναι απλά ένα τσιτάτο, γιατί πραγματικά αύριο μπορεί να είναι αργά. Αύριο τίποτα δεν θα είναι όπως σήμερα, αύριο μπορεί να αντικρύσουμε κλειστά πανεπιστήμια, όχι λόγω καταλήψεων αλλά λόγω budget, μπορεί να δούμε πανεπιστήμια ερημωμένα από καθηγητές και φοιτητές και τους μπάτσους να πίνουν καφέ στο κυλικείο αμέριμνοι, αφού έχουν πυροβολήσει τον 15χρονο αδελφό μας, έχουν στείλει τον απεργό πατέρα μας στο χειρουργείο και έχουν πνίξει τη μάνα μας στα χημικά. Αύριο μπορεί η Ελλάδα να έχει σωθεί, αλλά οπωσδήποτε κάποιους από μας θα μας έχουν πετάξει από το τρένο εν κινήσει για υπερβάλλον βάρος.

Γι’ αυτό, σας λέω, συνάδελφοι, αυτή η ζωή δεν είναι για μας, δεν είναι για κανέναν μας αυτή η ευτέλεια. Θα ζήσουμε όπως εμείς ξέρουμε. Μέσα στη μέθη του κέρδους δεν θα υποψιαστούν την αγάπη μας, την απέραντη χώρα που εδραιώνουμε με τις καταλήψεις, τις απεργίες, τις διαδηλώσεις!

Ευχαριστώ

15/9/11

Aνοιχτή συνέλευση

Aνοιχτή συνέλευση της Κίνησης Εργατικής Χειραφέτησης και Αυτοοργάνωσης την ΚΥΡΙΑΚΗ 18/9 18.00 στο πολυτεχνείο ΑΠΘ, με θέμα την ΠΑΙΔΕΙΑ και το φοιτητικό κίνημα.