Ένα ακόμη επεισόδιο στον πόλεμο που κήρυξε το κεφάλαιο απέναντι στους εργαζόμενους και τη νεολαία βρίσκεται σε εξέλιξη. Στις 15 /11 προσγειώνεται στην Αθήνα η λεγόμενη «τρόικα» κουβαλώντας στις βαλίτσες της ακόμη πιο δυσβάστακτα νέα μέτρα για τη κοινωνική πλειοψηφία. Τα μέτρα αυτά που ήδη παρελαύνουν καθημερινά τις σελίδες των εφημερίδων δεν είναι ούτε τα τελευταία, ούτε όμως και προσωρινά, όπως διακυρήχθηκε αντίστοιχα τόσο για τα μέτρα του πρώτου μνημονίου, όσο και για το λεγόμενο «σύμφωνο σταθερότητας» παλαιότερα.
Χαρακτηριστικά αναφέρουμε πως στην ατζέντα της τρόικας, βρίσκεται το τέλος της ρύθμισης των εργασιακών σχέσεων όπως τη γνωρίζαμε. Συγκεκριμένα, στους κύκλους της τρόικας δεν αρκούν οι ρυθμίσεις που ήδη έχουν περάσει (βασικός μισθός κοντά στα 500 ευρώ, κατάπτυστη δίχρονη εργασιακή ειρήνη ΓΣΕΕ-ΣΕΒ) αλλά επιδιώκουν και να βάλουν τρικλοποδιά στον εργαζόμενο καθιερώνοντας την επικράτηση της ατομικής διαπραγμάτευσης με τον εργοδότη έναντι της συλλογικής σύμβασης, αφήνοντας κάθε εργαζόμενο έκθετο στις ορέξεις του κάθε αφεντικού.
Στα παρασκήνια της επικαιρότητας, η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία έχουν ήδη θωρακίσει το κράτος με τον νέο, ακόμη πιο αντεργατικό, τρομονόμο. Ο νέος τρομονόμος έρχεται να ενισχύσει την ποινική φαρέτρα του όποιου «κράτους δικαίου» και να διασφαλίσει την απρόσκοπτη εφαρμογή της πρωτοφανούς ταξικής επίθεσης που δεχόμαστε, ισοπεδώνοντας τις αντιστάσεις. Πλέον πάγιες πρακτικές του εργατικού & κοινωνικού κινήματος (καταλήψεις, μπλόκα, παρακώλυση συγκοινωνιών-παραγωγής-υπηρεσιών) ονομάζονται τρομοκρατικές πράξεις, και αναβαθμίζονται σε κακουργήματα.
Το ζοφερό σκηνικό ολοκληρώνουν οι ρυθμίσεις για τις απολύσεις και την ανεργία. Έτσι, μετά τη μείωση των αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης και το ξεχείλωμα των ορίων στις ομαδικές απολύσεις, το επικαιροποιημένο μνημόνιο περικόβει τα όποια επιδόματα ανεργίας. Και τα μέτρα αυτά επιβάλλονται και εφαρμόζονται όταν ήδη οι προβλέψεις για την ανεργία είναι εφιαλτικές, ξεπερνώντας το ένα εκατομμύριο ανέργων και σε ποσοστό το 20% μέχρι το τέλος του έτους. Τέλος, οι πρόσφατες εξαγγελίες για πακτωλό χρημάτων με στόχο την ‘υποστήριξη της απασχόλησης’ και την ‘καταπολέμηση της ανεργίας’ δεν σηματοδοτούν τίποτε άλλο παρά την απαλλαγή των αφεντικών από το ασφαλιστικό κόστος των εργατών/ριών –την οποία αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου το κράτος- με αντάλλαγμα την ενσωμάτωση ανέργων στα εργασιακά κάτεργα.
Μόνο στην Ελλάδα;
Σε ένα μεγάλο βαθμό, όλη η επιχειρηματολογία που συνόδευσε την ιστορικών διαστάσεων επίθεση του κεφαλαίου στους όρους ζωής μας, στηρίχτηκε, από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο, στην περίφημη ελληνική ιδιομορφία, δηλαδή στο στο φαύλο κράτος της συνδιαλλαγής συμφερόντων, την ομηρία στο βαθύ κράτος των συνδικαλιστών, τη γενικευμένη διαφθορά. Προφανής στόχος η δημιουργία ενός κλίματος συνυπευθυνότητας σε όλους μας που συνοψίζεται σε αυτό που με το γνωστό ντελικάτο και φιλεργατικό τρόπο του περιέγραψε ο Πάγκαλος δηλώνοντας ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε». Προσπαθούν εν τέλει να μας πείσουν ότι τα μέτρα τα οποία ψηφίστηκαν, αλλά και όσα ετοιμάζονται, δικαιολογούνται δήθεν από τις ιδιαίτερες ανάγκες της ελληνικής οικονομίας, θύμα υποτίθεται της συνολικής κοινωνικής διάθεσης για καλοπέραση, χωρίς ενδιαφέρον για το αύριο.
Χαστούκι σε όλη αυτή την προπαγάνδα, αλλά και δείκτης των στρατηγικών βλέψεων των εκμεταλλευτών σε όλη την Ευρώπη, αποτελεί η λήψη μέτρων λιτότητας σε χώρες εντός και εκτός Ευρωζώνης, όπως αυτά έχουν καταγραφεί στον Τύπο. Με μια προσεκτική ματιά των στοιχείων φαίνεται πως το κεφάλαιο και το πολιτικό προσωπικό του σε σημαντικές χώρες της Ε.Ε. επιτίθεται στους εργαζόμενους χωρίς «ιδιομορφίες» : αυξάνει την άμεση αλλά και έμεση φορολογία, ενώ ταυτόχρονα μειώνει τις κοινωνικές δαπάνες στους εθνικούς προϋπολογισμούς, σχεδιάζει τη συρρίκνωση του δημοσίου τομέα με απολύσεις υπαλλήλων, παγώνει μισθούς και συντάξεις, αυξάνει τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης, ενισχύει τις τράπεζες με δεκάδες δις την ίδια στιγμή που απορρυθμίζει τις εργασιακές σχέσεις και κατακρημνίζει την πραγματική αγοραστική αξία του μισθού.
Το συγκεκριμένο «μείγμα πολιτικής» (τι εύσχημος όρος πετσοκόμματος των εργατικών δικαιωμάτων!), εφαρμόζεται και προωθείται από ένα ευρύ φάσμα αστικών κυβερνήσεων, κάθε δυνατού συνδυασμού πολιτικών κομμάτων. Έχει ιδιαίτερη σημασία, για παράδειγμα, να δούμε πως στη Μ. Βρετανία, χωρίς μνημόνια και ΔΝΤ, μέσα στα επόμενα 4 χρόνια θα απολυθούν 500 χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, θα επιβληθούν νέοι φόροι ύψους 32 δις ευρώ, ενώ οι δημόσιες δαπάνες θα μειωθούν κατά 94 δις ευρώ.
Όλα τα παραπάνω οδηγούν σε ένα μοναδικό συμπέρασμα. Δε μας «χτυπάνε» γιατί καλοπεράσαμε χωρίς να σκεφτόμαστε «τη χώρα και το μέλλον της». Μας χτυπάνε σε όλη την Ευρώπη ανεξάρτητα από εθνικές ιδιομορφίες, γιατί στη βάση της προσπάθειάς τους για νέα κερδοφορία, υλοποιούν από κοινού μια νέα αστική δημοκρατία. Μια δημοκρατία που εχεις την ελευθερία να «συμμετέχεις» ή και να «απέχεις» από αυτήν, μα σίγουρα δεν έχεις το δικαιώμα να ορίσεις κανένα κομμάτι της ζωής σου.
Πώς να απαντήσουμε;
Για να μπούμε στην ουσία του ζητήματος, ο συνολικός στόχος της περιόδου θα πρέπει να είναι ή όξυνση της κρίσης του κεφαλαίου, σε βάρος των επιχειρηματικών και εργοδοτικών ενώσεων σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο, σε βάρος της ΕΕ, του ΔΝΤ και λοιπών υπερεθνικών ολοκληρώσεων του κεφαλαίου. Αυτό που πραγματικά λείπει από το σημερινό εργατικό κίνημα είναι να μπορέσει να μπολιάσει τα σημερινά αιτήματα αντίστασης με την ίδια την προοπτική της ριζικής ανατροπής του καπιταλιστικού υπάρχοντος. Κύτταρο της κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής ανατροπής που απαιτεί η εποχή μας δεν μπορεί να είναι άλλο από τα ίδια τα σωματεία βάσης σε κάθε χώρο δουλειάς, οι εργατικές συλλογικότητες που αναπτύσσονται εντός τους, αλλά και στις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, στις γειτονιές και οπουδήποτε αλλού ζεί, αναπαράγεται και αναπνέει η εργατική τάξη.
Αυτό μας φέρνει μπροστά σε μια συνολική συζήτηση για τα ίδια τα αιτήματα και τους στόχους πάλης και στο αν αυτά είναι ικανά να απαντήσουν θετικά στο βασικό ερώτημα: μπορεί σήμερα η εργατική τάξη να επιβιώσει και να ζήσει αξιοπρεπώς χωρίς το κράτος και το κεφάλαιο; Αν αυτό που χρειάζεται σήμερα η τάξη μας είναι ένα εργατικό κίνημα που θα σηκώσει το βάρος της άρνησης πληρωμών από την πλευρά της εργατικής πλειοψηφίας και θα παλέψει αιτήματα που συνιστούν και ζωντανό παράδειγμα για την άλλη κοινωνία δημιουργώντας θεσμούς χειραφέτησης κι αυτοοργάνωσης, τότε ίσως η μόνη απάντηση να είναι τελικά μια ομοσπονδία των εργατικών συνδικάτων με χαρακτηριστικό την πλήρη διάσπαση και διακριτή έκφραση από τη ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ.
Υπό το παραπάνω πρίσμα, δεν μπορεί να μην αποτελούν αιτήματα ενός επαναστατικού εργατικού κινήματος η απαγόρευση των απολύσεων, η μείωση του χρόνου εργασίας με μόνινη και σταθερή σχέση εργασίας, ασφάλιση, ιατρική περίθαλψη και βασικό μισθό κοινωνικών αναγκών, ο εργατικός έλεγχος σε κάθε επιχείρηση και η απαλλοτρίωση των περιουσιακών στοιχείων κάθε επιχείρησης που κλείνει ή μεταφέρεται αλλού για τη λειτουργία της επιχείρησης κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων, η κοινωνική ασφάλιση – περίθαλψη για Έλληνες και μετανάστες εργαζομένουν χωρίς κανέναν περιορισμό ενσήμων και τέλος η ανατροπή όλων των κυβερνήσεων, της ΕΕ, του ΔΝΤ, και κάθε επίδοξου διαχειριστή της εξουσίας.
Γενική απεργία διαρκείας τώρα!
Ύστερα από την ανάγνωση της πολιτικής συγκυρίας δεν καταλείπονται ιδιαίτερα περιθώρια αμφιβολίας ότι η εξαθλίωση της εργατικής τάξης αποτελεί την επιτομή του πολιτικοοικονομικού σχεδίου του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου όπως και των πολιτικών εκπροσώπων του. Και παρόλα αυτά οι επίσημοι γραφειοκρατικοί φορείς «έκφρασης» δήθεν των συμφερόντων των εργαζομένων τάσσονται ξεκάθαρα με την πλευρά της εργοδοσίας, υπογράφοντας συμβάσεις εργασιακής ειρήνης και προκηρύσσοντας από τον Σεπτέμβριο μία και μοναδική απεργία για τις 15 Δεκέμβρη. Ενώ λοιπόν έχει μεσολαβήσει και το παράδειγμα των δυναμικών και μαζικότατων απεργιών στη Γαλλία, στην Ελλάδα η ΓΣΕΕ παρέχει κάλυψη στην όξυνση της εκμετάλλευσης μας. Η Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης καλεί τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν μαζικά στην απεργία στις 15 Δεκέμβρη παίρνοντας όμως την υπόθεση της υπεράσπισης των συμφερόντων μας και της αντεπίθεσης στην εργοδοσία στα χέρια μας και προκρίνοντας ως μοναδικό μέσο πάλης ικανό να θέσει εμπόδια στα σχέδια της κυριαρχίας την γενική απεργία διαρκείας.
