Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και το σοσια-ληστρικό της επιτελείο πραγματοποιούν αυτό που οραματίζονταν εδώ και χρόνια εγχώριοι και ξένοι επενδυτές-κοράκια για τις ελληνικές μεταφορές: το ξεπούλημα του ΟΣΕ σε τιμή ευκαιρίας. Η πρόθεση πώλησης του Οργανισμού δεν είναι παρά ένα ακόμη επεισόδιο στο σίριαλ της εκποίησης δημοσίων επιχειρήσεων σε ιδιώτες, Έλληνες ή ξένους, με πρόσχημα την κρίση.
Τούτη η ιστορία όμως δεν ξεκίνησε φέτος…
Τα σαμποτάζ στις σιδηροδρομικές ράγες, τα οποία είχαν κλιμακωθεί τα τελευταία χρόνια κατάφεραν να απαξιώσουν τον ΟΣΕ στα μάτια του κόσμου, ώστε να καταφέρει το ιδιωτικό κεφάλαιο να «παζαρέψει» την επιχείρηση με τους δικούς του όρους. Άραγε, βρέθηκαν ποτέ οι ένοχοι ;
Οι συνεχείς αυξήσεις των εισιτηρίων τις οποίες επέβαλλε το Κράτος και οι «μάνατζερ», αυξήσεις οι οποίες πέρασαν με την ανοχή των μεγαλοσυνδικαλιστών - εργατοπατέρων στα τρένα, έδωσαν ένα ακόμη χτύπημα στη δημόσια εικόνα του οργανισμού.
Η συκοφάντηση των εργαζομένων του ΟΣΕ ως των πιο «καλά αμειβόμενων δημόσιων υπαλλήλων», κινήθηκαν στο ίδιο γνωστό μοτίβο του διαίρει και βασίλευε, σε μια προσπάθεια κλιμάκωσης του ανταγωνισμού μεταξύ διάφορων κοινωνικών ομάδων, και παραπλάνησης τους από το πραγματικό πρόβλημα.
Ακολούθησε το παραμύθι της «απαλλαγής του Έλληνα φορολογούμενου» από έναν ελλειμματικό Δημόσιο Οργανισμό, (λες και θα μειωθούν οι φόροι αν ξεπουληθούν οι μεταφορές). Αυτό ήταν το ακλόνητο επιχείρημα του Εθνικού Διαπραγματευτή δημόσιας περιουσίας Παπακωνσταντίνου. Ο ίδιος ποτέ δε μας εξήγησε ποτέ ΓΙΑΤΙ η χώρα διαθέτει ΤΟΣΟ άφθονο χρήμα για στρατιωτικούς και αστυνομικούς εξοπλισμούς και δε διαθέτει για τις Μεταφορές, την Παιδεία και λοιπές υπηρεσίες κοινής ωφελείας.
Ο ασταμάτητος παπαγαλισμός των ΜΜΕ- εντολοδόχων του ΠΑΣΟΚ, για «διάλυση του ΟΣΕ», για «τεράστια ελλείμματα» και λοιπά συναφή, χωρίς μάλιστα να γίνεται και η αντίστοιχη κριτική των στελεχών και της κρατικής διοίκησης, ως ΑΜΕΣΑ υπεύθυνων για τις σιδηροδρομικές υπηρεσίες της χώρας, μπορούν να πείσουν και τον πιο αδαή ότι, πρόκειται για ένα καλά ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ.
Σε μια εποχή που όλα δείχνουν να μοιάζουν με ζοφερή πραγματικότητα, τις μέρες που Κράτος – ΜΜΕ- Αφεντικά τραβάνε τη θηλιά της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, οφείλουμε να σκεφτόμαστε ορθολογιστικά. Η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, η οποία προβάλλεται ως μονόδρομος από την εξουσία, οδηγεί πρακτικά:
• Στην απώλεια της όποιας δυνατότητας δημόσιου - κοινωνικού ελέγχου των μεταφορών
• Στην περαιτέρω αύξηση των εισιτηρίων, προς όφελος των «επενδυτών»
• Στην κατάργηση δρομολογίων που δεν είναι αρκετά κερδοφόρες για την επιχείρηση
• Στην απομόνωση ακριτικών και άλλων περιοχών από τον κορμό της ελληνικής επικράτειας
• Στην περαιτέρω αύξηση των εισιτηρίων, προς όφελος των «επενδυτών»
• Στην κατάργηση δρομολογίων που δεν είναι αρκετά κερδοφόρες για την επιχείρηση
• Στην απομόνωση ακριτικών και άλλων περιοχών από τον κορμό της ελληνικής επικράτειας
Και όλα αυτά αποτελούν ίσως και μια μικρή εισαγωγή για το τι πρόκειται να επακολουθήσει… ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΟΜΩΣ ΩΣ ΕΔΩ;
Είναι αλήθεια ότι, τα κρατικοδίαιτα στελέχη που επωφελήθηκαν από ένα καθεστώς αναλγησίας το οποίο επικρατούσε στον ΟΣΕ, όπως και στις άλλες Δημόσιες Επιχειρήσεις, με τη συν-ενοχή των συνδικαλιστικών ηγεσιών των εργαζομένων, εξευτέλισαν ακόμη και την ίδια την ιδέα της δημόσιας μεταφοράς ως κοινωνικό αγαθό.
Το σημερινό καθεστώς δεν αποτελεί πανάκεια για τον ΟΣΕ και χρήζει συνολικής ανατροπής, όχι όμως προς την κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης, αλλά προς αυτή της επαναφοράς όλων εκείνων των χαρακτηριστικών που θα μπορούσαν να εγγυηθούν το δημόσιο – κοινωνικό χαρακτήρα των σιδηροδρόμων.
Για μας, οι σιδηροδρομικές μεταφορές της χώρας, όχι μόνο οφείλουν να υπηρετούν το κοινωνικό συμφέρον και να απεμπλακούν από το «μεγάλο παζάρι» της «ελεύθερης αγοράς», αλλά θα πρέπει να ελέγχονται εξ’ ολοκλήρου από τους ίδιους τους εργαζόμενους και να υφίστανται τον έλεγχο από την ίδια την κοινωνία. Κι εδώ η κοινωνία, οι εργαζόμενοι, τα σωματεία βάσης, οι θεσμοί «από τα κάτω», δεν μπορεί να είναι αμέτοχα: η διεκδίκηση δημόσιων – δωρεάν μεταφορών δεν αποτελεί πισωγύρισμα, αλλά η μοναδική και επιτακτική απάντηση που πρέπει να δοθεί στα σχέδια των πολιτικών και οικονομικών ελίτ.
ΟΙ ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
