Οι συνελεύσεις της Κίνησης Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης είναι ανοιχτές για όλους τους εργαζόμενους και τους άνεργους και πραγματοποιούνται απο την ΚΥΡΙΑΚΗ 30/10 κάθε ΚΥΡΙΑΚΗ στις 14.00 στο Πολυτεχνείο (αίθουσα 105 - πτέρυγα αρχιτεκτόνων).  

Ανακοίνωση για την 48ωρη απεργία, 19-20 Οκτώβρη

Εκατοντάδες χιλιάδες απεργοί, εργαζόμενοι και άνεργοι, φοιτητές και μαθητές πλυμμηρίσαν τις πλατείες, τους δρόμους σε όλη την Ελλάδα, κατά τη διάρκεια της 48ωρης γενικής απεργίας στις 19 και 20 Οκτώβρη. Η μαζική συμμετοχή στην απεργία των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, στον στενό δημόσιο τομέα αλλά και σε νευραλγικά κέντρα του ιδιωτικού τομέα έδωσαν τον τόνο και ανέδειξαν την διάθεση της εργατικής τάξης για αγώνα ενάντια στην ολοκληρωτική καθυπόταξη της ζωής μας στον κοινωνικό μεσαίωνα, που από κοινού σχεδιάζουν και υλοποιούν το εγχώριο και υπερεθνικό κεφάλαιο, με πολιτικούς εκφραστές το πολιτικό σύστημα, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Απέναντι στις φωνές της ενσωμάτωσης και της συνδιαλλαγής του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού της ΓΣΕΕ και των υποστηρικτών της, πως ο κόσμος της εργασίας δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος ενός απεργιακού αγώνα διαρκείας, η καλύτερη απόδειξη για το ακριβώς αντίθετο ήρθε με την πανκοινωνική μαζική συμμετοχή των εργαζομένων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας. Οι εργαζόμενοι δώσαμε, από διαφορετικές αφετηρίες, με το βροντερό παρόν μας σε όλη την Ελλάδα τη δυνατότητα να πιστεύουμε, ακόμη πιο αποφασιστικά, πως η γενική απεργία διαρκείας και το μπλοκάρισμα της καπιταλιστικής μηχανής δεν είναι κάποιο εγκεφαλικό σχέδιο κάποιων "μειοψηφιών", αλλά οφείλει να μετασχηματιστεί σε πραγματικό υλικό πρόγραμμα αγώνα για την αντεπίθεση και νίκη των εργατικών αναγκών.

Παρόλ' αυτά, η 48ώρη απεργία κατέδειξε και τα όρια της διαμαρτυρίας της τάξης μας, όταν αυτή δεν συνοδεύεται από το χτίσιμο εργατικών και κοινωνικών αντιθεσμών, που θα μπορούν από νέα, αναβαθμισμένη σκοπιά τόσο να βαθαίνουν τη συνειδητοποίηση και τη χειραφέτηση της συνείδησης των εργαζομένων, όσο και να δίνουν την απαραίτητη διάρκεια και επικινδυνότητα απέναντι στο σύστημα. Αυτή η ανάγκη φάνηκε ακόμη μεγαλύτερη στη Θεσσαλονίκη, όπου η χρεοκοπημένη γραμμή της "περικύκλωσης" της γραμματείας Β.Ελλάδος, χωρίς κάποια λογική συνέχισης του αγώνα, απομαζικοποίησε για άλλη μια φορά τα απεργιακά μπλοκ. Παρά τη μεγάλη συμμετοχή και στη Θεσσαλονίκη, η ανυπαρξία ενός κέντρου αγώνα και του στόχου για πραγματικό μαζικό εργατικό εκβιασμό - που να ξεπερνά το επίπεδο του συμβολικού - απέναντι στην κυβέρνηση, οδήγησε τελικά στο να μείνει αναπάντητη ακόμη και η προκλητική εισβολή της αστυνομίας στο ΕΚΘ. Είναι φανερό ότι ιδιαίτερα στην πόλη μας απαιτείται η αναβάθμιση του εργατικού κινήματος τόσο σε επίπεδο περιεχομένου, αλλά και στο επίπεδο του δρόμου.

Έτσι η κυβέρνηση ψήφισε, έστω και με οριακή πλειοψηφία, το πολυνομοσχέδιο που βάζει ταφόπλακα σε ένα απο τα βασικότερα, μέχρι σήμερα, όπλα της εργατικής διεκδίκησης. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων αλλάζει, από τη βάση της, τη διαμόρφωση της αγοραπωλησίας της εργατικής δύναμης στον ελληνικό καπιταλισμό. Η θεσμοθέτηση της ατομικής διαπραγμάτευσης των όρων εργασίας, κάτι που βέβαια ήδη ισχύει σε μεγάλο βαθμό στο ιδιωτικό τομέα, μαζί με τις απολύσεις στο δημόσιο, και κυρίως την έκρηξη της ανεργίας, δίνει το πράσινο φως στην εργοδοσία για έναν άνευ όρων εξευτελισμό των συνθηκών διαβίωσης των εργαζόμενων. Η επιστροφή σε όρους εργασίας, που στην Ελλάδα έχουν να υπάρξουν απο το 1911, αλλάζει δραματικά και τους δρόμους, μέσα από τους οποίους από εδώ και πέρα θα μπορεί να δίνεται αποτελεσματικά η μάχη των σωματείων και των εργατικών συνελεύσεων παντού. Μία αναγκαία συνολική τοποθέτηση για αυτό το ιστορικών διαστάσεων γεγονός, ξεφεύγει από τα όρια και τους σκοπούς αυτής της ανακοίνωσης.

Για να υλοποιηθεί το σχέδιο για την υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μαζί με τα ΜΜΕ εξαπέλυσε μία πρωτοφανή για τα δεδομένα της Ελλάδας, τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετά, εκστρατεία τρομοκράτησης η οποία, αυτή τη φορά, πήρε ξεκάθαρα αναβαθμισμένα φασιστικά χαρακτηριστικά. Το φασιστικό διάγγελμα των τριών υπουργών, που δόθηκε στη δημοσιότητα μόλις δύο ημέρες πριν την γενική απεργία και το κάλεσμα τους στη κοινωνία να περιφρουρήσει με μαζικούς όρους την αστική δημοκρατία και τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, χαράσσει την νέα γραμμή νομιμοποίησης και μηδενικής ανοχής που ορίζει σήμερα το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του υποστηρικτές. Διαβάζουμε λοιπόν στην ανακοίνωση:

"Μια κοινωνία που αγωνιά και αναζητεί δημιουργικές διεξόδους από την κρίση, προφανώς και δεν μπορεί να τα φορτώνει όλα στην αστυνομία και τους εισαγγελείς. Καμιά εισαγγελική ή αστυνομική ενέργεια δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κοινωνική αυτενέργεια. Η μία δραστηριότητα, άλλωστε, συμπληρώνει και στηρίζει την άλλη. Η μεν κοινωνία έχει υποχρέωση να υπερασπιστεί τον εαυτό της από κάθε επιβολή ιδεολογικών, κομματικών ή συντεχνιακών συμφερόντων, οι δε δημοκρατικά νομιμοποιημένες κρατικές λειτουργίες έχουν την υποχρέωση να ανταποκριθούν στο κοινωνικό αίτημα για την τήρηση της νομιμότητας. Δίχως τη στήριξη των πολιτών η λειτουργία του κράτους θα συκοφαντηθεί ως αυταρχική και, πάντως, θα έχει περιορισμένη αποδοτικότητα. Και δίχως το κράτος και τις λειτουργίες του, η κοινωνία των πολιτών δεν θα είχε νόημα, όποια γνώμη κι αν πλειοψηφούσε σε αυτήν."

Σε αυτό το κάλεσμα για μια εκ νέου παροχή συναίνεσης και για μια αναβαθμισμένη νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος μπροστά στα μάτια ολόκληρης της κοινωνίας ανταποκρίθηκε και στήριξε πολιτικά το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ την δεύτερη μέρα της 48ωρης απεργίας με την κατάπτυστη στάση του στο Συνταγμα στην Αθήνα.

Το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ παίζοντας τον ρόλο του υπερασπιστή της αστικής νομιμότητας, δεν "περιφρούρησε" κάποια διαδήλωση ή κινητοποίηση του. Ξεκάθαρα και χωρίς ίχνος ντροπής, με πλάτη στη Βουλή και μέτωπο απέναντι στους εργαζόμενους απεργούς και διαδηλωτές, διασφάλισε από το πρωί την ομαλή είσοδο των βουλευτών στο κοινοβούλιο, περιφρούρησε τη διαδικασία της ψηφοφορίας και σε ανοιχτή συνεννόηση με την αστυνομία απέκλεισε το δρόμο για τη Βουλή σε εκατοντάδες απεργιακά μπλοκ. Βασικός (και όχι πρώτος, γιατί για εμάς πάντα πρώτος είναι η κρατική καταστολή) υπεύθυνος για τα βίαια γεγονότα είναι το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, που με την βίαιη και αντεργατική του συμπεριφορά απαγόρευσε σε χιλιάδες εργαζόμενους το δικαίωμα τους να διαδηλώσουν μπροστά στη Βούλη.

Αυτή η στάση του ΚΚΕ δεν μας εκπλήσσει. Το ΚΚΕ δεν πρόδωσε την Πέμπτη 20/10 εμάς ή την εργατική τάξη. Για εμάς το ΚΚΕ εμφανίζεται ως κομμάτι του αστικού μπλοκ εξουσίας, που στις πιο κρίσιμες στιγμές της ταξικής πάλης, όπως ήταν και η 48ωρη απεργία και ο Δεκέμβρης του 2008, θα παίρνει το μέρος του αστικού κόσμου, όντας πραγματική εφεδρεία και "αμορτισέρ" απορρόφησης των κοινωνικών κραδασμών. Δίκαια λοιπόν κερδίζει τα συγχαρητήρια και τα εύσημα από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και τους Πρετεντέρηδες των ΜΜΕ, αλλά και την αποστροφή από χιλιάδες αγωνιζόμενους εργαζόμενους. Για εμάς είναι ξεκάθαρο πως το εργατικό κίνημα που έχουμε ανάγκη σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι ΟΥΤΕ ΠΑΜΕ-ΟΥΤΕ ΓΣΕΕ τόσο σε ότι αφορά στο περιεχόμενο των διεκδικήσεων του, όσο (εξίσου σημαντικό) και στις δομές οργάνωσης του και μορφές πάλης του.

Όμως το ΠΑΜΕ πρόδωσε τον ΝΕΚΡΟ ΑΠΕΡΓΟ ΕΡΓΑΤΗ, σύντροφο και συναγωνιστή του. Προδίδει τη μνήμη του νεκρού εργάτη, ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΗΜΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ που η κυβέρνηση εξαπολύει σε κάθε ευκαιρία, όταν ανακαλύπτει τους υπεύθυνους της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ όχι στο κράτος και το κεφάλαιο, αλλά στο...κίνημα "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ" και εφευρίσκει εχθρούς σε δήθεν αναρχοφασίστες. Την ίδια στιγμή μάλιστα, που οι γιατροί αλλά και οι συγγενείς του νεκρού εργάτη έχουν δηλώσει κατηγορηματικά πως έπεσε νεκρός από τα χημικά σε μεγάλη μάλιστα απόσταση από τα βίαια επεισόδια. Σκυλεύει, λοιπόν, τη μνήμη του νεκρού και προσβάλλει κάθε αγωνιζόμενο εργάτη, όταν δίνει διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης στο σύστημα με τη εξευτελιστική τοποθέτηση της Α.Παπαρήγα στη Βουλή, πως "εμείς δεν πρόκειται να φωνάξουμε για νεκρό διαδηλωτή". Αυτή τη λογική της υποταγής και της συνδιαλλαγής οφείλει η εργατική τάξη να απομονώσει πολιτικά στις μαζικές της διαδικασίες.

Σε αυτή τη γραμμή νομιμότητας που το σύστημα χαράσσει και στις 20/10 επέβαλε στο δρόμο το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, έντρομες μπροστά στον κοινωνικό εκφασισμό που ήδη ζούμε, και άλλες συνιστώσες της Αριστεράς τρέξανε ήδη να στριμωχτούν. Η αναμενόμενη, για μας, πολιτική γραμμή υπεράσπισης της αστικής νομιμότητας από την πλευρά του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιβληθεί στα εργατικά σωματεία και τους εργατικούς αγώνες. Η αντίστοιχου ύφους και πολιτικής γραμμής ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δημιουργεί ακόμα περισσότερα ερωτήματα για το ρόλο και τη συμβολή που θέλει να έχει στο εγχείρημά των πρωτοβάθμιων εργατικών σωματείων, αφού φαίνεται πως η πρότασή της απομακρύνεται διαρκώς από την ανάγκη της από τα κάτω οργάνωσης των αγώνων και της συνολικής επαναστατικής ανατροπής. Με αυτές τις πολιτικές που βάζουν, άλλες από το παράθυρο και άλλες από την πόρτα, τη λογική της ανάθεσης της "λύσης στη κρίση" στα χέρια των πολιτικών δυνάμεων που τις πρεσβεύουν και πετούν στην άκρη την αναγκαία ταξική εργατική ενότητα, εμείς έχουμε διαχωρίσει τη θέση μας εδώ και καιρό, στηρίζοντας και προωθώντας τη λογική συγκρότησης Ταξικών Σωματείων Βάσης με άμεση δημοκρατία στη δομή και επαναστατική στόχευση ανατροπής στο περιεχόμενο, γιατί η ενότητα μπορεί να παραχθεί μόνο στη βάση της τάξης και όχι στη συμφωνία των επιτελείων των πολιτικής.

Εμείς δεν είμαστε εδώ για να δικάσουμε ή να κρίνουμε πρακτικές και λογικές που αναπτύσσονται εντός του κινήματος. Θεωρούμε όμως υποχρέωσή μας να ξεμπροστιάζουμε όποιον αυτές τις μέρες συμπαρατάσσεται στη γραμμή της αστικής νομιμότητας απέναντι και ενάντια στο κίνημα, όπως έπραξαν ξεκάθαρα οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ. Λογικές που αντιλαμβάνονται το κίνημα προνομιακά ιδιοκτησία τους δεν μπορούν και δεν πρέπει να ισχυροποιούνται.

Γνωρίζουμε πολύ καλά, και δεν χρειαζόμαστε διδασκάλους να μας το υπαγορεύουν, πως δεν μπορούν να αλλάξουν τα πάντα με ένα "ντου" στη Βουλή. Γνωρίζουμε όμως επίσης καλά ότι, σήμερα που όλοι οι θεσμοί ενσωμάτωσης και μεσολάβησης της λαικής οργής έχουν εκπέσει, καθώς επανακαθορίζονται τα διαχειριστικά πλαίσια στη βάση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, οι ειρηνικές διαμαρτυρίες πίεσης προς την κυβέρνηση είναι τουλάχιστον σ' αυτή τη συγκυρία αναποτελεσματικές. Ήταν μονόδρομος για την τάξη χθες, ώστε να μην ξημερώσει σήμερα μια μέρα χωρίς κανένα εργατικό δικαίωμα , να προσπαθήσει να διακόψει απ' ευθείας στα πλαίσια της απεργίας την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου. Αυτή η προοπτική, γνωρίζουμε ότι, πρέπει να ζυμωθεί με μια πολιτική που θα είναι σε θέση να παράξει η εργατική τάξη για τον εαυτό της.

Γι' αυτό παλεύουμε για ένα ανεξάρτητο εργατικό κίνημα, ρήξης με την εργοδοτική ΓΣΕΕ και το καθεστωτικό ΠΑΜΕ, συνολικής επαναστατικής ανατροπής. Αγωνιζόμαστε για την δικαίωση σήμερα των εργατικών διεκδικήσεων και αναγκών, που μόνο η επαναστατική ανατροπή μπορεί να φέρει και καμιά κυβέρνηση καπιταλιστικής διαχείρισης δεν μπορεί να υλοποιήσει. Υπερασπιζόμαστε τις πρακτικές ενός μαζικού εργατικού κινήματος, οργανωμένο σε σωματεία βάσης και εργατικά συμβούλια γειτονιάς, διαμορφωμένο από τη θέληση και τον αγώνα της πλειοψηφίας των εργαζομένων. Υπερασπιζόμαστε ένα εργατικό κίνημα ούτε εθνικό, ούτε συντεχνιακό, αλλά αντίπαλο δέος στις κυβερνήσεις τους, τις ευρωπαϊκές τους ολοκληρώσεις, συνολικά στον κόσμο των αφεντικών. Αγωνιζόμαστε, τέλος, για ένα μαζικό επαναστατικό εργατικό κίνημα που θα σαρώσει στο διάβα του τις "υγειονομικές ζώνες" υπεράσπισης της αστικής εξουσίας και όποιον τις στηρίζει, για να ανοίξει ο δρόμος για μια διαφορετική κοινωνική οργάνωση. Ζούμε κι αναπνέουμε για να πραγματώσουμε στο σήμερα τη κοινωνία των ελεύθερα συνεταιριζόμενων παραγωγών, των ελεύθερα συνεταιριζόμενων ανθρώπων.

Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης Οκτώβριος 2011

Δήλωση Στέργιου Κατσαρού

Ναι είμαι ένας κουκουλοφόρος απο τα ιουλιανά ,ένας απο τους 300 προβοκάτορες του Πολυτεχνείου ,ένας αριστεροχουντικός της μεταπολιτευσης και των εργοστασιακών σωματείων ένας κουκουλοφόρος τον δεκέμβρη του 8 ,προχθές ένας χρυσαυγίτης ωστόσο σύντροφοι δεν έφαγα γιουβαρλάκια απο τα χέρια της Μαρίκας

Προχθές βέθηκα στο Σύνταγμα δέχτηκα στο πρώσοπο τη φυσούνα .Ετρεξα να φύγω
και έπεσα επάνω στο δικό σας μπλόκ ,το μπλοκ του Π.Α.Μ.Ε ,με προπηλακίσατε και μου
δώσατε κάποιες ψιλές .Τι στο καλό δεν θα αναγνώριζε η περιφρούριση ένα χαφιέ που
που για 45 χρόνια παρίστανε τον οικοδόμο .Συγχαρητήρια σύντροφοι.

7+1 λόγοι για να κατέβεις στις πορείες και να απεργήσεις στην 48ωρη απεργία 19-20 Οκτώβρη

1. Γιατί η επίθεση των αφεντικών δεν θα σταματήσει αν δεν τη σταματήσουμε εμείς οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι. Γιατί οι εφιαλτική κοινωνία που σχεδιάζουν για εμάς δεν έχει σε τίποτε να ζηλέψει από το 1984 του Όργουελ σε τρομοκρατία, ιδεολογική χειραγώγηση, ατομισμό, απελπισία, φτώχεια και ανεργία. Τα σχέδια τους μιλάνε για 1.300.000 άνεργους στην Ελλάδα μέχρι το 2015, για την καταστροφή κάθε ψήγματος περίθαλψης για τους φτωχούς, για την διάλυση των εργασιακών συμβάσεων, για σχολεία 2 ταχυτήτων. Γιατί τα σχέδια τους μας θέλουνε να γίνουμε κανίβαλοι σε μια κοινωνία ζούγκλας και το πρώτο βήμα για να μην περάσουν είναι να απεργήσεις και να κατέβεις στις πορείες. Είμαστε εμείς και όχι ο καθένας μόνος του.

2. Γιατί πρέπει η παραγωγή, οι υπηρεσίες, ο ιδιωτικός και ο δημόσιος τομέας να παραλύσουν. Η μηχανή της κερδοφορίας τους, περνάει μεγάλη κρίση. Σ' αυτή τη μηχανή το λίπασμα που θα κάνει reset στην οικονομία τους δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι ζωές μας και οι ζωές των επόμενων γενιών. Για να μπλοκάρουμε την κερδοφορία τους, να οξύνουμε τη κρίση που αυτοί δημιούργησαν, πρέπει να στραφούμε ενάντια σε αυτούς που ο οδοστρωτήρας του Δ.Ν.Τ πραγματικά ευνοεί. Ενάντια στους εργοδότες, τις επιχειρήσεις, τις τράπεζες. Όλους αυτούς που χρόνια τώρα ταΐσαμε και ποτίσαμε με τον ιδρώτα μας και τη δουλειά μας, όλους αυτούς που σήμερα μας αρνούνται μέχρι και το ξεροκόμματο που μας πετούσαν μέχρι χτες. 48ωρη απεργία για τον κόσμο του μόχθου, για όλους μας, πρέπει να σημαίνει ότι κάθε επιχείρηση, κάθε μαγαζί και υπηρεσία πρέπει να σταματήσει να παράγει και να δουλεύει. Γιατί για να μπλοκάρουμε τα σχέδια τους, πρέπει να δείξουμε από τώρα τις διαθέσεις και τις προθέσεις μας, σχεδιάζοντας όλοι μαζί, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι από κοινού, τη ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ που θα τινάξει τα σχέδια τους στον αέρα. Μέχρι που όλες αυτές οι επιχειρήσεις, όλος ο πλούτος που όλοι εμείς παράγουμε, περάσει εκεί που πραγματικά ανήκει. Στους εργαζόμενους και στους άνεργους, στα χέρια μας.

3. Για να διαδηλώσουμε πως δεν υπάρχει χώρος για μένα και για σένα, για τους ομοίους μου και τους ομοίους σου, στην κοινωνία με τις κυβερνήσεις και τη Βουλή τους, το κράτος και τους νόμους τους, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο τους. Η κοινωνία των εργαζομένων, η κοινωνία που ανήκεις και εσύ, να πετάξει από πάνω της τη θηλιά που σφίγγει γύρω από το λαιμό μας. Για να τσακίσουμε κάθε οικονομικό, πολιτικό, θρησκευτικό, στρατιωτικό ή άλλο επιτελείο έχει σχεδιαστεί στον κόσμο των αφεντικών. Σε αυτό τον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει είναι ή αυτοί ή εμείς.

4. Γιατί οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ πιστεύουν πως δεν θα τα καταφέρεις. Πως θα σκύψεις τελικά το κεφάλι στην εργοδοτική τρομοκρατία, στον φόβο της απόλυσης, στην οικονομική βία και δεν θα απεργήσεις. Γι΄ αυτό και σχεδιάζουν και υλοποιούν ελεγχόμενες απεργίες με μεγάλη χρονική απόκλιση. Γιατί νομίζουν πως μια απεργία τώρα, μία πριν το καλοκαίρι μπορεί να εκτονώσει την οργή σου, την οργή μας. Γι' αυτό και πρέπει να απεργήσεις, γι' αυτό και πρέπει να παλέψεις και να παλέψουμε για ταξικά εργατικά σωματεία βάσης που θα βάλουν στην θέση τους, τους εργατοπατέρες. Εκεί που τους αξίζει, δίπλα στα αποβράσματα της κυβέρνησης και της Βουλής τους, απέναντι μας. Γιατί πρέπει να βάλεις πλάτη και εσύ να δημιουργηθεί ένα πραγματικά ανεξάρτητο εργατικό κέντρο αγώνα σε κάθε πόλη, που θα κάνει την υπόθεση του αγώνα, υπόθεση όλης της εργατικής τάξης, δική σου υπόθεση.

5. Για να αποδείξεις μαζί με όλους μας πως είμαστε αποφασισμένοι να μην πληρώσουμε ούτε δεκάρα στα χαράτσια, στη ληστεία των τραπεζιτών, στις "έκτακτες" εισφορές. Να οργανώσουμε μαζικά και συλλογικά την εργατική άρνηση πληρωμών. Γιατί δεν δίνουμε πράσινο φως ούτε σε παλιούς, ούτε σε νέους φόρους που έρχονται. Για να είσαι και εσύ ένας από τους δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους κι ανέργους που έχουν ήδη δηλώσει πως δεν πρόκειται να πληρώσουν για να σώσουν την οικονομία των τραπεζιτών και των επιχειρηματιών. Για να είμαστε όλοι μας εκεί μαζί με τα εργατικά σωματεία βάσης και τις εργατικές συνελεύσεις γειτονιάς για να τους αποτρέψουμε όταν θα έρθουν να μας κλείσουν το ρεύμα, να μας κλείσουν το νερό, να μας βγάλουν από τα σπίτια που μένουμε. Για να έχουμε σπίτι, νερό, ρεύμα, εργασία, φαγητό, παιδεία και υγεία όλοι.

6. Γιατί μέσα σου σίγουρα το ξέρεις, πως τίποτε δεν λύνεται με τη δημοκρατία τους. Πως το σύστημα που μας πλασάρουν πως δεν έχει αδιέξοδα, είναι το ίδιο αδιέξοδο. Είναι το τέρμα του δρόμου για μας, στο επόμενο βήμα είναι ο Καιάδας των αναγκών μας. Γιατί είναι σε όλονών τα χείλη και τη σκέψη, πως τίποτε δεν θ' αλλάξει όποιος κι αν έρθει στη κυβέρνηση. Πως χρειάζεται επανάσταση κι αυτό είναι που μας λείπει και έχουμε ανάγκη. Γιατί κάθε απεργία είναι μια μικρογραφία της επανάστασης, και αυτήν την απεργία πρέπει να την φτάσουμε εκτός ορίων. Εκτός ορίων τους συστήματος, εκτός ορίων των νόμων τους, εκτός ορίων των ελεγχόμενων πολιτικών τους. Για να μετατρέψουμε την 48ωρη απεργία σε πανεργατική εξέγερση. Για να αναθαρρήσουν όλοι οι εκμεταλλευόμενοι σε όλη την Ευρώπη, για να αποκτήσει ο αγώνας μας νόημα και ουσία και να μην περιφερόμαστε σε "ειρηνικές" προς την κυβέρνηση και τα αφεντικά διαδηλώσεις διαμαρτυρίας.

7. Γιατί εμείς έχουμε ήδη χρεοκοπήσει, αυτό που μας ζητάνε κάθε μέρα, κάθε ώρα και στιγμή από τις τηλεοράσεις τους είναι να σκύψουμε ακόμη περισσότερο το κεφάλι, να "σώσουμε" τα κέρδη τους, το χρέος τους, το κράτος και το σύστημά τους. Γιατί δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε αλλά να κερδίσουμε έναν κόσμο ολόκληρο. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ.

+1. Γιατί θέλουμε κι εσύ να συμβάλλεις σε μια νέα προσπάθεια στο εργατικό κίνημα. Για την ταξική ανασυγκρότηση όλου του εργατικού κινήματος. Για να κάνουμε όλα τα παραπάνω πράξη, με ακόμη μεγαλύτερη δύναμη σε περισσότερους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους, για να δημιουργήσουμε ταξικά εργατικά σωματεία σε κάθε κλάδο, για να πάρουν επαναστατική τροπή οι αγώνες των συνελεύσεων γειτονιάς. Αυτό είναι το δικό μας κάλεσμα.

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10 π.μ. 19/10 ΚΑΜΑΡΑ

ΚΙΝΗΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ & ΑΥΤΟΡΓΑΝΩΣΗΣ

Οκτώβρης 2011

Πρόγραμμα 1ου Φεστιβάλ Εργατικής Αυτοοργάνωσης

Σάββατο 15/10

• 17.00 ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ: «Αυτόνομοι Εργατικοί Αγώνες στην Ελλάδα του ’60 και ’70. Η ζωή των Συνδικάτων χωρίς τη ΓΣΕΕ» [ΑΙΘΟΥΣΑ 301]

* Γ. Σερίφης
* Σ. Κατσαρός
* Μ. Σέρβος

• 20:30 ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ: «Εργατικοί Αγώνες στη Θεσσαλονίκη και οι δυνατότητες συντονισμού τους. Η πρόταση για ένα ανεξάρτητο εργατικό κέντρο.» [ΑΙΘΟΥΣΑ 301]

*Εισήγηση από την Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης

*Συμμετέχουν εργαζόμενοι από: Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων Κ. Μακεδονίας,Σωματείο Εργαζομένων ΕΥΑΘ,  APPLEBEE’S, Σωματείο υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Θεσσαλονίκης, Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών Μακεδονίας , Σωματείο Ασκουμένων Δικηγόρων.

• 22:00 ΣΥΝΑΥΛΙΑ (ΡΟΚ)

                         * BROWN CASHLΑY

                         * ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣ

                          *BACKGROUND NOISE SUPPRESION

                         + dj set by Phat Beats (Hip-Hop, Funk, Glitch-Hop, Dubstep, Electro, DnB)

Κυριακή 16/10

• 17:00 ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ: “O Kάλιμπαν & η μάγισσα. Γυναίκα, σώμα και πρωταρχική συσσώρευση”. (Silvia Federici) + Σημειώσεις της Στέπας/κρίσεις για την εποχή”.  Παρουσιάζουν οι “Εκδόσεις Των Ξένων”.

• 20:30 ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ: “Οικονομικοί & πολιτικοί μύθοι γύρω από την κρίση και η εργατική απάντηση” [ΑΙΘΟΥΣΑ 301]

*Φ. Τερζάκης
*Γ. Ευαγγελίδης (Ταξική Εργατική Κίνηση -Αθήνα)
*Τ. Χριστόπουλος (Ταξική Εργατική Κίνηση -Αθήνα)
*Εισήγηση: Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης

• 22:00 Συναυλία

-Sailing Tomatoes
-NAMASTE
-Σαν…Ξέμπαρκοι

+ Λαϊκή – ρεμπέτικη βραδιά

Προκήρυξη για το εκπαιδευτικό & το φοιτητικό Κίνημα

ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΜΑΣ 

Γυάλινοι τοίχοι δεν υπάρχουν....

Ποτέ άλλοτε η τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν ήταν τόσο εξαρτημένη από τις εξελίξεις στο πεδίο της εργασίας και της παραγωγής αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά από τις ανάγκες του υποκειμένου της ζωντανής εργασίας. Οι νέες μεταρρυθμίσεις της Διαμαντοπούλου, που πυροδότησαν ένα κύμα καταλήψεων στα πανεπιστήμια το τελευταίο διάστημα, μαρτυρούν την αντανάκλαση του σκηνικού κατάρρευσης που βιώνουμε στους χώρους παραγωγής και παροχής υπηρεσιών (απολύσεις, ανεργία, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, συγχωνεύσεις σχολείων – νοσοκομείων) τώρα πια και μέσα στο πανεπιστήμιο. Τη στιγμή που απειλούνται οι όροι επιβίωσης των πλατιών εργατικών στρωμάτων αλλά και που προλεταριοποιούνται βίαια μαζικοί κοινωνικοί χώροι (βλ ελεύθερα επαγγέλματα), δεν θα μπορούσε το πανεπιστήμιο να διατηρήσει έστω και την υπόνοια παροχής μιας, από καιρό βέβαια, ήδη επίπλαστης κοινωνικής κινητικότητας. Μπορεί στην προηγούμενη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, η στρατηγική επιλογή της «δημόσιας» μαζικής πανεπιστημιακής εκπαίδευσης να συντηρούσε τα όνειρα μικροαστικών και εργατικών οικογενειών που ήθελαν να δουν τα παιδιά τους να γίνονται επιστήμονες και διανοούμενοι, στη σημερινή συνθήκη όμως κράτος και κεφάλαιο αλλάζουν τακτική. Το πανεπιστήμιο, ο τελευταίος μαζικός κι οργανωμένος κοινωνικός χώρος ακολουθεί την τύχη του κατακερματισμού και της απομαζικοποίησης των εργατικών χώρων (κυρίως στο ελληνικό μοντέλο της γιγάντωσης του τριτογενή τομέα και της αποσάθρωσης των άλλων δύο). Οι φοιτητές, που τους φορτώνεται ΄ένα τόσο εντατικό κι εξατομικευμένο πρόγραμμα σπουδών και τους αφαιρείται η δυνατότητα συλλογικοποίησης και ενασχόλησης με τις κοινές τους υποθέσεις, μένουν μόνοι κι υποταγμένοι, καταδικασμένοι σε ένα μοναχικό μονοπάτι επιβίωσης, ακροβατώντας μεταξύ ανεργίας και επισφάλειας.΄Ώστε τελικά, το προφίλ του μελλοντικού φοιτητή θυμίζει τραγικά πολύ κάτι που μας είναι πολύ γνώριμο. Το προφίλ του σύγχρονου εργάτη.

Κι όπως η εργοδοσία μετά των συμμάχων της στα εθνικά και υπερεθνικά όργανα διακυβέρνησης βρήκε την ευκαιρία που ονόμασε κρίση για φέρει μνημόνια και να κάνει την υποδούλωσή μας ακόμα πιο αβάσταχτη, έτσι δεν άργησε και να δηλώσει ξεκάθαρα πως το πανεπιστήμιο θα υπάρχει μόνο στο βαθμό και στην έκταση που εξυπηρετεί την κερδοφόρα ανάπτυξη του κεφαλαίου. Κι οι εργαζόμενοι γνωρίζουμε καλύτερα από τον καθένα τι σημαίνει ανάπτυξη, ανταγωνισμός, επιχειρηματικότητα, εμπορευματικοποίηση. Γιατί τόσους αιώνες μάθαμε με το σώμα μας τα προϊόντα που παράγουμε με τι δάκρυα είναι κοστολογημένα, τι τεράστια ποσοστά αίματος κρύβουν οι αποσβέσεις, τα ειδικά αποθεματικά, οι αναπόδεικτες δαπάνες, σε ποιες απύθμενες τσέπες κατρακυλάνε, πώς ιδιοποιούνται τα ανθρώπινα όνειρα, πόσο φτηνά ξεπουλιέται μια εργατοώρα γεμάτη οργή κι εξευτελισμό στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού...

Πόσο κοστίζει ένα πτυχίο; // Το πανεπιστήμιο – επιχείρηση

Πιστοί ακολουθητές της ευρωπαϊκής πολιτικής και των επιταγών της παγκοσμιοποίησης, οι εγχώριοι δυνάστες μας μετατρέπουν την παιδεία σε εμπόρευμα. Μετρούν την γνώση με πιστωτικές μονάδες κατά τα πρότυπα της εμπορικής συναλλαγής, δημιουργούν τριετείς κύκλους σπουδών και συγκρίσιμα πτυχία όπως επιβάλλει η διαδικασία της Μπολόνια, ώστε το ειδικευμένο εργατικό δυναμικό να αξιολογείται και να γίνεται πιο αποτελεσματικά εκμεταλλεύσιμο από τις διεθνοποιημένες αγορές εργασίας. Ταυτόχρονα οι ίδιοι οι φοιτητές ιδώνονται σαν καταναλωτές των προϊόντων του χρηματοπιστωτικού συστήματος, και τους πλασσάρονται φοιτητικά δάνεια, τους πλασσάρεται η υποθήκευση του ίδιου του εργασιακού τους μέλλοντος, για το οποίο όμως οι δανειοδότες φυσικά δεν εγγυώνται. Πρόκειται για ένα μοντέλο που, όπως έχει αποδειχθεί από την εφαρμογή του στις ΗΠΑ, μπορεί να υπερχρεώσει την κοινωνία σε ύψος που να ξεπερνά τα χρέη των καταναλωτικών δανείων. Κι από αυτή την υποθήκευση δεν θα γλιτώσει κανείς, γιατί από τη μια η ανεργία κι από την άλλη η απειλή της διαγραφής στα ν+2 χρόνια αποκλείουν πλέον την επιλογή για εργασία ταυτόχρονα με τις σπουδές. Στο δε κόστος σπουδών προστίθενται στο εξής και τα συγγράμματα, για να μη μπορούμε να βγούμε με τίποτα ψεύτες εμείς που μιλάμε για ταξικό πόλεμο σε κάθε πτυχή της ζωής.

Ανταγωνισμός: όρος των αγορών, ο κανιβαλισμός εξωραϊσμένος. Μπαίνουν, λοιπόν, τίτλοι τέλους στην κρατική χρηματοδότηση των ιδρυμάτων, επιβάλλεται η εύρεση πόρων από ιδιώτες και για την εξυπηρέτηση του σκοπού αυτού διορίζονται managers στη διοίκηση των πανεπιστημίων. Τα πανεπιστήμια δηλαδή καλούνται να λειτουργήσουν σύμφωνα με όρους επιχειρηματικούς, ώστε να επιβιώνουν μόνο οι σχολές που προσελκύουν μέσω τις έρευνας και του προγράμματος σπουδών επενδύσεις, ενώ οι υπόλοιπες σχολές να ερημώνουν από καθηγητές και φοιτητές λόγω budget. Και στη διαδρομή αυτή κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ακόμη και την επιβολή διδάκτρου, όταν το κράτος αρνείται να χρηματοδοτήσει και ο ιδιώτης δεν ενδιαφέρεται να επενδύσει. Με αυτόν τον τρόπο, η κυβέρνηση καταφέρνει να αφαιρέσει το κονδύλι της «δημόσιας» παιδείας από τον κρατικό προϋπολογισμό και να το μεταφέρει στους λογαριασμούς της κάθε οικογένειας, χωρίς μάλιστα να χάνει χρόνο με διαδικασίες συνταγματικής αναθεώρησης του αρ. 16. Οι δε νέοι όροι λειτουργίας του πανεπιστημίου αποκρυσταλλώνονται με διαύγεια και στις σχέσεις εργασίας των καθηγητών, οι οποίοι πλέον χωρίζονται και επίσημα σε κατηγορίες, με την μερική απασχόληση να διεκδικεί την κυριαρχία και στο κομμάτι της αγοράς που λέγεται εκπαίδευση. 

Εννοείται, τέλος, ότι η διατήρηση του ασύλου στο πανεπιστήμιο – επιχείρηση θα ήταν άστοχη, αφού ιδιωτικό κεφάλαιο και προστασία και των επιθετικών ακόμα μέσων πάλης του κινήματος (πχ. κατάληψη) δεν συμβαδίζουν. Κι ας μη γελιόμαστε, μόνο ως καταφύγιο απέναντι στους μηχανισμούς καταστολής έχει νόημα το πανεπιστημιακό άσυλο, εφόσον η αστική δημοκρατία ανέχεται την ελευθερία έκφρασης ακόμη και των πιο ακραίων ιδεών, αρκεί να μην επιχειρήσουν τίποτα ανήσυχοι φοιτητές και εργάτες να κάνουν τα λόγια τους πράξη και την σύγκρουση πραγματικότητα στην καρδιά της μητρόπολης. Η κλιμακούμενη στρατιωτικοποίηση του σήμερα επιβάλει την καθυποταγή των αντιστάσεων εξαφανίζοντας ζώνες που μέχρι πρότινος ήταν απελευθερωμένες από την καταστολή και καταδικάζει τις κινηματικές διαδικασίες σε ένα ακόμη πιο εχθρικό περιβάλλον.

 Η διελκυστίνδα του χρόνου

Ούτε όμως και το πανεπιστήμιο που είχαμε μέχρι σήμερα ήταν αυτό των αναγκών μας. Γιατί και πριν τον νέο νόμο – πλαίσιο μεγάλες επιχειρήσεις χρηματοδοτούσαν με άλλοτε διαφανείς κι άλλοτε αδιαφανείς διαδικασίες ερευνητικά και ήλεγχαν τα πορίσματά τους. Και πριν το νέο νόμο το πανεπιστήμιο εκμεταλλευόταν την εργασία των μεταπτυχιακών φοιτητών, των συμβασιούχων ορισμένου χρόνου καθηγητών, των καθηγητών σε θέσεις 407 και φυσικά τους εργολαβικούς εργαζομένους στην καθαριότητα και τη φύλαξη. Και πριν τον νέο νόμο εμείς ήμασταν που επωμιζόμασταν το κόστος των συγγραμάτων που δεν κάλυπτε το πανεπιστήμιο, της στέγασης, της σίτισης, της μεταφοράς. Και πριν το νέο νόμο το πτυχίο δεν είχε αξία, αφού λόγω της κρίσης υπερσυσσώρευσης το μόνο που σου εξασφάλιζε ήταν μια θέση ανεργίας. Αλλά ακόμη και όσοι τελικά έβγαιναν νικητές στην αρένα της αγοράς εργασίας, γρήγορα διαπίστωναν ότι η εργασία τους αυτή καθεαυτή δεν ήταν στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών, δεν καθοριζόταν από τους ίδιους, δεν βελτίωνε τη ζωή του συνόλου, ήταν σε τελική ανάλυση μια ετερόνομη διαδικασία αλλοτρίωσης, αποξένωσης και συσσώρευσης κερδών που έφερε την καπιταλιστική κρίση και την ολοκληρωτική επίθεση του κεφαλαίου εναντίον μας.

Επιπλέον, και για να μη στρουθοκαμηλίζουμε, μέσα σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ είχε ανατραφεί και θεριέψει μια ολόκληρη παρασιτική κάστα μεγαλοκαθηγητάδων και ακολούθων, κομματικών νεολαιών και λοιπών καλοθελητών που καρπώνονταν ερευνητικά προγράμματα, αντάλλασσαν μεταξύ τους έδρες και αξιώματα, απομυζούσαν κονδύλια και εξαντλούσαν τον γελοίο αυταρχισμό τους στις πλάτες φοιτητών και άλλων διδασκόντων όχι μόνο διαχέοντας μια γνώση αντιδραστική που παθητικοποιεί τον δέκτη της, αλλά και μετατρέποντας τον χώρο της εκπαίδευσης σε μια σιχαμερή μικρογραφία της καπιταλιστικής ζούγκλας, όπου βασιλεύει ο νόμος του ισχυρού, της μηχανορραφίας και της εκμετάλλευσης. Φαινόμενα σήψης και διαφθοράς είναι για εμάς σύμφυτα μιας οικονομικής-πολιτικής και κοινωνικής διάρθρωσης που θεμελιώνεται κατεξοχήν στην εκμετάλλευση, το κέρδος, τον ανταγωνισμό και την συσσώρευση και μόνο ξεριζώνοντας αυτό το σύστημα, δηλ. κάνοντας τον καπιταλισμό παρελθόν της ανθρωπότητας, μπορούμε να τα εξαλείψουμε.

Άρα αυτό που χρειάζεται η τάξη μας, η τάξη αυτών που πετιούνται έξω από την παραγωγή κι έξω από τη μόρφωση, δεν είναι απλά η κατάργηση μερικών νόμων αλλά η αναδιάρθρωση της παραγωγής, η αυτοδιαχείριση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, το μοίρασμα του χρόνου εργασίας και του πλούτου που εμείς παράγουμε με ισότητα και σύμφωνα με τις ανάγκες του καθένα. Τότε μόνο η παιδεία δεν θα υπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων, δεν θα ασφυκτιά στα στενά όρια του επιστημονισμού αλλά θα παράγει και θα μεταδίδει γνώση αναγκαία για την αναβάθμιση της ποιότητας της ζωής όλων των ανθρώπων, για να φτιάξουμε νέους τόπους και νέες εποχές στο μπόι των ονείρων μας.

Και με αυτήν την έννοια δεν είμαστε εμείς οι «αντιδραστικοί», δεν ταμπουρωνόμαστε εμείς πίσω από τα «κεκτημένα», γιατί ξέρουμε ότι σήμερα ανέφικτη λύση και ουτοπία είναι μόνο η επιστροφή στο παρελθόν. Όσο όμως η αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα μας σέρνει αλυσοδεμένους προς το δικό της μέλλον, αυτό των καπιταλιστικών αντιφάσεων και κρίσεων, άλλο τόσο εμείς έχουμε χρέος να τραβήξουμε ανάστροφα για να φέρουμε το δικό μας μέλλον, αυτό της ισότητας και της ελευθερίας, στο σήμερα.

Ούτε κρατικό - ούτε ιδιωτικό // Εμπρός, λοιπόν, για την έφοδο στον ουρανό

Το κομβικό σημείο αντιπαράθεσης, ‘κρατική’ VS ‘ιδιωτική’ παιδεία, είναι αυτό που προβάλλεται κατά κόρον από κινηματικά χείλη και αναπαράγεται από τα ΜΜΕ, τοποθετώντας απλοϊκά όσους αγωνίζονται με την πλευρά του ‘κρατικού’ πανεπιστημίου και όσους καταστέλουν, δυσανασχετούν και συκοφαντούν τις κινητοποιήσεις στην πλευρά των (φανερών ή λιγότερο φανερών)  υπέρμαχων της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Η κατάκτηση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας ήταν χωρίς αμφιβολία προϊόν πολύχρονων αγώνων και σημαντικό βήμα προς την αναβάθμιση του μορφωτικού επιπέδου για πλατιά λαϊκά στρώματα. Ωστόσο, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, πρέπει να αποφύγουμε από τη μια την ισοπέδωση και από την άλλη τον ρομαντικό-ιδεαλιστικό εξωραϊσμό.

Με άλλα λόγια, το δίπολο Κράτος-Κεφάλαιο πρέπει επιτέλους να αποκαλυφθεί στα μάτια μας όπως ακριβώς είναι:  δηλαδή ως δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.  Ή για να είμαστε πιο ακριβολόγοι, το Κράτος και όσα αυτό εμπεριέχει ως δομικά στοιχεία για την άσκηση της εξουσίας του, είναι ακριβώς η αποτύπωση των ταξικών συσχετισμών σε κάθε ιστορική στιγμή. Για όλους εμάς που αντιλαμβανόμαστε την ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών ως την ιστορία ενός ακατάπαυστου ταξικού πολέμου, αυτή η αλήθεια επαληθεύεται σε κάθε στροφή του δρόμου μας, και πολύ περισσότερο σήμερα, που βλέποντας να εκτυλίσσεται μια σαρωτική επέλαση ενάντια στα συμφέροντα της τάξης μας, αυτό που ονομάζουμε Κράτος έχει αναλάβει ξεκάθαρα ρόλο πρωταγωνιστικό στην επιβολή και θεσμοθέτηση κάθε πτυχής  της ήττας μας. Αφήνοντας πίσω του τις ρυθμιστικές λειτουργίες ισορροπίας μεταξύ κεφαλαίου και κοινωνίας, ο κρατικός παρεμβατισμός θα προκρίνει από’δώ και πέρα –σε μία τραγική ειρωνία- μόνο την απονέκρωσή του ως τέτοιου. Στο νέο σκηνικό που διαμορφώνεται, ή θα κυνηγήσουμε τη χίμαιρα μιας ανεπιστρεπτί περασμένης εποχής ταξικών ισορροπιών ή θα αποτινάξουμε το όραμα του κράτους-προστάτη και θα επιβάλουμε τις δικές μας ανάγκες στο ανηφορικό μονοπάτι για την αταξική κοινωνία.

Γι’ αυτό λοιπόν, πριν να είναι αργά, πρέπει τώρα να βιαστούμε, να προφτάσουμε, να βάλουμε μαζί, φοιτητές κι εργαζόμενοι, τα αγνά υλικά του μέλλοντος. Το φοιτητικό κίνημα να απαγκιστρωθεί από έναν αδιέξοδο συντεχνιακό συνδικαλισμό του ασύλου και των επαγγελματικών δικαιωμάτων που δεν βλέπει το ανέφικτο των αιτημάτων του στο σημερινό καθεστώς και κλείνει το μάτι στο ‘ένδοξο’ παρελθόν μιας ‘καλύτερης’ –βλέπε σοσιαλδημοκρατικής- διαχείρισης. Να συμπορευθεί με τον ακηδεμόνευτο εργατικό συνδικαλισμό, με το κομμάτι εκείνο δηλαδή των αγωνιζόμενων εργαζομένων και των ταξικών τους σωματείων που προτάσσει την ολική ανατροπή του καπιταλιστικού υπάρχοντος. Να δημιουργήσουμε σήμερα κιόλας κοινές συνελεύσεις εργαζομένων και ανέργων, ελλήνων και μεταναστών, κάθε κλάδου με τους φοιτητές και σπουδαστές των αντίστοιχων τμημάτων. Να προτάξουμε την υπόθεση της αυτοδιαχείρισης των σχολών από φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενους, να αμφισβητήσουμε το σύνολο της δομής και του περιεχομένου της γνώσης και να ανοίξουμε διόδους ουσιαστικού και ακηδεμόνευτου συντονισμού των αγώνων για να περάσει επιτέλους ο φόβος στο αντίπαλο στρατόπεδο.

 Το πρόταγμα της αυτοδιαχείρισης και της κοινωνικής-εργατικής αυτοδιεύθυνσης δεν μπορεί να είναι κούφια ρητορική ούτε να περιορίζεται σε διακηρύξεις. Είναι ο μόνος τρόπος να αποφασίζουμε εμείς για τις ζωές μας, για την εργασία και τον ελεύθερό μας χρόνο, για τους όρους υλικής διαβίωσης της κοινωνίας χωρίς διαμεσολαβητές και ειδικούς και αυτό πρέπει να το αποδείξουμε στην πράξη. Είναι το ανώτερο στάδιο της κοινωνικής εξέλιξης, η υψηλότερη βαθμίδα ευτυχίας, ισότητας, ελευθερίας και αυτοκαθορισμού. Σημαίνει ότι εργάτες, άνεργοι και φοιτητές θα πάρουν επιτέλους στην κατοχή τους όλα όσα έχουν συσσωρευτεί, όλα όσα παράγουν και όλα όσα χρειάζονται. Και η αρχή δεν μπορεί παρά να γίνει από εμάς τους ίδιους, που χτίζοντας τις δομές του νέου κόσμου μέσα από ταξικά σωματεία βάσης, τοπικά εργατικά συμβούλια και κοινές συνελεύσεις φοιτητών και εργαζομένων, θα γκρεμίσουμε τα συντρίμμια του παλιού. Με μαζικούς, συνεχείς, σταθερούς αντιθεσμούς που θα υλοποιούν τις αποφάσεις τους και θα συντονίζουν την επίθεση του φοιτητικού και του εργατικού μετώπου, με όπλο τη γενική απεργία διαρκείας και τις καταλήψεις σε πανεπιστήμια, παραγωγικές μονάδες και υπηρεσίες, να καρφώσουμε τις σημαίες μας πάνω στο πτώμα του φόβου, για να πιστέψουμε ξανά στη ζωή. 

Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης                  

federacion-salonica.blogspot.com