Ως Κίνηση Εργατικής Χειραφέρης & Αυτοοργάνωσης θέλουμε πρώτα απ’ όλα να πούμε πως ήταν χρέος μας να στηρίξουμε αυτή την απεργία πείνας στο βαθμό έστω που μας επέτρεψαν οι πενιχρές μας δυνάμεις. Αυτός ο αγώνας έγινε σε έναν καιρό δύσκολο για τους εργαζόμενους στην Ελλάδα, όχι μόνο γιατί δεχόμαστε τα βάναυσα χτυπήματα του κεφαλαίου και της εργοδοσίας αλλά κυρίως γιατί βλέπουμε καθημερινά την ήττα και την υποχώρηση να καταδυναστεύουν τη ζωή μας. Επί 44 ημέρες 300 μετανάστες εργάτες έδωσαν έναν ανυποχώρητο αγώνα ζωής και θανάτου τη στιγμή που – με εξαίρεση κάποιες μειοψηφικές αντιστάσεις σε συγκεκριμένους χώρους - οι εργαζόμενοι τρομοκρατημένοι υπογράφουν επιχειρησιακές ή ατομικές συμβάσεις για μείωση αποδοχών χωρίς να δώσουν καν τη μάχη της διαπραγμάτευσης. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο μάθημα που πήραμε εμείς και που οφείλουμε να μεταδώσουμε σε κάθε κοινωνικό χώρο: ότι πιθανότητες νίκης έχει μόνο ο αγώνας που δίνεται με αποφασιστικότητα και αυτοθυσία, που προκειμένου να εκβιάσει δεν φοβάται να ρισκάρει.
Παρακολουθούμε τη συζήτηση που γίνεται περί νίκης ή ήττας της απεργίας. Δεν θα σταθούμε σε αυτό το ζήτημα, καθώς τα πράγματα είναι αρκετά ξεκάθαρα για μας. Αυτός ο αγώνας ήταν από εκείνους που δεν μπορείς να χάσεις, που η ήττα θα ήταν αδιανόητη κι αβάσταχτη. Για ήττα θα μιλούσαμε, δίχως άλλο, αν έστω και ένας απεργός πείνας έχανε τη μάχη για τη ζωή ή πάθαινε κάποια μη αναστρέψιμη βλάβη στην υγεία του. Από κει και πέρα είναι προφανές ότι το αρχικό αίτημα της νομιμοποίησης χωρίς όρους δεν ικανοποιήθηκε, ωστόσο οι 300 αγωνιστές επέστρεψαν στην Κρήτη με χαρτιά στα χέρια τους που τους εξασφαλίζουν την μη απέλασή τους και τη δυνατότητα να ταξιδεύουν στις χώρες καταγωγής τους. Επίσης μένει να δούμε την πραγματοποίηση των δεσμεύσεων της κυβέρνησης για χορήγηση άδειας διαμονής σε όσους είχαν υποβάλει αίτηση το 2005, και τη νομοθετική ρύθμιση για μείωση των χρόνων και κυρίως των ενσήμων που απαιτούνται για τις άδειες διαμονής και τη θεμελίωση δικαιώματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Για εμάς το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων ήταν μεν ένας συμβιβασμός, χωρίς τον οποίο όμως σήμερα θα μιλούσαμε για το συμβιμβασμό με την υποβάθμιση της αξίας της ανθρώπινης ζωής, κι αυτό το ενδεχόμενο ήταν το μόνο που έπρεπε με κάθε τρόπο να αποφευχθεί. Δεν μπορούμε τέλος να παραβλέψουμε ότι μιλάμε για την πρώτη υποχώρηση αυτής της κυβέρνησης κάτω από την πίεση ενός αγώνα στις μέρες αυτές της άγριας επίθεσης στην εργασία, την υγεία, την παιδεία αλλά και στις μέρες του φόβου και της ηττοπάθειας.
Στο κομμάτι της απεργίας πείνας δεν έχουμε να προσθέσουμε κάτι άλλο, θα θέλαμε όμως να μείνουμε στο άλλο σκέλος της υπόθεσης, δηλαδή στο πως κινήσαμε το ζήτημα όλοι οι υπόλοιποι υπό την ομπρέλλα της ανοιχτής πρωτοβουλίας αλληλεγγύης. Πρώτο και κύριο, η αντίληψη που έχει παγιωθεί ότι υπάρχει ένα αγωνιζόμενο κομμάτι και οι υπόλοιποι απλά δείχνουμε την αλληλεγγύη μας με ψηφίσματα ή με ακτιβίστικες ενέργειες αντιπληροφόρησης και μάλιστα για λόγους ανθρωπισμού είναι για εμάς καταστροφική και μας πάει πολύ πίσω. Στοίχημα για εμάς σε αυτόν τον αγώνα ήταν να δείξουμε στους ντόπιους εργαζόμενους ότι δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα με τους ξένους συναδέλφους τους, ότι βρισκόμαστε όλοι μαζί στο ίδιο στρατόπεδο, αυτό των εκμεταλλευόμενων κι ότι ή θα σωθούμε όλοι μαζί ή όλους μαζί θα μας πετάξουν από το καράβι που βουλιάζει για υπερβάλον βάρος. Στοίχημα για εμάς ήταν να κατανοήσουν οι εργαζόμενοι ότι αυτοί που θέλουν παράνομους τους εργαζόμενους μετανάστες είναι η εργοδοσία που θέλει να κερδίζει από τη μαύρη και κακοπληρωμένη εργασία, που θέλει να δημιουργεί ανεργία για να κρατάει τον εργαζόμενο σε μόνιμο καθεστώς εκβιασμού. Στοίχημα για εμάς ήταν να ξεσηκωθεί όχι απλά ένα κίνημα αλληλεγγύης αλλά ένα πραγματικό κίνημα αντίστασης στις επιλογές της εξουσίας που μας σπρώχνουν στο περιθώριο της παραγωγής και απειλούν τους όρους αναπαραγωγής της τάξης μας, τις ίδιες ακριβώς επιλογές που θέλουν ένα κομμάτι μας παράνομο και ένα αλλο περισσεύον λόγω κρίσης το θέλουν φυλακισμένο σε πλωτά στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις επιλογές τέλος αυτές που οδήγησαν τα 300 αδέρφια μας να ρισκάρουν τη ζωή τους για να διεκδικήσουν το αυτονόητο δικαίωμά τους στη ζωή.
Και μπορεί όλα αυτά να τα ψελίζαμε που και που στα κείμενα της πρωτοβουλίας, αλλά η αναφορά σε εργαζόμενους δεν κάνει από μόνη της έναν αγώνα ταξικό. Είχαμε πει απ’ την αρχή και επιμέναμε μέχρι και την τελευταία στιγμή ότι πρέπει η απεργία πείνας να γίνει υπόθεση των εργαζομένων και των φοιτητών, να δουλέψουμε στους συλλόγους για να παρθούν αποφάσεις για κατάληψη και να πιέσουμε το ΕΚΘ να κηρύξει απεργία στη Θεσσαλονίκη, κάνοντας ταυτόχρονα πρόταση και στα πρωτοβάθμια σωματεία να πάρουν αποφάσεις για απεργία σε κάθε κλάδο ξεχωριστά. Δεν ξέρουμε αν αυτό θα γινόταν τελικά ή θα είχε αποτέλεσμα, σίγουρα όμως θα ήταν ένας προσανατολισμός στην κατεύθυνση ότι τον αγώνα δεν τον δίνουν μόνοι τους οι 300 αλλά κι εμείς μαζί τους. Γιατί σήμερα πολύ δυστυχώς όλοι πρέπει να παραδεχτούμε πως ό,τι κατάφεραν οι απεργοί πείνας το κατάφεραν μόνοι τους, πολύ δυστυχώς η κυβέρνηση οπισθοχώρησε αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν ήθελε νεκρό, πολύ δυστυχώς καμία άλλη πίεση δεν δέχτηκε.
Αυτό που κρατάμε εμείς σαν συμπέρασμα από αυτόν τον αγώνα είναι ότι η στείρα αλληλεγγύη κι ο ακτιβισμός πεθάναν, ότι ο ανθρωπισμός είναι ένα χαρτί που το παίζει καλύτερα και η κυβέρνηση, ότι ο αγώνας ή θα είναι ταξικός ή δεν θα είναι τίποτα.
