ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΑΝΕΡΓΩΝ

Εμείς ως Κίνηση για την Εργατική Χειραφέτηση & Αυτοοργάνωση παίρνουμε την πρωτοβουλία να απευθυνθούμε σε συλλογικότητες και άτομα του εργατικού-κοινωνικού κινήματος για την δημιουργία μιας πρωτοβουλίας με τελικό στόχο την συνδιαμόρφωση ενός πολιτικού και διεκδικητικού συνδικαλιστικού πλαισίου για την συγκρότηση ενός Μαχητικού-Ταξικού Σωματείου Ανέργων κ περιστασιακά μαύρων εργαζομένων.  Η κίνηση αυτή γίνεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο όξυνσης της επίθεσης κράτους-αφεντικών εναντίον μας και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο θεωρούμε πλέον επιτακτική την ανάγκη οργάνωσης και έκφρασης αυτού του πιο εξαθλιωμένου και ρημαγμένου κομματιού της κοινωνικής διαστρωμάτωσης που μπορεί ν’ αποδειχτεί η Αχίλλειος πτέρνα του υπάρχοντος συστήματος. Καταθέτουμε λοιπόν, μια αρχική πρόταση για το πολιτικό πλαίσιο του Σωματείου το οποίο επιθυμούμε να καθορίσει τη δομή και το περιεχόμενο του.

Ένα σχέδιο πολιτικού πλαισίου για τη συγκρότηση ενός Σωματείου Ανέργων.

Με την σύναψη της δανειακής σύμβασης μεταξύ Ελλάδας – Ε.Ε. – Δ.Ν.Τ  λίγους μήνες πριν, η ντόπια οικονομική και πολιτική ελίτ κατορθώνει να εκμεταλλευθεί την οικονομική κρίση και να επιβάλει τα αντιδραστικά της σχέδια, οδηγώντας μεγάλες μάζες του πληθυσμού στην μερική απασχόληση,  τη φτώχεια, την ανεργία, και την εξαθλίωση. Οι εργασιακές σχέσεις απορρυθμίζονται σε βάρος των εργαζομένων, ενώ ταυτόχρονα απειλούνται άμεσα οι ίδιοι οι όροι αναπαραγωγής μας καθώς καλούμαστε να πληρώσουμε τη νεοφιλελεύθερη επιλογή για ιδιωτικοποιήσεις σε μεταφορές, ρεύμα, νερό και για επιχειρηματικοποίηση της υγείας και της παιδείας. Το ζοφερό σκηνικό ολοκληρώνουν οι ρυθμίσεις για τις απολύσεις και την ανεργία. Έτσι, μετά τη μείωση των αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης και το ξεχείλωμα των ορίων στις ομαδικές απολύσεις, έρχεται και το επικαιροποιημένο μνημόνιο για να περικόψει τα όποια επιδόματα ανεργίας. Και τα μέτρα αυτά επιβάλλονται και εφαρμόζονται όταν ήδη οι προβλέψεις για την ανεργία είναι εφιαλτικές, ξεπερνώντας το ένα εκατομμύριο ανέργων και σε ποσοστό το 20% μέχρι το τέλος του έτους. Τέλος, οι πρόσφατες εξαγγελίες για πακτωλό χρημάτων με στόχο την ‘υποστήριξη της απασχόλησης’ και την ‘καταπολέμηση της ανεργίας’ δεν σηματοδοτούν τίποτε άλλο παρά την απαλλαγή των αφεντικών από το ασφαλιστικό κόστος των εργατών/ριών –την οποία αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου το κράτος- με αντάλλαγμα την ενσωμάτωση ανέργων στα εργασιακά κάτεργα και την παροδική ενίσχυση μιας εύθραυστης θέλουμε να πιστεύουμε κοινωνικής ειρήνης.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες  λοιπόν, ένα σωματείο ανέργων και περιστασιακά μαύρων εργαζομένων θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πυρήνας και εναρκτήριο λάκτισμα για την εμφάνιση ενός μαχητικού κινήματος ανέργων που μπορεί να φέρει στο προσκήνιο αμεσοδημοκρατικές και αντιιεραρχικές διαδικασίες σε συνδυασμό με ριζοσπαστικές διεκδικήσεις και άμεσες δράσεις, να παρακάμψει τον ήδη παραπαίοντα εργοδοτικό (ΓΣΕΕ) γραφειοκρατικό (ΑΔΕΔΥ) και κομματικό (ΠΑΜΕ) συνδικαλισμό,  και να συμβάλει προς την κατεύθυνση της συγκρότησης ενός ανεξάρτητου κέντρου αγώνα από-τα-κάτω από κοινού με άλλα αυτοοργανωμένα σωματεία και συλλογικότητες στην ίδια λογική και στοχοθεσία.

Στο σωματείο θα μπορούν να συμμετέχουν άνεργοι/ες χωρίς καμία προϋπόθεση (ανεξάρτητα δηλαδή κάρτας ΟΑΕΔ κτλ.) με την απαραίτητη όμως συνθήκη ότι η επιβίωσή τους βασίζεται στην εργατική τους δύναμη (δεν έχουν άλλους πόρους, εισοδήματα από ιδιοκτησία κ.ο.κ.) καθώς και περιστασιακά εργαζόμενοι/ες στη μαύρη εργασία που δεν έχουν άλλο συλλογικό φορέα έκφρασης. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι εννοούμε το κομμάτι αυτό της εργατικής τάξης που ουσιαστικά ανήκει στο κομμάτι των ανέργων, αλλά υποαπασχολείται εντελώς περιστασιακά σε «δουλειές του ποδαριού» με τη μορφή των ασυνεχών μεροκάματων –πάντα μαύρα-. Δεν εννοούμε τα μεγάλα κομμάτια των εργαζομένων που εργάζονται σταθερά μεν αλλά υπό το καθεστώς μαύρης εργασίας, οργανωμένα σε διάφορους κλάδους (π.χ. επισιτισμός) καθώς πιστεύουμε ότι θα πρέπει να επιδιώκεται η συμμετοχή τους στα Σωματεία του εκάστοτε κλάδου, ή όπου δεν υπάρχουν να δημιουργούνται Σωματεία Βάσης βασικό χαρακτηριστικό των οποίων είναι η πάλη ενάντια στην Μαύρη Εργασία, κ η συμμετοχή των «Μαύρων εργαζομένων» ισότιμα στις διαδικασίες τους.

 Αυτή η προσπάθεια εντάσσεται στις απόπειρες για δημιουργία αυτοοργανωμένων σωματείων συνδικαλισμού βάσης που στηρίζονται στην άμεση συμμετοχή και φέρουν ξεκάθαρα πολιτικά χαρακτηριστικά, δρουν ακηδεμόνευτα και ανεξάρτητα από τον θεσμικό συνδικαλισμό (και ενάντια σε αυτόν) και προωθούν την ριζοσπαστικοποίηση και τη δημιουργία μαχητικού ταξικού εργατικού κινήματος με επαναστατική στόχευση.

Στην κατεύθυνση της οργάνωσης ανέργων πέρα από την συγκρότηση σωματείου που θα προβάλει και θα επιβάλει κινηματικά άμεσες διεκδικήσεις και θα διαχέει τον πολιτικό του λόγο, εκτιμούμε πως τοπικές επιτροπές ανέργων θα μπορούσαν να δημιουργηθούν σε κάθε γειτονιά έτσι ώστε να αναδεικνύονται τοπικά ζητήματα (κατασχέσεις/εξώσεις άνεργων και απολυμένων, διακοπή παροχής ρεύματος/νερού κοκ.) και να διαμορφωθεί ένα δίκτυο αλληλεγγύης και αντίστασης από-τα-κάτω.

Αν και σκοπός αυτού του εγχειρήματος δεν μπορεί παρά να είναι η άμεση βελτίωση των όρων αναπαραγωγής μας μέσα στις παρούσες συνθήκες, ωστόσο δεν τρέφουμε αυταπάτες για μία σειρά από κομβικά ζητήματα που θα αναφερθούν συνοπτικά και αυτά είναι το ζήτημα της μισθωτής εργασίας και της ανεργίας σε συνθήκες καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης καθώς και ζητήματα στρατηγικής και τακτικής για την επίτευξη άμεσων στόχων που κρίνουμε απαραίτητο να συζητηθούν.

Όπως είναι γνωστό, σε καπιταλιστικές συνθήκες οι προλετάριοι είναι υποχρεωμένοι να πουλούν την εργατική τους δύναμη (την χειρωνακτική ή διανοητική δηλ. ικανότητα της ανθρώπινης ύπαρξης) στους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής (είτε αυτοί είναι ιδιώτες-κεφαλαιοκράτες είτε το κράτος ή οποιοσδήποτε συνδυασμός των δύο) έτσι ώστε να πάρουν ως αντάλλαγμα τον μισθό με τον οποίο θα εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους, δηλαδή θα καταναλώσουν αγαθά και υπηρεσίες που οι ίδιοι παρήγαγαν. Η εργασία στον καπιταλισμό παράγει την υπεραξία, το καθαρό κέρδος δηλ. που αντλεί το κεφάλαιο από καθέναν και καθεμία από εμάς και ταυτόχρονα δεχόμαστε τον εκβιασμό να καταβάλουμε περαιτέρω τιμήματα για να αγοράσουμε όσα τίθενται προς κατανάλωση, τίποτα περισσότερο δηλαδή από τα προϊόντα του μόχθου μας. Με αυτούς τους όρους, η μισθωτή εργασία είναι μια εκβιαστική συνθήκη που αυθαίρετα και βίαια επιβάλλεται λόγω της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής από τους λίγους-καπιταλιστές και συνιστά τον βασικό όρο εκμετάλλευσής μας από τα αφεντικά που έχει επιπλέον ως συνέπεια ένα πολύπλοκο πλέγμα εξουσιαστικών και αλλοτριωτικών σχέσεων σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Η σχέση εργασία-κεφάλαιο είναι ανταγωνιστική και εκεί εδράζεται ο κοινωνικός-ταξικός πόλεμος, στα πλαίσια της εντατικοποίησης του οποίου βλέπουμε και το συγκεκριμένο εγχείρημα.  Σε κάθε περίπτωση ένα ταξικό Σωματείο Ανέργων και τα μέλη του θα πρέπει να κατανοούν ότι δίπλα στα αιτήματα του διεκδικητικού και συνδικαλιστικού πλαισίου του –τα οποία θα παρουσιάσουμε παρακάτω,- θα πρέπει να εμφανίζονται και τα ευρύτερα πολιτικά χαρακτηριστικά του, τα οποία υπενθυμίζουν αφενός ότι η εργατική τάξη θα απελευθερωθεί πλήρως μόνο όταν υπάρξει ολοκληρωτική ανατροπή του τρόπου παραγωγής, με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και τον εργατικό έλεγχο σε αυτά. Ο εκβιασμός της ανεργίας που αποτελεί μια από τις πιο στενές θηλιές του κεφαλαίου στην εργατική τάξη και οι συνδικαλιστικές προσπάθειες να τη βγάλουμε από το λαιμό μας, δεν μας κάνουν να εξιδανικεύουμε τον έτερο εκβιασμό -αυτόν της μισθωτής εργασίας-. Άλλωστε πώς θα μπορούσαμε να δοξάσουμε μια υποδουλωμένη στο κεφάλαιο εργασία, για τις συνθήκες και τη φύση της οποίας οι εργαζόμενοι δεν έχουμε κανένα λόγο. 

Επιπλέον, το ποσοστό των εργατών που η εργατική τους δύναμη μένει ‘απούλητη’ λειτουργεί ως ένας επιπρόσθετος εκβιασμός με σκοπό την υποτίμηση της εργασίας, την τρομοκράτηση των ήδη εργαζόμενων και την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσής τους. Οι άνεργοι είναι το πλέον ευάλωτο κομμάτι των από-κάτω που με τη Δαμόκλειο σπάθη της εξαθλίωσης πάνω από το κεφάλι του όχι μόνο περιθωριοποιείται, απομονώνεται και αφοπλίζεται κοινωνικά και πολιτικά αλλά διαπραγματεύεται την εργασία του με ακόμη δυσχερέστερους όρους, όπως με τις σύγχρονες μορφές δουλείας της ελαστικής απασχόλησης, της ανασφάλιστης (‘μαύρης’) εργασίας και κάθε είδους εφεύρεσης του ύστερου καπιταλισμού. Αυτό το τμήμα της εργατικής τάξης, δηλ. όλοι εμείς, έχει χάσει κάθε παροχή – ασφάλιση – ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και συνήθως διασχίζει τα όρια μεταξύ ανεργίας και υποαπασχόλησης/επισφάλειας ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Πέρα από την δομική ανεργία που παράγει το καπιταλιστικό σύστημα λόγω της τεχνολογικής εξέλιξης και της αυτοματοποίησης της παραγωγής, σε καιρούς κρίσης, δηλαδή καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης όπως είναι η περίοδος που διανύουμε, βλέπουμε τις τάξεις μας να πληθαίνουν εκθετικά ενώ την ίδια στιγμή ο φόβος και η κυρίαρχη προπαγάνδα έχουν καθηλώσει τις αντιστάσεις. Η λογική της ηττοπάθειας και η μιζέρια της ατομικής εξασφάλισης δεν μας αρμόζουν. Αυτό που μας αρμόζει είναι η συλλογικοποίηση, η αντίσταση και η αλληλεγγύη με συγκεκριμένη στρατηγική για την επίτευξη άμεσων στόχων αλλά και για την όξυνση του κοινωνικού πολέμου.

ΣΤΟΧΟΙ:

1). Οι άνεργοι να αποκτήσουμε φωνή και πρόσωπο, να πάψουμε να είμαστε ψηφία σε στατιστικές αναλύσεις της κυριαρχίας, να συναντηθούμε μεταξύ μας και με άλλους, να σπάσουμε την απομόνωση και τον ατομισμό. Με καίριες παρεμβάσεις (ΟΑΕΔ, IKA, ΣΕΒ, ΕΒΕΘ κτλ.) να εμπλουτίσουμε με τον λόγο και την παρουσία μας το ευρύτερο ανταγωνιστικό (εργατικό-κοινωνικό) κίνημα.

2). Με κινηματικές διαδικασίες να επιβάλουμε άμεσα αιτήματα (π.χ. δωρεάν μεταφορές, κοινωνικό μισθό για κάθε άνεργο/η και ανασφάλιστο/η χωρίς προϋποθέσεις) και να συσπειρώσουμε μεγαλύτερα τμήματα των καταπιεζόμενων πάνω στις αρχές της αντίστασης στην εξαθλίωση και την υποταγή, και της αλληλεγγύης με όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια. Μπορεί να μας έχουν στερήσει το όπλο της απεργίας αλλά στόχος παραμένει το μπλοκάρισμα της παραγωγής και της διακίνησης προϊόντων καθώς και η κατάρριψη του μονοπωλίου της κυριαρχίας στη δημόσια σφαίρα.

3). Να προωθούμε παράλληλα μια συνολικότερη αντικαπιταλιστική και αντικρατική πολιτική ανάλυση στην κατεύθυνση ενός ενιαίου επαναστικού εργατικού κινήματος, με προτάγματα την αυτοδιαχείριση της παραγωγής σε όλα τα επίπεδα και την συνολική χειραφέτηση και αυτοδιεύθυνση των σύγχρονων προλετάριων. Σε πιο πρακτικό επίπεδο, ένα οργανωμένο, μαζικό και ταξικό σωματείο ανέργων θα μπορούσε κάτω από τις κατάλληλες συγκυρίες να αποτελέσει έναν πρώτο εργατικό και κοινωνικό αντιθεσμό περνώντας από την ανυπακοή στην παραγωγή, από την διεκδίκηση και την αντίσταση στην κατάφαση και τη δημιουργική σύγκρουση με το καπιταλιστικό υπάρχον κάνοντας το άλμα προς την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.

Γνωρίζουμε πολύ καλά πως την ανεργία την παράγει ο καπιταλισμός και ο θεματοφύλακάς του - ο οχετός της κρατικής εξουσίας που αποκαλύπτει ολοένα και πιο γρήγορα τα ολοκληρωτικά του χαρακτηριστικά. Περνώντας λοιπόν από το όποιο κράτος πρόνοιας της προηγούμενης φάσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης στο κράτος ασφάλειας του εφιαλτικού παρόντος, η επίθεση που δεχόμαστε εντείνεται και αναλόγως πρέπει να οργανώσουμε τη δική μας αντεπίθεση.

Ένα σχέδιο συνδικαλιστικού πλαισίου, ΔΟΜΗΣ κ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ

 Το ΣΩΜΑΤΕΙΟ μας…

1. Αποτελεί τον πυρήνα οργάνωσης, και συσπείρωσης όλων των ανέργων, και των περιστασιακά μαύρων εργαζομένων χωρίς καμία νομική προϋπόθεση όπως κάρτα ανεργίας ΟΑΕΔ κλπ. Μόνη προϋπόθεση αποτελεί η εξάρτηση του ατόμου από την εργασία του και όχι από άλλους πόρους. (εισοδηματίας, εκμετάλλευση άλλων εργαζομένων κλπ).

2. Το Σωματείο συνεδριάζει τακτικά και όλες οι αποφάσεις του παίρνονται από τη Γενική του Συνέλευση, ενώ το Διοικητικό του Συμβούλιο παραμένει ανενεργό, σηματοδοτώντας την προώθηση των χαρακτηριστικών που πρέπει να έχει οποιοδήποτε Σωματείο Βάσης. (Αμεσοδημοκρατία-Ισότητα-Αντιιεραρχία-Συμμετοχή). Το Σωματείο είναι οργανωμένο σε Οριζόντιες Δομές Συναπόφασης.

 3. Το Σωματείο είναι ένας αυτοτελής πολιτικός οργανισμός της εργατικής τάξης, και γι’ αυτό είναι ανεξάρτητο από το κράτος και τους μηχανισμούς του. Προωθεί την πιο πλατιά αμεσοδημοκρατία και την ελεύθερη διάδοση ιδεών, από άτομα ή συλλογικότητες μέλη του σωματείου που αποδέχονται όμως τις βασικές καταστατικές του αρχές. Όλες οι αποφάσεις παίρνονται μέσα στη Γενική Συνέλευση του Σωματείου, μετά από προσπάθεια σύνθεσης και διαλόγου, και με την αρχή της πλειοψηφίας. Ασκεί την δράση του με βάση ό,τι αποφασίζουν τα μέλη του και μόνον αυτά.  Ως Σωματείο Βάσης είναι αυτονόητα αντιπαραθετικό με γραφειοκρατικές και κομματικοκεντρικές μορφές συνδικαλισμού (τύπου ΓΣΕΕ-ΠΑΜΕ) , καθώς δεν επιθυμεί την εκπροσώπηση των μελών του μέσω διαμεσολάβησης από κανέναν άλλο φορέα πέρα από τον εαυτό του.

4. Το Σωματείο κάνει Κοινωνικό & Συνδικαλιστικό Αγώνα, οργανώνει πορείες, διαμαρτυρίες, εκδηλώσεις, επιτροπές, ομάδες αλληλοβοήθειας και ταμεία αλληλεγγύης με στόχο την μαζικοποίηση του Σωματείου ώστε να αποκτήσουν φωνή οι Άνεργοι να πάψουν να μιλούν αόριστα για εμάς και να αποκτήσουμε ενιαίο φορέα συμμετοχής που παλεύει για τα δικαιώματά μας.

5. Το σωματείο παλεύει για: αναγνώριση όλων των ανέργων με τη χορήγηση κάρτας ανεργίας, κάρτα ανεργίας με συγκεκριμένα καθολικά δικαιώματα (δωρεάν σίτιση, στέγαση, μεταφορές, επίδομα ανεργίας με τη μορφή κοινωνικού μισθού ίσο με το βασικό μισθό, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, προσμέτρηση του χρόνου ανεργίας στην ασφάλιση).

Επίσης, αντιπαλεύει τη δομική ανεργία του καπιταλισμού μέσω του αγώνα για παν-κοινωνική μείωση των ωρών εργασίας με αύξηση των μισθών, ως το μόνο ρεαλιστικό τρόπο για να ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας, έτσι ώστε να βγούν από την ανεργία μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και να δώσουν τη νέα μάχη για την οριστική απελευθέρωση της εργασίας από το κεφάλαιο και την ατομική ιδιοκτησία από καλύτερες θέσεις.

 6. Το σωματείο προασπίζεται το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία, όχι από τη σκοπιά της διαιώνισης αυτού του βάρβαρου και εκμεταλλευτικού τρόπου παραγωγής, ούτε απλά από τη σκοπιά της υπεράσπισης ΟΛΩΝ των κατακτήσεων της εργατικής τάξης, αλλά κυρίως από τη σκοπιά της συνολικής ανόδου του επιπέδου διαβίωσης όλων των εργαζομένων για να μπορούμε, εργαζόμενοι και άνεργοι, από καλύτερες θέσεις να αντιπαλεύουμε κάθε φορά τον καπιταλισμό.

Το σωματείο ανέργων ΔΕΝ αγωνίζεται για την «επαγγελματική τακτοποίηση» των μελών του μέσα από την περαιτέρω διεύρυνση των απολύσεων. Αντίθετα, συντάσσεται με τα αγωνιζόμενα εκείνα σωματεία που αντιπαλεύουν τις απολύσεις στους κλάδους τους, και παλεύει ΜΑΖΙ και όχι ενάντια, με τους νυν εργαζόμενους για εργατικό ΒΕΤΟ στις απολύσεις και πλήρη εργατικό έλεγχο στη παραγωγή.

7. Το σωματείο προωθεί την δημιουργία τοπικών συνελεύσεων με βάση την περιοχή έτσι ώστε να έχει αποκεντρωμένη δράση που να αγκαλιάζει όλες τις εργατογειτονιές και να αναπτύσσει την δράση του και την αλληλεγγύη του σε ευρύτερα κομμάτια εργαζομένων και ανέργων.

8. Το Σωματείο δημιουργεί αντιδομές αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Στόχος είναι να δημιουργήσει Ταμείο Αλληλεγγύης σε αγωνιζόμενους Εργάτες αλλά και Ταμείο Αλληλοβοήθειας Ανέργων. Το ταμείο Αλληλεγγύης σκοπό έχει την Εργατική Αλληλεγγύη ανάμεσα σε Ανέργους και Εργαζόμενους που βρίσκονται λόγω συνδικαλιστικής δράσης σε δυσχερή οικονομική θέση. Το ταμείο Αλληλοβοήθειας στόχο έχει την παροχή οικονομικής βοήθειας σε μέλη του που πετάγονται στην Ανεργία.

9. Πολιτική του Σωματείου αποτελεί η προσπάθεια Συντονισμού του με άλλα Σωματεία Βάσης και επιτροπές Ανέργων Σωματείων με σκοπό την σύσφιξη των δεσμών της Εργατικής Αλληλεγγύης και την από κοινού οργάνωση Αγώνων ενάντια στην εργοδοσία τα συμφέροντα της οποίας είναι κάθετα και αδιαπραγμάτευτα αντίθετα με αυτά της Εργατικής Τάξης.

10. Το Σωματείο έχει ελεγκτική δραστηριότητα σε εργασιακούς χώρους μέσω εξορμήσεων, συγκεντρώνει καταγγελίες και παρέχει νομική κάλυψη σε περιστασιακά μαύρους εργαζόμενους που το ζητούν. Επίσης, στόχος του πρέπει να είναι η πολιτική και οικονομική υποστήριξη των αγώνων των εργαζομένων.

11. Το Σωματείο αναπτύσσει μαχητικούς τρόπους πάλης σαν εργαλείο προώθησης και καλύτερης διεκδίκησης των αιτημάτων του. Στο πλαίσιο της δημόσιας και εκφρασμένης συγκεκριμένης τακτικής του με συγκεκριμένα αιτήματα προκρίνει μεθόδους παρακώλυσης ή και σταματήματος της παραγωγής ή των υπηρεσιών με στόχο την δικαίωση των αιτημάτων των ανέργων.  

12. Το Σωματείο παλεύει για την καλυτέρευση των όρων ζωής των Ανέργων στο σήμερα, με τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους και την πάλη για την έξοδο τους από την Ανεργία, ενώ παράλληλα παλεύει για την συνολική απελευθέρωση της Εργατικής Τάξης μέσω της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής  και της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας και της μισθωτής εργασίας. 

 

e-mail: swmateio_anergwn@yahoo.gr

Για έναν εργατικό Δεκέμβρη

 

 

 

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 15/12
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 09.00 ΚΑΜΑΡΑ

Στο μονόδρομο που μας όρισε το μπλοκ του ξεπουλήματος της ζωής μας (κυβερνήσεις-τράπεζες ντόπιες & ξένες, ευφάνταστα ονόματα τοκογλύφων με αρχικά -ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΕΕ), ΕΜΕΙΣ οι εργαζόμενοι, ΕΜΕΙΣ οι άνεργοι ΕΜΕΙΣ οι μαθητές-φοιτητές μετανάστες, ΕΜΕΙΣ οι φτωχοί, που δεν πρόκειται να πλουτίσουμε και το ξέρουμε, δυο πράγματα μπορούμε να κάνουμε. Ή θα διαλυθούμε ήσυχα -και ολοκληρωτικά- ψιθυρίζοντας «πάει αυτό ήταν, χάθηκε η ζωή», ή θα σφίξουμε χέρια, καρδιές και στομάχια λέγοντας «κουβαλάμε έναν άλλο κόσμο στις καρδιές μας». Θα αναλάβουμε ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι να κάνουμε τη ζωή μας αυτή που θα άξιζε να είναι.

Η κρίση λένε οι κυβερνητικοί λακέδες μπορεί να είναι ευκαιρία. Εννοούν ότι βρήκαν ένα πειστικό επιχείρημα για να μας ισοπεδώσουν. Η κρίση λέμε κι ΕΜΕΙΣ μπορεί να είναι ευκαιρία. Για να ανοίξει τα αυτιά της η τάξη μας. Πόσο γραφικοί μπορεί να ακούγονται σήμερα όσοι μιλάνε για φτώχεια, ανεργία, εξευτελισμό; Συντάξεις πείνας για τους γέροντες που δούλευαν χρόνια σαν σκυλιά, μισθοί πετσοκομμένοι για τους εργαζόμενους που στηρίζουν τις οικογένειες τους, αυξήσεις σε όλα τα τιμολόγια των υπηρεσιών, παιδεία εμπορικό προιόν για τον αποκλεισμό των φτωχών απ’ τη μόρφωση. Συλλογικές συμβάσεις ξεχαρβαλωμένες. Πληρωμένες υπερωρίες, σταθερά ωράρια ηχούν σαν ανέκδοτο με το οποίο γελούν μόνο τα αφεντικά. Ένσημα; Η μαύρη εργασία σαν σταθερή συνθήκη δείχνει ότι τα παιδιά των εργαζομένων δεν θα πάρουν σύνταξη ΠΟΤΕ. Η μιζέρια έχει κατακάτσει στα διαμερίσματα των μικροαστικών και εργατικών οικογενειών σαν ψυχολογικός εκβιασμός, η οπτικοποίηση του λαμβάνει σταθερά χώρα κάθε μέρα στις 20.00 στα κανάλια.

Κι ενώ όλο το σκηνικό δεν αφήνει ανεπηρέαστη και την σωματική υγεία των εργαζομένων, έρχεται και το νέο νομοσχέδιο για την υγεία που ξεκαθαρίζει ότι η υγεία είναι εμπόρευμα. Ότι το νοσοκομείο είναι μαγαζί και έχει είσοδο, σαν ξενυχτάδικο στην παραλιακή. Ότι οι εξετάσεις είναι ακριβές και ότι η εξίσωση άνεργος+καρκινοπαθής από εδώ και στο εξής θα δίνει πάντα το ίδιο αποτέλεσμα…ζωή σε λόγου τους. ΕΡΓΑΤΗ ΠΟΛΕΜΑ. Σε όποιο χώρο εργασίας κι αν βρίσκεσαι, στις γειτονιές που ζεις, δεν είσαι μόνος υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα πέσουν αμαχητί. Στα νοσοκομεία ήδη γιατροί με ασθενείς και αγωνιστές της τάξης σου δίνουν τη μάχη μέρα τη μέρα. Κλείνουν τα ταμεία, κάνουν δωρεάν τις εξετάσεις που δεν μπορούμε να πληρώσουμε. Παλεύουν δηλαδή στην πράξη για ΔΗΜΟΣΙΑ-ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ & ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ. Στήριξε τους. Κάνε και δική σου υπόθεση τις κοινές μας ανάγκες. ΟΡΓΑΝΩΣΟΥ.

Εργαζόμενε-Άνεργε οργανώσου σε Σωματεία Βάσης, όπου δεν υπάρχουν δημιούργησε νέα μαζί με τους συναδέλφους σου για να παλέψετε μαζί τα προβλήματά σας.

• Το Σωματείο Βάσης λειτουργεί αμεσοδημοκρατικά με γενικές συνελεύσεις γιατί θέλουμε να συμμετέχουν όλοι οι εργαζόμενοι, κι όχι κάποιοι να αποφασίζουν για το σύνολο.

• Το Σωματείο Βάσης έχει ταξική σύνθεση. Δηλαδή δεν μπορεί να είναι στο Σωματείο και το αφεντικό και ο εργαζόμενος. Όπως κι αν είναι το αφεντικό στην συμπεριφορά του αυτό δεν αναιρεί τη θέση του ως εχθρού μας. Άλλωστε μην ξεχνάς τα αφεντικά έχουν τα δικά τους σωματεία που στόχος τους είναι να χτυπάν τους εργαζόμενους και τα Σωματεία μας.

• Το Σωματείο Βάσης έχει συγκεκριμένα αιτήματα για τον κλάδο του, αλλά αποτελεί και διαφωτιστικό όργανο των εργαζομένων για την πολιτική και κοινωνική αυτομόρφωση των μελών του. Παλεύει δηλαδή συγκεκριμένα ζητήματα όπως να μην γίνονται απολύσεις στον κλάδο, να μην υπάρχει μαύρη εργασία, να εγγράφει και να προστατεύει συμβασιούχους και επισφαλείς εργαζομένους αλλά πρέπει τα μέλη του να διαπαιδαγωγούνται πολιτικά ώστε να συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα καμία βοήθεια ούτε από το Κράτος, ούτε από τα κόμματα, ούτε από την ίδια την ΓΣΕΕ και τα μεγάλα συνδικαλιστικά μορφώματα. Γιατί αυτά έχουν διαβρωθεί από ό,τι πολύ εύστοχα έχει πει ο λαός «εργατοπατέρες».

Παράσιτα και τσογλάνια δηλαδή σαν τον Παναγόπουλο, τσιράκια των αφεντικών και ποντικοί των κομματικών μηχανισμών που θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν για πάντα την γνωστή διαδρομή «κομματικο στέλεχος εκπρόσωπος των εργατών υπουργός κλέφτης των εργαζομένων» χωρίς εμείς να βγάζουμε τσιμουδιά, κι όχι μόνο αλλά θα στριμωχνόμαστε κιόλας κάτω από τις εξέδρες τους να τους χειροκροτάμε.

ΕΜΕΙΣ λέμε δεν τους έχουμε ανάγκη. Με τη ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ να απεργήσει όλος ο λαός και να στήσει τις δικές του εξέδρες, τις δικές του συνελεύσεις και συγκεντρώσεις στις οποίες θα μιλήσει για τις ανάγκες του. Ποιες είναι οι δίκαιες ανάγκες μας σήμερα; Τι μπορεί και θα πρέπει να παλέψει μια τέτοια απεργία;

Ας πάρουμε κι εμείς κάποια μέτρα. Για να καταπολεμήσουμε δραστικά την ανεργία να μειώσουμε το ωράριο στις 5 ώρες και να αυξηθούν οι μισθοί. Να πώς θα ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας. Κι αν μας πουν «μα θα πέσουν τα κέρδη των επιχειρήσεων» εμείς θα απαντήσουμε «ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ, αυτό χρειάζεται ο εργαζόμενος». Άλλο μέτρο κατά της ανεργίας. Όποιο εργοστάσιο κλείνει ή μεταφέρεται συνήθως για να πάει να ξεζουμίσει χειρότερα τους εργαζόμενους στα Βαλκάνια ή στην Ασία να το παίρνουν και να το λειτουργούν αμέσως οι εργαζόμενοι. Μέτρα για τη στέγαση. Όποια σπίτια είναι κλειστά ή εγκαταλειμμένα ιδίως δημόσια να τα πάρει ο κόσμος που τα έχει ανάγκη. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να έχουμε άδεια σπίτια ενώ έχουμε χιλιάδες άστεγους.

Να διαγράψουμε τα χρέη των μισθωτών από τα στεγαστικά τραπεζικά δάνεια. Οι τράπεζες δεν παθαίνουν τίποτα. Αντίθετα, θα ανασάνουν χιλιάδες εργατικές οικογένειες. Για την παιδεία: ελεύθερη δωρεάν δημόσια παιδεία για όλους. Τί παιδεία να αποφασίζουν οι ίδιοι οι σπουδαστές. Να καταργήσουμε την ιδιωτική παιδεία. Άμα έχουν σωστή παιδεία τα παιδιά των εργαζομένων δεν χρειάζονται φροντιστήρια. Για τα κολλέγια δε δίνουμε δεκάρα. Για το παπαδαριό: να τους πάρουμε ότι έχουν και δεν έχουν. Ό,τι μαζεύαν τόσα χρόνια να τα εκποιήσουμε να τα κάνουμε νοσοκομεία και σχολεία.
Για την εργασία: μόνιμη και σταθερή μία δουλειά χωρίς ελαστικές σχέσεις κλπ. Βασικός μισθός αναγκών, κάλυψης των σύγχρονων αναγκών, μόνο από μια δουλειά. Χωρίς υπερωρίες στο μισθό, χωρίς πριμ, κατάργηση της ελεημοσύνης αλλά και του κατακερματισμού των επιδομάτων, χωρίς κρατήσεις για ασφαλιστική κάλυψη. Τι δουλειά, να το αποφασίζουν ο εργαζόμενοι από κοινού με την κοινωνία μέσα από τα εργατικά συμβούλια και τις λαϊκές επιτροπές. Την ασφαλιστική μας κάλυψη να την πληρώνουν -για όσο θα υπάρχουν ακόμη- τα αφεντικά μόνα τους, χωρίς δική μας συμμετοχή. Ασφάλιση-περίθαλψη για όλους τους εργαζόμενους, Έλληνες και μετανάστες, χωρίς κανένα περιορισμό ενσήμων. Υγειονομική κάλυψη, πλήρης, για κάθε είδους ασθένεια.

Να λοιπόν τι θα μπορούσε να παλεύει μια ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ. Αιτήματα που θα καλυτέρευαν άμεσα τη ζωή των εργαζόμενων ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. Αλλά πώς θα καταφέρναμε κάτι τέτοιο; Ας θυμίσουμε κάτι που τείνει να ξεχαστεί ολοκληρωτικά. Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ. Αν δεν τους εκβιάσουμε δεν γίνεται τίποτα. Δεν έχουμε όρεξη για διαλόγους γιατί οι ανάγκες τρέχουν, δεν χάνουμε τον καιρό μας. ΣΑΜΠΟΤΑΡΟΥΜΕ με κάθε τρόπο την ΠΑΡΑΓΩΓΗ. Ειδικά στους χώρους που είναι κομβικοί για την καπιταλιστική παραγωγή. ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ-ΕΝΕΡΓΕΙΑ-ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ-ΛΙΜΑΝΙΑ-ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΑ. Φυσικά και οι υπηρεσίες πρέπει να είναι κλειστές από το Δημαρχείο μέχρι την τελευταία καφετέρια. Και όταν παγώσει η παραγωγή, ΕΠΙΘΕΣΗ. Στα σκυλιά που τους φυλάνε και στα δημόσια κτήρια. Στη ΒΟΥΛΗ, στις περιφέρειες, στα υπουργεία, στα δημαρχεία. Να καταληφθούν τα πάντα από τους εργαζόμενους. Από την κοινωνία που έχει συνειδητοποιήσει τις ανάγκες της και θέλει να τις κάνει πράξη εδώ και τώρα.

Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Πιστεύουμε ότι είμαστε ικανοί για τα πάντα, χωρίς αφεντικό, χωρίς κυβερνήτη, χωρίς θεό (μπας και ξεφορτωθούμε και τον παπά μαζί του), χωρίς αρχηγό, χωρίς γραφειοκράτη, χωρίς θεσμικό συνδικαλιστή που σε πουλάει και σε αγοράζει, χωρίς όλους αυτούς η κοινωνία είναι ικανή να μεταμορφώσει τον ίδιο τον εαυτό της σε μια νέα κατάσταση που θα εκλείψει η εκμετάλλευση και η καταπίεση, θα αναβλύσει η ελευθερία σε όλα τα επίπεδα.

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα...

Ένα ακόμη επεισόδιο στον πόλεμο που κήρυξε το κεφάλαιο απέναντι στους εργαζόμενους και τη νεολαία βρίσκεται σε εξέλιξη. Στις 15 /11 προσγειώνεται στην Αθήνα η λεγόμενη «τρόικα» κουβαλώντας στις βαλίτσες της ακόμη πιο δυσβάστακτα νέα μέτρα για τη κοινωνική πλειοψηφία. Τα μέτρα αυτά που ήδη παρελαύνουν καθημερινά τις σελίδες των εφημερίδων δεν είναι ούτε τα τελευταία, ούτε όμως και προσωρινά, όπως διακυρήχθηκε αντίστοιχα τόσο για τα μέτρα του πρώτου μνημονίου, όσο και για το λεγόμενο «σύμφωνο σταθερότητας» παλαιότερα.

Χαρακτηριστικά αναφέρουμε πως στην ατζέντα της τρόικας, βρίσκεται το τέλος της ρύθμισης των εργασιακών σχέσεων όπως τη γνωρίζαμε. Συγκεκριμένα, στους κύκλους της τρόικας δεν αρκούν οι ρυθμίσεις που ήδη έχουν περάσει (βασικός μισθός κοντά στα 500 ευρώ, κατάπτυστη δίχρονη εργασιακή ειρήνη ΓΣΕΕ-ΣΕΒ) αλλά επιδιώκουν και να βάλουν τρικλοποδιά στον εργαζόμενο καθιερώνοντας την επικράτηση της ατομικής διαπραγμάτευσης με τον εργοδότη έναντι της συλλογικής σύμβασης, αφήνοντας κάθε εργαζόμενο έκθετο στις ορέξεις του κάθε αφεντικού.

Στα παρασκήνια της επικαιρότητας, η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία έχουν ήδη θωρακίσει το κράτος με τον νέο, ακόμη πιο αντεργατικό, τρομονόμο. Ο νέος τρομονόμος έρχεται να ενισχύσει την ποινική φαρέτρα του όποιου «κράτους δικαίου» και να διασφαλίσει την απρόσκοπτη εφαρμογή της πρωτοφανούς ταξικής επίθεσης που δεχόμαστε, ισοπεδώνοντας τις αντιστάσεις. Πλέον πάγιες πρακτικές του εργατικού & κοινωνικού κινήματος (καταλήψεις, μπλόκα, παρακώλυση συγκοινωνιών-παραγωγής-υπηρεσιών) ονομάζονται τρομοκρατικές πράξεις, και αναβαθμίζονται σε κακουργήματα.

Το ζοφερό σκηνικό ολοκληρώνουν οι ρυθμίσεις για τις απολύσεις και την ανεργία. Έτσι, μετά τη μείωση των αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης και το ξεχείλωμα των ορίων στις ομαδικές απολύσεις, το επικαιροποιημένο μνημόνιο περικόβει τα όποια επιδόματα ανεργίας. Και τα μέτρα αυτά επιβάλλονται και εφαρμόζονται όταν ήδη οι προβλέψεις για την ανεργία είναι εφιαλτικές, ξεπερνώντας το ένα εκατομμύριο ανέργων και σε ποσοστό το 20% μέχρι το τέλος του έτους. Τέλος, οι πρόσφατες εξαγγελίες για πακτωλό χρημάτων με στόχο την ‘υποστήριξη της απασχόλησης’ και την ‘καταπολέμηση της ανεργίας’ δεν σηματοδοτούν τίποτε άλλο παρά την απαλλαγή των αφεντικών από το ασφαλιστικό κόστος των εργατών/ριών –την οποία αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου το κράτος- με αντάλλαγμα την ενσωμάτωση ανέργων στα εργασιακά κάτεργα.

Μόνο στην Ελλάδα;

Σε ένα μεγάλο βαθμό, όλη η επιχειρηματολογία που συνόδευσε την ιστορικών διαστάσεων επίθεση του κεφαλαίου στους όρους ζωής μας, στηρίχτηκε, από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο, στην περίφημη ελληνική ιδιομορφία, δηλαδή στο στο φαύλο κράτος της συνδιαλλαγής συμφερόντων, την ομηρία στο βαθύ κράτος των συνδικαλιστών, τη γενικευμένη διαφθορά. Προφανής στόχος η δημιουργία ενός κλίματος συνυπευθυνότητας σε όλους μας που συνοψίζεται σε αυτό που με το γνωστό ντελικάτο και φιλεργατικό τρόπο του περιέγραψε ο Πάγκαλος δηλώνοντας ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε». Προσπαθούν εν τέλει να μας πείσουν ότι τα μέτρα τα οποία ψηφίστηκαν, αλλά και όσα ετοιμάζονται, δικαιολογούνται δήθεν από τις ιδιαίτερες ανάγκες της ελληνικής οικονομίας, θύμα υποτίθεται της συνολικής κοινωνικής διάθεσης για καλοπέραση, χωρίς ενδιαφέρον για το αύριο.

Χαστούκι σε όλη αυτή την προπαγάνδα, αλλά και δείκτης των στρατηγικών βλέψεων των εκμεταλλευτών σε όλη την Ευρώπη, αποτελεί η λήψη μέτρων λιτότητας σε χώρες εντός και εκτός Ευρωζώνης, όπως αυτά έχουν καταγραφεί στον Τύπο. Με μια προσεκτική ματιά των στοιχείων φαίνεται πως το κεφάλαιο και το πολιτικό προσωπικό του σε σημαντικές χώρες της Ε.Ε. επιτίθεται στους εργαζόμενους χωρίς «ιδιομορφίες» : αυξάνει την άμεση αλλά και έμεση φορολογία, ενώ ταυτόχρονα μειώνει τις κοινωνικές δαπάνες στους εθνικούς προϋπολογισμούς, σχεδιάζει τη συρρίκνωση του δημοσίου τομέα με απολύσεις υπαλλήλων, παγώνει μισθούς και συντάξεις, αυξάνει τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης, ενισχύει τις τράπεζες με δεκάδες δις την ίδια στιγμή που απορρυθμίζει τις εργασιακές σχέσεις και κατακρημνίζει την πραγματική αγοραστική αξία του μισθού. 

 

Το συγκεκριμένο «μείγμα πολιτικής» (τι εύσχημος όρος πετσοκόμματος των εργατικών δικαιωμάτων!), εφαρμόζεται και προωθείται από ένα ευρύ φάσμα αστικών κυβερνήσεων, κάθε δυνατού συνδυασμού πολιτικών κομμάτων. Έχει ιδιαίτερη σημασία, για παράδειγμα, να δούμε πως στη Μ. Βρετανία, χωρίς μνημόνια και ΔΝΤ, μέσα στα επόμενα 4 χρόνια θα απολυθούν 500 χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, θα επιβληθούν νέοι φόροι ύψους 32 δις ευρώ, ενώ οι δημόσιες δαπάνες θα μειωθούν κατά 94 δις ευρώ.

Όλα τα παραπάνω οδηγούν σε ένα μοναδικό συμπέρασμα. Δε μας «χτυπάνε» γιατί καλοπεράσαμε χωρίς να σκεφτόμαστε «τη χώρα και το μέλλον της». Μας χτυπάνε σε όλη την Ευρώπη ανεξάρτητα από εθνικές ιδιομορφίες, γιατί στη βάση της προσπάθειάς τους για νέα κερδοφορία, υλοποιούν από κοινού μια νέα αστική δημοκρατία. Μια δημοκρατία που εχεις την ελευθερία να «συμμετέχεις» ή και να «απέχεις» από αυτήν, μα σίγουρα δεν έχεις το δικαιώμα να ορίσεις κανένα κομμάτι της ζωής σου.

Πώς να απαντήσουμε;

Για να μπούμε στην ουσία του ζητήματος, ο συνολικός στόχος της περιόδου θα πρέπει να είναι ή όξυνση της κρίσης του κεφαλαίου, σε βάρος των επιχειρηματικών και εργοδοτικών ενώσεων σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο, σε βάρος της ΕΕ, του ΔΝΤ και λοιπών υπερεθνικών ολοκληρώσεων του κεφαλαίου. Αυτό που πραγματικά λείπει από το σημερινό εργατικό κίνημα είναι να μπορέσει να μπολιάσει τα σημερινά αιτήματα αντίστασης με την ίδια την προοπτική της ριζικής ανατροπής του καπιταλιστικού υπάρχοντος. Κύτταρο της κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής ανατροπής που απαιτεί η εποχή μας δεν μπορεί να είναι άλλο από τα ίδια τα σωματεία βάσης σε κάθε χώρο δουλειάς, οι εργατικές συλλογικότητες που αναπτύσσονται εντός τους, αλλά και στις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, στις γειτονιές και οπουδήποτε αλλού ζεί, αναπαράγεται και αναπνέει η εργατική τάξη.

Αυτό μας φέρνει μπροστά σε μια συνολική συζήτηση για τα ίδια τα αιτήματα και τους στόχους πάλης και στο αν αυτά είναι ικανά να απαντήσουν θετικά στο βασικό ερώτημα: μπορεί σήμερα η εργατική τάξη να επιβιώσει και να ζήσει αξιοπρεπώς χωρίς το κράτος και το κεφάλαιο; Αν αυτό που χρειάζεται σήμερα η τάξη μας είναι ένα εργατικό κίνημα που θα σηκώσει το βάρος της άρνησης πληρωμών από την πλευρά της εργατικής πλειοψηφίας και θα παλέψει αιτήματα που συνιστούν και ζωντανό παράδειγμα για την άλλη κοινωνία δημιουργώντας θεσμούς χειραφέτησης κι αυτοοργάνωσης, τότε ίσως η μόνη απάντηση να είναι τελικά μια ομοσπονδία των εργατικών συνδικάτων με χαρακτηριστικό την πλήρη διάσπαση και διακριτή έκφραση από τη ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ.

Υπό το παραπάνω πρίσμα, δεν μπορεί να μην αποτελούν αιτήματα ενός επαναστατικού εργατικού κινήματος η απαγόρευση των απολύσεων, η μείωση του χρόνου εργασίας με μόνινη και σταθερή σχέση εργασίας, ασφάλιση, ιατρική περίθαλψη και βασικό μισθό κοινωνικών αναγκών, ο εργατικός έλεγχος σε κάθε επιχείρηση και η απαλλοτρίωση των περιουσιακών στοιχείων κάθε επιχείρησης που κλείνει ή μεταφέρεται αλλού για τη λειτουργία της επιχείρησης κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων, η κοινωνική ασφάλιση – περίθαλψη για Έλληνες και μετανάστες εργαζομένουν χωρίς κανέναν περιορισμό ενσήμων και τέλος η ανατροπή όλων των κυβερνήσεων, της ΕΕ, του ΔΝΤ, και κάθε επίδοξου διαχειριστή της εξουσίας.

Γενική απεργία διαρκείας τώρα!

Ύστερα από την ανάγνωση της πολιτικής συγκυρίας δεν καταλείπονται ιδιαίτερα περιθώρια αμφιβολίας ότι η εξαθλίωση της εργατικής τάξης αποτελεί την επιτομή του πολιτικοοικονομικού σχεδίου του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου όπως και των πολιτικών εκπροσώπων του. Και παρόλα αυτά οι επίσημοι γραφειοκρατικοί φορείς «έκφρασης» δήθεν των συμφερόντων των εργαζομένων τάσσονται ξεκάθαρα με την πλευρά της εργοδοσίας, υπογράφοντας συμβάσεις εργασιακής ειρήνης και προκηρύσσοντας από τον Σεπτέμβριο μία και μοναδική απεργία για τις 15 Δεκέμβρη. Ενώ λοιπόν έχει μεσολαβήσει και το παράδειγμα των δυναμικών και μαζικότατων απεργιών στη Γαλλία, στην Ελλάδα η ΓΣΕΕ παρέχει κάλυψη στην όξυνση της εκμετάλλευσης μας. Η Κίνηση Εργατικής Χειραφέτησης & Αυτοοργάνωσης καλεί τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν μαζικά στην απεργία στις 15 Δεκέμβρη παίρνοντας όμως την υπόθεση της υπεράσπισης των συμφερόντων μας και της αντεπίθεσης στην εργοδοσία στα χέρια μας και προκρίνοντας ως μοναδικό μέσο πάλης ικανό να θέσει εμπόδια στα σχέδια της κυριαρχίας την γενική απεργία διαρκείας.

Αφίσα για τον τρομονόμο

Αφίσα για τις εκλογές

Οι μαυραγορίτες της ελεύθερης αγοράς ξαναχτυπούν

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και το σοσια-ληστρικό της επιτελείο πραγματοποιούν αυτό που οραματίζονταν εδώ και χρόνια εγχώριοι και ξένοι επενδυτές-κοράκια για τις ελληνικές μεταφορές: το ξεπούλημα του ΟΣΕ σε τιμή ευκαιρίας. Η πρόθεση πώλησης του Οργανισμού δεν είναι παρά ένα ακόμη επεισόδιο στο σίριαλ της εκποίησης δημοσίων επιχειρήσεων σε ιδιώτες, Έλληνες ή ξένους, με πρόσχημα την κρίση.

Τούτη η ιστορία όμως δεν ξεκίνησε φέτος…

Τα σαμποτάζ στις σιδηροδρομικές ράγες, τα οποία είχαν κλιμακωθεί τα τελευταία χρόνια κατάφεραν να απαξιώσουν τον ΟΣΕ στα μάτια του κόσμου, ώστε να καταφέρει το ιδιωτικό κεφάλαιο να «παζαρέψει» την επιχείρηση με τους δικούς του όρους. Άραγε, βρέθηκαν ποτέ οι ένοχοι ;

Οι συνεχείς αυξήσεις των εισιτηρίων τις οποίες επέβαλλε το Κράτος και οι «μάνατζερ», αυξήσεις οι οποίες πέρασαν με την ανοχή των μεγαλοσυνδικαλιστών - εργατοπατέρων στα τρένα, έδωσαν ένα ακόμη χτύπημα στη δημόσια εικόνα του οργανισμού.

Η συκοφάντηση των εργαζομένων του ΟΣΕ ως των πιο «καλά αμειβόμενων δημόσιων υπαλλήλων», κινήθηκαν στο ίδιο γνωστό μοτίβο του διαίρει και βασίλευε, σε μια προσπάθεια κλιμάκωσης του ανταγωνισμού μεταξύ διάφορων κοινωνικών ομάδων, και παραπλάνησης τους από το πραγματικό πρόβλημα.

Ακολούθησε το παραμύθι της «απαλλαγής του Έλληνα φορολογούμενου» από έναν ελλειμματικό Δημόσιο Οργανισμό, (λες και θα μειωθούν οι φόροι αν ξεπουληθούν οι μεταφορές). Αυτό ήταν το ακλόνητο επιχείρημα του Εθνικού Διαπραγματευτή δημόσιας περιουσίας Παπακωνσταντίνου. Ο ίδιος ποτέ δε μας εξήγησε ποτέ ΓΙΑΤΙ η χώρα διαθέτει ΤΟΣΟ άφθονο χρήμα για στρατιωτικούς και αστυνομικούς εξοπλισμούς και δε διαθέτει για τις Μεταφορές, την Παιδεία και λοιπές υπηρεσίες κοινής ωφελείας.

Ο ασταμάτητος παπαγαλισμός των ΜΜΕ- εντολοδόχων του ΠΑΣΟΚ, για «διάλυση του ΟΣΕ», για «τεράστια ελλείμματα» και λοιπά συναφή, χωρίς μάλιστα να γίνεται και η αντίστοιχη κριτική των στελεχών και της κρατικής διοίκησης, ως ΑΜΕΣΑ υπεύθυνων για τις σιδηροδρομικές υπηρεσίες της χώρας, μπορούν να πείσουν και τον πιο αδαή ότι, πρόκειται για ένα καλά ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ.

Σε μια εποχή που όλα δείχνουν να μοιάζουν με ζοφερή πραγματικότητα, τις μέρες που Κράτος – ΜΜΕ- Αφεντικά τραβάνε τη θηλιά της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, οφείλουμε να σκεφτόμαστε ορθολογιστικά. Η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, η οποία προβάλλεται ως μονόδρομος από την εξουσία, οδηγεί πρακτικά:

• Στην απώλεια της όποιας δυνατότητας δημόσιου - κοινωνικού ελέγχου των μεταφορών
• Στην περαιτέρω αύξηση των εισιτηρίων, προς όφελος των «επενδυτών»
• Στην κατάργηση δρομολογίων που δεν είναι αρκετά κερδοφόρες για την επιχείρηση
• Στην απομόνωση ακριτικών και άλλων περιοχών από τον κορμό της ελληνικής επικράτειας

Και όλα αυτά αποτελούν ίσως και μια μικρή εισαγωγή για το τι πρόκειται να επακολουθήσει… ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΟΜΩΣ ΩΣ ΕΔΩ;

Είναι αλήθεια ότι, τα κρατικοδίαιτα στελέχη που επωφελήθηκαν από ένα καθεστώς αναλγησίας το οποίο επικρατούσε στον ΟΣΕ, όπως και στις άλλες Δημόσιες Επιχειρήσεις, με τη συν-ενοχή των συνδικαλιστικών ηγεσιών των εργαζομένων, εξευτέλισαν ακόμη και την ίδια την ιδέα της δημόσιας μεταφοράς ως κοινωνικό αγαθό.

Το σημερινό καθεστώς δεν αποτελεί πανάκεια για τον ΟΣΕ και χρήζει συνολικής ανατροπής, όχι όμως προς την κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης, αλλά προς αυτή της επαναφοράς όλων εκείνων των χαρακτηριστικών που θα μπορούσαν να εγγυηθούν το δημόσιο – κοινωνικό χαρακτήρα των σιδηροδρόμων.

Για μας, οι σιδηροδρομικές μεταφορές της χώρας, όχι μόνο οφείλουν να υπηρετούν το κοινωνικό συμφέρον και να απεμπλακούν από το «μεγάλο παζάρι» της «ελεύθερης αγοράς», αλλά θα πρέπει να ελέγχονται εξ’ ολοκλήρου από τους ίδιους τους εργαζόμενους και να υφίστανται τον έλεγχο από την ίδια την κοινωνία. Κι εδώ η κοινωνία, οι εργαζόμενοι, τα σωματεία βάσης, οι θεσμοί «από τα κάτω», δεν μπορεί να είναι αμέτοχα: η διεκδίκηση δημόσιων – δωρεάν μεταφορών δεν αποτελεί πισωγύρισμα, αλλά η μοναδική και επιτακτική απάντηση που πρέπει να δοθεί στα σχέδια των πολιτικών και οικονομικών ελίτ.

ΟΙ ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

29η ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ: Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ Ε(υρωπαϊκή). Ε(κμετάλλευση).

Οδηγία Μπολγκενστάιν, Λευκή Βίβλος για την εργασία, συνθήκη της Λισαβόνας, μνημόνια, αντεργατικές επιδρομές ανά κράτος, λυσσαλέα αντιμεταναστευτική πολιτική: Η μία εικόνα της Ευρώπης, αυτή των “πάνω”, των κρατών και του υπερεθνικού συνασπισμού τους.

Εργατικοί αγώνες, εξεγερτικά γεγονότα στην Ελλάδα, “άγριες” απεργίες στη Γαλλία, απεργιακές κινητοποιήσεις παντού: Η άλλη, η εικόνα των ζωντανών διεκδικήσεων νεολαίας κι εργαζόμενων, που ανατρέπουν το ζοφερό σκηνικό της προηγούμενης.

Οι δυο αυτές εικόνες σκιαγραφούν πολύ χαρακτηριστικά απ' τη μια την ενότητα κεφαλαίου και κρατών στην εκμετάλλευσή μας κι απ' την άλλη την ενότητα τη δική μας, την ενότητα της εργατικής τάξης, της νεολαίας, του αγωνιζόμενου λαού, που μπορεί να αναιρεί και σύνορα και μέτρα. Ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δε θα μπορούσε ποτέ, ούτε και θα ήθελε, να είναι το υπεσχημένο “σπίτι των λαών” είναι κοινός τόπος για κάθε εργαζόμενο, που έχει οδυνηρά βιώσει το σάρωμα των εργατικών δικαιωμάτων, την ακρίβεια του ευρώ, την επιχειρηματικοποίηση της εκπαίδευσης και μύρια όσα. Πέρα από αυτήν την κοινή παραδοχή, όμως, το εργατικό κίνημα χρειάζεται να απαντήσει δια παντός και κάποια επιπλέον ερωτήματα, που οι απαντήσεις τους τόσο από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τις κυβερνήσεις, όσο και από τα ίδια τα αφεντικά, γεννάνε αυταπάτες.

Αυταπάτη No1: Η ‘ευρωπαϊκή ολοκλήρωση’ μπορεί να αναδείξει ένα πιο ‘ανθρώπινο πρόσωπο’, δημοκρατικό και φιλολαϊκό (σαν να λέμε ‘ανθρώπινος καπιταλισμός’). Μια αυταπάτη που βουλιάζει –μεταξύ άλλων- μαζί με τα καραβάνια μεταναστών και προσφύγων που η σκληρή ευρωπαϊκή αντιμεταναστευτική πολιτική βυθίζει. Τέτοια κακοφτιαγμένα ιδεολογήματα καλείται να διαλύσει το εργατικό και κοινωνικό κίνημα, δίνοντας μια βροντερή απάντηση στους υπερασπιστές της «συναίνεσης», που έθεσαν την 29η Σεπτέμβρη ως μέρα δράσεων για την «αποκατάσταση» της ευρωπαϊκής οικονομίας. Ένα εργατικό κίνημα χειραφέτησης και νίκης δεν μπορεί παρά να παλεύει για την αποδέσμευση κάθε χώρας από την Ε.Ε. των αφεντικών, τη ρήξη με αυτήν και τη διάλυσή της. Οι ίδιες οι συνθήκες και οι συμφωνίες της Ε.Ε. και των συμμάχων της (ΔΝΤ, ΝΑΤΟ, Διεθνές Κεφάλαιο) έχουν κάνει πλέον ξεκάθαρο και στον πιο αφελή ότι αυτός ο μηχανισμός συντονισμού και αναβάθμισης της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης πανευρωπαϊκά δε μεταρρυθμίζεται, δεν εξωραΐζεται, μονάχα ανατρέπεται.

Αυταπάτη Nο2: H Ε.Ε. παρουσιάζεται ως ένας εξωτερικός μοχλός επιβολής των πιο σκληρών πολιτικών στα κράτη-μέλη. Λογική που προωθείται τόσο από τα αστικά επιτελεία όσο κι από τον εργοδοτικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που παραμένουν δέσμιες της αντίληψης της εξάρτησης της Ελλάδας από ξένες δυνάμεις αλλά και της ‘ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας’ με ηγεμονική θέση στα Βαλκάνια, σαν να μην είναι αυτή ακριβώς η ανάπτυξη που πληρώσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Η λογική αυτή όχι μόνο καλλιεργεί τον καπιταλιστικό μύθο της ανάπτυξης, διαιωνίζοντας και νομιμοποιώντας την εκμετάλλευση αλλά υψώνει ψευδεπίγραφους εθνικούς διαχωρισμούς εφορμούμενη από τον φόβο των αφεντικών απέναντι στην ταξική ενότητα των από-τα-κάτω. Ο πιο γνήσιος διεθνιστικός αγώνας που έχουμε να δώσουμε είναι η από κοινού ταξική πάλη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και των εκφραστών της, καταδεικνύοντας με τη μεγαλύτερη σαφήνεια ότι οι εθνικές πολιτικές εξουσίες δεν είναι “ακολουθητές” ή “εντεταλμένοι” της ‘κακής’ Ε.Ε. αλλά συνδιαμορφωτές και συνένοχοι της αντεργατικής λαίλαπας. Η κατηγορία της 'εθνικής προδοσίας' που επιστρατεύεται σε όλους τους τόνους για να διαστρεβλώσει και να συσκοτίσει κάθε ουσιαστική, πολιτική αντίσταση πρέπει να καταπολεμηθεί με όλα τα μέσα από ένα επαναστατικό εργατικό κίνημα που θα έχει συνειδητά απορρίψει τις αστικές τάσεις προσωποποίησης ή κομματικοποίησης των ‘υπεύθυνων για την κρίση’ και έχει επιλέξει την ανατροπή του καπιταλισμού και τον ασυμβίβαστο αγώνα ενάντια σε κάθε εξουσία μέχρι την κατάκτηση της συνολικής αυτοδιεύθυνσής του.

Για εμάς, για τους εργαζόμενους, τη νεολαία και όλα τα κομμάτια που πλήττονται, μια μέρα γενικόλογης κι αόριστης “δράσης” ενάντια στην Ε.Ε., μια μέρα-φιέστα, δεν έχει τίποτα να πει. Αυτό που έχει να συμβάλλει στους αγώνες που καθημερινά δίνουμε, στους αγώνες για ανατροπή της αντεργατικής καταιγίδας και για την κατάκτηση των όρων ζωής που εμείς έχουμε ανάγκη, είναι η διαρκής σύγκρουση και ρήξη με την Ε.Ε., ο διαρκής αντικαπιταλιστικός αγώνας. Επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε μέρες κοινού ευρωπαϊκού εργατικού απεργιακού αγώνα με τα ανεξάρτητα και μαχητικά όργανα των εργαζομένων της Ευρώπης, στοχεύοντας στην αποδέσμευση από την Ε.Ε. και την εκμεταλλευτική πολιτική της, τη διάλυσή της και τη διαμόρφωση μιας νέας “ενοποίησης”, αυτής των συναδελφωμένων εργαζομένων και νέων, χωρίς σύνορα, κράτη και κυβερνήσεις.

Τις τελευταίες εβδομάδες, στην Ελλάδα του Μνημονίου, με πρόσχημα την κρίση, σημειώνεται «μπαράζ» απολύσεων, εντείνεται το καθεστώς εκμετάλλευσης των εργαζομένων και οι τρομοκρατικοί εκβιασμοί των αφεντικών αποκτούν πλέον μεσαιωνικά χαρακτηριστικά. Τρανταχτό παράδειγμα, το κλείσιμο των Ελληνικών Γραμμάτων και η ανακοίνωση νέων απολύσεων στο ΔΟΛ, γεγονότα για τα οποία τα ΜΜΕ εκκωφαντικά σιωπούν, με τον ίδιο τρόπο που σιωπούν και για τις εκδικητικές ποινικές διώξεις ενάντια σε απολυμένους και αλληλέγγυους της υπόθεσης Banquet. Οι εργαζόμενοι όμως δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη: με διαμαρτυρίες, πορείες, συνεχή αντιπληροφόρηση δείχνουν το δρόμο για νέους ακηδεμόνευτους, αδιαμεσολάβητους ταξικούς αγώνες που με την έμπρακτη αλληλεγγύη και άλλων αγωνιζόμενων κομματιών μπορούν να κατευθυνθούν προς την γενικευμένη ρήξη με τον καπιταλισμό και προς την δημιουργία αντιθεσμών εργατικής και κοινωνικής αυτοδιαχείρισης.

Στις 29 Σεπτέμβρη, έπειτα από την άρνηση της ΓΣΕΕ να καλέσει σε γενική απεργία, την οποία επέβαλλαν τα ισπανικά και γαλλικά συνδικάτα στις χώρες τους, καλούμε όλα τα σωματεία βάσης, της ανεξάρτητες συλλογικότητες, προλετάριους και πρεκάριους (ελαστικά απασχολούμενοι/ες εργάτες/τριες), μετανάστες κι όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας να σταθούν δίπλα στους εργαζόμενους από τα Ελληνικά Γράμματα, και να δείξουν ότι…

…ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ, ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ!

ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΤΟ ΠΙΟ ΦΘΗΝΟ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΡΑ